คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : {7th SIN}
*บังคับว่าถ้าอ่านในคอมกรุณากดฟัง จำเป็นอย่างยิ่ง
ถ้าอ่านในมือถือฟังได้ก็ฟังเถอะค่ะ จะได้ไม่เป็นภาระกับลูกหลาน ฮ่าาา
...ถ้าหัวใจอยู่กับเขาอย่ามาสนใจ...จะดีกับฉันทำไมบอกกันซักที หรือเพียงแค่เธอมีฉันเป็น ‘ตัวคั่นเวลา’ ...
แม้ว่าในวันนี้จะยังรักเธอ...ฉันก็ไม่อยากเพ้อและเสียน้ำตา บอกกับฉัน..วันนี้ใจเธออยู่ไหน..
...อยากรู้จริงๆ....
7th SIN
แสงอุ่นๆของแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องนอนสีขาวสะอาดทำให้คนตัวเล็กที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ซินออกจะงงนิดหน่อยเมื่อพบว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในชุดนอนและมีผ้าห่มคลุมตัวอยู่ ทั้งทื่จำได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนชุด สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือร้องไห้อยู่ ...
มือเรียวลูบไปที่ใบหน้าของตัวเองและพบว่าไม่มีความเหนียวของน้ำตาทั้งที่คิดว่าร้องไห้จนหลับไป อาจจะเพราะมีคนมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ก็เป็นได้ ซินคิดว่าอาจจะเป็นแม่บ้าน ทั้งที่ในส่วนลึกของหัวใจ..มั่นใจว่ายังไงก็เป็นนัท...
แต่ก็ไม่อยากให้ตัวเองต้องเจ็บปวดอีก เหตุการณ์เมื่อคืนยังคงตราแน่นอยู่ในใจ ทุกคำพูด ทุกการกระทำของคนเคยรักกันทำเอาอดรู้สึกร้าวในใจเมื่อคิดถึงไม่ได้อยู่ดี...
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ร่างเล็กก็เดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้านเพื่อรับประทานอาหารเช้าก่อนไปทำงาน และพบว่าใครอีกคนยังอยู่ที่นี่ ... ซินเดินผ่านโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว อาการอยากอาหารหายไปแทบจะทันทีที่เห็นนัทนั่งอยู่ตรงนั้น
“พี่ซินจะรีบไปไหนคะ ไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอ” มือเรียวกำแน่นเมื่อน้องสาวต่างมารดาเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงที่ฟังยังไงก็รู้ว่าเสแสร้ง ซินสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ดาต้ามองการกระทำนั้นอย่างแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าซินจะมาร่วมโต๊ะด้วยแบบนี้ เธอรับรู้ความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยจะดีระหว่างนัทกับซินมาหลายเดือนแล้ว และนัทเองก็เอาใจใส่เธอมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน นั่นยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่าจะชนะซินได้ในเกมนี้ ...
“ไม่ได้รีบ เมื่อกี๊กำลังจะเอาของเข้าไปเก็บในรถแต่ขี้เกียจแล้ว เดี๋ยวค่อยไปทีเดียว” พูดจบก็ลงมือทานอาหารเช้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเพียงความเงียบที่น่าอึดอัดเพียงเท่านั้น นัทมองซินสลับกับถอนหายใจเบาๆอยู่บ่อยครั้งจนดาต้าสังเกตได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพียงแต่มองอย่างขัดใจเท่านั้น
“ซินเข้าไปดูที่ร้านบ้างหรือเปล่า” คำถามแรกในการเผฃิญหน้ากันสามคนถูกนัทเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คนที่ร้านเขาไม่ได้บอกนัทหรือไง หรือไม่เคยเข้าไปดูเลย” ไม่ตอบแถมยังเหน็บกลับไปอีกที ชวนให้คนถามอารมณ์ขึ้นเสียอย่างนั้น
