{Singular} Dark Scene , Dark Sin

ลำดับตอนที่ #5 : {5th SIN}

.....ยอมทำทุกทางเพียงได้มีเธอ ....

5^th SIN

            อีกไม่กี่วันกำลังจะมีงานใหญ่ … นัทไล่อ่านรายละเอียดที่บริษัทออแกไนเซอร์ส่งมาให้อย่างตั้งใจ บริษัทของนัทกำลังจะเปิดกิจการใหม่เป็นร้านเบเกอรี่ขนาดใหญ่ที่ผลิตเบเกอรี่หลากหลายประเภทจากหลายประเทศทั่วโลก ซึ่งแน่นอนว่าซินเองก็มีส่วนในงานครั้งนี้ของนัทด้วย ตัวร้านทั้งหมดออกแบบโดยฝีมือของซิน อีกทั้งการคัดตัวเชฟ และการเลือกชนิดขนมซินเองก็มีส่วนทั้งนั้น … และที่ไม่มีใครรู้นอกจากนัทคือ …นัทเปิดบริษัทนี้เป็นชื่อของนัทและซิน

            ดาต้ายังคงมาหานัทที่บริษัททุกๆวัน และทุกครั้งเธอจะมาพร้อมขนมหรือของว่างฝากคนในออฟฟิศของนัทเสมอ แต่ถึงอย่างนั้น … ก็เทียบไม่ได้กับคนที่ได้ใจคนในออฟฟิศนัทมาหลายปีอย่างซิน

            วันนี้ก็เหมือนทุกวัน…ดาต้ามาหานัทอีกเช่นเคย แต่ก็ต้องอารมณ์เสียเมื่อเปิดประตูและพบว่ามีอีกคนนั่งอยู่ในห้องนั้นอยู่แล้ว ซินเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เพิ่งเข้ามาก่อนจะก้มลงไปสนใจงานเปิดตัวร้านใหม่โดยที่ทำเหมือนดาต้าเป็นธาตุอากาศอีกเช่นเคย ร่างเล็กๆที่เพิ่งเข้ามาสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเดินเข้าไปหานัทที่นั่งอยู่ตรงข้ามซินทันที

“พี่นัททำอะไรอยู่คะ” เสียงใสเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มละไม

“ทำงานครับ จะเปิดร้านใหม่อาทิตย์หน้า เลยต้องเตรียมงาน” ดาต้าขมวดคิ้ว นัทจะเปิดร้านอะไรทำไมคู่หมั้นอย่างเธอถึงไม่รู้เรื่อง แต่ทำไม ‘คนนอก’ อย่างพี่ชายของเธอถึงได้มาเสมอหน้านั่งอยู่ตรงนี้ได้

“ร้านอะไรคะ ทำไมต้าไม่รู้เรื่องเลย” หย่อนตัวนั่งลงบนที่เท้าแขนบนเก้าอี้ของนัท แขนเรียวเล็กพาดโอบรอบไหล่กว้าง นัทเงยหน้ามองนิดหน่อยก่อนก้มลงไปทำงานต่ออย่างไม่สนใจ ซินเองก็เห็น … แต่ก็เลือกที่จะทำงานต่อไป

“เอาเป็นว่าถึงวันงานก็รู้เองแหละ ถ้าไม่เงียบก็กลับไปก่อนได้มั้ย พี่ต้องการสมาธิ” พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยๆที่ซินฟังดูก็รู้ว่านัทอารมณ์เสียแล้ว

ดาต้าบอกลานัทและซินอย่างไม่เต็มใจก่อนเดินออกจากห้องทำงานของนัทมา พลางคิดว่าจะแต่งตัวยังไงไปงานของนัท จะทำยังไงให้เด่นกว่าซิน …

.

.

.

.

            ร่างเล็กๆในชุดสีขาวดำเข้ากับธีมของงานที่กำลังยืนให้สื่อถ่ายรูปอยู่หน้าแบ็คดร็อป ยืนยิ้มพลางหันไปหากล้องที่เรียกให้หันไปทางนั้นทีทางนี้ที แต่สายตาก็สอดส่ายหาเจ้าของงานที่ควรจะออกมาให้สัมภาษณ์พร้อมกับคู่หมั้นอย่างเธอ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่านัทจะมาเสียที

