คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {Valentine's Day : รักแรก}
...รักแรก...
.
.
คุณเคยประทับใจใครสักคน..แล้วจดจำทุกรายละเอียดของเขาไว้ในหัวใจหรือเปล่า..
ใครบางคนที่อาจไม่ใช่คนแรกที่รัก ... แต่เป็นรักแรกที่ไม่ลืม
มือเรียวที่ขีดเขียนรูปวาดอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ในสวนสาธารณะที่เงียบสงบในเวลากลางวันเพราะผู้คนเลือกที่จะหลบเข้าไปนั่งในห้องแอร์มากกว่ามาอยู่กับอากาศข้างนอกแบบนี้ ลายเส้นจากดินสอในมือร่างออกมาเป็นรูปในแบบที่คิดไว้ในใจ…รูปของใครบางคนที่เป็นความรัก และยังติดตรึงอยู่ในใจไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี…
.
.
.
“ซิน…มึง ซิน ไอ้ซิน!” คนที่ถูกเรียกสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงเพื่อนที่ดังอยู่ข้างหู หันไปหาคนเรียกก็พบว่านั่งทำหน้าบูดอยู่ข้างๆ
“เหม่ออะไรวะ เรียกประมาณแปดล้านรอบแล้ว” ซินหัวเราะแห้งๆกับคำถามที่ดูเหมือนว่าจะเป็นคำตำหนิกลายๆมากกว่า ส่ายหัวให้กับคนถาม
“ไม่ได้เหม่ออะไร…แค่รู้สึกว่าวันนี้มันครึกครื้นดีเนอะ” ตากลมทอดมองบริเวณลานกิจกรรมของคณะที่ตอนนี้มีผู้คนเดินถือกุหลาบ ช็อคโกแลตกันให้วุ่นไปหมด วันนี้วันวาเลนไทน์…แต่คนที่ตอนนี้ไม่มีคนรักอย่างซินไม่รู้สึกอะไรกับมัน…. มันก็แค่วันวันหนึ่ง…ที่ดอกไม้แพงขึ้นเพราะคนแย่งกันซื้อ ช็อคโกแลตขายดีทั้งที่พอให้ไป คนรับก็ไม่กล้าแกะกินเสียอย่างนั้น
“แล้วนี่ไอ้นัทไปไหน….ช้าตลอด หลีสาวอยู่ตลอด” ใจพลันเต้นแรงเมื่อได้ยินชื่อนั้น…. ชื่อของเพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่ม…คนที่ซินคอยเฝ้ามองอยู่เสมอทุกวัน….
“จะไปรู้เหรอ มันก็ไม่เคยบอกหรอก” จบคำเจ้าตัวที่ถูกพูดถึงก็เดินเข้ามาพอดี ในมือมีกีต้าร์ตัวโปรดและกุหลาบอีกหลายดอกพร้อมกล่องช็อคโกแลตและถุงอะไรเต็มไม้เต็มมือ ก่อนจะโยนทุกอย่างลงบนโต๊ะ แต่ในมือยังถือกีต้าร์เอาไว้ไม่ยอมวาง
“กินๆเข้าไปหน่อย แบ่งกันไปก็ได้ กูเกลียดช็อคโกแลตตตตตตตตต” ลากเสียงยาวอย่างเบื่อหน่าย พร้อมสายตาไม่ถูกโรคกับช็อคโกแลตสุดฤทธิ์ทำให้ซินหัวเราะ นัทไม่ชอบช็อคโกแลต…ซินรู้ แต่ผู้หญิงพวกนั้นไม่รู้ นัทไม่ชอบกลิ่นกุหลาบเพราะมันทำให้นัทหายใจไม่ออก….อันนี้ซินก็รู้…. รู้เพราะซินเป็นเพื่อนนัท… รู้เพราะอยู่ด้วยกันตลอด…. แต่ที่ไม่รู้เลยคือ … ความรู้สึกของการเป็นคนเฝ้ามองนี่มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ … ทั้งที่เป็นเพื่อนนัทมาหลายปี ตั้งแต่จำความได้ล่ะมั้ง … เพื่อนสนิทคนแรกที่พาเข้าบ้านคือนัท เพื่อนคนแรกที่ได้รับอนุญาตให้เหยียบย่างเข้าไปในห้องนอนคือนัท ไม่รู้ว่ามันได้สิทธิพิเศษแบบนั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะตอนป.สี่ หรือม.สาม ซินเองก็จำไม่ได้ ….
