คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 1 : การกลับมา
Episode 1 : การกลับมา
07.07 A.M.
แสงอาทิตย์ลอดผ่านเข้าห้องนอนมือเรียวสวยเลื่อนผ้าม่านออกเผยให้เห็นบรรยากาศตอนเช้าของหมู่บ้านโคโนฮะส่วนมากชาวบ้านที่นี่จะตื่นกันมาทำงานต้อนรับวันใหม่เช่นเดียวกับนินจาที่ต้องตื่นเช้ามารับภารกิจ
ฉัน’ฮารุโนะ ซากุระ’มองเด็กวิ่งกันวิ่งแถวหน้าบ้านอย่างสนุกสนาน...บางทีฉันก็อิจฉาเด็กเหมือนกันแหะ...ฉันเดินลงไปข้างล่างกลิ่นหอมๆของขนมปังปิ้งลอยมาเตะจมูก...หิวเลยแหะ
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอซากุระ?”แม่ทักทายฉัน
“ค่ะ”ฉันยิ้มให้แม่ก่อนที่จะนั่งลง
“เก็บห้องรึยัง?”
“เก็บแล้วค่ะ!”ฉันกระแทกเสียง แม่ฉันก็เข้มงวดอย่างนี้แหละ=___=
“ฉันฝึกแกเป็นผู้หญิงเรียบร้อยแกเข้าใจมั้ยหะ!ทำตัวให้สมกับเป็นผู้หญิงหน่อย!”
“โอ๊ยแม่!หนูเป็นนินจานะแค่วันๆนึงหนูกลับมาจากภารกิจก็เหนื่อยจะตายอยู่และแม่จะให้หนูทำยังไงคะ!?”ฉันเถียงกลับ...ไม่ต้องตกใจฉันกับแม่ก็ทะเลาะกันแบบนี้ประจำน่ะแหละU_U
“เพราะแบบนี้ไงล่ะแกถึงหา’แฟน’ไม่ได้น่ะ!”
ฉึก!
ไม่ใช่ว่าหาไม่ได้หรอก...มีผู้ชายหลายคนทั้งในหมู่บ้านและนอกหมู่บ้านมาสารภาพฉันเยอะพอสมควรเลยทีเดียวแต่ฉันก็ปฏิเสธไปทุกคน...
เพราะว่าฉันรอ’เขา’อยู่น่ะสิ
“เอาเถอะน่าๆกินกันดีกว่าขนมปังจืดชืดหมดและ ฮ่าๆๆๆๆ”พ่อฉันพูดซึ่งมันก็ทำให้ฉันกับแม่ยุติสงครามเถียงครั้งนี้ได้ พ่อก็เป็นคนอารมณ์ดีแบบนี้นี่แหละ=..=
ในขณะที่ฉันกินขนมปังกับไข่ดาวปกติจู่ๆพ่อก็เปลี่ยนหัวข้อในการคุยกับแม่มาเป็น’ฉัน'ซะงั้น!=[ ]=
“ซากุระลูกมีแฟนรึยัง*_*”พ่อฉันทำตาวาว=[ ]=
“ยังไม่มีค่ะ=[ ]=”
“เหรอๆเป็นผู้หญิงต้องรักตัวสงวนตัวสินะๆฮ่าๆๆ”
ฉึก!
รักตัวสงวนตัวเรอะ....?
ภาพย้อนความตอนเป็นเกะนิน
‘ซาสึเกะคุงงงงงไปกินข้าวด้วยกันมั้ยยย’
‘ซาสึเกะคุงงฉันไปด้วยคนนะ’
‘ซาสึเกะคุงงงง’
‘ซาสึเกะคุงงงงงงงงงงงงงงง’
ค่ะ รักตัวสงวนตัวค่ะT..T
“ตอนแรกพ่อก็นึกว่าลูกจะเป็นแฟนกับนารุโตะคุงซะอีก ผิดคาดนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ!”
“กับนารุโตะเราเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะU_U”
“น่าเสียดายนิดๆนะตอนนี้เค้ามีแฟนแล้วนี่เนอะ น่ารักซะด้วย!*_*”
“ค่ะ น่ารักกันทั้งคู่เลย”ฉันยิ้ม
“แล้วเราไม่มี’คนที่ชอบ’เลยงั้นเหรอ?”แม่ถามฉันและคำถามนั้นก็ทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่จังหวะด้วยสิ...
คนที่ชอบ...จะเป็นใครได้ล่ะ...
ชอบเขามาตั้งสิบสามปีแล้วนะ...
“ก็นิดหน่อยค่ะ//”
“หา!นี่ลูกมีคนที่ชอบด้วยงั้นเหรอ!ใครกัน!?หมอนั่นเป็นใคร!!?”แม่ฉันแทบจะล้มโต๊ะทันทีเมื่อฉันพูดจบ=[ ]=
“โอ๊ยแม่!หนูทานเสร็จแล้วขอตัวไปอาบน้ำล่ะค่ะ!=[ ]=”ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งโดยมีเสียงแม่บ่นมาและเสียงคุณพ่อที่หัวเราะราวกับดีใจ=O=
เฮ้อ...
ป่านนี้ซาสึเกะคุงจะทำอะไรอยู่นะ...?
ฉันลูบผมสีชมพูของฉันเล่นหน้ากระจก...ครั้งนึงมันเคยยาวด้วยนะผมของฉันน่ะ^^...แต่ฉันตัดมันทิ้งไปแล้วตั้งแต่สอบคัดเลือกจูนินปีที่สี่...
หลายๆคนอาจจะรู้แล้วอ่ะเนอะแล้วฉันจะมานั่งเศร้าทำมะเขืออะไรล่ะนี่=O= ไปทำภารกิจสิภารกิจ T..T
ฉันตะโกนบอกคนในบ้านว่าจะออกไปแล้วทั้งสองคนส่งเสียงหัวเราะและด่าฉันไล่หลังมา=___=ที่จริงตอนเด็กๆฉันไม่ชอบที่แม่ฉันด่าฉันทุกครั้ง=___=
แต่ความคิดของฉันก็ได้เปลี่ยนไปเมื่อมีใครบางคนฉันอ้อมๆว่า’การที่ถูกพ่อแม่ด่าน่ะมันไม่ใช่เรื่องแย่’เพราะถ้าวันนึงไม่มีพวกเขาขึ้นมามันจะรู้สึก’โดดเดี่ยว’มากยังไงล่ะ...
เพราะซาสึเกะคุงฉันถึงได้เริ่มเข้าใจความรู้สึกของนารุโตะกับซาสึเกะคุงมากขึ้น...
สองคนนั้น’สูญเสียครอบครัว’ไปเหมือนกัน...
รู้สึกตัวอีกทีฉันก็มายืนอยู่หน้าห้องทำงานโฮคาเงะซะแล้ว...ฉันเปิดประตูห้องไปเผยให้เห็นชายร่างสูงที่ตอนนี้แก่ลงตามวัย ผมสีเงิน นัยน์ตาสีรัตติกาลและผ้าปิดปากอันเป็นสัญลักษณ์ของเขานั่นเอง...
