คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Episode 6 : ย้ายที่อยู่
Sasuke Talk
@ ปราสาทเซนต์ลิเลียนเวิลร์
08.08 A.M.
สวัสดีทุกคน=__=...หลังจากที่ไอ้หนวดแมวสอนคำต่างๆในปัจจุบันที่คนอื่นเขาใช้กัน ให้ข้า(ยังติดอยู่หรอคะ=[ ]=:ไรเตอร์)แต่ข้าก็พูดไม่ค่อยได้...มันไม่ชินปากข้าน่ะ=___=
"ซาสึเกะ!!!”เสเด็จแม่จู่ๆก็เข้ามาในห้องข้าและโผเข้ากอดO_O
"ก...เกิดอะไรขึ้นท่านแม่=__="
"ลูกแม่มีคำสั่งใหม่จากท่านพ่อจ้ะT_T"
"ล...แล้วร้องไห้ทำไม?=__="
"ลูกแม่...แม่ไม่อยากจากหนูไปไหนเลย”ท่านแม่ข้าลูบหัว ท่านแม่จะเรียกแทนตัวข้าว่า'หนู'ไม่ต้องตกใจหรอก=__=
"ข้าก็ไม่ได้ไปไหนนิ=___="
"โธ่...ลูกแม่...ไม่รู้อะไรเล๊ยยย”
"=___="
"ท่านพ่อจะให้หนูไปใช้ชีวิตอยู่ในเมืองมนุษย์”โธ่ก็นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็จะให้ข้าไปอยู่เมืองมนุษย์......ว่าไงนะ!=[ ]=
"ทำไมละ!=[ ]=”ข้าลุกขึ้นยืนทันที
"ท่านพ่อเห็นว่าหนูยังโตไม่พอก็เลยจะให้ลูกไปเปิดหูเปิดตาบ้างน่ะจ้ะT-T"
"มันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรอเสเด็จแม่=___="
"ลูกอยากไปงั้นหรอTOT"
"ข้าก็อยากเห็นโลกภายนอกเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ”
ใช่...ข้าอยากออกไปเห็นโลกภายนอก...อยากใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์...อยากเห็นแสงอาทิตย์จ้าๆ...อยากทำสิ่งที่มนุษย์ทำกัน
"....ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่ลูกเถอะ”
"เสเด็จแม่”
"แม่แค่เป็นห่วงลูกมาก...แค่นั้นเอง....”ว่าแล้วน้ำตาของท่านแม่ก็เริ่มหยด...ข้าจึงโอบกอดท่านไว้
"ข้าโตแล้วนะท่านแม่...อีกอย่างถ้าข้าไม่ออกไปเห็นอะไรซะบ้าง...ข้าจะปกครองคนอื่นได้อย่างไรกัน”
".....ลูกแม่ ฮึก”
ข้าก็ต้องนั่งกล่อมท่านแม่อยู่นานเลยทีเดียวกว่าจะหยุดร้องไห้...แต่ก็รู้สึกใจหายเหมือนกันนะที่ข้าต้องจากปราสาทไป