จนตอนนี้ … ผ่านช่วงเวลานั้นมาหลายปี … เรียนจบต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ซินมีงานทำ …และนัทเองก็มี แต่งานของนัทอาจจะไกลไปเสียหน่อย … จนเพื่อนที่เคยสนิทกันไม่ได้เจอกันมาหลายปี…แต่ซินก็ยังคิดถึง
ช่วงหนึ่งซินเองก็มีคนของซิน….เขาเองก็รักซินมาก … แต่ซินแน่ใจ …ผู้ชายหน้ามึนบนเฟรมในมือตอนนี้ยังเป็นที่หนึ่งในใจเสมอ
ซินมีนัทเป็นเพื่อนสนิทที่สุดเพียงคนเดียวมาหลายปี…. เฝ้ามองอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่คิดจะเอ่ยบอกความรู้สึกอะไรออกไป … ซินยิ้มในตอนที่นัทเดินกับใครคนอื่น ซินยิ้มให้นัทในตอนที่นัทโดนใครคนนั้นทิ้งมา … แต่เจ้าตัวเขาแค่หัวเราะเบาๆแบบไม่ได้รู้สึกอะไร…
ยังจำความรู้สึกที่นัทหลับในห้องเลคเชอร์และใช้ตักซินเป็นหมอนหนุนในห้องเลคเชอร์ที่แอร์เย็นสบาย และมีเสียงอาจารย์ขับกล่อม
ยังจำความรู้สึกตอนที่นัทหันมายิ้มให้ตอนกำลังจะเล่นโน้ตแรกในการประกวดกีต้าร์ของเจ้าตัว
ยังจำความรู้สึกอบอุ่นในตอนที่นัทดึงแขนให้พ้นจากคนที่กำลังจะเดินมาชนพร้อมบ่นเบาๆว่าเดินไม่ดู
ยังจำได้ขึ้นใจกับความรู้สึกหวั่นไหวแบบสุดๆในตอนที่ไปนั่งดูพระจันทร์พร้อมเสียงกีต้าร์เบาๆของนัทในตอนที่ไปออกค่ายกับคณะ จนเกือบจะบอกรักออกไป
ยังจำได้อีกว่าหลังจากเพลงนั้น นัทหันมามองด้วยสายตาล้อเลียนแล้วถามว่า หวั่นไหวหรือไง จะบอกรักกูก็ได้นะ ซึ่งซินเองก็แค่ยิ้มตอบไป…
แล้วก็ยังจำวันรับปริญญาที่นัทหอบดอกไม้ช่อใหญ่พร้อมตุ๊กตาตัวเบ้อเริ่มมาให้ทั้งที่อยู่ในชุดครุยและมีของเต็มมือ จำได้ว่าปลื้มจนน้ำตาไหล …
คิดอะไรเพลินๆภาพในมือก็เสร็จลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่จะไม่รู้ ภาพนัทยังคงเป็นนัทเมื่อวันสุดท้ายที่ได้เจอเมื่อสามปีที่แล้ว …. วันที่นัทบอกว่าจะไปทำงานที่อังกฤษ…วันที่นัทดึงไปกอดและบอกให้ดูแลตัวเอง
น้ำเสียงของนัท…ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองเกินไป ซินก็รู้สึกได้ว่ามันห่วง…นัทห่วง อาจจะเพราะซินเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของนัท…หรืออาจจะเพราะเรามีกันสองคนมานาน ซินไม่อยากเดา…
จากวันนั้น….ซินไม่ได้เจอนัทอีก…
ไม่มีการติดต่อมาจากทางไหนเลย …. ไม่ว่าจะเป็นอีเมล์ที่เคยเล่นแชทด้วยกันบ่อยๆเมื่อสมัยเรียน ซินยังเปิดให้มันออนไลน์อยู่ทุกวัน เพียงเพราะหวังว่าใครคนนั้นจะออนในสักนาที…แต่ไม่มี
ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีจดหมาย หรือโซเชียลเน็ตเวิร์คไหนที่กำลังฮิตกันอยู่ตอนนี้เลยสักทาง …
ไม่มีเพื่อนคนไหนติดต่อกับนัทได้….
