{Singular} Dark Scene , Dark Sin

ลำดับตอนที่ #6 : {6th SIN}

...ความเฉยชาคือการบอกลาโดยไม่ต้องออกเสียงใด...

6^th SIN

          จากวันที่เปิดร้าน จนตอนนี้ผ่านมาแล้วหนึ่งเดือนพรุ่งนี้จะเป็นวันหมั้นของนัทและดาต้า วันที่ซินรู้สึกอยากจะหายตัวไปจากโลกนี้เหลือเกิน ... จะหนีก็ไม่ได้ ...มีทางเดียวคือต้องเผชิญกับความจริงที่เจ็บปวด ... ความจริงที่ว่าซินไม่ใช่คนที่จะยืนข้างนัท...

            ภายในงานเต็มไปด้วยผู้สื่อข่าว แขกเหรื่อและเพื่อนฝูงของเจ้าของงานทั้งสองคน รวมถึงซินที่ตอนนี้ก็อยู่ที่งานเพราะพ่อบังคับให้ซินมาดูงานให้น้อง ... น้องที่ซินไม่อยากจะนับว่าเป็นน้องซักนิด

            ร่างเล็กเดินไปเดินมาในงานด้วยอาการเซ็งๆ จะเข้าไปนัท เจ้าตัวก็ยังมาไม่ถึงโรงแรม มีเพียงดาต้าที่มาแต่งหน้าทำผมอยู่ตั้งแต่กลางวัน

            แต่ก็เตร็ดเตร่อยู่ได้ไม่นาน ซินก็ได้รับข้อความจากนัทว่ามาถึงแล้ว และตอนนี้อยู่ในห้องพักที่จองเอาไว้ ร่างเล็กเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะรีบไปหานัททันที

            .

.

.

            มือเรียวสวยที่ไล้ไปตามตัวของว่าที่เจ้าบ่าวที่ตอนนี้แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วปลุกเร้าอารมณ์ให้นัทค่อยๆรู้สึกอย่างช้า ๆ นัยตาหวานฉ่ำเย้ายวนเสียจนไม่น่าจะอดใจได้ ... ริมฝีปากหยักกดหนักๆลงไปบนเรียวปากบาง ก่อนจะรุกล้ำเข้าไปอย่างคุ้นเคย มือเรียวไล้ลงไปเรื่อยจนถึงกึ่งกลางลำตัว ยังไม่ทันจะได้แตะสัมผัสนัทก็จับมือไว้เสียก่อน

“พอแล้ว ... เขาไปแล้ว” พูดจบก็ผละออกจากซินทันที ซึ่งซินเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไรกับคำพูดของนัท .. เพราะการที่อยากให้ดาต้ามาเห็นคือจุดประสงค์ของซิน นัทถอนหายใจยาวกับอาการไม่รู้สึกรู้สาอะไรของซิน นอกจากสนใจความรู้สึกของดาต้าเท่านั้น ... ซินสนใจแค่ว่าดาต้าจะเจ็บเท่าไหร่  ... จะเสียใจแค่ไหน จนบางทีซินอาจจะลืมไปว่านัทเองก็มีความรู้สึก ..

“จะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ... “ คำถามของนัทเรียกให้ซินหลุดออกจากภวังค์ความคิดตัวเองออกมาได้

“จนว่าจะพอใจ..” คำตอบของซินทำให้นัทถอนใจยาวก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าตัวต้นเหตุ ตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซิน

“ถ้าซินยังจะเป็นแบบนี้ นัทว่าพอเถอะ ... นัทก็เป็นคนนะ มีหัวใจไม่ใช่เครื่องมือที่ซินจะเอาไปแก้แค้นใครได้ตามใจชอบ”

“พูดแบบนี้คืออะไร” เรียวคิ้วสวยขมวดแน่นเข้าเมื่อคำพูดจากอีกคนเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่าง