“นัทถามดีๆ ซินจะมากวนประสาทนัททำไม”
“ซินไม่ได้กวน ซินก็ตอบ ถ้านัทเคยเข้าไปดูบ้าง เขาคงบอกว่าซินเข้าไปดูบ้างหรือเปล่า ระวังเถอะมันจะเจ๊งเข้าสักวัน รักมากไม่ใช่หรือไงร้านนี้ ทำไมปล่อยทิ้งปล่อยขว้างแบบนี้ล่ะ” พูดด้วยเสียงขึ้นจมูกเยาะๆ แต่น้ำตาพาลจะไหลเสียอย่างนั้น เพราะเหมือนเป็นการตอกย้ำ ..ร้านที่นัททำให้...นัทไม่ใส่ใจมันเอาเสียเลย
“เกินไปแล้วนะซินเซียร์” นัทเผลอหลุดเรียกชื่อที่เอาไว้เรียกกันสองคนออกมา อีกคนจึงตวัดตามองอย่างไม่พอใจ
“ไม่มีใครชื่อซินเซียร์ “ ตอกกลับไปอย่างไม่ยอมลดราวาศอกให้เลยสักนิด
“เอาเถอะค่ะพี่นัท พี่ซินไม่อยากตอบก็อย่าไปเซ้าซี้เลยค่ะ เดี๋ยวจะพาลทะเลาะกันเปล่าๆ” น้ำเสียงที่ฟังยังไงก็ชวนให้อยากจะเอาน้ำส้มในแก้วสาดหน้าสักทีเอ่ยขึ้นเบาๆ ซินถอนหายใจหนักๆครั้งหนึ่งก่อนจะลุกขึ้น
“ถ้าไม่อยากทำแล้วก็ปิดมันไปซะร้านนั้น ซินไม่ว่างไปดูตลอดหรอกนะ งานซินก็มี ถ้านัทไม่สนใจจะดูแล ก็อย่าเก็บไว้” พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนเดินออกไป ...คำพูดที่หมายความถึงตัวเอง...มากกว่าร้านเบเกอรี่ร้านนั้น...
หลังจากที่คนตัวเล็กเดินออกไป นัทก็แทบจะไม่ได้แตะต้องอาหารอีก เพียงแต่นั่งรอให้อีกคนทานเสร็จและออกไปข้างนอกพร้อมกัน..
.
.
.
...คุณกำลังคิดว่าผมเลวมากใช่ไหมที่ทำแบบนั้นกับซิน ? คุณกำลังกร่นด่าผมอยู่ในใจสินะ ... ผมไม่หวังให้พวกคุณมาเข้าใจอะไรผมหรอก เพราะผมรู้ว่ามันเข้าใจไม่ได้ แต่อย่างที่บอกผมเองก็มีเหตุผลของผม ... ที่บอกใครไม่ได้เหมือนกัน แต่เชื่อผมเถอะว่าแบบนี้ดีที่สุดแล้ว ถึงมันจะทำให้ทั้งตัวผมเองและซินเจ็บปวดก็ตามที
เมื่อคืนหลังจากที่สูบบุหรี่เสร็จผมก็ไปอาบน้ำ แต่งตัว กำลังจะกลับบ้าน แต่เมื่อเดินออกมาจากห้องของดาต้า ผมก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังห้องที่มานอนประจำ ... ห้องของคนที่ผมรัก ...
ใช่..ไม่ผิดหรอก ผมยังรักซินเสมอ จนถึงตอนนี้มันก็ไม่น้อยลงไป แต่ผมบอกแล้วว่าผมมีเหตุผลที่จะทำแบบนั้น ...ในเมื่อมองแล้วอดไม่ได้ ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพาตัวเองไปหยุดอยู่ที่ประตูห้องซิน ก่อนจะค่อยๆเปิดเข้าไป ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงจากดวงไฟประดับห้องเล็กๆที่ผมเคยซื้อให้ซินเท่านั้น เพลงบรรเลงที่ผมชอบฟังยังคงดังอยู่ ราวกับว่าเจ้าของห้องไม่อยากรู้สึกว่าผมหายไป...
ร่างเล็กคุ้นตานอนหายในสม่ำเสมอเป็นสัญญาณบอกว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว ในมือมีหมอนสีขาวสะอาดที่ผมเห็นจากแสงไฟลางๆว่ามันชุ่มไปด้วยน้ำตา ดวงตาที่ปิดสนิทบวมช้ำ ใบหน้าน่ารักแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เห็นแบบนั้นผมเองก็อดรู้สึกเจ็บไม่ได้เหมือนกัน ไม่อยากให้ซินเจ็บขนาดนี้เลย ที่ทำอะไรกับดาต้าก็ไม่คิดว่าซินจะมาเห็น....มันเหนือความคาดหมายไปหน่อย ที่เดินออกไปหาเพราะอยากจะอธิบายแต่มันก็สรรหาคำพูดดีๆมาพูดกับเขาไม่ได้ หวังเพียงว่าจูบนั้นจะทำให้ซินรับรู้และเข้าใจความรู้สึกของผม...ซึ่งมันไม่ได้ผล
ลองมาคิดกลับกันถ้าผมเองเจอเหตุการณ์แบบที่ซินกำลังเผชิญอยู่ผมก็คงไม่เข้าใจเหมือนกันนั่นแหละ ว่าทำไมคนรักของผม...ถึงได้ไปทำเรื่องแบบนั้นกับคนที่ผมเกลียดนักหนา...