            ยังไม่ทันจะได้ยิ้มจนเมื่อยแต่อย่างใด กล้องทุกตัว ไมค์จากทุกสื่อ ก็พร้อมใจกันย้ายฝั่งไปยังคนที่เพิ่งเดินเข้ามาทันที ร่างสูงของนัทในชุดสูทสีดำสนิททั้งตัว ทำให้เจ้าตัวดูสง่างามลึกลับน่าค้นหา เดินเข้ามาในบริเวณงานพร้อมกับร่างบอบบางของใครอีกคนที่อยู่ในชุดเสื้อยืดพิมพ์ลายสีขาวสวมทับด้วยแจ็คเก็ตสูทพับแขนและกางเกงสกินนี่ที่ทำให้ร่างบอบบางของซินดูมีสเน่ห์ขึ้นมากจากการแต่งตัว แสงแฟลชที่สาดเข้าหน้าเรียกให้ซินและนัทต้องยิ้มให้กล้องอย่างเลี่ยงไม่ได้ และซินก็ยิ้มตลอดเมื่อมองเห็นว่าใครกำลังมองมา …

            ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดมาจนถึงหน้าห้องจัดเลี้ยงและมาหยุดยืนตรงหน้าแบ็คดร็อป ดาต้ากำมือแน่นด้วยความแค้นใจเมื่อรู้สึกเสียหน้าที่แทนที่นัทจะมาพร้อมคู่หมั้นอย่างเธอ แต่กลับมากับเพื่อนสนิทอย่างซิน แต่สำหรับนักข่าว นี่เป็นเรื่องธรรมดาที่จะเห็นนัทและซินออกงานสังคมคู่กัน เพราะทั้งคู่ทำแบบนี้มาหลายสิบปี …

            “คุณนัทตั้งใจจะทำร้านนี้ให้เป็นของขวัญแต่งงานให้คุณดาต้าหรือเปล่าคะ” คำถามแรกของนักข่าวที่รุมนัทและซินรวมทั้งดาต้าที่ตอนนี้โดนดึงเข้ามาร่วมถ่ายรูปหน้าแบ็คดร็อป ทำเอาริมฝีปากสวยที่ยกยิ้มของซินกระตุกเบาๆ นัทยิ้มตอบก่อนจะบอกปัดไปว่าให้รอฟังตอนเปิดงานจะดีกว่า ดาต้าหน้าตึงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่านัทเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น เมื่อนักข่าวเริ่มถามเรื่องการหมั้นของนัทและดาต้ามากขึ้นเรื่อยๆ ซินจึงกระซิบกับนัทว่าขอเข้าไปข้างในงานก่อน

“ตอบดีๆนะ ถ้าได้ยินอะไรไม่น่าพอใจ ... นัทซวยแน่” สั่งทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินยิ้มหวานเข้าไปในงาน นัทหลุดหัวเราะออกมานิดหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจกับนักข่าวที่รุมถามคำถามอยู่ด้านหน้า...

.

.

.

            ร่างเล็กๆเดินเข้ามาในงานที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนในแวดวงธุรกิจที่มาร่วมแสดงความยินดีกับการเปิดกิจการใหม่ของนัท ที่ตอนนี้ถือเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่กำลังมาแรง สาวๆหลายคนต่างหมายปองที่จะได้ครอบครองหัวใจของผู้ชายคนนี้ แต่ก็ต้องในสลายเมื่อมีข่าวออกมาว่านัทกำลังจะหมั้นหมายกับลูกสาวของอดีตหุ้นส่วนของบริษัทหรือน้องสาวของหุ้นส่วนคนปัจจุบัน ... ซินเดินดูความเรียบร้อยของงานก่อนจะยิ้มให้บริกรที่เดินมาเสิร์ฟไวน์ มือเรียวหยิบแก้วขึ้นมาจิบเบาๆ พร้อมมองไปรอบๆ ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับใครบางคนที่โดนเด่นท่ามกลางผู้คนมากมายในงาน ใครคนนั้นยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้ามาหาซินที่ตอนนี้ยืนอยู่คนเดียวหน้าเวที ....

“สวัสดีครับซิน ... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นเบาๆ เรียกรอยยิ้มจากซินได้

“ครับพี่ตู่ ... เราไม่ได้เจอกันนานเลย” ซินยิ้มหวานให้อีกที ก่อนจะที่บทสนทนาของคนที่ไม่ได้เจอกันนานจะเริ่มขึ้น ร่างเล็กหัวเราะร่วนกับเรื่องราวที่คุยกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของใครบางคนตลอดเวลา ...

“ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะครับ ... แต่ขอยืมตัวซินสักครู่ได้มั้ยครับ” คำพูดสุภาพขัดกับน้ำเสียงที่ติดจะกระด้างของนัทอย่างสิ้นเชิง ตู่พยักหน้าเบาๆ เมื่อได้คำตอบมือแกร่งก็คว้าข้อมือเล็กของซินลากออกไปทันที

.

.