“คือจบไง ... พอแล้ว นัทเหนื่อยที่จะเล่นตามเกมของซินแล้ว ถ้าซินอยากจะทำร้ายเขา ทำเอง อย่าเอานัทเข้าไปเกี่ยว มันคงจะดีกว่านี้ถ้าซินสนใจความรู้สึกนัทบ้าง แคร์นัทบ้าง ไม่ใช่เฉพาะเวลาที่อยากให้เขาเห็นแบบนี้” แววตาของนัทตัดพ้อและน้อยใจเสียจนซินอดคิดตามไม่ได้

“รักมันแล้วสิ ... ยังไงนัทก็อยากจะกลับไปเดินทางปกติใช่มั้ยล่ะ “ น้ำตาเม็ดโตหยดลงบนหน้าขาของคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง นัทมองหน้าซินก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“รักไม่รักไม่เกี่ยวอะไร...แค่ซินไม่ได้รักนัทเท่านั้นมันก็พอแล้วนี่”

“พูดบ้าอะไรของนัท! เอาอะไรมาคิดว่าไม่ได้รัก พูดมาได้ยังไง!” เสียงหวานตะโกนลั่น ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรไป...มีเพียงเสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกมา...ก่อนที่บานประตูจะปิดลง

.

.

            ซินอาจจะไม่รู้ หลังประตูบานใหญ่ว่าที่เจ้าบ่าวที่ต้องเข้าพิธีหมั้นในวันนี้ยืนพิงผนังข้างประตูอย่างเหนื่อยอ่อน เหนื่อยเพียงไหนที่ต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด...เจ็บแค่ไหนที่ต้องพูดไปแบบนั้นทั้งที่รักมากมาย...

เพราะนัทรัก...นัทรักซิน ... ให้ได้ทุกอย่าง...ถึงทำแบบนั้นลงไป ... หวังเพียงว่าสักวันอีกคนจะเข้าใจ ..

“ไหวมั้ยคะพี่นัท..” เสียงเล็กของใครอีกคนดังขึ้นเบาๆ ดาต้าในชุดไทยที่เตรียมพร้อมเข้าพิธีหมั้นยิ้มให้บางๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ นัทยิ้มตอบ

“ไหวครับ...ไปกันหรือยังคนสวยของพี่..” มีเพียงรอยยิ้มหวานส่งตอบมา สองคนเดินเคียงข้างกันไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกคนที่มองผ่านม่านน้ำตา...ภาพนั้นมันชัดเจนเหลือเกิน..

.

.

          งานหมั้นเป็นไปอย่างชื่นมื่นและสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ ว่าที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวที่แขกในงานต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเหมาะกันเหลือเกิน มีเพียงซินเท่านั้น..ที่ยืนมองภาพนั้นผ่านดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา ...

            .....มันเป็นวันที่ซินไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น...วันที่นัทเลือกที่จะเดินจากไป วันที่นัทเลือกที่จะทิ้งซินไปหาใครอีกคน ...

.

.

          ผ่านไปสามเดือนความสัมพันธ์ของทั้งนัทและซินเรียกได้ว่าถึงจุดที่หมางเมินกันที่สุดตั้งแต่เกิดมา ซินไม่ไปหา...ไม่ไปยุ่งกับนัท มีเพียงแวะเข้าไปที่ร้านในตอนที่มั่นใจว่านัทไม่อยู่เท่านั้น และนัทเองก็เลือกที่จะมาหาดาต้าในวันที่ซินไม่อยู่เช่นกัน..

            แต่ไม่ใช่ว่าเวลาหรือความบังเอิญอะไรจะเป็นใจให้หลบหลีกกันได้ตลอดไปแบบนั้น ... วันนี้นัทมารับดาต้าที่บ้านและพบว่าซินเองก็อยู่บ้าน ...

            นัทเดินผ่านซินไปเหมือนเป็นธาตุอากาศไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น ร่างสูงเดินเข้าไปหาคู่หมั้นเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มที่เคยให้ซินมาตลอด และเดินผ่านซินออกไป...