ผมมองซินอยู่นานจนในที่สุดเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าควรทำอะไร ผมเดินหาของในห้องซินอย่างชำนาญไม่นานผมก็ได้ผ้าขนหนูผืนเล็กกับกะละมังใส่น้ำอุ่นมาวางข้างตัว ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ซิน เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขานอนสบายขึ้น ผมอดคิดถึงจูบหวานๆ รอยยิ้มน่ารัก และผิวนุ่มๆหอมๆของเขาไม่ได้ ... ดาต้าไม่มีอะไรเทียบซินได้สักนิด ...
ผมนั่งมองเจ้าของห้องที่หลับสนิทอยู่พักใหญ่ กลัวเหลือเกินว่าถ้าเขาตื่นขึ้นมาเราอาจจะทะเลาะกันอีกครั้ง วันนี้เจ็บอยู่เหมือนกันที่เขาไล่ให้ผมถอยออกไปไกลๆเขา แต่ทำยังไงได้ ผมทำตัวเองนี่นะ ... แต่อีกไม่นานหรอก ซินจะเข้าใจว่าผมทำแบบนั้นลงไปทำไม ..
ผมอาจจะเลว...แต่ทั้งหมดที่ผมทำนั่นก็เพื่อผู้ชายคนหนึ่งที่ผมรักสุดหัวใจ ...ถึงมันจะบาปหรือเลวแค่ไหนในสายตาใครผมไม่สนหรอก คุณไม่ใช่ผมหรือซินที่จะรู้ได้ว่าเรื่องราวของเรา ... มันเริ่มต้นจากเรื่องไหน และจะไปจบลงที่เรื่องไหน...
.
.
เช้านี้หลังจากไปส่งดาต้าไปเรียนแล้ว ผมก็กลับมาที่ร้าน เอาเข้าจริงผมรู้ว่าซินมาที่นี่บ่อยๆในเวลาที่ผมไม่อยู่ เพียงแต่ผมแค่อยากหาอะไรมาคุยกับเขาเท่านั้น เรื่องราวเพียงอย่างเดียวที่ยังผูกเราสองคนไว้ได้อยู่ ...
หรือในความจริงอาจจะไม่ได้แล้ว...ในเมื่อซินบอกให้ผมปิดร้านไปเมื่อเช้านี้ ผมรู้ว่าเขาไม่ได้หมายถึงร้านนี้ แต่หมายถึงตัวเขาเอง ... เขาบอกให้ผมปล่อยเขาไป
ผมทำไม่ได้หรอก...ผมปล่อยให้เขาไปไหนไม่ได้เลยจริงๆ ...บอบบางแบบนั้น ...คิดแล้วก็อยากหัวเราะตัวเองรอบที่ล้านแปด..รู้ว่าเขาบอบบาง อ่อนไหว แต่กลับทำร้ายเขาเสียเอง ...น่ารังเกียจจริงๆ
เหมือนฟ้าแกล้งเราสองคน ไม่สิ เหมือนแกล้งซินคนเดียวมากกว่า ในเมื่อไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมดีใจแค่ไหนที่เห็นร่างบอบบางคุ้นตาเดินเข้ามาในตัวร้าน ซินใส่แว่นตาเพื่อปกปิดร่องรอยความเสียใจที่เกิดจากผม ...
เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผมอยู่ในห้องทำงานหลังร้าน ร่างเล็กๆหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว แต่เร็วน้อยกว่าผมที่ตอนนี้ผลักประตูปิดเข้าไปที่เดิม ดวงตาหลังกรอบแว่นเป็นยังไงผมไม่อาจเห็นได้...ผมอยากสบตาเขา อยากมองหน้าเขาชัดๆเหมือนก่อนที่จะเกิดเรื่องวันนั้น ไว้เท่าใจคิด ผมถอดแว่นเขาออกซึ่งซินเองก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร นอกจากตัวสั่นน้อยๆแล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ...
