คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : {3rd SIN}
.......ของของใคร..ของใครก็ห่วง ของใครใครก็ต้องหวง ห่วงใยรักใคร่ถนอม ...
3rd SIN
“นัท...วันนี้พาน้องไปดูแหวนหมั้นด้วยนะ..” ผู้เป็นพ่อเอ่ยเบาๆบนโต๊ะอาหาร นัทได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะตอบรับออกไปด้วยความจำใจ ...
.
.
“ซิน...วันนี้ไปซื้อแหวนด้วยกันนะ” เสียงทุ้มๆที่ลอดผ่านปลายสายออกมาทำให้ซินยิ้มออกมานิดหน่อย ... รู้อยู่แล้วว่าวันนี้นัทต้องพาดาต้าไปดูแหวนหมั้น ... เพราะเจ้าหล่อนเล่นอวดซะกลางโต๊ะอาหารแบบนั้น ...
“เจ้าสาวของนัทล่ะ..”
“ช่างเขาเถอะ เดี๋ยวค่อยพาไป.. นัทอยากไปกับซิน” ปลายสายตอบรับคำชวนของนัทก่อนที่ทั้งคู่จะวางสายไป ...
“ต้าครับ..วันนี้พี่อาจจะพาไปดูแหวนตอนเย็นๆนะครับ ยังไงเดี๋ยวพี่โทรหาอีกที” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดอะไรต่อ นัทก็ตัดสายไปทันที ดาต้าได้แต่มองโทรศัพท์อย่างขัดเคือง
.
.
.
“นัทชอบวงไหน…” ร่างเล็กที่มาด้วยถามขึ้นเบาๆหลังจากที่ทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่หน้าตู้กระจกที่ใช้โชว์แหวนของร้านเพชรชื่อดังแห่งหนึ่ง….
“วงไหนก็เหมือนกันแหละ ไมได้หมั้นกับซินจะเลือกมากทำไม วงไหนก็ไม่ใส่ทั้งนั้น” พูดพร้อมทำหน้าตาเบื่อโลกประกอบ ซินหัวเราะเบาๆ
“งั้นเรามาหมั้นกันเองสองคนมะ” พูดออกมาทั้งที่ตายังจับจ้องอยู่ที่แหวนในตู้ นัทหันมามองอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะรีบตอบตกลงก่อนที่ซินจะเปลี่ยนใจ
“เอาดิ อยากให้นัทใส่วงไหนเลือกเลย นัทจะเลือกให้ซินเอง” พูดพร้อมเดินไปดูแหวนอย่างกระตือรือร้น ซินมองภาพนั้นก่อนจะยิ้มมุมปาก … อยากให้ใครอีกคนได้เห็นแหวนเร็วๆเหลือเกิน
.
.
ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้แหวนทองคำขาวเรียบๆมาคนละวง นัทสวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของซิน คนตัวเล็กมองหน้าและยิ้มออกมา …
“วงนี้เป็นแหวนหมั้น … “ คนตัวสูงพูดพร้อมกับลูบแหวนบนนิ้วซินไปมาเบาๆ ..
“แต่แหวนเพชรวงนี้แหวนแต่ง … แต่นัทจะเก็บไว้ก่อน วันไหนที่พร้อมจะใส่มันทั้งคู่ นัทจะใส่ให้ซิน” พูดพร้อมเก็บกล่องแหวนอีกกล่องลงในกระเป๋าเสื้อ ซินพยักหน้ารับก่อนจะสวมแหวนลงบนนิ้วนัทเช่นกัน ..
“ห้ามถอดนะ ... ห้ามเอาแหวนหมั้นของใครมาใส่ ... นัทเป็นคนของซิน .. คนเดียว” นัทยิ้มรับกับคำสั่งนั้น
“โรแมนติกจังเนอะ หมั้นกันในรถ” ซินแซวขำๆ
“ที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ .. รักกันซะอย่าง ดีกว่าไปจัดงานใหญ่โต แต่ไม่ได้รักกัน” พูดไปพลางถอนใจยาว
“งี้ถ้านัทแต่งงานซินก็เป็นน้อยสิ” นัทดีดหน้าผากซินไปหนึ่งที และตอบเบาๆ
“น้อยที่ไหน .. นี่เจ้าของชีวิตเลยมั้งเนี่ย” ซินค้อนให้วงใหญ่ก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะเบาๆจากทั้งคู่และนัทก็พาซินไปส่งที่บ้าน ..