            นัทเดินไปแล้ว...แต่ซินยังคงยืนค้างอยู่กับที่ ... บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอะไร...ชาไปหมด ตอนนี้..ซินเองก็เริ่มจะรู้สึก...สิ่งที่ควรสนใจคือความรู้สึกของนัทไม่ใช่ดาต้า .... เพราะตอนนี้ซินเองเจ็บปวดเพราะการเมินของนัทมากกว่าความรู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้เสียอีก...

.

.

            ดึกแล้ว...คนตัวเล็กกลับมาในสภาพที่ไม่ค่อยเต็มร้อยเท่าไหร่นัก...วันนี้ซินไปสังสรรค์กับเพื่อนเก่าสมัยเรียน...อาจจะเพราะอยากลืมเรื่องบางอย่างถึงได้เลือกที่จะออกไปดื่มแทนที่จะอยู่บ้านทำงานอย่างเคย...แต่เมื่อไปถึงเพื่อนตัวดีกลับถามถึงนัทเสียอย่างนั้น ซินทำเพียงยิ้มและตอบไปว่านัทเองก็มีชีวิตของนัท ... ซินขยี้ตาเมื่อเห็นรถคุ้นตาจอดอยู่ในโรงจอดรถบ้านตัวเอง...ใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นว่านั่นคือรถใคร...

            ขาเรียวพาตัวเองเดินขึ้นมาบนชั้นสองของบ้านอย่างมึนๆ นึกภาวนาให้เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเจอนัทอยู่ในนั้น ... นึกว่าภาวนาให้นัทมาบอกว่าวันนั้นแค่ฝันไป ... มันคือเรื่องเข้าใจผิดและนัทยังรักซินเหมือนเดิม ...

            ยังไม่ทันจะเดินถึงห้องตัวเอง หูก็พลันได้ยินเสียงบางอย่างจากห้องของใครคนนั้นที่พรากนัทไปจากซิน เรียวขาสวยหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู ก่อนจะตัดสินใจบิดลุกบิดประตูเบาๆเพื่อที่ตัวเองจะได้เห็นอะไรภายในห้องนั้นได้ชัดเจน...

            รูปร่างสมส่วนที่ซินเคยแตะมาทุกส่วน ทุกอย่างที่เคยเป็นของซินตอนนี้กำลังทาบทับอยู่บนเรือนกายบอบบางของน้องสาวต่างมารดา ... ภาพที่เหมือนเดจาวูตอนที่ซินทำกับนัทในห้องทำงานกลับเข้ามา ...เพียงแต่คนที่กำลังเล่นบทรักกับนัทไม่ใช่ซิน...ไม่ใช่

.

.

            อยากจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้นแต่ขามันไม่ขยับ อาการมึนๆจากแอลกอฮอล์ที่รับเข้าไปในเลือดตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้ง ซินมองภาพนัทที่กำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับดาต้า เสียงครางหวานหูของเธอคนนั้น กับเสียงครางเครือในลำคออย่างพึงใจของนัทเหมือนเป็นตัวกระตุ้นน้ำตาของซินได้อย่างดี ...

            แต่สิ่งที่เจ็บกว่าการมองการกระทำนั้นของนัทคือการที่นัทกระซิบถ้อยคำบอกรักหวานหูพร่ำบอกคนในอ้อมกอด คำพูดเหมือนที่ซินเคยได้ยิน ... คำบอกรักเหล่านั้น ...ที่วันนี้กลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว

.

.

          นัทซบหน้าลงกับไหล่เล็กเมื่อได้ปลดปล่อยออกมาอย่างที่ต้องการ ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงหอบหายใจของทั้งคู่ ... แสงไฟที่ลอดเข้ามาเพียงช่องเล็กๆเรียกให้นัทที่ลืมอยู่หันไปมอง และพบว่าใครอีกคนยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ...

            ร่างสูงลุกขึ้นห่มผ้าให้หญิงสาวที่ตอนนี้หลับไปแล้วด้วยความเพลียก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้และเดินออกมาหาคนยังคงยืนอยู่กับที่...