วินาทีแรกที่สบตาดวงตากลมๆที่ผมแสนรักมองตอบกลับมาอย่างตัดพ้อ เจ็บปวด ไม่มีร่องรอยของสิ่งที่เรียกส่าความสุขในแววตาของซินอีกต่อไป สิ่งที่ผมเห็นมีเพียงความปวดร้าวและความไม่เข้าใจปรากฏอยู่เท่านั้น...
เมื่อเห็นแบบนั้นผมอดไม่ได้ที่จะไล้มือไปตามกรอบหน้าที่ผมรัก...ผิวซินยังนุ่มมือเหมือนเดิม กลิ่นของเขายังหอมเหมือนเดิม...แต่ผมสัมผัสได้เพียงเท่านั้น...เพราะไม่นานซินก็เบี่ยงหน้าหลบมือผมไป
“ซิน..” ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว วินาทีนี้พอผชิยหน้ากันสองก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดกับเขาดี...เหมือนเป็นใบ้ไปเสียอย่างนั้น ซินถอนใจเบาๆก่อนจะเงยหน้ามาคุยกับผม
“นัทมีอะไรอีกมั้ย...ถ้าไม่มีขอซินทำงานหน่อย หรือนัทจะปิดร้าน ซินจะได้เคลียร์อะไรๆไว้ให้” คำถามของเขาราบเรียบธรรมดา แต่ทำเอาผมเจ็บจุกในใจ นี่ซินคิดว่าผมจะปิดร้านจริงๆสินะ
“นัทไม่ปิดหรอกร้านนี้...ยังไงก็เป็นร้านที่นัทตั้งใจทำให้ซิน ทำให้เป็นร้านของเรา” ผมเห็นซินเบะปากเยาะๆ พร้อมเสียง ‘หึ’ ขึ้นจมูกหนึ่งที
“ตั้งใจทำให้ แต่มาทิ้งไปง่ายๆแบบนี้น่ะเหรอ..” ผมว่าแล้วสุดท้ายก็วนเข้าเรื่องเดิมแต่ผมไม่โทษเขาหรอก เพราะเขาเจ็บผมรู้ดี...
“นัทก็กำลังช่วยซินอยู่นี่ไง...อะไรที่ซินอยากทำ นัทกำลังจะทำให้...”
“สิ่งที่ซินอยากทำไม่ใช่การไปนอนกับมัน!! “ เขาตวาดขึ้นมา นานๆทีซินจะขึ้นเสียงใส่ผม เขาคงเหลืออดแล้วจริงๆ
“แล้วปัญหาของซิน ซินจัดการเอง นัทไม่ต้องมายุ่งหรอก” สะอึกครับ...บอกได้คำเดียวว่าสะอึกเพราะคำพูดนี้ถ้าจำกันได้ ผมเคยพูดเอง...ถ้าเขาอยากแก้แค้นให้เขาทำเองอย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยว...
“มันไม่ใช่ปัญหาของซิน แต่มันคือปัญหาของเรา” ผมตอบไปเบาๆ อยากจะดึงเขาเข้ามากอด อยากปลอบประโลมร่างกายเล็กๆที่ตอนนี้สั่นเทาราวกับควบคุมไม่ได้...
