คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : Happy Birthday
“เดรโก.. ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ..”
“..อือ..”
น้ำเสียงหวานที่คุ้นหู กลิ่นหอมที่คุ้นเคยข้างตัวทำให้ ‘เดรโก มัลฟอย’ ค่อย ๆ ขยับตัวเล็กน้อยและเปิดเปลืิอกตาขึ้นอย่างช้า ๆ มือหนาขยับมาที่ใบหน้าหวังที่จะลูบเพื่อที่จะให้ตาสว่างแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีมือของใครบางคนมาวางทาบเอาไว้
“หึหึ อย่าขยี้สิ เดี๋ยวก็แสบตาหรอก”
เดรโกเบิกตากว้างแทบจะทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวข้างกายหลังจากตื่นเต็มที่ ไม่รอช้าร่างสูงที่มีซิกแพคของเดรโก มัลฟอยโถมตัวเข้ากอดหญิงสาวที่เขารักสุดดวงใจแทบจะทันที
“ฝันร้ายหรือเดรโก ?”ไม่มีเสียงตอบกลับจากร่างสูงในอ้อมกอด แต่เธอก็สามารถรับรู้ได้ว่าเดรโก กำลังร้องไห้
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะเดรโก… ฉันอยู่ตรงนี้… นายนี้หน่าโตจะขนาดนี้จะเป็นพ่อคนแล้วนะ… หึหึ”น้ำเสียงหวานใสที่กลั้นหัวเราะเล็กน้อย ทำให้เจ้าของชื่อแอบฉวยโอกาสกอดรัดแน่นไปอีกครั้ง
เป็นเวลาหลายนาทีที่เดรโก กอดหญิงสาวไว้แน่นก่อนจะคลายอ้อมกอดออกเพราะเธอต้องการที่จะไปทำอาหารเช้าให้เขาระหว่างที่ตัวเขาทำความสะอาดร่างกาย
เดรโก มัลฟอย ส่งยิ้มให้ภรรยาสาวด้วยท่าทีที่ปกติ ก่อนจะมานั่งตีหน้าเครียดหลังจากบานประตูสีขาวได้ปิดลง สองมือกุมขมับอย่างไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
อลิเซียยังมีชีวิตอยู่ ? มันเป็นไปได้อย่างไง ? อลิเซียกับลูกในท้องตายไปแล้ว นายต้องยอมรับความจริงให้ได้สิ เดรโก มัลฟอย!
ร่างสูงลุกพรวดไปทำความสะอาดร่างกายแทบจะทันที เมื่อรู้ว่าคิดอะไรก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว สู้เอาเวลาไปค้นหาความจริงดีกว่า ว่าเหตุการณ์นี้ มันคือ ความฝัน หรือ ความจริง กันแน่ !?
เดรโก มัลฟอย ในชุดลำลองเสื้อแขนยาวสีครีม กางเกงขายาวสีดำ กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องครัวด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ เมื่อเห็นอลิเซียกำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว มันเป็นความรู้สึกที่เขาแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำหลังจากที่เธอตายจากไป
บรรยากาศที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน เขาส่งยิ้มให้ภรรยาอย่างอ่อนโยนเมื่อเธอหันมาทางเขา
“วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่จะมานะคะ คุณยังไม่ลืมใช่ไหม”เสียงหวานทัก ทำให้เดรโกชะงักเล็กน้อย
พ่อกับแม่ ? ไม่ใช่ว่าพวกท่านตายไปแล้วหรอกหรือไง ? โลกนี้มันอย่างไงกัน ?
เดรโกคิดอย่างไม่เข้าใจ เพราะหลังจากจบสงครามฮอกวอตส์นายลูเซียส มัลฟอย ถูกลอร์ดโวลเดอร์มอร์สังหารพร้อมกับนางนาซิสซ่า มัลฟอยไปแล้ว
ถ้านี้คือความฝัน..