“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านโฮคาเงะ”ฉันทักทายเขา
“บอกกี่ครั้งแล้วเนี่ยว่าให้’ครู คาคาชิ’เหมือนเดิมน่ะซากุระ”
“ก็หนูรู้ว่าครูไม่ชอบถึงเรียกไงคะ ฮ่ะๆๆ”
“เธอเนี่ยนะ”
“แล้ววันนี้จะให้หนูไปทำอะไรคะ?”ฉันถามถึงภารกิจ
“อ่อ เห็นหน่วยแพทย์บอกว่าสมุนไพรใกล้จะหมดแล้วน่ะ...เธอเป็นเก็บให้หน่อยแล้วกัน”ครูคาคาชิยื่นลิสต์สมุนไพรมาให้ฉันกวาดสายตามองในกระดาษแทบทุกอย่างเลยที่อยู่นอกหมู่บ้าน...ต้องออกไปในป่าสินะ
“เข้าใจแล้วค่ะ แล้วหนูจะรีบกลับมานะคะ”
“อืม ฝากด้วยนะซากุระ”
ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานแล้วมองดูในรายชื่อสมุนไพรอีกครั้ง...สมุนไพรพวกนี้ใช้ดีมากๆเลยแหละแต่ว่ามันต้องเดินขึ้นเขาซะหน่อยน่ะนะแถมยังสูงเอาเรื่องอีกต่างหาก...แต่แค่ไปเก็บสมุนไพรมันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับฉันน่ะนะ
ก็ฉันเป็นนินจาแพทย์นี่นา^-^
ฉันเดินออกมาหน้าประตูหมู่บ้านแล้วคุณอิซึโมะกับคุณโคเท็ตสึทักฉันว่าฉัน’สวยขึ้น’=O=ฉันได้แต่ยิ้มแก้เขินแล้วก็ขอบคุณพวกเขาเท่านั้น...มาชมกันแบบนี้ก็เขินดิ=w=
ในป่าแน่นอนว่ามีสมุนไพรที่ได้ประโยชน์เยอะแยะเลยแหละฉันเก็บสมุนไพรที่ไม่มีในรายชื่อติดกลับไปด้วยเพราะถ้าหมดอีกจะได้มีที่ส่วนนี้ไว้เป็นสำรองแล้วในขณะที่ฉันกำลังเลือกเก็บสมุนไพรอยู่นั่นเองเสียงเล็กๆก็ดังขึ้นเหนือหัวฉัน
“หม้าวว”
“ม...แมว?O_O”ฉันเรียกสิ่งมีชีวิตนั้นแบบอึ้งๆมันเป็นแมวตัวเล็กขนสีดำตาสีเขียวสว่างมันจ้องฉันตาแป้วก่อนที่จะส่งเสียงร้องอีกครั้ง
“ม้าวว”
“น...O//O”
“เมี้ยวว”
“น่าร๊ากกกกกกกกก>////< อ๊ายยยน่ารักจริงๆเล๊ยยย>///<”ฉันอุ้มเจ้าเหมียวมาในอ้อมกอดและแน่นอนว่ามันดิ้นใส่ฉันก่อนที่จะขู่ฟ่อและมันก็ข่วนฉัน กรี๊ดดด!=[ ]=
“หม่าวว!ฟ่อออ!!”
“โอ๊ย!เจ็บนะ!T^T”ฉันลูบมือตัวเอง ไอแมวบ้า!T^T
“หม่าววว!”
“เลิกขู่ฉันได้แล้วน่า!”
ว่าแต่ในป่าแบบนี้ทำไมมีแมวหลุดออกมาได้นะO_Oหรือว่ามันจะเป็นแมวป่า=O=แต่ก็ไม่น่าใช่น่าจะเป็นแมวบ้านปกติๆนี่แหละแต่มันข่วนฉันแรงมากเลยนะนี่=___=
“นี่เจ้า—!”
“ม้าววว!!”สิ้นเสียงนั้นมันก็วิ่งมากัดฉันแหง๊บก่อนที่จะวิ่งหนีไป!=[ ]=
“โอ๊ย!!ไอแมวผี!!=[ ]=”
กลับบ้านต้องล้างแผลสินะ=___=ถามว่าทำไมฉันไม่ใช้วิชานินจาแพทย์?ก็มันเปลืองจักระฉันน่ะสิแผลแค่นี้แป๊ปเดียวก็หายแล้ว=__=ช่างมัน...ฉันเก็บสมุนไพรต่อดีกว่า=___=
ฉันเดินกลับหมู่บ้านสมุนไพรทุกอย่างในรายการครบแม้จะมีบางอย่างที่ฉันเก็บมาเผื่อก็เหอะครูคาคาชิพยักหน้ารับรู้แล้วให้ฉันไปทำยาต่อ...เป็นนินจาแพทย์นี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะแต่ก็อย่างว่าฉันได้ช่วยหลายชีวิตเลย^^
