คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : {2nd SIN}
...รู้เพียงว่าทำเพราะ 'รัก' ทำเพราะเธอที่รักก็พอ.. เธอคือ 'รักแท้' คือใจดวงเดียวที่รอ ไม่อาจยอมเสียเธอไป
แม้รู้ว่าทำเพราะรัก...สิ่งที่ทำจะ 'ร้าย' หรือ 'ผิด' แค่ไหน .. ฉันอยู่โดยขาดรักไม่ได้ ให้ทำผิดเท่าไหร่ฉันคงต้องยอม....
2nd SIN
ร่างสูงที่กำลังนั่งฟังหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามเล่าเรื่องของตัวเองที่เมืองนอก ขยับตัวเบาๆและยิ้มน้อยๆให้กับคำบอกเล่าที่ออกรสออกชาติของดาต้า แต่ในใจกลับตะโกนว่าให้เธอพอเสียที ... พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างบอบบางของใครบางคนเดินผ่านหน้าต่างด้านหลังดาต้าไปเร็วๆ แต่เพียงเสี้วนาทีที่เดินผ่าน นัทก็มองเห็นบางอย่างจากรอยยิ้มของซิน..
“เดี๋ยวพี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ .. ต้าอ่านแม็กกาซีนไปพลางๆก่อนนะ เดี๋ยวพี่กลับมา” พูดจบก็ยิ้มหล่อๆให้ทีนึงแถมท้ายก่อนจะลุกเดินออกไปเมื่อเห็นดาต้ายิ้มรับ ...
นัทก้าวเร็วๆมาที่ห้องน้ำ ... เพียงไม่กี่ก้าวก็ถึง ตวัดแขนโอบรัดเอวบางๆของคนที่กำลังล้างมือเข้ามาหาตัว จมูกโด่งก้มลงสูดดมกลิ่นหอมเหมือนเด็กที่ไม่ได้ปรุงแต่งด้วยน้ำหอมใดๆของซิน ร่างเล็กในอ้อมกอดพลิกตัวมา แขนเล็กวาดขึ้นโอบรอบคอนัทก่อนที่จะกดจูบลงบนริมฝีปากเบาๆ ...
“นี่จะทำอะไร..” เสียงทุ้มถามขึ้นหลังจากที่อีกฝ่ายผละไป ซินหัวเราะเบาๆก่อนจะส่ายหัว
“ไม่ได้จะทำอะไร .. แต่เห็นว่าแบบนี้ก็สนุกดี” นัทยิ้มขำกับความคิดแปลกๆของซิน
“ให้นัทไปเป็นของคนอื่นเนี่ยนะ….”
“ได้ป่ะล่ะ เอาให้เนียน … ถ้าทำได้ อยากได้อะไรให้หมดเลย” พูดจบก็ยิ้มให้หวานหยด จนคนมองหัวใจเต้นผิดจังหวะไปนิดหน่อย
“จำไว้นะ … ว่าบอกว่าให้หมดเลย” พูดจบก็ก้มลงจูบปากช่างพูดนั้นหนักๆหนึ่งที…
“ช่วยเป็นคนรักที่ดีของน้องสาวซินหน่อยนะครับ … ‘ที่รัก’ …” คำสุดท้ายเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากนัทได้..อยากฟังคำนี้มานานขนาดไหน เคยคิดว่าถ้าซินพูดคงจะน่ารักน่าดู ... และมันก็จริงอย่างนั้น
“นี่นัท ... “ ลากเสียงยาวอย่างออดอ้อน ตาคู่สวยหลุบลงต่ำ ก่อนจะละมือข้างหนึ่งจากคอนัทมาเขี่ยเล่นไปมาแถวอกแกร่ง
“ซินไม่อยากเป็นแค่นี้แล้วอ่ะ .... “ คำเปรยเบาๆของคนในอ้อมกอดทำให้นัทสงสัยอยู่ในทีก่อนที่คำต่อไปจะทำให้นัทยิ้มกว้างอย่างไม่เคยเป็น
“เป็นแฟนกันนะ ... “ พูดจบก็มุดลงกับอกกว้างอย่างเขินอาย นัทมองท่าทีราวกับเด็กน้อยนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ... น่ารัก น่าเอ็นดู ... น่าจับฟัดซะตรงนี้!