“มันไม่ใช่ปัญหาของนัท” ซินตอบผมมาแบบนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะคว้าเอาแว่นที่ผมถอดวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาและทำท่าจะเดินออกไป
“ซินจะไปไหน” ผมถามออกไป เขาเพียงแต่มองผมด้วยหางตา ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“เรื่องของซิน...นัทจะรู้ไปทำไม นัทไปไหนซินไม่เห็นจะอยากรู้” คำพูดของเขาเหมือนมีดกรีดลงบนหัวใจผม...คำพูดที่เหมือนจะบอกกลายๆว่าเขาไม่ได้สนใจในเรื่องของผมอีกต่อไป
“นัทก็ไม่ได้ไปไหนนี่...ซินบอกให้นัททำหน้าที่คนรักของน้องสาวซิน นัทก็ทำอยู่นี่ไง!” คราวนี้เป็นผมเองที่ตะโกนใส่เขา ซินไม่เคยฟัง และไม่เคยคิดจะฟัง ทั้งที่ตัวเองพูดเอง จัดการเองทั้งนั้น จะมาโทษอะไรผม
“แต่ซินไม่เคยบอกให้นัทไปนอนกับมัน! แค่กอดซินยังไม่เคยบอกให้นัททำ อย่ามาโทษว่าเป็นความผิดซินถ้ามันเป็นความมักมากของนัทเอง แค่เป็นคนก็เอาหมดสินะ จะเป็นใครนัทไม่สนใจหรอกใช่มั้ย!!” แรงไปแล้ว...ผมไม่คิดว่าซินจะพูดแบบนี้กับผม แต่น้ำตาที่ไหลอาบแก้มเขาตอนนี้บอกผมได้ดีว่าเขารู้สึกแบบไหน
“ต่อไปนี้ นัทจะไปตายที่ไหนกับใครก็เชิญ! มันไม่ใช่เรื่องของซินอีกต่อไป” พูดจบก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ผมยืนอยู่ในห้องนั้นคนเดียว...กับน้ำตาที่ไหลออกมาได้ยังไงก็ไม่รู้...บางทีผมอาจจะเหนื่อยเองก็ได้...ที่ทำเพื่อเขาอยู่คนเดียวแบบนี้...
.
.
แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อผมกลับเข้ามาที่บริษัทผมก็เห็นซองเอกสารบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะ เมื่อเปิดออกมาในนั้นเป็นข้อมูลบางอย่างที่ผมต้องการ ผมรอข้อมูลนี้มามากกว่าสามเดือนและตอนนี้ผมได้คำตอบที่ผมต้องการ ... ถึงเวลาที่ผมจะจบเรื่องน่าเบื่อนี่เสียที ...
.
.
.
ผมออกมาหาดาต้าอีกครั้งในตอนเย็น วันนี้เธอชวนผมมาทานอาหารที่ร้านที่เคยมาสามคนกับซิน ... ราวกับจะประกาศเป็นนัยๆว่าวันนี้เหลือแค่ผมกับเธอ..
เธอยังคงชวนผมคุยนู่นนี่เรื่อยเปื่อยอย่างทุกวัน...จริงๆเธอไม่ใช่ผู้หญิงน่าเบื่ออะไรเลย เพียงแต่เธอไม่ใช่คนที่ผมรักเท่านั้น...หรือะพูดให้ถูก ถ้าผมไม่ได้ให้หัวใจซินไปหมดแล้ว ผมอาจจะให้หัวใจกับเธอไปก็ได้....
“ต้า..พี่ถามอะไรหน่อยสิ..” ผมเปรยขึ้นมาก่อน เธอช้อนตามองผมอย่างสงสัย
“คะ ?”
“ทำไมต้าถึงเกลียดซิน...ทำไมถึงอยากเอาชนะเขานัก” ผมถามคำถามที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ถามเธอมาก่อนในชีวิต ทำไมซินเกลียดต้าผมรู้ดี..แต่ผมไม่เคยรู้ว่าทำไมต้าถึงเกลียดซินนัก
“ทำไมคะ?” เธอตวัดปลายเสียงห้วนสั้น อาจจะเพราะชื่อของซินทำให้เธออารมณ์เสียก็เป็นได้ เดี๋ยวนี้เวลาอยู่กับผมเธอไม่ค่อยเก็บอาการอะไรอีกแล้ว...ราวกับคิดว่าเธอชนะและได้ใจผมแล้วและเธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้ดีแสนดีเพื่อให้ผมรักก็ได้...
“พี่แค่สงสัย ทำไมเป็นไม้เบื่อไม้เมากันนัก” ผมพยายามตะล่อมถาม ผมต้องรู้ให้ได้...
“ไม่รู้สิ..เกิดมาแม่ก็บอกว่าพี่ซินเกลียดต้า พี่ซินอิจฉาต้า ต้าต้องชนะพี่ซินให้ได้ ไม่งั้นพี่ซินจะเหยียบต้าจมดิน ต้าก็เห็นแบบนั้นมาตลอด คนๆนั้นไม่เคยจะรักต้าเหมือนน้อง ไม่เคยจะเอ็นดูต้า เขามีแต่จะเอาชนะ ในเมื่อพี่ซินเกลียดต้า มีเหตุผลอะไรที่ต้าต้องรักเขาด้วยล่ะคะ” เหมือนยิ่งพูดคนที่นั่งตรงข้ามผมก็ยิ่งใส่อารมณ์มากเข้าไปเรื่อย..