09.14 A.M.
"ซาสึเกะ...เจ้าคงจะเข้าใจในสิ่งที่ข้าทำ”เสเด็จพ่อพูดกับข้า
"พ่ะย่ะค่ะ...ข้าเข้าใจดี”
"ดีมาก...ข้าจะให้าคาคาชิไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วย...ส่วนเรื่องที่อยู่ข้าให้คาคาชิซื้อบ้านหลังใหญ่ไว้ให้เจ้าแล้ว”
"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”
"ส่วนเรื่องโรงเรียนข้าให้พวกตระกูลอุจิวะติดต่อให้แล้ว”
"โรงเรียน?"คืออะไร=___=
"ใช่...ที่ นั่นจะมีพวกมนุษย์วัยรุ่นไปรวมตัวกันเพื่อเรียนและทำกิจกรรมต่างๆ...วัย ประมาณเจ้าก็น่าจะสัก16-17ปีของมนุษย์แหละ”แต่ข้าอายุหนึ่่งร้อยกว่าปีแล้ว นะท่านพ่อ=___=
"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”
"เมื่อเจ้าเรียนจนจบมหาลัยเจ้าจงกลับมาหาข้า”
"พ่ะย่ะค่ะ"มหาลัย?ไม่ต่างจากโรงเรียนเท่าไรนักใช่มั้ย?=___=
"อ่อ...อย่าให้ใครรู้ว่าเจ้าเป็น'แวมไพร์'เด็ดขาด...เข้าใจนะ”
"พ่ะย่ะค่ะ”
"ดูแลตัวเองดีๆด้วย...ซาสึเกะ”
"พ่ะย่ะค่ะท่านพ่อ”
ข้าใช้เวลาเก็บข้าวของนานเป็นพิเศษ...รู้สึกแปลกๆแหะกับการที่ต้องจากปราสาทไป เป็นสามัญชนธรรมดาๆคนนึงเท่านั้น...ข้าจะไม่อยู่ที่นี่ตั้งเจ็ดปีเชียวนะ...รู้สึกอึดอัดใจอย่างแปลกๆแหะ
"เก็บของเสร็จรึยังขอรับ^_^"
"อืม...เอาขึ้นรถไปได้เลย”
ข้าเดินขึ้นรถอย่างยากลำบาก...ภายในใจข้ารู้สึกหายใจไม่ออกเหลือเกิน...มัน รู้สึกแปลกมาก...หรือว่าข้าไม่อยากไปกันแน่?....แต่มันเป็นหน้าที่...ข้าจะต้องไป
ข้านั่งอยู่ในรถแล้วหันไปมองที่ปราสาทเป็นครั้งสุดท้ายเห็นท่านพ่อและท่านแม่ยืนยิ้มให้ข้า...ข้าจึงได้แต่โบกมือกลับไปเท่านั้น....ระหว่างการนั่งอยู่ในรถข้ามองทิวทัศน์ต่างๆที่อยู่ในป่านี้เป็นครั้งสุดท้าย นึกๆดูแล้วเหมือนข้าจะไม่ได้เห็นที่นี่อีกแล้วยังไงอย่างงั้น...เพราะข้าจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับ'แสงสว่าง'แน่นอนว่าคาคาชิขับรถผ่านทางอุโมงค์ที่พวกพี่อิทาจิพาข้าไปรอบที่แล้ว...แสงแดดเจิดจ้าลอดผ่านเข้ามาในรถซึ่งแสบตาข้ามากมายสิ่งรอบตัวข้าเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือทันที....
พวกมนุษย์ที่อยู่ข้างนอกกำลังหันมามองทางข้าอย่างสนอกสนใจ...แหงละก็รถข้าเป็นลีมูนซีนนี่นา=__=เมื่อคาคาชิขับรถมาแถวชานเมืองก็เห็นบ้านหลังใหญ่ซึ่งรอบข้าเต็มไปด้วยต้นไม้สีสดและดอกกุหลาบสีต่างๆข้ารู้สึกชอบที่นี่เป็นพิเศษเลยแหะ
"ถึงแล้วขอรับเจ้าชาย^_^"
"ข้าฝากเอาของไปเก็บด้วยละ”
"ขอรับ^_^"
แน่นอนว่าจุดมุ่งหมายข้าคือเป็นที่สวนข้างบ้านที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบ...มี ผีเสื้อต่างๆนานาๆบินอยู่รอบๆบริเวณนี้ปกติที่ปราสาทข้าจะไม่มีให้เห็นสักตัวยกเว้นค้างคาวหรือนกฮูกเท่านั้น....เห้อ...ข้าต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จริงๆสินะ...ข้าจะต้องเริ่มนับหนึ่ง...เหมือนกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ตอนนี้เพิ่งจะเที่ยงกว่าๆเองข้าออกไป เดินเล่นสักหน่อยดีกว่า
ถูกต้องข้าหนีคาคาชิออกมาเดินเล่นจากตัวเมืองและบ้านข้าก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่นักเดินเดี๋ยวเดียวก็ถึง
"ฮ่า ๆ ๆ แกนี่ตลกเป็นบ้าเลยว่ะ!”