“เดรกค่ะ”เดรโกสะดุ้งเมื่อภรรยาสาวเข้ามาใกล้เขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว
อลิเซียน่า พอตเตอร์ กำลังสงสัยกับท่าทางของสามี เพราะตั้งแต่ตื่นเช้ามาในวันนี้เธอรู้สึกว่าสามีในพฤตินัยจะมีท่าทางที่แปลกไป ไม่เหมือนกับทุกวัน
หญิงสาวผมสีแดงยาวระต้นขา นัยน์ตาสีเขียวมรกตกำลังมองร่างสูงตรงหน้าอย่างเป็นกังวล เธอรู้สึกกังวลว่าเดรโกอาจจะไม่สบาย มือบางเรียววางทับบนหน้าผากของร่างสูงอย่างอ่อนโยน ทำให้เดรโกแอบตัวเกร็งเล็กน้อย
“ก็ไม่ได้เป็นไข้นี้หน่า”น้ำเสียงบ่นพึมพัมดังขึ้น ทำให้เดรโกแอบลอบอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางที่เป็นของเธอ
“หว๊าาา”อลิเซียน่าร้องอย่างตกใจ เมื่อจู่ ๆ ตัวเธอก็ถูกรวบตัวเข้าสู่อกแกร่งโดยไม่รู้ตัว ทำให้เส้นผมที่บังหน้าผากอยู่นั้นเปิดเผยให้เห็นรอยแผลเป็นรูปสายฟ้า
“วันนี้.. เราออกไปข้างนอกกันนะ”น้ำเสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหู ทำให้อลิเซียน่าเผลอตอบรับด้วยความไม่ตั้งใจ
ตอนนี้เดรโกไม่สนใจอะไรแล้วว่าเหตุการณ์ตรงหน้านี้จะเป็นความจริงหรือความฝัน ถ้ามันคือความฝัน เขาก็ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย..
นัยน์ตาสีเงินจ้องมองหญิงสาวผมแดงตรงหน้าที่อยู่ในชุดคลุมที่กำลังร่าเริงข้างกาย ตอนนี้พวกเขามาเล่นเครื่องเล่นที่สวนสนุกในโลกมักเกิ้ล ที่อลิเซียเคยบอกเขาไว้ว่าจะมาให้ได้สักครั้ง และอีกอย่างวันนี้ก็เป็น ‘วันสำคัญ’ ของคนที่เขารัก
รอยยิ้มที่อ่อนโยนถูกส่งมาให้เขา เดรโกรู้สึกหมั่นเขี้ยวจึงจัดการบีบแก้มเล็ก ๆ นั้น ทำให้สาวเจ้าตวัดสายตามองด้วยความไม่พอใจก่อนที่จะเขย่งเท้ามาจูบที่แก้มอย่างรวดเร็ว ทำให้เดรโกตัวแข็งค้างเล็กน้อยกับท่าทางขี้เล่นของอีกฝ่าย
แม้แต่ในความฝัน เธอก็ยังขี้เล่นเหมือนเดิมเลยนะ..
รอยยิ้มบางของเดรโกเผยออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน สองขายาวก้าวเท้าตามไปประกบภรรยาสาวอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นว่ามีสายตาของผู้ชายหลายคนกำลังจ้องมองอย่างไม่กระพริบตา
เขาไม่สาปพวกนั้นก็ดีเท่าไหร่แล้ว!!
วันนี้จะเรียกได้ว่าเป็นวันที่เขามีความสุขก็ได้ เดรโก มัลฟอย กำลังนั่งเช็ดเหงื่อให้กับภรรยาในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน พลางทำตาดุเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าที่คุณแม่เล่นแบบไม่พักโดยไม่เกรงใจว่าลูกในท้องจะหลุดออกมาเลย
อลิเซียน่าหัวเราะคิกคักเมื่อได้เห็นท่าทางของว่าที่คุณพ่อ มือบางของหญิงสาวเอื้อมมือไปจับมือที่ว่างของสามีและนำมาทาบไว้ท้องที่โตเล็กน้อยของเธอ เดรโกยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเขารับรู้ถึงการถีบของทารกในครรภ์
“ลูกดิ้นละ”เดรโกค่อย ๆ เอาหูแนบฟังอย่างสนใจ ทำให้อลิเซียน่ารู้สึกขำขันเล็กน้อยกับท่าทางของว่าที่คุณพ่อที่ดูเหมือนราวกับเป็นเด็กที่ได้ของที่สนใจ