          “เพิ่งกลับมาหรือไง...” น้ำเสียงของนัททำซินอยากจะซัดหน้าหล่อๆนั่นซักเปรี้ยง .... มีอะไรกับคนอื่นต่อหน้าต่อตาแต่ยังมาทำเสียงเป็นห่วงเป็นใยอะไรทำไมกัน!

            “เรื่องของซิน...คุณยุ่งอะไรด้วย” พูดจบก็ทำท่าจะเดินหนี แต่ติดที่มือแกร่งของอีกคนรั้งเอาไว้ไม่ให้เดินหนีไป น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาอีกระลอกเมื่อนัทเดินออกมาจากในห้อง ปิดประตูและดันซินจนชิดผนังก่อนจะกดดจูบลงมาชนิดที่ว่าคนถูกจูบก็ไม่ทันตั้งตัว เรียวลิ้นร้อนที่รุกไล่ไม่ได้บอกว่าอยากทำเรื่องเหมือนที่ทำเมื่อครู่ แต่กลับเป็นจูบที่โหยหา เต็มไปด้วยความคิดถึง ... มือเล็กทุบลงไปที่แผ่นอกของคนที่กำลังรังแกตัวเองอยู่ และเมื่อนัทถอนจูบออกกำปั้นน้อยๆก็ซัดเข้าที่ใบหน้าหล่อเต็มๆ

            “จะเอายังไงกับซินอีก...ทิ้งซินไปหามัน เมื่อกี๊ก็เพิ่งได้กับมันมา แล้วตอนนี้มาจูบซิน นัทจะเอายังไง!!” เสียงพูดไม่ได้ดังไปกว่าเสียงกระซิบแต่นัทก็รับรู้ได้ว่าเจ็บปวดเกินกว่าจะด่าทออะไร ร่างเล็กๆทรุดนั่งลงไปกับพื้น มือเรียวกอดตัวเองร้องไห้จนตัวโยน ใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาก้มลงซุกซบกับเข่าตัวเอง ...

            “ซิน...” มือของนัทจับลงไปบนไหล่ลาดหมายจะดึงรั้งร่างเล็กๆนั่นเข้ามากอด..ไม่อยากให้ร้องไห้ ไม่อยากเห็นน้ำตา แต่เมื่อออกแรงรั้ง ซินก็ขืนตัวไว้ก่อนจะเงยหน้ามามองนัททั้งน้ำตา ... มองด้วยแววตาที่นัทอยากจะหายไปให้พ้นๆจากตรงนี้ ... มันเป็นแววตาที่ทำให้นัทเจ็บปวดที่สุดในโลก

            “ถอยออกไป...ในเมื่อนัทเลือกที่จะเดินหันหลังให้ซินแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่นัทจะต้องหันกลับมาอีก ... ซินเสียใจที่นัททิ้งไป...แต่ซินไม่ได้ต้องการความสงสาร...เจ็บได้มันก็หายได้ ซินรักนัทได้ซินก็เลิกรักได้เหมือนกัน..”

            คำพูดของคนที่กำลังน้ำตาไหลไม่ขาดสายทำนัทเจ็บในใจ..ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้...ไม่ได้อยากทำให้เจ็บปวดแบบนี้เลยสักนิด...ซินจะเข้าใจบ้างหรือเปล่าว่านัททำไปเพื่ออะไรกัน...

            ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ...

            “วันนี้ซินไม่เข้าใจนัทหรอก...แต่อยากให้รู้ไว้ว่าทั้งหมดเพื่อซินทั้งนั้น...ซินยังเป็นคนที่นัทรักที่สุดในโลก...จำเอาไว้”  พูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องที่เพิ่งเดินออกมาเมื่อครู่ ทิ้งให้ซินจัดการกับความรู้สึกปวดร้าวจากการกระทำของนัทอยู่เพียงลำพัง...

.

.

