คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro
หมู่บ้านโคโนฮะขึ้นชื่อว่าเป็นหมู่บ้านนินจาแล้วแต่ก็ยังมีสิ่งที่ลึกลับ นั่นก็คือ...ป่าดำ...ป่าที่ทุกคนกล่าวขานกันว่าเป็นป่าอันมืดมิดผู้ใดที่ เข้าไปจะไม่มีทางได้กลับออกมาอีกเลยมามีหลายคนได้เข้าไปพิสูจน์ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่...แต่ก็ไม่มีใครได้กลับออกมาทุกคนจึงหวาดกลัวและเล่าไปต่างๆนาๆว่า มี'ปีศาจ'ที่ชั่วร้ายอยู่ในป่าแห่งนี้แล้วบรรพบุรุษแต่ละคนก็กล่าวสั่งสอนลูกหลานของตนเองว่า'ห้ามเข้าไปในป่านั้นเด็ดขาด'หลังจากนั้นป่าดำแห่งนี้ก็ กลายเป็นเขตหวงห้ามที่ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าไปเด็ดขาด
แต่พวกเขาจะรู้กันมั้ยว่า...ความเชื่อที่ว่ากันว่ามีปีศาจอยู่นั้นถูกต้อง เป็นจริงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...มีปีศาจผู้หลับใหลอยู่ในป่านี้มากมายไม่ว่าจะ เป็น 'ปีศาจน้ำ' 'ปีศาจบ้าเลือด' หรือแม้แต่...ปีศาจผู้กระหายเลือดมนุษย์...'แวมไพร์'นั่นเองผู้ที่หลงกันเข้าไปในป่าล้วนถูกแวมไพร์ล่าดูดเลือดกันเป็นอาหารและซากศพนั้นพวกปีศาจตนอื่นๆก็ได้แย่งชิงกันไปในป่าอันมืดมิดก็ได้อยู่มานานแสนนานนับร้อยปีที่นี่ไม่มีแม้แต่ แสงแดดลอดมามีแต่ความมืดที่คอยปกคลุมไปทั่วบริเวณแต่ในป่านั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีที่อยู่ของ'ปีศาจ'พวกนี้แต่ละเผ่าพันธุ์จะมีถิ่นฐานของตนเองและกั้นเขตหวง ดินแดน
อนาเขตที่กว้างขว้างมากที่สุดคือเผ่าพันธุ์'แวมไพร์'ซึ่งก็ได้แยกย้ายไปกัน แต่ละตะกูลแต่ละความสามาถจะมีปราสาทของแต่ละกูลไว้เพื่อแสดงความยิ่งใหญ่ ยิ่งปราสาทใหญ่หรือทาสบริวารเยอะมากเท่าไหร่ความยิ่งใหญ่ก็ยิ่งกว้างขว้างมากเท่านั้น เวลาล่วงเลยผ่านมา ร้อยแปดสิบแปดปี แวมไพร์บางตนก็ได้แฝงตัวไปรวมตัวกับพวกมนุษย์บางตนก็ถูกปีศาจเผ่าอื่นล่าเป็นอาหารซึ่งตอนนี้ก็มีตระกูลแวมไพร์ที่มีมหาอำนาจมากมาย เช่น
ตระกูลเซนต์ลิเลียนเวิลร์ ตระกูลที่มีความสามารถเปลี่ยนร่างได้
ตระกูลอุจิวะ ตระกูลที่มีความสามารถสะกดจิต
ตระกูลอุซึมากิ ตระกูลที่มีความสามารถในการมองเห็นอนาคตได้อย่างแม่นยำ
ตระกูลซาบาคุโนะ ตระกูลที่มีความสามารถในการอ่านใจคนเป็นเลิศ
0.18 A.M.
@ Blackforest ปราสาทตะกูลเซนต์ลิเลียนเวิลร์
ผ่านมาร้อยแปดสิบแปดปีแล้วตะกูลเซนต์ลิเลียนเวิลร์จัดงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของเจ้าชายหรือเจ้าหญิงของตะกูลครบหนึ่งร้อยสิบหกปี'ซาสึเกะ’นั่นเองซึ่งหัวหน้าตระกูลอย่างราชา'ซิลวิโอ'และราชินี'ยูมิโกะ'ได้เชิญอีกสามตระกูลมหาอำนาจมาด้วยแม้จะไม่เคยเจอกันมาก่อนก็ตาม
ห้องบรรทมของเจ้าชาย(เจ้าหญิง)
"เหมาะมากเลยครับ^^"หัวหน้าพ่อบ้าน'คาตาเกะ คาคาชิ'พูดขึ้น
"งั้นเหรอ”เสียงหวานถามกลับ
"จริงครับ^^"
"คาคาชิ”
"ครับ?"