"แกนั่นแหละเฟร้ยที่ชอบแกล้งฉันอ่ะ!”
"แม่คร้าบอยากกินไอ้นี่อ่ะๆ ”
เสียงต่างๆนานาของพวกมนุษย์ที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข...น่าอิจฉาดีแหะ...ข้าเดินเหม่ออยู่ซักพักก็ชนเข้ากับคนๆนึงO_O
"ว้าย!!!”
" !!! "
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากหลังจากที่ข้าชนผู้หญิงคนนั้นก็ล้มลงไปทั้งคู่โดยมีข้านอนคร่อมอยู่=[ ]=
"อูยยย เจ็บๆๆ T-T"
"เป็นอะไรรึเปล่า”ข้าถามผู้หญิงคนนั้น
"ม...ไม่ค่ะ”ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น ผมสีชมพู นัยน์ตาสีเขียวมรกต ผิวขาว
"ข้าเอ๊ยฉันเหม่อไปหน่อย”ข้ารีบแก้ทันทีหลังจากที่หลุดพูด'ข้า'=___=....เกือบไปแล้วมั้ยละ!
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ///”
"เอ่อ...เจ้าช่วยอะไรข้าหน่อยได้มั้ย?=__="
"เอ๋?”
"ฉันหมายถึงฉันหิวน่ะฉันเพิ่งย้ายมาก็เลยยังไม่รู้ว่าร้านอยู่ไหนบ้าง”ข...ข้าหลุดไปอีกแล้ว=___=
"อ๋อ!ได้ค่ะ ฉันมีร้านอร่อยๆอยู่ร้านนึงนะ^-^"ผู้หญิงคนนั้นว่าแล้วเดินนำข้าไปและก็มาหยุดอยู่ร้านขนม=__=
"เอ่อ...ทานดังโงะด้วยกันมั้ยคะ?///"
"เอาสิ”ข้าตอบไม่คิดอะไร เพราะข้าหิวจริงๆเลือดก็ยังอยู่ที่คาคาชิ=___=
"สองที่ค่ะ^_^"
"นั่งตรงนั้นเลยนะจ๊ะหนู”
"ขอบคุณค่ะคุณป้า^_^"
จะว่าไปผู้หญิงคนนี้ก็น่ารักดีนะ(ฉันบอกว่าไม่นอลมอลไงยะ!!:ไรเตอร์)=___=
"ได้แล้วจ้ะ"ป้าเอาขนมที่เป็นลูกกลมๆมีไม้เสียบอยู่ แถมมีน้ำแปลกๆด้วย=__=
"ทานละนะคะ^O^"
"...."ข้าหยิบขึ้นมามองหนึ่งไม้ ก่อนที่จะเห็นผู้หญิงคนนั้นกัดเข้าปากแล้วยิ้มออกมา
"ดังโงะที่นี่อร่อยมากเลยนะ ชิมดูสิ^O^"
"อืม...”กินก็ได้=__=....ก็อร่อยดี
"น้ำชาที่นี่เค้าก็อร่อยนะ^O^"
ซู้ดดดดดดดดด
ข้าซดน้ำแปลกๆเข้าไป...ก็ใช้ได้อ่ะนะ...แต่ไม่อร่อยเท่าเลือด=___=
"เอ้อจริงสิฉันลืมแนะนำตัวไปซะสนิทเลย^_^"ผู้หญิงคนนั้นพูด”ฉันชื่อ ฮารุโนะ ซากุระ จ้ะ”
"ฉันซาสึเกะ เซนต์ลิเลียนเวิลร์”
"ว้าว เป็นลูกครึ่งหรอจ๊ะ*O*"
"ก็ไม่เชิง”
"อ๋อ....งั้นฉันขอเรียกว่าซาสึเกะคุงแล้วกันนะ///”
"ตามสบาย”
ข้านั่งคุยกับซากุระเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งซากุระพูดว่า
"ซาสึเกะคุงตัวขาวดีจังเลยเนอะ^O^"
"งั้นเหรอ?”
