Fic NaruSasu Heartbreaker หยุดรักไม่ได้สักที

ลำดับตอนที่ #3 : Episode 2 : ภารกิจของซาสึเกะ

นารุโตะเหมือนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะเช่นเดียวกับซาสึเกะที่รู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมา...ซากุระรู้สึกอึ้งไปทำอะไรไม่ถูกเช่นกันเพื่อนในกลุ่มที่หายไปนานไหงกลับมาที่นี่ได้!...ซากุระมองหน้าเทมาริและชิกะมารุที่ยังคงทำหน้างงเหมือนไม่รู้เรื่อง...ต่างจากกาอาระที่เริ่มมีสีหน้าเศร้าอย่างบอกไม่ถูก


"นะ...นายกลับมาแล้วเหรอ"เสียงสั่นๆของนารุโตะทำเอาซาสึเกะสะดุ้งไปเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับมาด้วยเสียงสั่นๆ


"อะ...อืม"


"...ฮ่ะๆ...นายหายไปไหนมางั้นเหรอ..."นารุโตะพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแต่ใครๆก็ดูออกว่าฝืนอยู่


"ฉัน...มีภารกิจที่อื่น...ตอนนี้ก็เสร็จแล้ว...ฉันเลยต้องกลับมา"ซาสึเกะพูดอย่างไม่มีติดขัดทำเอานารุโตะสั่นไหวไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหัวเราะ


"ฮ่าๆๆๆ!นายหายไปสามปีคงเหนื่อยน่าดูละสิฮ่าๆๆๆ!!"นารุโตะหันหน้าหนีแล้วเอาแขนมาปิดหน้าไว้...ปิดน้ำตาไม่ให้ซาสึเกะเห็น...


"ว่าแต่นายได้รับภารกิจที่ไหนมาทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย=__=?"ชิกะมารุถามซาสึเกะซึ่งคำถามได้รับคำตอบจากเทมาริแทน


"อ้าว นี่นายไม่รู้งั้นเหรอท่านรุ่นห้าให้ซาสึเกะไปประจำการที่สึนะน่ะ...ท่านรุ่นห้าไม่ได้บอกงั้นเหรอ?"


"หา?ไม่เห็นบอกเลย=__=^"


นัยน์ตาสีรัตติกาลของซาสึเกะสั่นไหวไปวูบหนึ่ง นารุโตะที่เช็ดน้ำตาออกแล้วมองหน้าคนตรงหน้าอีกครั้งเห็นนัยน์ตาสีรัตติกาลคู่นั้นเริ่มมีน้ำตาเอ่อล้นอยู่...จู่ๆร่างกายของนารุโตะก็ขยับไปเองโดยไม่ได้คิดแล้วหยิบมาเช็ดหน้าขึ้นมาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางถูกใครอีกคนกระชากเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนซะก่อน...


           กาอาระจับหน้าซาสึเกะให้หันหน้าเข้ากับเสื้อของตัวเอง...เพราะเขารู้ดีว่าร่างบางหวั่นไหวแค่ไหน...รู้ดีว่าทนต่อไปไม่ได้แล้ว...รู้ดีว่าต้องการเช็ดน้ำตา...ซาสึเกะซุกหน้าเข้ากับแผงอกของกาอาระแล้วเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆเท่านั้น...นารุโตะนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกพลางมองการแต่งตัวของสองคนอีกครั้ง...มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะปะติปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน...แล้วการที่กาอาระทำแบบนั้น...คงเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ...


นารุโตะรู้สึกอยากแทงตาตัวเองให้บอดไปเดี๋ยวนี้...ภาพตรงหน้ารู้สึกบาดตาอย่างบอกไม่ถูก...สองคนนี้คงกำลังคบกันอยู่...จู่ๆนารุโตะก็เหลือบไปเห็นผ้าพันแผลที่คอของซาสึเกะมันเลื่อนออกมาอยู่หน่อยจึงเห็นรอยที่ซ่อนไว้...มันเป็นรอยที่เขาเคยเห็น...มันเป็นรอยที่เขาเคยทำ...และเป็นรอยที่เขาจำได้ดี


รอยจูบนั่นเอง...


