Harry Potter เมื่อแฮร์รี่เป็นผู้หญิง DM/HP (เตรียมรีไทร์)

ลำดับตอนที่ #76 : แต่ละคน แต่ละความคิด

“รีมี่..”เสียงของชายหนุ่มผมดำดังมาแต่ไกล ทำให้ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่นั่งอยู่กลางบ้านหันไปมอง ในมือของเขาถือหนังสือพิมพ์ของวันนี้เอาไว้ ส่วนอีกข้างกำลังถือถ้วยกาแฟยกขึ้นดื่ม

“ว่าไงซีเรียส?”

“คิดถึงแฮร์รี่อ๊าาา.....”ว่าพลางแปลงเป็นอนิเมจัสเป็นหมาดำทันที พลางกลิ้งไปมา รีมัสกรอกตาขึ้นบนอย่างเหนื่อยใจ เมื่อเห็นคนไม่รู้จักโตสักที

“ซีเรียส ฉันรู้ว่านายคิดถึงแฮร์รี่ แต่นายช่วยอดทนหน่อยได้ไหม ปิดเทอมเดี่ยวเขาก็กลับมา”รีมัสว่าพลางลงนั่งที่โซฟาต่อ ปล่อยให้เพื่อนรักดิ้นเร้า ๆ อยู่ตรงข้างเตาผิงอยู่อย่างงั้นแหละ

“เอาแบบนี้ไหมละ ช่วงคริสต์มาสชวนเขามาที่นี้สิ..”รีมัสเสนอความคิด ทำให้เท้าปุยหูผึงแปลงกลับเป็นคนเหมือนเดิม แล้ววิ่งขึ้นไปเขียนจดหมายทันที รีมัสส่ายหน้าเล็กน้อย พลางอ่านข่าวต่อ

+++++++++++++++++++

            ในห้วงมิติ เดรโก มัลฟอย ในวัยยี่สิบสามปี ซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดสูทสีดำ ผ้าคลุมไหล่สีเงินยาวเกือบถึงพื้น เขากำลังจ้องมองรูปของภาพใบหนึ่งที่อยู่เขาถืออยู่ในมือ ในภาพเป็นตัวเขากับหญิงสาวท่าทางสูงศักดิ์ ราวชนชั้นสูงนั่งเป็นสง่าอยู่ที่เก้าอี้ ดวงตาสีเขียวมรกตเป็นประกายพร้อมรอยยิ้มหวาน เส้นผมถูกมัดเป็นเปียข้าง

ส่วนตัวเขายืนอยู่ข้าง ๆ ทำหน้าตาขึงขังไร้รอยยิ้มในชุดสูทสีดำสนิท ในมือข้างขวามีไม้เท้าประจำตระกูลซึ่งหัวของมันเป็นรูปมังกรถือลูกแก้ว เส้นผมราบเรียบตามปกติ ใต้ภาพมีตัวอักษรเขียนเอาไว้ ด้วยลายมือของว่าที่ภรรยา ‘สุขสันต์วันครบรอบ 10 ปีที่เราคบกันนะคะ’

เขามองอยู่เนิ่นนาน น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ตัวของเขาค่อย ๆ ทรุดลงนั่งกับโซฟา พลางนึกถึงว่าที่ภรรยาที่ตายจากเขาพร้อมกับลูกในท้องที่กำลังลืมตาดูโลกในไม่ช้าไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ตอนนั้นเขาดีใจมากที่รู้ว่า ว่าที่ภรรยาของเขาตั้งท้องลูกของเขา เขาวางแผนไว้แล้วว่าจะขอเธอแต่งงานในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แต่เธอกับโดนลูกหลงจากการโดนโจมตีของผู้เสพความตายในตรอกไดแอกอนระหว่างออกไปซื้อของ

เขารู้ว่า ว่าที่ภรรยาของเขาดูแลตัวเองได้ แต่ถ้าเขาไม่ไล่ล่าเจ้าคนทำนั้น ทรมานมันจนเกือบจะขาดใจตาย เขาจะไม่มีทางรู้เลยว่า ผู้เสพความตายที่มาโจมตีว่าภรรยาเขาจะเป็นคนของดัมเบิลดอร์!

เดรโกดูมือตัวเอง พลางนึกถึงไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ในวันที่เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาในสภาพที่หายใจรวยริน

‘เดร.. โก..’ชายหนุ่มรีบวิ่งไปกอดเธอเข้าไว้ในอ้อมกอดทันที

‘เธอ.. ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น! รอเดี่ยวนะ! จะรักษาเดี่ยวนี้!’เดรโกกำลังหยิบไม้กายสิทธิ์ที่วางอยู่ข้าง ๆ แต่มือบางกับจับมือเขาเอาไว้

‘เดร.. โก.. แค่ก.. สัญญา.. สิ..’ในสภาพที่หายใจรวยริน เธอพยายามฝืนยิ้มกับคนตรงหน้า ที่ตอนนี้กำลังกอดเธออยู่

‘สัญญา?’เธอยิ้ม พร้อมกับเอื้อมมือไปจับที่หน้าของชายหนุ่มตรงหน้า

‘สัญญานะ ว่าจะ... แค่ก มีชีวิตอยู่ต่อไป.. อย่าแก้แค้นเลยนะ.. แค่ก’มือบางเอื้อมไปเช็ดน้ำตาคนตรงหน้า พร้อมรอยยิ้ม เหมือนยิ้มดังทุกวัน

            เดรโกโอบกอดร่างหญิงไว้แน่น เขาไม่อยากจะสูญเสียเธอไป เธอผู้เป็นที่รักกับลูกที่กำลังลืมตาดูโลก

‘ฉันสัญญาเอลิเซีย ฉันสัญญา อย่าตายนะ!’ก่อนที่ดวงตาแห่งความเคียดแค้นจะจางหายไป พร้อมกับจ้องหน้าเอลิเซียที่อยู่ในอ้อมกอด เอลิเซียยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะ...