“เจ็บ..” ซินบิดข้อมือออกจากมือของนัทที่ตอนนี้ก็ยังไม่ยอมปล่อย แถมยังกำแน่นกว่าเดิม คิ้วเรียวขมวดแน่นก่อนจะตะคอกถามนัทไปด้วยความไม่เข้าใจ

“บ้าอะไร!”

“นั่นใคร” คำถามห้วนสั้นของนัท ยิ่งทำให้ซินไม่พอใจ ถ้าจะถามก็ถามกันดีๆไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมาทำให้เจ็บตัวด้วย

“ใครแล้วนัทจะสนใจทำไม มีหน้าที่ต้องไปออกสื่อกับคู่หมั้นไม่ใช่เหรอ ไปทำสิ “ พูดจบก็สะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมจนได้ ร่างเล็กหันหลังทำท่าจะเดินออกจากตรงนั้น ติดที่มือของใครอีกคนคว้าเอวเอาไว้เสียก่อน ซินถูกดึงเข้ามาประชิดตัว ลมอุ่นร้อนเป่ารดที่ใบหูนิ่มก่อนจะเอ่ยเบาๆ

“อย่าแม้แต่จะคิด ... ไม่ใช่ว่านัทไม่เห็นแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ .. “

“แล้วแต่นัทจะคิด...ถ้าคิดว่าซินเป็นคนแบบนั้นก็ตามใจ ...อยากจะบอกเหมือนกันว่าละเลยกันมากๆ หันกลับมาอีกทีอาจจะไม่อยู่แล้วก็ได้” พูดจบก็สะบัดตัวเดินหนีออกมาทันที นัทมองตามแผ่นหลังเล็กๆที่คุ้นเคยด้วยแววตาที่บอกไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่...

.

.

.

แสงแฟลชวูบวาบเมื่อตอนที่นัทเดินขึ้นเวทีเพื่อเปิดงานครั้งนี้ หลังจากที่กล่าวถึงร้านและจุดประสงค์ของการเปิดร้านครั้งนี้ ในที่สุดร่างสูงยิ้มก็ให้กล้องและผู้คนในงานก่อนจะกล่าวในสิ่งที่ตั้งใจ

“ร้านนี้ ... มีหลายคนถามว่าผมเปิดมาเป็นของขวัญให้ใครหรือเปล่า.. เป็นสิ่งที่จะสร้างร่วมกันกับใครหรือเปล่า หลายๆคนทราบข่าวว่าผมกำลังจะหมั้น ก็ยืนยันว่าเป็นความจริงครับที่จะหมั้น แต่จะอะไรวันไหนเดี๋ยวจะแจ้งให้ทราบกันอีกทีนะครับ ... กลับเข้ามาที่เรื่องร้านนี้ ... หลายๆคนคงไม่ทราบว่าร้านนี้มีคุณซินซึ่งเป็นหุ้นส่วนในบริษัทของผมเป็นคนออกแบบตกแต่งรวมถึงคัดเลือกเชฟที่ทำขนมในร้านเอง เรียกได้ว่ารายละเอียดในร้านนี้เป็นฝีมือของคุณซินทั้งหมด..” คำกล่าวของนัททำให้หลายคนในงานแอบอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ เพราะรายละเอียดรวมทั้งตัวร้านดูน่าสนใจและแปลกตามากทีเดียว

“เพราะฉะนั้นถ้าถามว่าร้านนี้ทำเป็นของขวัญให้ใครหรือเปล่า ... ถ้าจะให้ใครผมก็คงให้คุณซินละมั้งครับ ... คิดว่าทุกคนคงไม่ทราบ ร้านนี้มีผมและคุณซินเป็นเจ้าของครับ” จบประโยคของนัท คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านล่างก็หันไปมองนัทด้วยความตกใจ เพราะซินเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าร้านนี้เป็นร้านของเขากับนัท เพราะนัทเองก็ไม่เคยบอกอะไร พูดเพียงแต่ว่าอยากทำร้านเบเกอรี่เท่านั้น ซึ่งซินเองก็เข้ามาช่วยด้วยความเต็มใจ

            นอกจากอาการตกใจแล้ว ... คงต้องแถมอีกอาการหนึ่งให้กับดาต้าคืออาการโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เมื่อสิ่งที่นัททำเหมือนเป็นการหักหน้าเธออย่างแรงมากกว่าการที่นัทมาพร้อมซินเสียอีก การที่นัทประกาศออกสื่อว่าทำร้านนี้ให้ซิน ก็เหมือนเป็นการบอกกับเธอด้วยว่านัทเลือกใคร ...