     รอยที่แสดงความเป็นเจ้าของ...ซึ่งเขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้แล้ว...ซาสึเกะไม่ใช่คนของเขาอีกแล้ว...มันเป็นสิทธิ์ของซาสึเกะที่สามารถมีอะไรกับใครก็ได้...แต่เขากลับรู้สึกโกรธอย่างหึงหวงซะงั้น...แต่ก็รู้สึกเศร้าและหดหู่เช่นกัน...เขาไม่มีสิทธิ์ในตัวของซาสึเกะอีกแล้ว...


ไม่มีสิทธิ์แม้แต่นิดเดียว...


"เอ่อ...น้องกาอาระ...นี่น้องO_O!"เทมาริที่เพิ่งได้สติเรียกน้องชายของตัวเอง


"ไว้คุยกันทีหลัง"


"...จ้ะ"


"ผมขอตัวกลับที่พักก่อน"กาอาระช้อนตัวซาสึเกะสู่อ้อมแขนของตัวเอง


"!!! กะ...กาอาระ"ร่างบางหน้าแดงโดยที่หน้านั้นยังมีคราบน้ำตาอยู่


"กลับที่พักกัน"


"ตะ...แต่ว่า"ร่างบางมองรอบข้างตัวเอง...ชาวบ้านส่วนใหญ่ที่เห็นนั้นได้แต่อึ้งและซุบซิบนินทากันพลางมองร่างบางอย่างจับผิด


"ไม่ต้องสนใจใคร..."กาอาระพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแล้วมองหน้าร่างบางที่ทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมา"...สนใจฉันคนเดียวก็พอ"

....................................................................................................

 

"ป้า!!มันหมายความว่ายังไงกันน่ะ!!"นารุโตะที่บุกไปห้องโฮคาเงะทันทีหลังจากที่กาอาระอุ้มซาสึเกะออกไปต่อหน้าต่อตาเขา


"อะไรของนายน่ะหะ!"คนที่ถูกเรียกป้าคิ้วติดกันทันที...ปกติเจ้านี่ก็บุกมาแบบนี้เป็นประจำแต่ครั้งนี้รู้สึกสังหรณ์ใจแปร่งๆแหะ


"ซาสึเกะถูกส่งตัวไปทำภารกิจที่สึนะงั้นเหรอ!!"


"!!! นี่นายเจอซาสึเกะแล้วงั้นเหรอ!"ซึนาเดะตาโตทันทีพลางมองหน้าชิสึเนะที่เริ่มมีสีหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด


"ป้า!!นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!"


"นารุโตะ...ไม่ใช่ฉันไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างของนายกับซาสึเกะหรอกนะ"ซึนาเดะพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดทำเอานารุโตะเงียบลงในที่สุด


"..."


"ที่จริงสึนะงาคุเระแค่ติดต่อมาว่าต้องการคนที่แข็งแกร่งมากความสามารถไปคุมที่นั่นเพื่อเป็นกองกำลังสำคัญของหมู่บ้านที่กำลังทำการซ่อมแซมโดยใช้เวลาสามปี"


"..."


"ตอนแรกฉันตั้งใจจะส่งซาสึเกะไปน่ะแหละ...แต่เขาก็ปฏิเสธมา...ฉันเลยจะให้คาคาชิไปแทน"


"..."


"แล้วก่อนหน้าที่ฉันจะส่งคาคาชิไปนั้นหนึ่งวัน...ไม่สิ...กลางดึกด้วยซ้ำไป...ซาสึเกะเดินโซเซมาหาฉันที่นี่ด้วยสภาพฟกช้ำ...และขอฉันทำภารกิจนี่แทนคาคาชิ"


"!!!"