"ใช่ ผิวสวยกว่าฉันอีก^O^"
"สนใจเรื่องพวกนี้หรอ?"
"แน่นอนสิ!ผู้หญิงอ่ะนะต้องดูแลผิว นู่น นี่ นั่น ถึงจะออกมาสวยน่ะ^O^"ข้าไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย=___=
"แต่ฉันว่าสำหรับ'นาย'ไม่ต้องดูแลอะไรมากหรอก”เสียงนี่มันO_O"....เพราะว่าไม่ต้องทำอะไรนายก็ดูดีอยู่แล้ว”
ไอ้หมีแพนด้า!!! O_O ม...มาที่นี่ได้ไงกัน!!!
"ร...รู้จักกันหรอคะO_O?”ซากุระถาม
"ใช่ งั้นฉันขอตัวหมอนี่ก่อนนะ...อ่อนี่เงิน...ที่เหลือฉันให้”
"!!O_O"
ว่าแล้วไอ้แพนด้านั่นก็ลากข้าออกไปทันที!O_O
"ปล่อยข้านะ!”ข้าสะบัดมือออก
"ทำไม?กลัวยัยนั่นเข้าใจผิดงั้นหรอ?"
"เปล่า!”
"ฉันจะตอบคำถามนายที่อยู่ในหัวตะกี้ก็แล้วกัน...ฉันอยู่ที่นี่มาได้ซัก3เดือนแล้ว”ไอ้หมอนี่...อ่านความคิดข้าได้งั้นสินะ=___=
"ถูกแล้ว ฉันอ่านความคิดนายได้”
"ข้าจะให้ซากุระพาข้าเดินรอบเมือง”
"ไม่ต้อง!”หมอนั่นดึงแขนข้าไว้
"ทำไม!ก็ข้าอยากให้ซากุระพาข้าชมนิ”
"ฉันจะพานายไปเองไม่ต้องให้ยัยนั่นช่วยหรอก!”
"ก็ข้าจะให้ซากุระพาข้าเดินนิ!!!”
"อย่ามารั้นแถวนี้นะ!”ว่าแล้วหมอนั่นก็บีบแขนข้าแรงขึ้นO_O
"ข้าเจ็บนะ!!!”
"เรื่องของนายสิ...ถ้ายังอยากไปหายัยนั่นอีกละก็ฉันจะบีบแขนนายแรงมากกว่านี้อีก”
"...."
"ดี!”หมอนั่นปล่อยแขนข้าซึ่งเป็นรอยแดงจ้ำทันที”ฉันจะพานายไปทุกที่เลย”ข้าไม่ต้องการหรอก=__=
"อย่าลืมว่าฉันอ่านความคิดนายได้!อย่าคิดที่จะเถียงฉัน!”
"อ่านความคิดข้าได้!ก็ปล่อยข้าไปสิ!”
"ถ้าฉันบอกว่า'ไม่'ละ”
"เจ้านี่มัน...”ปีศาจชัดๆ
"แน่นอนฉันเป็นปีศาจในร่างเจ้าชายไง”
"...."
"ฉันจะพานายเดินในวันพรุ่งนี้เอง...วันนี้กลับบ้านไปซะ”
"....."พูดอย่างกับรู้ว่าบ้านข้าอยู่ไหน
"นายอยู่บ้านเลขที่ XXX เขต XXX ฉันพูดถูกมั้ย?"หมอนั่นหันมาบีบคางข้าให้หันไปมองหน้าเขาชัดๆ
"....."
"พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะไปรับนาย...แน่นอนว่าห้ามสายเด็ดขาดเพราะฉันเกลียดการรอ”
"...."
"แล้วเจอกัน...ซาสึเกะ”
************************************************
*รีไรต์จ้า
ความคิดเห็น