"พวกคนที่มาเป็นใครกันงั้นหรอ?"
"อ่อ...เจ้าชายจากสามตระกูลมหาอำนาจน่ะครับ^^"
"พอจะรู้มั้ยว่าคนพวกนั้นเป็นไงบ้าง”
"ไม่เลยครับปีนี้เป็นปีแรกที่องค์ราชาเชิญพวกเขามานะครับ^^"
"นั่นสินะ”
ห้องโถง
"ขอบคุณที่มางานในวันนี้นะทุกท่าน.........................”ราชาซิลวิโอกล่าวเรื่อยเปื่อย
โต๊ะรับแขกตระกูล อุซึมากิ
"งานนี้น่าเบื่อชะมัดทำให้ฉันต้องมาด้วยนะ!!=__="เสียงหนึ่งบ่นขึ้น
"นี่!นารุโตะอย่าเสียมารยาทสิ!!”อีกเสียงดุเข้าให้
นารุโตะหรืออุซึมากิ นารุโตะ นั่นเอง ผู้เป็นเจ้าของผมสีเหลืองสดตาสีฟ้าบวกกับผิวสีแทนซึ่งดูแล้วลงตัวกันได้เป็นอย่างดี
"ก็มันจริงนี่ท่านแม่=[ ]=!!”
"ปาก!!=[ ]="ว่าแล้วราชินี'คุชินะ'ก็ตบปากนารุโตะไปเข้าให้
"ผมเจ็บนะ!!=[ ]="
โต๊ะรับแขกตระกูล ซาบาคุโนะ
"หืมตะกูลนี้มีแต่คนหน้าตาดีเนอะว่างั้นมั้ยเทมาริ กาอาระ”คันคุโร่เจ้าชายคนกลางกล่าวถาม
"นั่น สินะ พ่อกับแม่ ยังดูดีขนาดนี้ลูกคนจะแบบสุดๆเลย>w<ว่างั้นมั้ยน้องกาอาระ”เทมาริถามน้องชายผู้มีเรือนผมสีแดง นัยน์ตาสีเขียว
"....."
"พี่ผิดเองที่ถามT_T"
โต๊ะรับแขกตระกูล อุจิวะ
"พวกเจ้าสองเลิกทำหน้าตายซักทีเหอะ"ผู้เป็นพ่อราชาฟุงาคุว่าลูกทั้งสอง
"มันน่าเบื่อนิครับ^^"เจ้าของเรือนผมสีดำนัยน์ตาสีแดง'อุจิวะ อิทาจิ'ตอบ
"จริงด้วยท่านพ่อน้องพูดถูกนะ"เจ้าชายองค์โตตอบ'อุจิวะ มาดาระ'
"พวกเจ้านี่=__="
"ขอเชิญพบกับลูกของเรา ซาสึเกะ เซนต์ลิเลียนเวิลร์"สิ้นเสียงของซิลวิโอทุกคนก็พาก็มองไปที่บันไดทางลงทันที
มีร่างบางร่างหนึ่งกำลังเดินลงบันไดลงมาซึ่งมีผมเรือนผมสีน้ำเงิน นัยน์ตาสีดำรัตติกาล ผิวสีขาวราวกับหิมะ ทุกคนพากันหยุดหายใจโดยไม่ได้นัดหมายเพราะว่าคนที่เดินลงมาช่างสง่างามเหนือคำบรรยายด้วยชุดสูทแบบเจ้าชายสีดำและก็มีมงกุฎประดับบนศรีษะ
"ต้องขอบคุณทุกท่านมากที่มาในงานของข้า...ข้า ซาสึเกะ เซนต์ลิเลียนเวิลร์ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เจอทุกท่าน"สิ้นเสียงคำนั้นร่างบางที่เป็นผู้ชายก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นหญิงสาวผมยาวในชุดเดรสสีดำอย่างสง่างาม
"!!!"
"!!!"
"!!!"
"!!!"
'งดงามมาก'มาดาระ
'...ทำไมใจรู้สึกแปลกๆแหะ'อิทาจิ
'...น่าสนใจดีนี่'กาอาระ
'อะไรกันวะเนี้ย!!สวยชิบเลยว่ะ!!!'นารุโตะ
***********************************************
จบกันไปแล้วนะคะกับบทนำ
เม้นกันด้วยนะคะ
*รีไรต์จ้า
ความคิดเห็น