            ร่างเล็กลากสังขารตัวเองเข้ามาในห้อง ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงกวาง มือเรียวกวาดข้างตัว หาซักอย่างมากอดเพื่อที่อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวจนเกินไป ...

            ในที่สุดก็ควานได้หมอนมาใบหนึ่ง ซินซุกหน้าลงกับหมอนก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ ... ไม่มีเสียงสะอื้น ... ไร้ซึ่งคำตัดพ้อใด .. มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาแทนความเจ็บปวดในหัวใจเท่านั้นเอง...

.

.

            หลังจากที่เดินกลับเข้ามาในห้อง นัทหันมองคนที่นอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ที่เขาห่มให้ก่อนเดินออกไป ... มีความรู้สึกหลากหลายในแววตาที่ทอดมองไปยังร่างเล็กๆนั่น...จะดีแค่ไหนถ้าผมที่สยายบนหมอนนั่นเป็นผมลอนสวยของซิน ... ดีแค่ไหนถ้าคนที่อยู่ในอ้อมกอดเมื่อครู่คือซินไม่ใช่ดาต้า ...

            นัทคว้าเอาบุหรี่ที่เลิกไปได้หลายปีแต่ก็กลับมาสูบใหม่ช่วงสองสามเดือนมานี้ขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตที่ถูกขว้างทิ้งสะเปะสะปะจากกิจกรรมเมื่อครู่ ก่อนจะเปิดประตูระเบียงออกไป ลมเย็นๆในตอนใกล้เช้าพัดให้ไฟสีแดงที่ปลายบุหรี่ลามเร็วกว่าปกติ ... ตาคมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าในยามราตรีที่มืดสนิทไร้แม้แต่แสงจันทร์หรือเพียงดาวสักดวงก็ไม่มีให้เห็น ..นัทหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ ...แม้แต่พระจันทร์หรือดวงดาวก็ยังไม่คิดจะเข้าข้างเขาเลยสักนิด ... ท้องฟ้าตอนนี้อาจจะมืดสนิทเหมือนหัวใจนัทก็ได้ ... มืดสนิทเพราะดวงดาวที่คอยนำทางให้หัวใจหายไปเสียแล้ว....

....คนเรามีเหตุผลที่แตกต่างกันในการทำบางสิ่งลงไป ...เหตุผลที่ดีของเราอาจทำให้ใครบางคนเจ็บปวดราวกับจะตาย...

*ย๊ากกก ลงได้แล้ว เมื่อวานนี้พลอยเผลอไปแซะพี่นัทจากฟิคนายหัวแล้วแท็กว่าเมนไปวัด เท่านั้นแหละ โดนขยี้ใหญ่ว่าเปลี่ยนเมน และหลังจากนั้นก็เข้าหน้าบทความไม่ได้เลยค่า TT’ ก็เลยมาช้าจากที่บอกไว้นิดหนึ่ง...ตอนนี้ดราม่าหนักหน่วง(เหรอ) แต่งไปก็สงสารเมนไปเบาๆ ... พลอยบอกแล้วว่าเรื่องนี้คนที่ร้ายที่สุดอาจจะไม่ใช่พี่ซิน ตอนนี้ค่อนข้างมีเวลาแล้วค่ะ ปีใหม่ชีวิตแฮปปี้มากกกก ปรับความเข้าใจกับคุณคนข้างๆได้แล้ว คุณเขายอมให้พลอยทำในสิ่งที่รักและพร้อมจะสนับสนุนแล้วค่ะ ><’ *จุดพลุ*  วันนี้ทอล์คเท่านี้ล่ะค่ะ มายเฮิร์ทจะเปิดให้จองเร็วๆนี้ค่ะ แต่จะเปิดให้โอนหลังซินเนอร์แน่นอน เพราะพลอยเข้าใจความรู้สึกคนอ่านเวลาฟิคออกชนกัน *หัวเราะ* วันนี้หลับฝันดีนะคะ คิดถึงทุกคน J