08.47 P.M.
รู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดซะแล้วฉันเดินออกจากห้องผสมยาพร้อมกับขอบคุณทุกคนที่ช่วยงานฉันเมื่อเดินออกมาก็เจอกับ’คู่รัก’ในหมู่บ้านที่เพิ่งจะคบกันไม่นานแต่กลับสวีทหวานจนฉันยังต้องอิจฉาโดยคนๆหนึ่งเขาเป็นเพื่อนร่วมทีมกับฉันเองแถมยังเป็นวีรบุรุษในตำนานที่มีชีวิตเหมือนกับอีกคน’อุซึมากิ นารุโตะ’นั่นเองส่วนอีกคนหญิงสาวน่ารักน่าถนุถนอมเรียบร้อยแถมยังเป้นเด็กดีอีกต่างหากที่สำคัญฉันเชียร์เธอมากเลย’ฮิวงะ ฮินาตะ’นั่นเอง
“อ้าว ซากุระจัง!”นารุโตะเรียกฉัน
“ซากุระจัง”ฮินาตะก็เช่นกัน
“ไงทั้งสองมากินมื้อเย็นด้วยกันเหรอ?^^”
“ใช่แล้วซากุระจัง!พวกเรากำลังจะไปกินอิจิราคุราเมงกัน!ตอนแรกฉันก็กะพาที่หรูๆน่ะนะแต่มันแพงกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยซากุระจัง”ประโยคด้านหลังนารุโตะกระซิบกันฉันไม่ให้ฮินาตะได้ยิน=___= เจ้าบ้าเอ๊ยย
“แล้วจู่ๆนายถึงมาเปลี่ยนที่ได้ล่ะยะ?=___=”
“ก็ฮินาตะบอกอยากกินราเมงฉันก็เลยไม่ขัดน่ะสิ=w=”
“มีอะไรกันงั้นเหรอคะทั้งสองคน^^”ฮินาตะพูดขึ้นทำให้เจ้านารุโตะแก้ตัวพัลวัน
“ม...ไม่มีอะไรหรอกฮ่าๆๆ จริงสิซากุระจังไปด้วยกันเปล่า*w*”นารุโตะชวนฉัน
“ไม่เป็นไรย่ะ ขอบคุณนะจ๊ะ=w=”จะให้ฉันไปเป็นกขค.รึไงเจ้าบื้อ
“งั้นพวกเราจะกินเผื่อนะ”นารุโตะกับฮินาตะโบกมือบ๊ายบายฉันซึ่งฉันก็ได้แต่โบกมือกลับไปเท่านั้น
....น่าอิจฉาจริงๆนะ....
‘เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน’
ซาสึเกะคุง...
สุดท้ายฉันก็ต้องกลับมากินข้าวที่บ้านจนได้และแน่นอนว่าตลอดการกินในครั้งนั้นพ่อกับแม่ฉันก็ยังคุยกันเหมือนทะเลาะกัน เฮ้อ...=___=
ฉันอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวจะเข้านอนหลังที่ทำงานมาทั้งวัน...แน่นอนว่าฉันแปะพลาสเตอร์ที่เจ้าเหมียวนั่นข่วนและกัดแล้ว=___=คอยดูเถอะถ้าเจอรอบหน้าแม่จะจับทำแมวตุ๋นเลย!