“คนน่ารักลงทุนพูดขนาดนี้ ... ‘คนสนิท’ คนนี้จะกล้าปฏิเสธได้ยังไงครับ …” ตอบรับคำขอของซินก่อนกระชับวงแขนแน่นเข้าไปอีก …
“ไม่ว่าเรื่องของเรามันจะทำร้ายใคร จะผิดแบบไหน … ถ้ามันทำให้ซินของนัทยิ้มได้ … นัทเต็มใจยอมเดินลงนรกไปเองเลย” มั่นคง หนักแน่น และรู้สึกดีกว่าคำบอกรักไหน ๆ … ซินรู้ ว่านัทรัก รักมากจนยอมแลกทุกอย่างได้กับบาปที่นัทไม่จำเป็นต้องยอมรับมัน….
“งั้นนัทรู้ไว้นะ … ซินยอมเดินลงนรกกับนัท … เพราะไม่อยากให้เราต้องแยกกันไป … แล้วเหมือนตกนรกทั้งเป็น…ซินยอมแลกทุกอย่าง … แต่ซินไม่ยอมแลกนัทกับอะไรทั้งนั้น … นัทจำไว้” ไม่มีน้ำเสียงออดอ้อนอะไรอีกแล้ว มีเพียงน้ำเสียงเย็นชา แต่แน่วแน่และมั่นคง … และแปลก…ที่นัทเองก็รู้สึกดีที่ได้ยินแบบนั้น
.
.
.
“รอนานมั้ยครับต้า … พอดีพี่ปวดท้องน่ะ เลยเข้าห้องน้ำนานไปหน่อย..” นานไปหน่อย … หญิงสาวนึกหัวเราะอยู่ในใจ ครึ่งชั่วโมงนี่ไม่หน่อยแล้ว … แต่สิ่งที่ทำกลับเป็นเพียงยิ้มให้นัทเบาๆและตอบออกไป
“ไม่นี่คะ ต้าก็นั่งอ่านแม็กกาซีน ดูโทรทัศน์ไปเรื่อย … ไม่นานหรอกค่ะ” ยิ้มให้แต่ปาก … แต่ในแววตากลับมีแต่รอยขุ่นเคืองจนนัทสังเกตได้ … ต่างจากซินลิบลับ โกรธก็คือโกรธ … แต่ถ้าเวลายิ้ม ก็ยิ้มทั้งปากทั้งตา ...
“พี่นัทเป็นเพื่อนพี่ซินมานานแล้วเหรอคะ … พี่ซินเขาเคยเล่าเรื่องต้าให้พี่นัทฟังบ้างหรือเปล่า” ถามออกมาเมื่อเห็นว่าบทสนทนากำลงจะขาดตอนและกำลังจะเข้าสู่โหมดเงียบน่าอึดอัด
“พี่เป็นเพื่อนพี่ซินมาตั้งแต่เกิดครับ … โตมาด้วยกัน เรียนด้วยกัน รักกันมาก” เน้นคำสุดท้ายหนักๆ แต่ดาต้าก็ไม่ได้สนใจอะไร หรืออาจจะสน … แต่ไม่แสดงออกภายใต้รอยยิ้มหวานนั่น
“ซินเล่าเรื่องต้าให้ฟังอยู่บ้าง…ว่าน้องเก่งอย่างนั้น สวยอย่างนี้ “ จบคำตอบเรียกรอยยิ้มกว้างจากเจ้าของคำถามได้เยอะทีเดียว นัทแอบยิ้มมุมปากกับตัวเอง
“พี่ซินน่ะเหรอคะชมต้า … ทุกวันนี้ก็ทำเหมือนเกลียดต้าจะเป็นจะตาย ไม่รู้ต้าไปทำอะไรให้นักหนา” พูดไปก็ทำหน้าเศร้าไป ดูน่าหมั่นไส้เสียจนนัทอยากจะลุกเดินหนีออกไปจากตรงนั้น … ซินทำแบบนั้นนัทรู้ดี รู้ทุกการกระทำของคนตัวเล็กนั่น เพราะซินเล่าให้ฟังทุกอย่าง เล่าว่าว่าต้าไปแบบไหนบ้างในแต่ละวัน ต้าทำอะไร นัทรู้หมด … และนัทเชื่อซิน
“อาจจะแสดงออกไม่เป็นมั้งครับ … ซินเขาก็เป็นแบบนั้นแหละ … ว่าแต่วันนี้ต้าอยากไปไหนหรือเปล่า พี่ว่างพอดี…พาไปได้นะ”
“จริงเหรอคะพี่นัท … ต้าอยากไปช็อปปิ้งพอดีเลยค่ะ แบรนด์ที่ต้าชอบเขาออกคอลเลคชั่นใหม่เลยจะไปดูซะหน่อย ชวนเพื่อนก็ไม่มีใครว่าง … พี่นัทพาต้าไปได้มั้ยคะ” หลังจากที่ร่ายมายาวเหยียดก็จบด้วยคำถามที่เหมือนจะถามแต่นัทรู้ดีกว่าปฏิเสธไม่ได้ ...
