ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Episode 4 : คิดถึง
กาอาระวางร่างบางลงกับเตียงอย่างเบามือ...แล้วมองหน้าร่างบางที่เหม่อลอยเหมือนเป็นคนที่ไม่รับรู้อะไร...กาอาระรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจเมื่อเห็นใบหน้าคนที่รักเป็นแบบนั้น...เขาไม่น่าไปหาเทมาริ...ไม่น่าพาร่างบางออกมาด้วย...ไม่น่าให้ร่างบางเจอกับคนรักเก่า...
ซาสึเกะเหม่อลอยไม่มีท่าทีว่าจะขยับ...ในหัวของซาสึเกะรู้สึกตื้อไปหมด...แค่เห็นหน้ายังหายใจลำบาก...ยิ่งต้องพูดเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นนั้นมันเจ็บยิ่งกว่า...ต้องใช้ความพยายามเหมือนกันนะที่พูดอะไรโดยไม่ติดขัดแบบนั้น...แม้ใจจะเต้นไม่เป็นส่ำก็ตาม...
"ซาสึเกะ"
"..."
ไร้ปฏิกริยา...ร่างบางยังคงเหม่อ...ความรู้กเจ็บแปล๊บเข้ามาในใจกาอาระอีกครั้ง...กาอาระยื่นมือไปจับมือของซาสึเกะแล้วบีบแน่น...ซาสึเกะสะดุ้งเฮือกแล้วมองมือหนาที่จับมือของเขาอยู่...
"กาอาระ..."
"ในที่สุดนายก็พูดกับฉันซะที"
"!!!"
"นายไม่พูดกับฉัน...ตั้งแต่ที่ฉันอุ้มนายออกมาแล้วนะ..."นัยน์ตาสีเขียวมรกตสั่นไหววูบดั่งเปลวเทียนใกล้หมดแสง
"ฉะ...ฉัน"
"ฉันเป็นห่วงนาย"
"..."
"ฉันเป็นแฟนนายนะซาสึเกะ..."นัยน์ตาสีเขียวมรกตสั่นวูบอีกครั้งทำให้ร่างบางยิ่งอึดอัด...
"..."
"ฉันไม่อยากให้นายเป็นแบบนี้...มันเป็นความผิดของฉันเอง..."
"ไม่ใช่นะ!"
"ใช่สิ...ถ้าฉันไม่ออกไปหาเทมาริ...นายก็ไม่ต้องเจอกับไอ้หมอนั่น..."
"..."
"ฉันขอโทษซาสึเกะ..."กาอาระลูบผมร่างบางอย่างอ่อนโยน
'คะ...คนบ้า...จะมาขอโทษฉันทำไม...ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนาย...'
ซาสึเกะกอดร่างสูงแน่น...หยาดน้ำตาใสๆออกจากนัยน์ตาสีรัตติกาลคู่สวย...กาอาระที่โดนกอดนั้นได้กอดกลับเช่นกัน...
"ฉันรักนาย...กาอาระ"ร่างบางกระซิบแต่ร่างสูงนั้นได้ยินชัดเจน
"ฉันก็รักนาย"
'ฉันรักกาอาระคนเดียว...จะไม่มีใครอีกแล้ว...กาอาระคือคนรักของฉัน...ฉันไม่อยากทำให้เขาเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว...'
.....................................................
นารุโตะเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง...ซาสึเกะไปทำภารกิจที่ซึนะแต่เขากลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย...ซาสึเกะหนีเขาไปเพราะเขานอกใจ...
ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องของซาสึเกะแล้ว...ซาสึเกะเป็นของคนอื่นแล้ว...แล้วคนอื่นที่ว่าไม่ใช่คนไกลที่ไหนเลย...เป็นเพื่อนต่างหมู่บ้านของเขาเอง...เพื่อนต่างหมู่บ้านที่สนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ...
เขาไม่รู้ว่ากาอาระชอบซาสึเกะตั้งแต่เมื่อไหร่...แต่ถ้าคาดการณ์ไว้ก็น่าจะตั้งแต่การสอบจูนินครั้งนั้น...ก่อนวันสอบจูนินรอบแรกพวกเขาก็ได้เจอกับกาอาระ...ซึ่งกาอาระก็สนใจซาสึเกะมากกว่าใครๆในตอนนั้นเช่นเดียวกันกับซาสึเกะ...
กาอาระน่าจะชอบซาสึเกะตั้งนานแล้ว...ก่อนที่เขาจะรู้สึกว่าชอบซะอีก...เขาก็ไม่ต่างจากกอาระที่แย่งซาสึเกะไป...นี่คงเป็นผลกรรมละมั้ง...ที่นอกใจซาสึเกะแบบนี้...
นารุโตะนั่งเหม่ออกไปนอกหน้าต่าง...ระเบียงที่มักมีร่างบางนั่งคอยเขาอยู่เสมอ...คนที่เขากลับบ้านมาแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ...เมื่อเปิดประตูจะได้ยินคำซ้ำๆแต่มันทำให้เขาที่อยู่คนเดียวมาตลอดได้ยินคำนี้มันช่างมีความสุขยิ่งนัก
'ยินดีต้อนรับกลับนะ'
เสียงหวานของซาสึเกะพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆใบหน้าขึ้นสีชมพูอ่อนๆพลางหลบตาเขา...นั่นคือปฏิกริยาที่ซาสึเกะชอบทำตลอดเวลามารับเขาหน้าบ้าน...