รูปภาพทีมเจ็ดยังคงตั้งไว้บนหัวนอนฉันและฉันก็ได้แต่มองมันทุกวันเมื่อทุกๆครั้งที่ผ่านมาเพราะภาพนี้เป็นภาพแรกที่ฉันได้ถ่ายกับซาสึเกะคุง นารุโตะและก็ครูคาคาชิ...ฉันวางรูปภาพไว้ที่เดิมก่อนที่จะเปิดหน้าต่างรับลมหนาวเขามาในห้อง...ทุกครั้งที่ฉันมองท้องฟ้าตอนกลางคืนฉันจะนึกถึงเขา...
“ซาสึเกะคุง...”
‘ขอบใจนะ...’
ภาพตรงหน้าฉันจู่ๆก็เลือนราง...แล้วฉันก็สติดับวูบไป...
ระเบียงหน้าห้องซากุระถูกเปิดไว้เล็กน้อยลมหนาวพัดเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาวมีร่างเล็กนั่งหลับอยู่ตรงประตูระเบียงที่เหมือนจะไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีใครบางคนกำลังยืนจ้องหน้าเธออยู่...
นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องใบหน้าเล็กที่กำลังลับอยู่ในนิทราผมสีชมพูของเธอปลิวไปตามสายลมมือเรียวสวยลูบแขนตัวเองราวกับหนาวร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปช้อนร่างบางขึ้นสู่อ้อมแขนแล้ววางบนเตียงอย่างอ่อนโยนโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว
มือใหญ่ห่มผ้าให้ก่อนที่จะลูบผมสีชมพูสวยที่เป็นสัญลักษณ์ของตัวเธออย่างอ่อนโยนคนอนอยู่หลับตาพริ้มราวกับอุ่นขึ้นแล้ว...รอยยิ้มบางเผยขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มก่อนที่จะก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูหญิงสาวแม้เธอจะไม่ได้ยินก็ตาม...
“ฉันกลับมาแล้วซากุระ”
!!!
“ซาสึเกะคุง!!!!”นัยน์ตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างขึ้นแขนค้างอยู่กลางอากาศราวกับจะคว้าไว้...
ตะกี้ฉันฝันสินะ...
มันเหมือนจริงจังเลย...=O=
“ซากุระตื่นแล้วงั้นเหรอ?”เสียงแม่ตะโกนถามฉัน
“ตื่นแล้วค่า!”ฉันตอบกลับแม่ก่อนที่จะบิดขี้เกียจ
จะว่าไปฉันมานอนที่เตียงตอนไหนเนี่ย?...แถมยังห่มผ้าด้วย?=O=ฉันจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่ที่หน้าระเบียงในห้องนี่นา=O=...สงสัยฉันคงจะลืมจริงๆน่ะแหละ=O=
“ลูกตะโกนเรียกใครน่ะเสียงดังลั่นบ้านเลย=___=”แม่ฉันถามฉันทันทีเมื่อลงมาข้างล่าง=[ ]=
“แม่หูฝาดแล้วล่ะค่ะ=___=”
“แต่พ่อก็ได้ยินนะ แฟนเหรอลูกฮ่าๆๆๆ!”พ่อฉันหัวเราะร่วน=[ ]=
“แฟนแกงั้นเหรอ!!มันเป็นใครบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ!!”
“โอ๊ยไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ!=[ ]=”ฉันเดินหนีแต่ในขณะที่ฉันกำลังจะออกจากบ้านนั่นเองใครบางคนก็วิ่งมาหาฉันด้วยความตกใจ
“ซากุระจังๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!”เสียงนารุโตะมาก่อนตัวซะอีก!=[ ]=
“โอ๊ย!นายเป็นบ้าอะไรของนายหะตะโกนซะลั่นหมู่บ้านขนาดนี้น่ะ!!=[ ]=”ฉันเอาปิดหู
“เรื่องใหญ่แล้วๆๆๆๆๆ!!!”