            เมื่อลงจากเวทีมานัทก็ถูกนักข่าวถามเรื่องงานหมั้น โดยที่ซินเองก็ถูกลากเข้ามาร่วมการสัมภาษณ์นี้ด้วย

“แบบนี้ถ้าคุณนัทแต่งงาน ตำแหน่งคนใกล้ชิดคุณนัทก็ตกเป็นของคนอื่นสิคะเนี่ย” คำถามจากนักข่าวสำนักหนึ่งทำเอาซินอยากจะเดินออกจากตรงนั้น แต่ก็ทำได้เพียงยิ้มหวานตอบคำถามไปเท่านั้น

“ไม่หรอกมั้งฮะ ... ซินเคยอยู่ตรงไหนซินก็อยู่ของซินตรงนั้น ใครจะใกล้กว่าหรือไกลออกไปอันนี้ต้องไปถามเจ้าตัวเขาเองนะครับ” โบ้ยไปให้นัทที่ยืนอยู่ข้างๆเสียอย่างนั้น

“ซินก็อยู่ตรงที่ซินเคยอยู่นั้นแหละครับ ไม่ไปไหนหรอกฮะ ถามเรื่องร้านดีกว่ามั้ยครับ” ตัดบทคำถามเกี่ยวกับประเด็นพวกนี้ออกไปทันทีเมื่อเห็นว่าคนข้างตัวเริ่มไม่สบอารมณ์กับคำถามเท่าใดนัก ...

.

.

.

“ไม่เห็นจะเคยบอกว่าทำร้านนี้ให้ซิน” ร่างเล็กเปลือยเปล่าที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนสีขาวสะอาดของตัวเอง เอ่ยกับอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆในสภาพไม่ต่างกัน

“เซอร์ไพรส์ไง แต่อีกคนก็ดันไปหน้าระรื่นคุยกับคนอื่น” ยังไม่วายจะเหน็บแนมเบาๆให้พอได้มีเรื่องทะเลาะกัน

“ก็แค่คุยธรรมดา คนเคยรู้จักกัน คุยกันไม่ได้หรือไง” ลืมตาขึ้นมามองนัทเคืองๆก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

“พรุ่งนี้เตรียมตัวตายได้เลยนะนัท ไปหักหน้าดาต้าแบบนั้น พ่อเอาตายแน่”

“ทำไมต้องเตรียมตัว นัทอยากทำร้านให้คนของนัท ผิดตรงไหน ถ้าพ่อจะไม่เข้าใจว่า นัทอยากให้ร้านของนัทอยู่ในความดูแลของคนที่ดูแลได้มากกว่าคนที่ยังไม่โต นัทจะผิดอะไร หรือถ้าพ่ออยากจะให้นัทยกร้านนี้ให้ดาต้ามากนัก นัทก็จะยกให้ แต่ถ้าทำพังขึ้นมา ... นัทจะไม่มีวันให้อภัยแน่นอน” พูดจบก็คว้าเอาคนข้างๆเข้ามากอดไว้แนบแน่นกดจูบลงบนเรือนผมชื้นเหงื่อเบาๆ ก่อนจะจมลงสู่ห้วงนิทราทั้งสองคน ....

....ไม่สนใจว่าอะไรคือความผิด ... ไม่สนใจว่าอะไรคือบาป ... ไม่สนใจอะไรนอกจากหัวใจและความรู้สึกของตัวเอง ....

            ..
..
..
..
.
.
        สั้นมั้ย ? สั้นมากๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะ เดินทางตลอด ทำต้นฉบับมายเฮิร์ทอีกเลยไม่มีเวลามาปั่นเรื่องนี้เท่าไหร่เลย หายไปนานที่สุดเท่าที่เคยเขียนฟิคมา ขอโทษจริงๆค่ะ หายไปนานก็ไม่รู้จะทอล์คอะไร เอาเป็นว่าขอบคุณหลายๆคนที่โหวตมายเฮิร์ทให้เป็นฟิคประทับใจแห่งปี ถึงจะไม่ได้ แต่ก็ดีใจที่นึกถึงกันค่ะ มีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องนึงค่ะ ... ว่าบางคนทำไมอยากพรีเซนท์ตัวเองนัก ไม่ใช่อิจฉานะคะ คือเราก็มีโมเม้นแบบนั้น แต่ไม่จำเป็นต้องอวดใครขนาดนั้นหรือเปล่า จบเถอะ 555 วันนี้คุณคนข้างๆถามว่า เธอไม่เขียนฟิคเหรอ สงสัยจะแปลกใจที่หายไปนาน และพลอยก็โดนทวงจากทุกทิศทาง ฮ่าา คืนนี้ฝันดีนะคะ ขอนแก่นอากาศกำลังดี :)  ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ คิดถึงทุกคนเลย