นัทหายไป…
แต่ซินยังอยู่…ซินยังอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้เพื่อนสนิทคนนั้นกลับมา … คนที่เป็นรักแรก…
รอให้กลับมาหา…เพื่อบอกว่าซินรักนัทมากขนาดไหน…
แต่นัทไม่กลับมา …
.
.
เวลาที่ผ่านไปคงมีหลายเรื่องราวเกิดขึ้นทั้งกับซินและกับนัท…
ถึงจะไม่ได้ติดต่ออะไรกันเลย ไม่รู้เลยว่านัทเป็นอย่างไร แต่ในหัวก็ยังฉายภาพเดิมกลับมาในบางครั้ง
ภาพของนัท ความอบอุ่นใจจากผู้ชายคนนั้น….กลับมาหาซินทุกครั้งที่คิดถึง…
แต่ทำได้เพียง ‘คิดถึง’ …..เพราะนัทไม่กลับมา
ซินไม่เคยคิดสงสัยว่าทำไมนัทหายไป … ซินไม่เคยนึกอยากจะรู้ว่าทำไมนัทถึงทิ้งเพื่อนที่นัทบอกว่ารักที่สุดอย่างซินไปเงียบๆแบบนี้ … เพราะซินกลัว กลัวว่าคำตอบของการกระทำนั้นจะเป็นเพราะนัทรู้ว่าซินรัก…
แต่เมื่อไม่นานมานี้ … ซินบังเอิญเห็นรูปนัทจากเฟซบุ๊คของเพื่อนอีกคนในกลุ่ม … นัทดูดีขึ้นมา เป็นผู้ชายในสเป็คของซินเลยก็ว่าได้ … แต่สิ่งที่ซินรู้สึกคือ เจ็บ … ซินเจ็บ
เจ็บเพราะนัทติดต่อกับเพื่อนคนอื่น … อาจจะทุกคนยกเว้นซินเจ็บเพราะนัทเลือกที่จะลืมวันเวลาดีๆที่เคยมีด้วยกัน…เจ็บเพราะนัทเลือกที่จะไม่กลับมาเจอกันอีกแล้ว….แต่ในทุกครั้งที่คิดถึงนัท…ซินก็ยังยิ้มได้…เหมือนทุกที
.
.
วันนี้เป็นวาเลนไทน์ที่ห้า…นับจากวันนั้นที่นัทไป
ยังคงเป็นวาเลนไทน์ที่เงียบเหงาสำหรับคนโสดอย่างซิน เมื่อเดินเข้าออฟฟิศไปและได้รับดอกไม้และช็อคโกแลตจากพี่ๆหลายคนในแผนก รวมถึงหนุ่มนอกแผนกที่แอบเอามาวางไว้ที่โต๊ะด้วย ซินมองชอคโกแลตบนโต๊ะแล้วยิ้มออกมาบางๆ… คิดถึงคนที่เกลียดช็อคโกแลตเข้าไส้อีกจนได้…
นั่งทำงานอยู่เพลินๆก็มีดอกลิลลี่ช่อเบ้อเริ่มวางลงบนโต๊ะทำงาน
“คุณซินใช่มั้ยครับ…รบกวนเซ็นรับด้วยนะครับ” ซินมองคนส่งดอกไม้แบบงงๆแต่ก็ยอมเซ็นรับมาโดยดี มือเรียวพลิกการ์ดที่ติดมากับช่อดอกไม้ดู เพียงแค่เปิดการ์ดใจก็เต้นรัวจนซินกลัวว่ามันจะเด้งออกมาอยู่ข้างนอก
ลายมือคุ้นตา…เหมือนของใครคนนั้นที่ไม่ได้เจอมาห้าปีแล้ว
ดอกไม้ที่ซินเคยบอกกับนัทคนเดียวว่าชอบ…
และข้อความบนการ์ดที่ทำให้น้ำตาไหลแบบห้ามไม่ได้อยู่ตอนนี้….