.
.
“อ้าว..ต้า” เอ่ยทักคู่หมั้นคนสวยเบาๆเมื่อลงจากรถมาพร้อมซินและเจอดาต้ามายืนรอที่หน้าบ้าน ซินไม่ได้แสดงอาการประหลาดใจอะไรมากมายนัก นัทเองก็เช่นกัน เพราะบอกว่าจะมารับไปดูแหวนดาต้าจึงอยู่บ้านรอนัท ... จึงไม่แปลกอะไรถ้ากลับมาแล้วจะเจอ ..
“ไปไหนกันมาเหรอคะ” แสร้งปั้นหน้ายิ้มหวานให้คู่หมั้นสุดหล่อ นัทยิ้มตอบบางๆ
“ให้ซินไปซื้อของเป็นเพื่อนน่ะครับ .. “
“ทำไมไม่บอกต้าล่ะคะ จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่ซิน รายนั้นน่ะงานเยอะ” ซินรู้สึกได้ว่ามุมปากกระตุกนิดหน่อยจากคำพูดนั้น
“รบกวนอะไร...ก็ไปกันสองคนแบบนี้มาเป็นสิบปียังไม่เห็นเคยทะเลาะกัน”ซินตอบหน้านิ่ง ดาต้าหันมามองหน้าซินอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้นัท
“ก็นั่นล่ะค่ะ ไปไหนมาไหนกันสองคน ก็กลัวว่าพี่นัทจะเบื่อ วันหลังก็ชวนต้านะคะ เดี๋ยวต้าไปเป็นเพื่อน .. อ้อ เราไปดูแหวนกันเลยมั้ยคะพี่นัท” ถามไปอย่างนั้น ไม่ต้องรอคำตอบอะไร มือเล็กของดาต้าก็ลากแขนนัทออกไปทันที ซินยิ้มร้ายให้นัทก่อนจะเดินหันหลังเข้าบ้านไปโดยที่ไม่สนใจทั้งคู่อีก ...
.
.
“พี่นัทคะ..วงนี้สวยจัง” มือเล็กหยิบแหวนวงเล็กที่ล้อมไปด้วยเพชรเม็ดเล็กๆทั้งวงขึ้นมาให้นัทดู คนตัวสูงยิ้มให้ก่อนจะวางมันลงที่เดิม
“วงนี้ไม่เอาหรอกครับ ... ต้าดูวงอื่นนะ” ดาต้าเอียงคอมองอย่างที่คิดว่าน่ารัก แต่นัทไม่ได้ตอบข้อสงสัยอะไรไปนอกจากยิ้มให้เท่านั้น ... จะให้บอกไปได้อย่างไรว่าวงที่หยิบขึ้นมานั่นน่ะ ... เป็นแบบเดียวกับที่นัทเลือกให้เป็นแหวนแต่งงานของซิน ...
ในที่สุดหญิงสาวก็เลือกได้วงหนึ่งจากหลายสิบวงที่เอามาพิจารณา เรียวปากสวยยิ้มพรายก่อนจะเอ่ยขอบคุณนัท และชวนชายหนุ่มไปทานข้าว ซึ่งนัทเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ..
ยังไม่ทันจะเดินออกจากร้านแหวน โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงนัทก็สั่นขึ้นมาเสียก่อน นัทยิ้มให้ดาต้าเป็นเชิงขอตัว ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมารับสายสำคัญ
‘อยู่ไหนแล้ว...’ ปลายสายถามเสียงงัวเงียที่ฟังดูก็รู้ว่าเพิ่งตื่นนอนไม่นาน นัทมองนาฬิกา ซินคงเผลอหลับตอนเย็นๆอีกตามเคย และไม่ช้าไม่นานก็คงบ่นว่าปวดหัว
“เทอมินอล ... จะเอาอะไรเหรอ”
“ไม่เอาอะไร...จะอยู่อีกนานมั้ย จะไปหา” นัทส่งเสียง ‘หือ’ ในลำคออย่างแปลกใจที่คนตัวเล็กบอกว่าจะมาหาที่นี่ ...