‘ฉัน.. รักคุณนะ.. ที่รัก......’เสียงของหญิงสาวจางหายไปตามสายลมพร้อมกับมือที่หมดแรง ทันทีที่พูดจบประโยค เดรโกมองหน้าหญิงสาวก่อนที่จะประทับจูบบนหน้าผากและที่ท้องเป็นครั้งสุดท้าย

‘ผมก็รักคุณและลูกนะ..’เดรโกซบกับร่างของหญิงสาวอย่างแนบแน่น น้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างเงียบ ๆ พร้อม ๆ ท่ามกลางเสียงแห่งความโศกเศร้าที่อยู่ด้านหลังเขา

‘ผมขอโทษ ที่ช่วยคุณไม่ได้ ผมขอโทษที่รัก…’เดรโกค่อยเฝ้าโทษตัวเองมาตลอด ถ้าวันนั้นเขาตามไปด้วย มันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ เพราะแบบนี้เขาถึงยอมฝ่าฝืนกฎแห่งกาลเวลา เพื่อย้อนกลับมาอดีต กลับมาเพื่อแก้ไขและเปลี่ยนแปลงสิ่งทุกอย่าง ใช่! เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก ต้องหยุดทุกอย่าง แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!

‘รอก่อนนะ ผมจะแก้แค้นให้คุณ เอลิเซีย..’

+++++++++++++++++++

ห้องต้องประสงค์

            ภายในห้องมีเด็กสาวผมดำกำลังนั่งอยู่บนโซฟายาวขนาดใหญ่ บนตักมีเด็กหนุ่มผมสีบลอนด์นอนหนุนอยู่ เด็กสาวก้มมองลงเล็กน้อย เมื่อเห็นคนบนตักหลับสนิท

‘น่ารักจริงน้า สงสัยจะเหนื่อย’เธอส่ายหน้าเล็กน้อย พลางลูบหัวเขาต่อไปเรื่อย ๆ เธอคิดว่าเขาคงจะเหนื่อยกับการเรียนวันนี้มาทั้งวันแล้วยังต้องซ้อมควิดดิชอีก ต่างกับเธอที่มีเรียนแค่ครึ่งวันและไม่มีซ้อม ไม่กี่นาทีต่อมาเด็กสาวก็ผลอยหลับไป โดยที่ตักของเธอยังมีหัวของเด็กหนุ่มหนุนอยู่

‘ฮืมม..’หัวที่หนุนตักอยู่ เริ่มขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมตาเมื่อเห็น ‘แฟน’ ตัวเองนั่งหลับอยู่ จึงลอบมองหน้าตอนหลับอย่างเอ็นดู

‘แฮร์รี่ นายนี่มันน่ารักจริง ๆ นะ’ก่อนที่จะค่อย ๆ ยกหัวขึ้นมาหมายจะไปหอมแก้มนวลสีขาว

จุ๊บ! ยิ้มเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นก่อนที่จะค่อย ๆ อุ้มแฮร์รี่ในท่าเจ้าสาวอย่างระมัดระวังแล้วพาไปที่เตียง

“’งื้อ..”เมื่อรู้ว่าถูกรบกวนจึงขยับเล็กน้อยแล้วหลับต่อ เดรโกยิ้มออกมาก่อนที่จะอดใจไม่ไหว ก้มลงไปหอมที่แก้มอีกครั้ง แล้วค่อย ๆ วางร่างบางลงบนเตียงแล้วค่อย ๆ แว่นตาวางไว้บนเตียง

‘อดใจไว้เดรโก.. อดใจไว้’ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้าง ๆ อย่างเบา ๆ พร้อม ๆ กับกระชับอ้อมกอดเข้ามา แฮร์รี่จึงขยับไปซุกที่อกที่ทันทีเมื่อรู้ว่าถึงความอบอุ่นข้าง ๆ เดรโกยิ้มก่อนที่จะนอนกอดต่อ พลางร่างคาถาให้นาฬิกาช่วยปลุกเพื่อที่พวกเขาจะไม่ไปห้องโถงสายในช่วงเย็น

+++++++++++++++++++

ห้องพักศาสตราจารย์ป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

            เอเลน่าที่กำลังหัวหมุนกับงานที่มากมาย ทั้งเอกสารที่ต้องติดต่อกับทางญี่ปุ่น ประสานงานด้านที่พักที่ต้องการจัดให้นักเรียนของเธอและอาจารย์ที่ต้องเข้าพัก

‘ทำไมงานถึงมาสุมที่เธอคนเดียวละเนี้ยยยย!!!!’โดยดัมเบิลดอร์ให้เหตุผลว่า

‘ต้องรบกวนคุณแล้วละ ศาสตราจารย์ ผมคิดว่า ศาสตราจารย์น่าจะคล่องแคล่วกว่าพวกผม’พร้อมโยนงานมาให้ทันที

‘แช่งซะดีไหมตาแก่!!!!’เธอคิดอย่างโมโหก่อนที่จะทำใจ ในเมื่อศาสตราจารย์ท่านอื่น ๆ ก็ยุ่งกับเหมือนกับเธอพอสมควร

+++++++++++++++++++

ยังมีคนอ่านอยู่ไหมน้าาาา