‘Happy Valentine … ตอนนี้รออยู่ที่ร้านกาแฟข้างล่าง…นัทมีเรื่องจะคุยด้วย ลงมาหาหน่อยนะ’
.
.
มือเรียวจับเข้าที่ประตูก่อนที่จะสูดหายใจลึกและผลักมันเข้าไป ใครคนนั้นนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของร้าน คนที่ซินเห็นแม้เพียงข้างหลังก็ยังจะจำได้ดี…
มือเรียวกำแน่นและคลายออกเพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง ก่อนจะก้าวเข้าไปหาคนที่รออยู่ช้าๆ ซินทรุดตัวนั่งลงตรงข้าม นัทตกใจนิดหน่อย ก่อนจะระบายยิ้มให้…
รอยยิ้มที่ซินคิดถึงที่สุดในโลก…
“สบายดีมั้ย…ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย” ซินยิ้มตอบให้กับคำขอโทษนั้นของนัท ราวกับจะบอกว่าไม่เป็นไร
“สบายดี … แต่ก็งงเหมือนกันว่าทำไมไม่ติดต่อมาเลย” …ทั้งที่ติดต่อคนอื่นแท้ๆ …แต่ซินเพียงแค่คิดประโยคนั้นในใจ ไม่ได้พูดออกไป
“วุ่นๆนิดหน่อยน่ะ … แล้วก็อยากลืมด้วย” คนฟังมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่นัทเลือกที่จะไม่พูดอะไรนอกจากบอกให้ซินลองดื่มกาแฟที่บริกรเอามาเสิร์ฟเมื่อครู่ … นัทยังจำได้ว่าซินดื่มกาแฟแบบไหน
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” หลังจากละเลียดชิมฟองนมละมุนแล้วก็เริ่มชวนคุย ทั้งที่ไม่รู้จะคุยอะไรดี เพราะมันประหม่า ดีใจ และตื่นเต้นเสียจนบอกไม่ถูก
“เพิ่งถึงเมื่อคืนนี้เอง นี่รบกวนเวลางานหรือเปล่า” ซินหัวเราะ นัทก็ยังคงเป็นนัท … ทำไปแล้วนี่ เรียกให้ลงมาแล้ว ถามตอนนี้มันทันหรือเปล่า
“ลาแล้วล่ะ …เพื่อนคนสำคัญกลับมาทั้งที่จะให้ไปนั่งทำงานมันก็ยังไงอยู่” นัทหัวเราะเบาๆก่อนจะชวนซินออกไปข้างนอก
.
.