“แฮร์รี่..”เดรโกเรียกชื่อที่คุ้นชินมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียน เจ้าของชื่อไม่คิดที่จะแก้ไขเพราะว่าอย่างไร ไม่ว่าจะชื่อ ‘แฮร์รี่’ หรือ ‘อลิเซียน่า’ ก็เป็นตัวเธอทั้งนั้น
“หือ ว่าไงเดรก วันนี้นายทำตัวแปลกไปนะ”ไม่เพียงคำตอบที่สงสัย มือบางยังลูบหัวของคนที่ถือวิสาสะนอนหนุนตักของเธออีกด้วย
เดรโกไม่พูดอะไรต่อจากนั้นปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไม่มีความหมาย จนกระทั่งแสงอาทิตย์กำลังตกดินอย่างช้า ๆ ร่างสูงถึงได้ลุกขึ้นมานั่งท่าปกติ อลิเซียน่ามองอย่างสงสัยเล็กน้อยและตัวเธอก็ไม่คิดจะถามอะไรทั้งนั้น เพราะเธอเชื่อใจเขาและรักเขาสุดหัวใจ
“กลับกันเถอะ ป่านนี้พ่อกับแม่คงรอเราอยู่ที่บ้านแล้ว”เดรโกหันมาส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับส่งมือเพื่อให้อลิเซียน่าลุกขึ้นตาม หญิงสาวไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะยกยิ้มและส่งมือไปจับอีกฝ่าย พร้อมกับคำตอบที่ชวนให้ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างร่าเริง
“เพคะ องค์ชาย”
“อื้ม รู้สึกว่าบ้านจะเงียบ ๆ ไปนะ”อลิเซียกล่าวอย่างสงสัยหลังลงจากรถที่เดรโกเป็นคนขับ เพราะตั้งแต่เธอเริ่มตั้งครรภ์เดรโกก็ห้ามเธอหายตัว รวมถึงห้ามการใช้ผงฟลูอย่างเด็ดขาด!
เดรโกก้าวขาลงมาจากรถอย่างไม่รีบร้อนพร้อมเดินไปรวบตัวภรรยาเข้ามาในอ้อมแขนด้วยท่าทีที่ปกติ นัยน์ตาสีเงินกวาดตาสำรวจมองบริเวณรอบบ้านอย่างใจเย็น
บ้านสีขาวสองชั้น ไม่เล็กและไม่ใหญ่มากเมื่อเทียบเท่ากับบ้านทั่วไป หน้าบ้านมีสนามหญ้าสำหรับวิ่งเล่น ข้างบ้านมีโรงรถที่ ‘ตัวเขา’ สร้างเอาไว้
บ้านในฝันของคนในอ้อมแขนที่เคยบอกเขาเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว..
“เข้าบ้านกัน”เสียงหวานใสกล่าวอย่างเริงร่าและเดินนำเข้าไป เดรโกสูดลมหายใจเล็กน้อยเพราะเขารู้ดีว่า เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่กับเขานี้ไม่ใช้ความจริง
“อื้ม”
ปัง ปัง ปัง
เสียงพลุมากมายดังขึ้นหลังจากเปิดประตูบ้าน อลิเซียน่ายืนอึ้งเล็กน้อยผิดกับเดรโกที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังอย่างไม่สะทกสะท้าน สองขาก้าวเข้าไปประกบด้านข้างอย่างไม่รีบร้อน และรีบพูดเป็นคนแรกทันที
“Happy Birthday ที่รัก”พร้อมจูบเข้าที่แก้มนวลสีขาวที่ดูเหมือนจะขึ้นสีด้วยเขินอาย เพราะทุก ๆ คนที่มาเซอร์ไพร์วันเกิดกำลังมองทางพวกเธอสองคนอยู่ ใบหน้าขาวก้มงุดลงก่อนจะพึมพัมตอบโดยที่มือบางกุมเข้าที่มือหนาอย่างเขิน ๆ
“ขะ.. ขอบคุณนะ”
“สุขสันต์วันเกิดนะแฮร์รี่ลูกรัก ป่ะ ๆ เข้าบ้าน ยืนอยู่ตรงนี้เดี๋ยวหลานฉันจะไม่สบายเอานะ”เป็นซีเรียส แบล็ค พ่อตาของเดรโก มัลฟอย ที่เดินเข้ามาจับจูงลูกทูนหัวไปในบ้านอย่างรีบร้อน เพราะเขากลัวว่าหลานเขาจะเป็นหวัดเอานะ! ไม่ได้จะขัดขวางหรอก เชื่อสิ!
รีมัสหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเดินมาตบไหล่เดรโกให้เดินตามเข้าไป พร้อม ๆ กับลูเซียส นาซิสซ่า และ.. ศาสตราจารย์สเนป พ่อทูนหัวของเขา
ภายในงานกำลังครื้นเคร้งอย่างสนุกสนาน นัยน์สีเงินกวาดสายตามองทุกคนด้วยความคิดถึง เพราะตัวเขารู้ดีว่า ทั้งพ่อ ทั้งแม่ รีมัส ซีเรียส หรือแม้กระทั่งพ่อทูนหัวของเขา ต่างเสียชีวิตไปกันหมดแล้ว รวมถึง..
เดรโกมองไปยังภรรยาสาวของเขาที่กำลังเปิดกล่องของขวัญอยู่กับพ่อทูนหัวด้วยอารมณ์ที่สนุกสนาน พร้อมรอยยิ้มที่แสนสดใส มือของเดรโกถือแก้วไวน์เอาไว้พลางหมุนไปรอบ ๆ อย่างเชื่องช้าที่สุด
“เป็นอะไรหรือเปล่าเดรโก”น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นด้านข้าง ทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองอย่างประหลาดใจ
“เปล่าครับ.. เซเวอร์รัส”ตัวเขาไม่คิดเลยว่าจะได้มาเรียกชื่อของอีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่ง
เซเวอร์รัส สเนป เสียชีวิตในสงครามฮอกวอตส์ ที่จอมมารเป็นคนบุกเข้ามาตอนที่ตัวเขายังอยู่ปีที่เจ็ด ตอนนั้นตัวเขามันขี้ขลาดไม่กล้าที่จะสังหารดัมเบิลดอร์ตามคำสั่งของจอมมาร ทำให้อีกฝ่ายต้องรับหน้าที่แทนและหลังจากนั้นถูกงูนากินีโจมตีใส่ทำให้ตัวเขาเสียชีวิตแทบจะทันที
ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน รีมัส ลูปิน พ่อทูนหัวของแฮร์รี่อีกคน รายนี้ถ้าเขาจำไม่ผิดก็เสียชีวิตพร้อมภรรยา โดยมีเท็ดดี้ ลูกชายของพวกเขาเป็นลูกทูนหัวของแฮร์รี่ ทำให้ตัวเขาเป็นพ่อทูนหัวของเด็กน้อยไปโดยปริยาย
“ถ้านี้เป็นความฝัน ก็คงเป็นฝันดี”เดรโกพึมพัม
“แล้วเจ้าชอบไหมละ”น้ำเสียงปริศนาดังขึ้นข้างตัว ทำให้เดรโกหันไปมองแทบจะทันทีก่อนจะพบบุคคลที่เขาคุ้นตามากที่สุด
เฟท เทพเจ้าแห่งโชคชะตาและกาลเวลา เทพเจ้าที่ช่วยเหลือเขาหลังจากย้อนเวลามาในอดีต เพราะเจ้าตัวสงสารเขาที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง จึงยอมร่วมมือด้วยเป็นกรณีพิเศษ ถึงแม้จะไม่ได้ปรากฏบ่อยเท่าไหร่ก็ตามเพราะเป็นกฏของเทพเจ้า
“ท่าน.. ฝีมือท่านจริง ๆ ด้วยสินะ”เดรโกตอบด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง แววตาไม่ปรากฏยินดียินร้ายอะไรเมื่อเห็นทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว
เมื่อใดที่เฟทปรากฏตัว รอบข้างจะหยุดการเคลื่อนไหวราวกับเวลาที่หยุดลงโดยไม่มีข้อแม้ ยกเว้นตัวเขาที่ได้รับอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ
“ท่าน.. ทำแบบนี้ทำไม”
“ข้าก็แค่อยากให้เจ้ามีความสุข”
“ท่านก็รู้…”น้ำเสียงที่สั่นเครือ พร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาทำให้เดรโก รีบปัดน้ำตาลงออกแทบจะทันที
นัยน์ตาสีเงินกวาดตามองอลิเซียน่าที่ยืนหยุดนิ่ง ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปด้านข้าง และหันมามองเฟทอีกครั้ง ราวกับเฟทรับรู้ความในใจเธอจึงพยักหน้าให้ชายหนุ่มทำตามใจชอบ
มือแกร่งสัมผัสเข้ากับหญิงสาว ทำให้อลิเซียน่าเคลื่อนไหวอีกครั้ง คราวนี้ตัวเธอรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าทุกคนหยุดนิ่ง และไม่ขยับตัว หรือเคลื่อนไหวใด ๆ
“นี้มัน.. เกิดอะไรขึ้น”เดรโกไม่ได้ตอบคำถามนั้น เขาพาอลิเซียน่าไปยังสวนหน้าบ้านอย่างไม่รีบร้อน
อลิเซียน่าไม่ได้ร้องโวยวาย แต่กลับตั้งสติได้ดีเพราะเธอคิดว่าเดรโกอาจจะรู้อะไรบางอย่าง
สองขายาวของเดรโกเดินมาหยุดที่สนามหญ้าหน้าบ้านพร้อมกับหันหน้ามาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่เขารักทำให้อลิเซียน่าแอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีของสามีตัวเอง
“หือ ?”