"วันนั้นฉันเลยถามซาสึเกะว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงอยู่สภาพอย่างนั้น...บอกตรงๆว่าฉันตกใจกับสภาพของเขามากนารุโตะ"


"..."


"ตอนแรกซาสึเกะก็เอาแต่เงียบ...แต่พอฉันพูดชื่อนายขึ้นมา...น้ำตาของซาสึเกะก็ไหลออกมาไม่หยุดเลยล่ะ"


"!!!"


"ฉันก็เลยบอกให้เขาใจเย็นและให้เขาค่อยๆพูดออกมา...แน่นอนว่าซาสึเกะเล่าเรื่องที่คบกับนายแบบลับๆและเรื่องที่นายทะเลาะกับซาสึเกะบ่อยขึ้นทุกวัน...จนกระทั่งคืนนั้น...คืนที่ซาสึเกะทนนายไม่ได้อีกต่อไป..."


"!!!"


"ซาสึเกะขอร้องฉันทั้งน้ำตา...มีแค่ภารกิจนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาหลุดพ้นจากนายได้...ถึงแม้จะแค่ชั่วคราวก็เหอะ"


"!!!"


"นารุโตะ...คนเรามันมีขีดจำกัดของตัวเองเหมือนกันนะ...แล้วดูเหมือนว่าซาสึเกะจะทนนายได้แค่นั้น...อย่าลืมว่าซาสึเกะไม่ได้มีความอดทนสูงอย่างนายนะ"


"..."


"ซาสึเกะบอกฉันว่านายมีคนใหม่...นายเบื่อเขา...ฉันอยากรู้ว่าคนใหม่ที่นายทำให้ซาสึเกะทิ้งนายไป...คงไม่ใช่ซากุระใช่มั้ย?"


"!!!"


"ทำหน้าอย่างนั้นคงใช่สินะ..."


"..."


"แต่สบายใจได้...ซาสึเกะไม่รู้เรื่องนี้หรอก"


"..."


"แต่ว่าคืนนั้นนายทำกับซาสึเกะรุนแรงมากเลยสินะ...ซาสึเกะแทบยืนไม่ได้ด้วยซ้ำ...คงเป็นจิตใจของซาสึเกะที่สั่งให้ตัวเองลากสังขารมาถึงที่นี่ได้น่ะนะ"


"..."


"คนที่รู้เรื่องของนายสองคนคงมีแต่คนในทีมนายสินะ..."


"...อืม..."


"งั้นสินะ...ประโยคสุดท้ายที่ซาสึเกะย้ำฉันไว้..."


"ประโยคสุดท้าย?"


ซึนาเดะถอนหายใจแล้วบอกอย่างช้าชัดๆเพื่อให้นารุโตะได้ยินโดยที่ไม่ต้องถามซ้ำ


"อย่าบอกใครเด็ดขาด...โดยเฉพาะนารุโตะ...เขาต้องการไปจากที่นี่แบบเงียบๆ...ถ้ามีใครถามก็บอกว่าไปทำภารกิจแค่นั้นก็พอ"


"!!!"


"คงที่รู้เรื่องนี้มีแค่ฉัน ชิสึเนะและก็คาคาชิเท่านั้น"


"..."


"ช่วงที่ซาสึเกะไปที่สึนะงาคุเระก็ใช้การส่งจดหมายแทนน่ะนะ"


"..."


"นายรู้แล้วใช่มั้ยละ?...ซาสึเกะกับกาอาระคบกันอยู่..."


"!!!...อืม"


"มันมีอยู่จดหมายฉบับหนึ่งส่งมา...มันไม่ใช่ลายมือของซาสึเกะ...แต่เป็นลายของคาเสะคาเงะแทน"


"!!!"


"ข้อความที่บอกความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสอง...ถึงแม้ว่าจะคบกันแบบลับๆ...แต่คนส่วนมากในหมู่บ้านสึนะงาคุเระก็รู้ความสัมพันธ์ของซาสึเกะกับกาอาระ...มีแค่เทมาริเท่านั้นเองมั้งที่ไม่รู้เรื่อง...เพราะเธอต้องไปหมู่บ้านอื่นบ่อยในฐานะทูติของสึนะงาคุเระ...สรุปง่ายๆทั้งสองไม่ต้องปิดบังความสัมพันธ์ของทั้งสอง...ไม่เหมือนกับตอนคบกับนายไงล่ะ..."