“ตอนที่นัทไม่อยู่…เหงามั้ย” ซินมองหน้าคนที่นั่งข้างๆในสวนสาธารณะอย่างแปลกใจ นัทเปลี่ยนไปมากเหมือนกัน จากผู้ชายที่เกลียดการพูดเรื่องความรู้สึก ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นกำลังถามว่าซินรู้สึกยังไง
“เหงาสิ เพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปี อยู่ดีๆหายไปไม่ติดต่อ ควรจะดีใจเหรอ” นัทไม่ตอบอะไร เพียงแต่ขยับตัวเท้าแขนลงกับพื้นหญ้าเท่านั้น
“นัทไปตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่ … มันคงนานไปหน่อยล่ะมั้ง นัทชอบคนๆหนึ่ง…แต่นัทไม่รู้จะบอกเขายังไงดี นัทเลยไปอังกฤษ เผื่อว่าเวลากับระยะทางจะทำให้นัทตัดสินใจกับความรู้สึกแบบนั้นง่ายขึ้น แต่ตลอดห้าปี…นัทรู้แล้วว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรนัทเลยกลับมา … ตัดสินใจว่าจะมาบอกเขา”
คำบอกเล่าของนัทพาให้หัวใจเจ็บแปลบอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งที่บอกตัวเองไว้ว่าควรจะมีความสุขและยินดีไปกับนัท ในวันที่ผู้ชายคนนี้กำลังจะมีรักใหม่อีกครั้ง…
แต่ซินทำไม่ได้…ซินบังคับให้ตัวเองมีความสุขไปกับนัทไม่ได้ เพราะซินเจ็บ…เจ็บที่นัทกำลังจะเดินไปบอกรักใครอีกคน….
“บอกเลย ดีกว่านัทมานั่งเงียบอยู่แบบนี้ รู้สึกแย่เองคนเดียวแบบนี้ อย่างน้อยนัทก็ได้บอกไปนะ” พูดไปแบบนั้นทั้งที่ใจอยากจะร้องไห้เต็มทน อยากจะตะโกนบอกนัท ว่านี่มีอีกคนที่รักนัทอยู่ตรงนี้
“งั้นขอซ้อมหน่อยได้มั้ย?” ซินพยักหน้าเบาๆ นัทหันหน้ามาหา
“เวลาห้าปีที่ทิ้งไปไม่ติดต่อ ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก ไม่ได้หมายความว่าลืม … แต่เพราะไม่อยากพูดความรู้สึกนั้นออกไปแล้วมองหน้ากันไม่ติด…” ซินตั้งใจฟังถ้อยคำที่นัทซ้อมเพื่อที่จะไปพูดกับใครคนนั้นของนัทด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก…แววตาที่ส่งผ่านมา มันดูแน่วแน่เสียจนซินอดอิจฉาคนๆนั้นไม่ได้ แต่ต้องบอกตัวเองไว้ว่าตอนนี้เป็นแค่ ‘ตัวแทน’
“วันนี้นัทกลับมาแล้ว…แล้วก็มีเรื่องอยากจะบอก …. รักนะ รักมาก รักจนทั้งเวลาและระยะทางทำอะไรความรู้สึกของนัทไม่ได้เลย … นัทอยากจะดูแล…มาเป็นคนสำคัญของนัทได้มั้ย…” คำพูดของนัททำให้น้ำตาซินหยดลงจนได้ เจ็บจนจุกไปหมดแล้ว
“เฮ้ย นี่ร้องทำไม”
“ซึ้งไงซึ้ง ไม่เคยรู้ว่ามีโมเม้นนี้มาก่อนเลยนะ” ยิ้มและหัวเราะให้ทั้งน้ำตา
“แล้วซินคิดว่าไง”
“ไม่รู้สิ ซินก็ไม่ใช่เขา แต่ซินคิดว่าเขาไม่ปฏิเสธความรู้สึกดีๆของนัทแน่นอน” ยิ้มเพิ่มความมั่นใจให้นัทไปอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นและดึงมือนัทให้ลุกตาม
“ป่ะ ไปบอกเขาได้แล้ว วาเลนไทน์พอดี มันอาจจะเป็นวันดีก็ได้นะ “ นัทลุกตามแรงดึงของซิน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาถือไว้ในมือ บอกลาซินและเดินแยกกันไป
ทั้งที่นัทกลับมา …แต่ไม่ได้คุยอะไรกัน นอกจากเรื่องใครคนนั้นของนัท ไม่ได้คุยอะไรกันเลยนอกจากฟังคำว่ารักที่เตรียมจะไปบอกใครคนนั้น….แต่ซินก็ยังยิ้ม และดีใจที่นัทกลับมา
.
.