“นายใจเย็นก่อนได้มั้ยยะ!!!”ฉันบีบคอนารุโตะและแน่นอนหมอนั่นต้องขอเวลานอกยอมแพ้ฉันในที่สุด=___=
“หมอนั่น...แฮ่ก...มาแล้ว!”นารุโตะยืนหอบซึ่งมันทำให้ฉันฟังไม่รู้เรื่อง=___=
“หะ?นายพูดอะไรของนายนะ=__=”
“หมอนั่นมาแล้ว แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
“หะ?นายพูดอะไร—“
“ซาสึเกะกลับมาแล้วซากุระจัง!!!!!!!!!!!!”
“!!!!”
ซาสึเกะคุงกลับมาแล้ว!!!
เขากลับมาแล้ว!!!
“ซาสึเกะคุง!!!!”ฉันวิ่งไปทันทีโดยไม่ต้องคิดนารุโตะวิ่งตามหลังฉันมาติดๆและฉันก็มาหยุดตรงที่เหล่านินจามุงอยู่นั่นเอง
“แฮ่ก...แฮ่ก..แฮ่ก”ฉันกับนารุโตะวิ่งหอบกันและก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงใครคนนึงเรียกชื่อฉัน
“ซากุระเรอะ?”
เสียงที่คุ้นเคย...คุ้นเคยกับฉัน...มากเหลือเกิน...เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน...เสียงที่ฉันรอคอยมาตลอด...
“ซา...สึ...เกะ...คุง”
และสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้เห็นเมื่อเขากลับมา...
คือรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเขานั่นเอง...
ซาสึเกะคุงกลับมาแล้วจริงๆ!
************************************************
กลับมาแล้นนน! ขออภัยที่ทำให้รอนานนะคะไรต์อาจจะมาอัพช้าหน่อยเพราะว่าไรต์กำลังรีไรต์เรื่องอื่นอยู่นะคะอาจจะแต่งให้ช้าหน่อยใจเย็นๆกันน้า>…<
ส่วนการดำเนินเรื่องต้องขออภัยเป็นอย่างแรงค่ะ
ที่ดำเนินเรื่องโดยให้ซากุระเป็นคนดำเนินเป็นครั้งแรกคือจะลองให้นางเอกลองดำเนินเรื่องดูน่ะค่ะแต่รู้สึกจะเฟลๆ
ขออภัยอย่างแรงด้วยนะคะถ้าใครอ่านแล้วแหม่งๆแต่ถ้าชอบแบบนี้ก็คอมเม้นบอกได้นะคะถ้ามันเฟลจริงๆบอกได้นะคะไรต์จะเปลี่ยนมาเป็นบรรยายแทนค่ะเพราะถนัดทางนั้นอาจจะบรรยายเห็นภาพได้มากกว่านะคะแต่คือไรต์กำลังอยากลองให้นางเอกดำเนินเรื่องนะคะว่ามันจะเวิร์กรึเปล่าแต่ถ้าชอบแบบบรรยายเดี๋ยวจะรีไรต์ให้นะคะ
บอกตรงๆว่าดีใจมากที่ได้เห็นคอมเม้นนะคะดีใจมากเลย>..<
มาอ่านไปก็ตกใจไปไม่นึกว่าแฟนคลับคู่นี้จะเยอะ 55555 แต่ใจเย็นๆกันนะคะไรต์จะรีบมาอัพให้เนอะ^^ นี่ลัดคิวเรื่องอื่นเลยนะนี่ 5555555
ไหนใครรอนิยายซากุระบ้างค้ายกมือหน่อยเร็ว//เฮ้!!>…< รออิเกะกลับบ้าน 555555
วันที่ 27 เมษารอใครคะ?...รอหนูสลัดค่ะ 555555555 ได้ความซึนจากพ่อมาเต็มๆเลยเนอะดูแล้วท่าทางจะได้พ่อเยอะกว่าแม่นิดนึงโดยเฉพาะเรื่องนิสัยกับปากเนี่ย=___= ไรต์นี่แทบจะดิ้นพลาด 555555555
พูดเยอะรีดเบื่อแย่และๆ=..= เจอกันตอนหน้าค่ะ
บ๊ายบี >…<
ความคิดเห็น