"!!!"


"กาอาระดูแลซาสึเกะดีมากเลยนะ...มันมีอยู่รูปที่แนบมากับจดหมายตอนซาสึเกะหลับน่ะนะ...ดูซาสึเกะจะมีความสุขมากเลย"


"..."


"เอาไปอ่านสิ"ซึนาเดะยื่นจดหมายให้นารุโตะ...นารุโตะรับมาแล้วค่อยๆเปิดออกช้าๆ
 

'ท่านรุ่นห้า...ผมกาอาระ...คนของท่านที่ส่งมาให้กับผมตอนนี้สบายดีครับ...ผมรู้เรื่องของซาสึเกะที่เคยคบกับนารุโตะมาแล้ว...แต่ตอนนี้ซาสึเกะจะไม่ต้องเสียใจอีกต่อไป...ผมจะดูแลเขาเอง...ผมคบกับซาสึเกะอยู่...ตอนแรกเราสองคนก็คบกันแบบลับๆ...แต่ช่วงหลังมานี้ทุกคนในหมู่บ้านรู้เรื่องของเราหมดแล้วจึงไม่จำเป็นต้องปิดบัง...ตอนนี้ผมกับซาสึเกะเรามีความสุขกันมาก...ซาสึเกะก็ยิ้มเก่งขึ้นเยอะ...ทานข้าวก็ได้เยอะเช่นกัน...ผมสัญญาว่าผมจะดูแลคนของท่านให้ดีที่สุด...เมื่อครบสัญญาในภารกิจ...ผมจะพาเขากลับไปตามสัญญา...'

Sabakuno Gaara

 

นารุโตะกำกระดาษแน่น...ข้อความที่รู้สึกได้ถึงความห่วงใย...นารุโตะมองรูปที่แนบมามันมีรูปตอนซาสึเกะหลับแต่มันไม่ใช่แค่รูปเดียว...มันมีรูปตอนซาสึเกะยิ้ม...รูปตอนซาสึเกะทำกับข้าว...รูปที่เขาไม่ได้เห็นมานาน...


         เหมือนพวกเขาทั้งสองคนเป็นข้าวใหม่ปลามันแล้วส่งข้อความมาหาแม่ยายอย่างนั้นล่ะ...ไม่ใช่นารุโตะทำไม่ได้...แต่ทำไม่ได้ดีถึงที่สุดต่างหาก...เขาทำให้ซาสึเกะเสียใจมากกว่าที่จะได้ทำตัวดีๆซะอีก...


เขาแพ้กาอาระตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเป็นคู่แข่งด้วยซ้ำ...


กาอาระดูแลซาสึเกะได้ดีกว่าเขามาก...


ซาสึเกะคงจะมีความสุขที่ได้อยู่กับกาอาระ...


ซาสึเกะจะได้ไม่ต้องทนเจ็บปวดกับเขาไปตลอด...

 

*************************************************************************************

ดราม่าไปอีกหนึ่งที!!!!

เรื่องเน่าจริงไรจริง เหม็นฉึ่งไปหมดแล้วเนี่ย!! (แต่งเองบ่นเอง)

แต่ไงได้ก็เรื่องมัน So Sad!! T^T << ตกอังกฤษ =__=^

แต่มันฮาจริงๆเนอะที่กาอาระไปโผล่ทุกเรื่องในฟิคคู่ NS หรือว่า SN 55555555555

ทั้งๆที่ในอนิเมะบทแทบไม่มี5555555555555

แค่ที่เค้าแต่งมันก็ไปทุกฟิคแล้วเนี่ย 555555555555555

เอาเป็นว่า

SEEYOU AGIAN DESU!♥