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ต้องรีบคว้ามากดรับ เบอร์แปลกที่โชว์บนหน้าจอทำเอาซินชั่งใจอยู่นานก่อนจะกดรับอย่างไม่แน่ใจ
‘ซิน…นี่นัทนะ ป๊อดว่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันได้มั้ย ในตอนที่นัทบอกเขา’ ไอ้ตอนที่รู้ว่าเป็นนัทมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่อิตอนหลังนี่สิ แทบอยากจะกดวาง
แต่ซินก็อยู่เป็นเพื่อนนัท โดยที่เจ้าตัวกำชับไว้ว่าต้องฟังด้วยตลอด
เสียงกีต้าร์แผ่วๆดังมาแต่ซินได้ยินมันชัดเจน … เสียงกีต้าร์ของนัท
เพลงที่คุ้นเคย…เพลงที่ร้องเล่นกับนัทบ่อยๆ …วันนี้นัทเอาไปร้องให้คนนั้น…
…ก็เพราะว่าทุกๆ อย่าง ที่เธอให้มามีค่าเพียงใด และฉันจะให้ทุกสิ่งเพื่อเธอผู้เดียวต่อจากนี้ไป...
ออกเดินทาง ต่างคนผ่านมาด้วยกัน บางทีอาจมีผิดพลาดกันไป
บางวันที่ฉันเริ่มท้อมีเธอคอยปลอบใจ
รู้อยู่ฉันให้เธอทุกอย่าง เมื่อมีเธอร่วมทาง
ไม่ว่านานเท่าไร ฉันอยู่ตรงนี้
แต่ยังน้อยไป จะมีสิ่งดีๆ มากกว่าเดิมทุกที
และไม่พอแค่นี้ ขอให้เธอจงมั่นใจ….
จบเพลงแล้ว…นัทวางกีต้าร์ลงแล้ว ซินได้ยิน … เสียงกุกกักดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะได้ยินเสียงนุ่มกลับเข้ามาในสายโทรศัพท์…
‘ห้าปีที่นัทหายไป บอกเลยว่าทุกวันซินยังอยู่ในใจเสมอ…นัทกลับมา เพราะอยากจะบอกซิน อยากบอกว่ารักมากแค่ไหน เป็นรักที่นัทไม่เคยลืม …และลืมไม่ได้ ยังคิดถึงรอยยิ้มของซิน ยังคิดถึงแววตาของซิน ยังคิดถึงซิน….ซินครับ…เป็นคนสำคัญของนัทได้มั้ย?” คนที่น้ำตาไหลเพราะเจ็บอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้กลับมาไหลอีกรอบแต่คนละความรู้สึก
ตั้งตัวไม่ทันเมื่อถูกนัทบอกรัก … ประมวลผลไม่ถูกว่าควรตอบไปว่าอะไร จนเมื่อร่างสูงที่มีโทรศัพท์แนบหูอยู่เดินเข้ามาใกล้และอ้อนวอนขอคำตอบผ่านสายโทรศัพท์อีกรอบนั่นแหละ ซินถึงได้สติและรู้สึกตัวว่าควรตอบนัทไปเสียที…
“เพลงเมื่อกี๊ที่นัทร้อง…ถ้านัทเคยมองบ้าง นั่นแหละความรู้สึกของซินตลอดเวลาเกือบสิบปีที่เราอยู่ข้างกัน … ตอบแบบนี้คงไม่ต้องให้แปลความอีกนะ” นัทหัวเราะก่อนดึงคนตรงหน้าเข้ากอดไว้เต็มรัก ซินกอดตอบนัทไปด้วยความรู้สึกเดียวกัน
รักแรก…ผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักเดียวที่ไม่เคยลืม
ไม่ใช่รักครั้งแรก…แต่เป็นคนแรกที่ไม่ลืม
…ซินก็รักนัท…
Happy Valentine’s Day
#ฟิคเรื่องนี้ ไม่มีทอล์ค มีแต่ความรู้สึกล้วนๆ … คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
ความคิดเห็น