'ฉันเตรียมน้ำไว้แล้ว...ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวแล้วกัน...'
ซาสึเกะแขวนเสื้อของเขาแล้วดันเขาเข้าไปในห้องน้ำ...อ่างน้ำที่อุ่นกำลังพอดี...ไม่มีร่องรอยของการอาบ...ซาสึเกะมักจะให้เขาอาบก่อนเสมอ...แล้วเมื่อเขาทำอะไรเสร็จเจ้าตัวถึงจะค่อยไปอาบแล้วมานอนข้างกาย...
'ซาสึเกะ...'
'หืม?'
'นายรักฉันมั้ย?'
'ถะ...ถามอะไรเล่า!'
'ฉันจริงจังนะ'
'...'
'อ่าๆ ถ้านายไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร'
'...'
'ขอแค่นิดเดียวแค่นี้ก็พูดไม่ได้'นารุโตะทำแก้มป่อง
'ฉันรักนาย'
'!!!'
ร่างบางหลบตาถึงแม้ว่าใบหน้านั้นจะขึ้นสีระเรื่อก็ตาม...นารุโตะยิ้มมุมปากแล้วทำแก้มป่องและชี้ไปที่แก้มตัวเองให้ซาสึเกะดู
'จะให้ฉันหอมแก้มอ่อ?'
นารุโตะพยักหน้าแล้วหลับตารอการหอมแก้มจากร่างบาง ซาสึเกะยื่นหน้าเข้าไปใกล้และยื่นมือไปตบหน้าคนที่ยื่นแก้มจนเกิดเสียงดังพรืดร่างบางหัวเราะเมื่อเห็นว่านารุโตะทำหน้าเหวอ ซาสึเกะลุกขึ้นหนีเมื่อนารุโตะพยายามจะจับตัวเขาเกิดการวิ่งไปทั่วห้องเป็นเด็กๆ
มันคืออดีตที่เคยมีความสุข...อดีตที่ชวนให้คิดถึง...อดีตที่เขากับซาสึเกะอยู่ด้วยกันมาตลอด...
ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่เชาคิดว่าซาสึเกะนั้นน่าเบื่อ...แท้ที่จริงแล้วซาสึเกะเป็นคนเดียวที่เขานั้นอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมากที่สุด...คนๆเดียวที่เข้าใจ...
อาจจะเป็นเพราะว่าซาสึเกะชอบใช้คำพูดแรงๆใส่เขา...ที่จริงร่างบางไม่ได้เล่นตัว...แค่ไม่ชอบมีเซ็กส์แต่ที่ยอมเพราะว่าเขาต้องการที่จะมี...เพื่อให้เขามีความสุข...
แต่เขากลับคิดว่าซาสึเกะเล่นตัว...มันเป็นความคิดที่แย่มาก...ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ...
นารุโตะนอนหลับตา...ในหัวสมองยังมีแต่เรื่องอดีตที่เขากับซาสึเกะอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย...ความทรงจำที่ชวนให้นึกถึง...เสียงหวานที่เรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยน...ใบหน้าที่สวยรากับผู้หญิง...ความใจดีที่หาไม่ได้จากใครๆ...ความรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้ๆ...
คิดถึงเรื่องเก่าๆแทบขาดใจ...คิดถึงวันวานที่ยังรักกัน...
อุซึมากิ นารุโตะ...นายนี่มันเป็นคนที่แย่จริงๆ...ปล่อยให้คนที่รักเรามากขนาดนั้นไป...
แค่นึกภาพยังทำให้เขาคิดถึงได้ขนาดนี้...เจอตัวจริงเขาแทบจะพุ่งเข้าไปกอดด้วยซ้ำ...
แต่เขาทำไม่ได้...เพราะซาสึเกะไม่ได้เป็นของเขา...และเขาไม่ได้เป็นอะไรกับซาสึเกะ...
ที่สำคัญ...เขายังมีซากุระ...คนรักของเขา...
ฮารุโนะ ซากุระคือคนรักของเขา....
ท่องไว้สิ...นารุโตะ...
อย่าคิดถึงซาสึเกะมากขนาดนี้...
ออกไปจากหัวฉันซะทีสิซาสึเกะ...
*************************************************************************************
อ๊ากกกกกกก!!หายไปนาน กลับมาดันสั้นๆอีก!T^T
แต่งเรื่องดราม่าไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกันเนอะ!=[ ]=
กว่าจะคิดแต่ละตอนได้T^T
รีดเดอร์พลอยหายเข้ากลีบเมฆหมดยังเอ่ย~T^T
เค้ากลับมาแล้วนะๆๆ //จิ้มจึ๋งๆ
T^T!!
SEEYOU AGAIN DESU~♥
อ๊ากกกกกกก!!หายไปนาน กลับมาดันสั้นๆอีก!T^T
แต่งเรื่องดราม่าไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกันเนอะ!=[ ]=
กว่าจะคิดแต่ละตอนได้T^T
รีดเดอร์พลอยหายเข้ากลีบเมฆหมดยังเอ่ย~T^T
เค้ากลับมาแล้วนะๆๆ //จิ้มจึ๋งๆ
T^T!!
SEEYOU AGAIN DESU~♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น