“เอาสิครับ .. แต่ชวนซินไปด้วยดีไหม ไปกันสองคนพี่ว่ามันดูไม่ค่อยดีนะ” ดาต้าหุบยิ้มในแทบจะทันทีก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาใหม่ ร่างเล็กๆสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะตอบนัทไป
“เอาสิคะ..ไปหลายๆคนสนุกดี พี่ซินจะได้ช่วยต้าเลือกด้วย” เลือกที่จะตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในใจแทบจะกรีดร้อง .. จะพาไปทำไม ..
.
.
“พี่นัทคะ .. ตัวนี้สวยมั้ยคะ” พูดพลางเอาเสื้อทาบตัวก่อนจะหันมาหานัท ร่างสูงพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันไปสนใจกับอีกคนที่กำลังเลือกเสื้อเชิ้ตแบรนด์เดียวกันอยู่ นัทเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะทำทีเป็นเลือกดูเสื้อเหมือนที่ซินกำลังทำ ...
“อยู่ใกล้แค่นี้ ... กอดก็ไม่ได้ “ พูดเบาๆลอยๆ ซินหันมามองนิดนึง ก่อนจะหันกลับไปสนใจเสื้อตามเดิม ...
“เย็นนี้ก็มาหาที่บ้านสิ .. จะให้กอดถึงเช้าเลย” นัทหันไปมองคนข้างๆแทบจะทันทีแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อมือของใครอีกคนก็แตะเข้าที่แขน
“ไปกันเถอะค่ะ .. ไม่ค่อยถูกใจต้าเลย “ พูดจบก็ลากนัทออกไปทันที ซินมองตามอย่างนึกขำ ... คิดว่าแค่นี้จะแยกนัทออกจากเขาได้หรือไงกัน ... เด็กน้อย
เดินกันจนเหนื่อยในที่สุดก็มาจบที่การทานอาหารเย็น ร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่นัทเป็นคนเลือก เพราะดาต้าบอกเองว่ามื้อแรกให้นัทเลือกให้ว่าอยากทานอะไร ... คนตัวสูงก็เดินลิ่วเข้ามาที่ร้านนี้ทันที ... ร้านนี้เป็นร้านโปรดของซิน คนตัวเล็กชอบอาหารอิตาเลี่ยนมาก ... ซึ่งดาต้าเองรู้ดี ...
“สปาเก็ตตี้อิตาเลี่ยนซอสสองทีครับ ... ต้าทานอะไรเอ่ย” สั่งของตัวเองและของชอบอีกคนทันทีที่ได้เมนูมา ซินยิ้มเบาๆให้นัทเป็นเชิงขอบคุณ
“ต้าขอเป็น สปาเก็ตตี้มีทบอลแล้วกันค่ะ .. “ พูดจบก็ส่งเมนูคืนพนักงานแถมยิ้มหวานไปให้อีก
“พี่นัทชอบร้านนี้เหรอคะ..” เริ่มชวนคุยเมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มอึดอัด
“ซินเขาชอบครับ ... ลากเขามาตามใจเขาหน่อย”
“ก็ไม่ได้ขอให้มาด้วยนี่...” พูดเบาๆ จนแทบจับใจความไม่ได้ แต่ซินได้ยินเต็มสองหู ... นัทเองก็เช่นกัน คนตัวสูงอ้าปากจะเถียงกลับ แต่ถูกมือเล็กๆใต้โต๊ะจับมือไว้เสียก่อน ...