“ก็น้องซินชวนกินข้าว ก็คงต้องกิน แต่อยากกลับไปกินซินมากกว่า”
“ถ้าอยากกินด้วยกันก็รอ ... จะยังไงก็ได้ แต่ต้องรอ ไม่งั้นก็อด ..” พูดทิ้งท้ายให้นัทคิดเอาเองจากข้อความนั้นก่อนจะกดตัดสายไปโดยไม่บอกลาสักคำ ...
.
.
“ต้า...พี่อยากไปดูหนังสือหน่อยน่ะ ...หิวมากหรือเปล่า ไปดูหนังสือก่อนได้มั้ย ไหนๆก็อยู่ชั้นนี้แล้วพี่ขี้เกียจเกินขึ้นมาใหม่” พูดยาวเหยียด ก่อนจะเดินนำไปยังร้านหนังสือทันที ...
นัทไม่ชอบอ่านหนังสือ ... ซินรู้ดี ร่างเล็กออกจะแอบขำหน่อยๆเมื่อเห็นข้อความของนัทส่งมาบอกว่ารออยู่ที่ไหน ขาเรียวก้าวยาวๆไปยังจุดหมายทันที ...
.
.
“อ๊ะ...ขอโทษบังเอิญจะหยิบเล่มนี้พอดี” เสียงของเจ้าของมือปริศนาที่หยิบหนังสือเล่มเดียวกับดาต้าเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เสียงมันคุ้นหูจนต้องเงยหน้ามามอง ใบหน้าสวยฉายแววโกรธเคืองทันทีที่เห็นหน้า ..
“พี่ซินมาทำอะไรที่นี่คะ”
“อ้าว..ร้านหนังสือจะให้มาทานข้าวเหรอ ... หรือเขามีขายจะได้ไปทาน หิวพอดี” พูดไปมือก็พลิกหนังสือในมือไป หนังสือเล่มที่ดาต้าปล่อยมือไปแล้ว คนตรงข้ามสังเกตเห็นแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของซินแล้วก็ขมวดคิ้ว ... ซินชอบใส่แหวน แต่ไม่เคยใส่แหวนทองคำขาวเรียบๆแบบนี้ .. และแหวนวงนี้คุ้นตาอย่างบอกไม่ถุก ... เหมือนเคยเห็นที่ไหน
“พี่ซินซื้อแหวนใหม่เหรอคะ..” ไวเท่าใจคิดดาต้าถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกไปทันที ซินลอบยิ้มมุมปากหลังหนังสือเล่มเล็กก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“อื้อ ... มีคนซื้อให้น่ะ เขามาจองไว้ก่อน...”
“เหรอคะ..แหม ต้องมีจองกันด้วย คิวยาวเลยเหรอคะ” พูดพลางหยิบหนังสืออีกเล่มขึ้นมาดูเหมือนกัน ซินขมวดคิ้วกับคำพูดของดาต้าก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ดีกว่าไม่มีใครเอาแล้วต้องไปเสนอตัวเอง...”
“นี่พี่ซินว่าใครคะ” สวนกลับไปแทบจะทันที หนังสือในมือดาต้าถุกปิดดังปั่บ ก่อนจะวางคืนที่เดิม
“ไม่นี่...พี่ก็พูดลอยๆว่ามีคนมาเข้าคิวดีกว่าไม่มีใครเอา ทำไมเหรอ” ตากลมโตสบมองอีกคนอย่างใสซื่อเสียเต็มประดา ดาต้าได้แต่กัดฟันแน่นเพราะทำอะไรไม่ได้ จะให้โวยวายก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะพี่นัทก็ยังอยู่ตรงนี้ ร่างสูงของนัทเดินเข้ามาหาทั้งคู่ได้ทันเวลาพอดี สงครามน้ำลายกลางร้านหนังสือจึงสงบลง
“อ้าวซิน...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ บังเอิญจังเลยนะ” เน้นประโยคสุดท้ายหนักๆ
“นั่นสิเนอะ .. บังเอิญจัง แล้วนี่จะไปไหนต่อเหรอ ... “
“จะไปทานข้าวกันน่ะ ... ซินมาคนเดียวเหรอ ไปทานด้วยกันมั้ย” การที่นัทเอ่ยชวนซินทำให้อีกคนที่ยืนข้างๆแทบจะกระทืบเท้ากรี้ดตรงนั้น ... เพราะหวังไว้ว่าจะได้ทานข้าวกับนัทสองต่อสอง ..