แต่เธอคนนี้ไม่เคยคิดเลยหรือไงนะ...ว่าทำไมซินถึงเกลียดเธอนัก...
....เธอไม่เคยรู้เลยหรือไง...ว่าเธอเกิดมาเพื่อพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากซิน...
.
.
.
เราเจ็บ...ไม่รู้คุณจะรู้หรือเปล่าว่าการที่เห็นภาพแบบนั้นมันทรมานแค่ไหน...คนที่เรารักสุดหัวใจ กับผู้หญิงที่เราเกลียดที่สุด ... เราเจ็บ
เราอยากกินร้านที่เคยมากับนัทบ่อยๆ ... เราเลยมาที่นี่ ... เหมือนฟ้าแกล้ง เราเจอเขามาด้วยกัน...ภาพที่นัทหัวเราะ ภาพที่นัทยิ้มให้มัน ... เราคิดถึง
เราคิดถึงรอยยิ้มที่เคยเป็นของเรา ตาคมคู่นั้นที่เคยมองเราแค่คนเดียว ... มืออุ่นๆที่คอยปลอบประโลมทุกครั้งที่เราร้องไห้..เราคิดถึงคนของเรา...
ในเมื่อเห็นแล้วมันเจ็บเราก็ตัดสินใจเดินออกมา ...จะบอกว่าเราขี้ขลาดก็ได้ แต่เรายังไม่กล้าจะรับความจริงว่านัทจากไปแล้ว ไม่มีนัทคนเดิมของเราอีกแล้ว...
บางทีก็อยากจะคิดว่านัทแค่ทำให้มันตายใจ ...นัทจะทิ้งมัน นัทอยากจะทำให้มันเจ็บปวดและสูญเสีย ...แต่ถ้านัทจะทำแบบนั้นนัทน่าจะบอกเราบ้าง...
นัทไม่พูด..แปลว่านัทไม่ได้คิดแบบนั้น...นัททำให้เราเจ็บปวด หรือบางทีอาจจะเป็นความผิดเราก็ได้ที่ละเลยความรู้สึกของนัทจนถึงจุดที่นัทไม่ทนอีกแล้ว...มันถึงจุดที่นัทคงอยากได้คนที่ดูแลเอาใจใส่นัทมากกว่าคนเอาแต่ใจอย่างเรา
ถ้ามันมีวันที่นัทบอก...วันที่เราจะเข้าใจในสิ่งที่นัททำลงไป ... เราก็อยากให้มันมาถึงเร็วๆ ...เราอยากกจะเข้าใจในสิ่งที่นัทเลือกทำ...เพราะบางทีเราอาจจะเจ็บน้อยลงกว่านี้ก็ได้....
....ก็เราตอนนี้ไม่ได้มีเพียงสองเรา...เธอเห็นฉันเป็นเพียงเงาของใครคนนั้น...
...หากวันที่แล้วมาจะเป็นเพียงแค่ความฝัน ก็ช่วยบอกกันเลยได้ไหม...
.
กรีดร้อง...ใช้ความพยายามอยู่นานมากกว่าจะลงได้...มีคนใช้เน็ตคัทที่หอ อยากจะบ้าตายไม่เห็นใจคนอื่นเลย ฮึ่ย ตอนนี้พอดีกลับมาเอารถตัวเองที่บ้าน เลยได้ใช้เน็ตที่บ้านค่ะ กลิ่นไอดราม่ายังคุกรุ่น แต่เรื่องจะเริ่มคลี่คลายแล้วนะคะ อาจจะเร็วไปนิด เพราะจะให้จบภายใน 10-15 ตอน ไม่ให้ยาวไปกว่านั้น เพราะจะสอบแล้วค่ะ ไม่อยากเปิดฟิคทิ้งไว้ให้รอ เพราะถ้าเข้าเดือนสอบ จะหายไปเลยจริงๆค่ะ เพราะต้องอ่านหนังสือหนักมาก เกลียดกฎหมายจริงๆ TT’ ใครที่ด่าพี่นัทไว้ตอนที่แล้ว ตอนนี้ก็คงต้องด่าอีกล่ะค่ะ...ทำตัวน่าเบื่อจริงๆ
อรุณสวัสดิ์นะคะ เอ็นจอยรีดดิ้งค่า J
ความคิดเห็น