“ก็ไม่ได้อยากมานักหรอก ... ไม่อยากมาขัดความสุขคู่รักคู่ใหม่..” ซินพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน ดาต้ายิ้มตอบ
“ถ้าไม่ติดว่านัทกลัวว่าจะอึดอัดเกินไปเลยชวนมาก็ไม่มาหรอกนะ..”
“งั้นก็ขอบคุณพี่ซินมากเลยนะคะที่มาช่วยลดความน่าอึดอัดระหว่างต้ากับพี่นัท..” ซินมองดาต้าที่ยิ้มหวานให้อย่างนึกรังเกียจปนสมเพช คงคิดว่านัทไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเธอสินะ ...
ไม่เป็นไร .... น้องสาวทั้งคนนี่นา ... น้อยกว่านี้ได้ไง” คำตอบของซินทำดาต้าอึ้งไปซักพัก .. นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ซินเรียกดาต้าว่า ‘น้อง’
ซินไม่ยอมคน และไม่เคยคิดจะยอม แต่ซินไม่ใช่นางร้ายในละครที่จะไปตบตีแย่งชิงนัทมาจากใคร ... ซินมีวิธีของซิน ... วิธีที่จะทำให้อีกคนเจ็บปวดเหมือนจะตายลงช้าๆ .. โทษฐานที่ริบังอาจมายุ่งกับคนของซิน ...
อาหารมื้อนั้นมีแต่เสียงของดาต้าเล่านู่นนี่ไปเรื่อยๆเพื่อไม่ให้อึดอัด ซินมีเสียงหัวเราะหึเบาๆแทรกบทสนทนาบ้างบางครั้ง ... นัทมาส่งดาต้าที่บ้านก่อนจะขอตัวกลับ ...
ไม่ทันถึงสองชั่วโมงดีนัทกลับมาปรากฏตัวที่บ้านอีกครั้งกับรถอีกคันและเสื้อผ้าชุดใหม่ ... คราวนี้ร่างสูงตรงไปยังห้องนอนของคนตัวเล็กทันที นัทไม่เคาะแม้แต่ประตู มือเรียวไขกุญแจที่ซินทิ้งไว้ให้เข้าไปเงียบๆ โดยที่ไม่ทันรู้ตัว ... ว่าใครบางคนเปิดประตูออกมาทันเห็น...จากห้องฝั่งตรงข้าม...
.
.
เช้าวันถัดมาซินลงทานอาหารเช้าตามปกติ จะไม่ปกติก็ตรงที่ร่างเล็กเลือกที่จะซ่อนตัวในเสื้อยืดคอกว้าง คอขาวและไหล่ลาดถูกแต่งแต้มประปรายไปด้วยร่องรอยรักจากนัทเมื่อคืน ... ดาต้าที่เดินลงมาและเห็นซินที่โต๊ะอาหารเหยียดยิ้มออกมาน้อยๆ แต่เมื่อเห็นร่องรอยบนตัวซินก็หุบยิ้มแทบจะทันที .. ไม่ใช่ไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าร่องรอบพวกนั้นมาจากไหน ... แต่ไม่อยากจะคิด ... ว่าเป็นฝีมือของคนที่ตัวเองเห็นว่าหายเข้าไปในห้องซินเมื่อวานนี้ ...
“ยุงกัดเหรอคะพี่ซิน...” ถามออกไปเสียงหวานแต่เอาให้ดังลั่นบ้าน ซินยิ้มมุมปากก่อนจะเงยหน้ามาตอบ
“อืม .. ยุงกัดตัวใหญ่ซะด้วยกัดซะเจ็บเลย”
“ท่าทางห้องพี่ซินจะยุงเยอะนะคะ ... เอายาฆ่าแมลงไปฉีดหน่อยมั้ยคะ ... จะได้ตายๆไป..”