เดรโกรู้แล้วว่านี้คือตัวตนที่เฟทเป็นคนสร้างขึ้น ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ซีเรียส รีมัส เซเวอร์รัส หรือคนที่เขารัก อลิเซียน่า แต่เขาจำเป็นต้องออกจากที่นี้ เพราะเขารู้ดีว่า โลกในความเป็นจริง กำลังมีบางคนรอคอยเขาอยู่
สองมือบางของหญิงสาวเอื้อมมือมาจับใบหน้าคมเข้มที่เธอเป็นเจ้าของหัวใจพร้อมรอยยิ้มที่มาประดับบนใบหน้าอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่ทำให้ตัวเขา เดรโก มัลฟอย มักจะผ่อนคลายลงทุกครั้งที่ได้เห็น
“ไปเถอะจ๊ะ”ก็ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่า ‘เดรโก’ ตรงหน้านี้ไม่ใช้ ‘เดรโก’ ของเธอ
เพราะตั้งแต่เช้าเดรโกมีท่าทีที่แปลกไปไม่เหมือนเดรโกคนเดิม เธอจึงลอบอ่านใจเขาทำให้รับรู้ความจริงทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้นตัวเธอยอมทำตัวปกติและพยายามทำให้เดรโกมีความสุขในวันนี้เหมือนดั่งเช่นทุกวัน
ใบหน้าคมแนบเข้าที่ฝ่ามือบางอย่างอาลัย พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลอาบแก้มอย่างช้า ทำให้อลิเซียน่าโอบกอดร่างสูงเอาไว้ราวกับมารดาโอบกอดลูกเวลาร้องไห้
“เดรโก”
“ไม่ว่านายจะทำอะไร ฉันคนนี้จะเป็นกำลังใจให้นายเสมอนะ”
“แฮร์รี่..”
“หึหึ นายนี้หน่า.. ก็อย่างว่าแหละเนาะเรียกชื่อนี้มาเป็นสิบปีมันก็ต้องติดปากเป็นธรรมดา”น้ำเสียงที่หยอกล้อทำให้เดรโกยิ้มออกกับท่าทางของคนตรงหน้า
เดรโกโน้มตัวเข้าไปกระซิบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “จริงสินะ วันนี้.. ก่อนที่จะฉันจะไป” พร้อมรวบตัวเข้าไปกอด
“ฉันรักเธอนะ และจะรักตลอดไป”น้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาอย่างช้า ๆ พร้อมกับตัวเขาที่ลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า ทำให้ภาพเบื้องล่างเริ่มที่จะมืดมิดมีเพียงรอยยิ้มที่อ่อนโยนของหญิงสาวที่ส่งขึ้นมา
ตุ๊บ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”เอเลน่าชะโงกหน้ามามองเดรโก มัลฟอยในวัยยี่สิบสามปีที่ดูเหมือนว่าจะนอนตกจากโซฟาภายในห้องของเธอ
“เธอหลับไปนานพอดูเลยนะ นี้ใกล้จะถึงมื้อค่ำแล้วละ”เธอว่าก่อนจะถอดแว่นตาเพื่อพักสายตา และเอามือเท้าคางมองไปทางชายหนุ่มที่มาขอนอนกลางวันที่ห้องเธอเมื่อตอนเที่ยง
“เหรอครับ..”
“ดูท่าจะฝันดี”เอเลน่าแซวชายหนุ่มตรงหน้า เมื่อเห็นว่าท่าทางจะอารมณ์ดีหลังจากตื่นนอน ผิดกลับเธอที่ต้องดื่มกาแฟทุกเช้าเพื่อขับไล่ความง่วงทุกเช้า
“ฝันดีมากเลยครับ”เดรโกไม่ได้ตอบอะไร เพราะตัวเขาในตอนนี้ยังสัมผัสได้ถึงรอยจูบที่แก้มของเขาก่อนี่จะลืมตาตื่น
“จริงสิ วันนี้เป็นวันเกิดลูกทูนฉันนี้หน่า ปีนี้ตรงกับฮาโลวีนซะด้วย”เธอนึกขึ้นได้ก่อนหุนหันออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน เดือดร้อนให้เดรโกร่ายคาถาปิดประตูอย่างรวดเร็ว
งั้นเหรอ วันนี้นี่เองสินะ..
สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก
เดรโกหันไปมองทางหน้าต่างห้อง ที่ภายนอกในตอนนี้กำลังปกคลุมไปด้วยท้องฟ้าที่มืดมิดมีดวงดาวและพระจันทร์ประดับอยู่บนฟากฟ้า พลางระบายยิ้มออกมาถึงเหตุผลที่เฟท ทำให้เขาฝันดีในวันนี้..
แต่ดูเหมือนว่าตัวเขาจะลืมอะไรไปสักอย่างหรือเปล่านะ?
“นี้เดรโก ทำบ้าอะไรของนาย!”น้ำเสียงที่โวยวายของเด็กชายผู้รอดชีวิตในชุดแวมไพร์ในห้องโถงดังขึ้น
เนื่องในปีนี้วันฮาโลวีนตรงกับวันเกิดของเขาอย่างช่วยไม่ได้ ทำให้แฮร์รี่ได้รับคำอวยพรวันเกิดตั้งแต่เช้า และหลังจากเรียนคาบสุดท้ายเสร็จ ตัวเขาและรอนถูกเฮอร์ไมโอนี่จับแต่งตัวเป็นผีเพื่อร่วมงานเทศกาลที่จัดขึ้นในห้องโถงในค่ำคืนนี้
และตอนนี้แฮร์รี่กำลังเขินหน้าแดงที่จู่ ๆ แฟนหนุ่มในชุดแวมไพร์เหมือนกันกำลังใช้มือปลาหมึกมานัวเนียตัวเขาอยู่นะสิ!
ตั้งแต่ขอเปิดตัวก็เริ่มทำอะไรรุ่มร่ามโดยไม่เกรงใจสายตาประชาชีที่มองมาเลย! โดยเฉพาะเพื่อนบ้านกริฟฟินดอร์ที่ตอนนี้กำลังมองอย่างอึ้ง ๆ และตกตะลึงเป็นอย่างมาก
“ก็วันนี้นายน่ารักหนิ”หมดมาดเจ้าชายน้ำแข็งเมื่ออยู่กับเด็กชายผู้รอดชีวิต ทำให้บรรดาสาว ๆ ที่ได้ยินน้ำเสียงที่ออดอ้อนนั้นส่งเสียงกรี๊ดอย่างดีใจ บางคนเป็นลมด้วยซ้ำเมื่อได้เห็นหน้าตาของเดรโกที่กำลังใช้สายตาเหมือนกับลูกหมาที่กำลังออดอ้อนเจ้าของอย่างไรอย่างนั้น!
แฮร์รี่เขินก้มหน้างุดแทบจะทันที เป็นโอกาสที่ทำให้เดรโก มัลฟอย รวบตัวอีกฝ่ายเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็ว โดยที่ตัวเขาไม่ได้รับรู้ถึงสายตาอาฆาตถึงสองคน!
เซเวอร์รัส สเนป กำลังนั่งนึกถึงยาพิษ รวมถึงยาชนิดต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว ต่อให้เป็นลูกทูนหัวของเขาก็อย่างหวังว่าจะรอด เช่นเดียวกันกับจอร์จ วิสลีย์ ที่ตอนนี้อยู่ในชุดมัมมี่กำลังนั่งกำมีดแน่นโดยมีเฟร็ด แอบถอนหายใจกับท่าทางของน้องชายฝาแฝด ยกเว้นเพียงเอเลน่าที่กำลังดูหนังสือสำหรับซื้อของขวัญให้ลูกทูนหันอย่างขะมักเขม้น
ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจจอร์จ เพราะเขาก็มีจินนี่เป็นน้องสาว แต่บางครั้งมันก็มากไปนะจอร์จ
เฟร็ดแอบส่งกำลังใจให้กับทายาทตระกูลมัลฟอยที่ตอนนี้ดูเหมือนจะยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองสักเท่าไหร่
โชคดีเจ้าน้องชาย…
++++++
ความคิดเห็น