“เอาสิ .. หิวพอดีเลย...ป่ะ” พูดจบก็ลากแขนนัทออกไปทันที ดาต้าได้แต่มองอย่างไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามออกไปเท่านั้น ...
.
.
ในที่สุดดาต้าก็ได้คำตอบว่าแหวนบนนิ้วซินน่ะเหมือนของใคร ... เมื่อนัทวางมือบนโต๊ะในระหว่างที่รออาหาร ดาต้าเห็นแหวนวงนั้นชัดเจน ...เหมือนกันไม่มีผิด ... เหมือนกันจนคิดว่าคู่กัน ...
“พี่นัทกับพี่ซินนี่รสนิยมคล้ายๆกันเลยนะคะ ..” ทั้งสองคนทำท่าแปลกใจที่อยู่ดีๆดาต้าก็พูดขึ้นมา
“แหวนน่ะค่ะ ... เหมือนกันเชียว” พูดพร้อมพยักเพยิดไปที่มือของทั้งสองคน ซินยกยิ้มมุมปากก่อนตอบออกไป
“ก็ซื้อพร้อมกันมันก็ต้องเหมือนสิ” คำตอบของซินยืนยันสิ่งที่ซินพูดในร้านหนังสือได้ดี ดาต้าฝืนยิ้มให้นัทและซิน ก่อนจะเงียบลงไป ... มีเพียงเสียงของซินที่คุยกับนัทถึงบุคคลและเรื่องราวที่รู้กันอยู่เพียงสองคนเท่านั้น ...
ซินมองดาต้าด้วยหางตาก่อนจะหันมาคุยกับนัทต่อ ... คนที่นั่งตรงข้ามตอนนี้ก้มหน้านิ่งและดูท่าจะร้องไห้ออกมาเสียแล้ว... ไอ้สงสารน่ะก็สงสาร ... แต่คิดจะมาแย่งอะไรของซินเซียร์ล่ะก็ ... เตรียมตัวตายทั้งเป็นได้เลยเถอะสาวน้อย ...
.
.
“พี่นัทอยากจัดงานแต่งงานแบบไหนเหรอคะ..” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นมาในรถที่ตอนนี้กำลังแล่นไปบนถนนที่จะกลับบ้านของซิน ...
“แบบไหนก็ได้ครับตามใจต้าเลย”
“พี่ซินว่าต้าจัดแบบไหนดีคะพี่นัทถึงจะชอบ พี่ซินน่าจะรู้ใจพี่นัทที่สุด...วันแต่งงานจัดยังไงดี..” หันไปพูดกับอีกคนและเน้นย้ำคำว่าแต่งงานลงไปด้วย
“ไม่จัดน่าจะดีนะ ... นัทคงชอบแบบนั้น” ตอบแบบส่งๆก่อนจะหลับตาลงเป็นสัญญาณว่าห้ามรบกวน แต่คำตอบของซินกลับไปกวนใจดาต้าเข้าเสียแล้ว ....
คนที่กำลังขับรถก็ไม่ได้เอ่ยท้วงอะไรกับคำพูดของซิน ดาต้ามองภาพนัทที่กำลังขับรถกับซินที่เอนหัวไปพิงกระจกรถสลับไปมาอย่าโกรธเคือง ... แต่เธอไม่ยอมหรอก ... ยิ่งหวง ยิ่งรักกันมากเท่าไหร่ ... ยิ่งอยากได้มาครอบครอง ... ยิ่งรักมากก็ยิ่งจะเจ็บปวดมาก ... เธอจะรอดูวันที่ซินต้องมาอ้อนวอนและขอร้องให้เธอคืนนัทให้ไป ... ดาต้าจะรอวันนั้น ...
.
.
ซึ่งอาจไม่มีอยู่จริง ....
มาสั้นๆ ... สั้นจริงๆ เดี๋ยวลืมกันไปซะก่อน เพราะตอนนี้ตัดมาค่ะ ตอนเต็มมันยาวไป ... คืนนี้ไม่ทอล์คยาวเพราะทอล์คในมายเฮิร์ทไปหมดละ .. อย่าลืมไปอ่านทอล์ดเรื่องฟิคในมายเฮิร์ทตอนล่าสุดกันนะคะ J
ความคิดเห็น