“มันไม่เยอะหรอก มีอยู่ตัวเดียว ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป .. กัดอยู่ทุกวัน” คำพูดที่เหมือนสนทนากันเรื่องยุง แต่ทั้งคู่รู้ดีมันมีความหมายมากกว่านั้น .. ตอนนี้ดาต้าเริ่มแน่ใจ ... ว่านัทเข้าไปทำอะไรในห้องซิน ...
“เมื่อวานพี่นัทมาอีกรอบเหรอคะ .. “ ถามขึ้นลอยๆเหมือนไม่ได้จะเอาคำตอบอะไร
“ใช่ ... ลืมของน่ะ .. เลยมาเอา” ดาต้าพยักหน้าเล็กๆกับคำตอบของซิน แต่ความริษยาในแววตากลับปิดไม่มิด น้ำตารื้นขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ ... เพียงแค่คิดว่านัทกับซินทำอะไรกันเมื่อคืน ...
ดาต้าอยากเอาชนะซิน ... เธออยากทำให้ซินเจ็บปวด ... ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่อยากได้ทุกอย่างที่เป็นของคนๆนี้ ทั้งความรัก และทุกอย่างที่ซินมี ... ดาต้าอยากได้มาเป็นของตัวเองให้หมด ... แต่กับนัท ... เธอรักของเธอจริงๆ .. ไม่ได้อยากได้เพื่อนสนิทของซินมาไว้เฉยๆเพียงเท่านั้น ... ดาต้าลงทุนบากหน้าไปบอกพ่อว่าชอบนัทมากมายขนาดไหน ขอร้องอ้อนวอนให้พ่อทำยังไงก็ได้ให้ได้แต่งงานกับนัท ... ผู้ชายที่เธอเคยเจอเพียงครั้งเดียวเมื่อตอนที่กลับมาบ้านเมื่อปีก่อน และเจอนัทเดินสวนออกไปพอดี ... แต่เพียงแค่นั้นเธอตกหลุมรักจนขึ้นไม่ได้เสียแล้ว ... แต่ที่เห็นนัทเข้าไปในห้องซินเมื่อวานและกลับออกมาในอีกสองชั่วโมงให้หลังในสภาพที่ดูก็แทบจะไม่อยากคิดว่าเข้าไปทำอะไร ... ทำให้ดาต้าแทบอยากจะถามซินให้รู้แล้วรู้รอดไป ... ว่ากับนัทน่ะยังไงกันแน่ ... แต่ในอีกมุมหนึ่ง เธอก็ตัดสินใจที่จะเงียบไว้ก่อนดีกว่า ... เพราะถ้าโวยวายอะไรออกไปแล้วมันไม่ใช่อย่างที่คิด ... ภาพพจน์ที่เพียรพยายามสร้างมาอาจจะไร้ประโยชน์ในทันที ..
ซินมองปฏิกิริยาของน้องสาวต่างมารดาแล้วก็สะใจอยู่ในใจลึกๆ ... ไม่เสียแรงที่เมื่อวานลงทุนให้นัททำร่องรอยจนเจ็บไปหมด ... แต่ก็คุ้มล่ะนะ .. กับสีหน้าเคร่งเครียดที่ได้เห็นในเช้านี้ ... ร่างเล็กจัดการอาหารเช้าในจานจนหมดก่อนจะขึ้นไปบนห้องเพื่อแต่งตัวเสียใหม่ ...
ไม่ช้าไม่นานรถยนต์คันหรูที่ดาต้านั่งกลับบ้านมาเมื่อคืน ก็มาจอดที่หน้าบ้าน เมื่อเห็นว่าใครมาดาต้าก็แทบจะโผออกไปรับทันที ...
“พี่นัท...สวัสดีค่ะ” ไหว้อย่างสวยงาม นัทรับไหว้ด้วยท่าทางเฉยๆไม่ได้กระตือรือร้นติดจะไม่สนใจเสียด้วยซ้ำ ตาคมมองผ่านดาต้าเข้าไปในบ้าน มองไปยังใครอีกคนที่เดินลงมาจากด้านบน ...
ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดสีขาวตัวเมื่อเช้าแต่ที่เพิ่มขึ้นคือผ้าพันคอผืนไม่ใหญ่ไม่เล็กปกปิดร่องรอยน่าอายเอาไว้ เอวและเรียวขาเล็กของซินซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงเข้ารูปสีดำสนิท ... ขับให้ผิวขาวยิ่งน่ามอง
“พี่นัทมาทำไมเหรอคะ..” เสียงเรียกติดจะห้วนของคนตรงหน้าเรียกให้นัทหันกลับมามอง ใบหน้าหวานงอง้ำเมื่อนัทไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ...
“มารับซินครับ... วันนี้นัดเพื่อนเอาไว้”
“อ้อ .. จริงๆพี่ซินไม่น่ารบกวนให้พี่นัทต้องลำบากมารับเลยนะคะรถที่บ้านก็ตั้งหลายคัน ไม่ยอมเอาออกไปใช้..” พูดขึ้นเมื่อซินเดินเข้ามาถึงพอดี ร่างเล็ดตวัดตาใส่คนพูด
“นัทเขาก็ยังไม่ได้พูดซักคำนี่ว่าลำบาก ก็มารับแบบนี้เป็นสิบๆปีแล้วไม่เห็นจะพูดอะไร..”
“พี่นัทไม่กล้าพูดหรือเปล่าล่ะคะ...”
เมื่อเห็นว่ากำลังจะเกิดสงครามน้ำลายขนาดย่อมที่หน้าบ้าน และคนตัวเล็กของเขากำลังจะอารมณ์เสียและนัทต้องเจอกับอารมณ์ขุ่นมัวของซินไปทั้งวันคงไม่ดีแน่ ร่างสูงจึงตัดสินใจตัดบทสนทนานั้นเสีย
“ไม่ลำบากหรอกครับ ... คนสำคัญทั้งคน จะลำบากได้ยังไง..” คำว่าคนสำคัญเรียกรอยยิ้มกว้างแบบที่นัทชอบจากซินได้ ... แต่ก็ทำให้ใบหน้าน่ารักของดาต้างอง้ำเข้าไปอีก ..
“งั้นก็ตามสบายเถอะค่ะ ... ต้าขอตัว” พูดจบก็เดินฉับๆเข้าไปในบ้านทันที ซินและนัทมองตามและหันมาหัวเราะเบาๆให้กัน
“พูดกับว่าที่คู่หมั้นแบบนั้นได้ไงครับคุณโชติวุฒิ..เห็นมั้ยน่ะหน้างอเดินเข้าบ้านไปแล้ว” เหมือนจะต่อว่าแต่ทั้งดวงตาและริมฝีปากกลับยิ้มพราย
“ก็แค่ว่าที่คู่หมั้น ... นัทผิดตรงไหนถ้าจะบอกว่าเมียเป็นคนสำคัญ” คำพูดของนัททำให้ซินหน้าขึ้นสีขึ้นมาทันที ซินชกเข้าที่หน้าอกนัทเบาๆแก้เขิน ก่อนจะเดินนำไปขึ้นรถ นัทมองภาพนั้นของซินด้วยความเอ็นดู ...
....ซินหวาน ... หวานเหมือนน้ำผึ้ง ... แต่เป็นน้ำผึ้งที่อาบอยู่บนใบมีด ... เมื่อไหร่ที่พลาดพลั้ง .. สิ่งที่นัทจะได้รับคงเป็นรสเลือดที่ผสมปนมากับน้ำผึ้งแสนหวาน ... ความหวานที่เป็นความผิด ... กับทุกคน
.
.
ลงแล้วนะคะ เรื่องนี้แต่งเพลินมาก มันส์มือเป็นที่สุด เลยพักเรื่องมายเฮิร์ทไว้ก่อน เพราะคิดไม่ออกค่ะ ตัน 555 ดูหลายๆคนจะชอบพี่ซินลุคนี้ และนางคนนั้นลุคนี้นะคะ ฮ่า ยอมรับตรงนี้ว่าพลอยไม่ชอบนางค่ะ เข้าขั้นเห็นหน้าแล้วก็ไม่อยากมองเลยทีเดียว .. แต่ช่างเถอะ นั่นไม่ใช่ประเด็น พลอยเพิ่งทำงานเสร็จค่ะเลยเอาที่พิมพ์ไว้มาอัพ วันนี้ไม่ทอล์คยาวนะคะ ฝันดีค่ะ J
ความคิดเห็น