Harry Potter เมื่อแฮร์รี่เป็นผู้หญิง DM/HP (เตรียมรีไทร์)

ลำดับตอนที่ #68 : งานเลี้ยงค่ำคืนสุดท้าย 2 กับความหวงน้องสาวของจอร์จ

“พี่จอร์จ พี่จะไม่ให้หนูกลับร่างเดิมเลยหรือคะ?”แฮร์รี่กระซิบถามจอร์จเพียงแค่ให้ได้ยินเพียงแค่สองคน

“ไม่ได้!”เสียงทุ้มตอบกลับมาอย่างทันที ทำให้แฮร์รี่แอบน้ำตาตกในเล็กน้อยกับความหวงเกินเหตุของพี่ชายคนนี้เสียเหลือเกิน

“แฮร์รี่ เธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีนะ?”คุณนายวิสลีย์พูดขึ้นพร้อมกับสวมกอดแฮร์รี่อย่างอบอุ่น

“ผมสบายดีครับคุณนายวิสลีย์… มอลลี่”แฮร์รี่รีบเปลี่ยนสรรพนามแทบไม่ทัน เมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่ายให้เขาเรียกชื่อต้น

            มอลลี่ วิสลีย์ ได้แต่เพียงยิ้มกับคำตอบที่ได้รับอย่างพึ่งพอใจ เมื่อเห็นว่า เด็กหนุ่มตรงหน้ามีรอยยิ้มที่สดใสมากกว่าที่เห็นเมื่อครั้งก่อน

“ดีแล้ว ๆ”

“เอ่อ.. ผมขอตัวสักครู่นะครับ มอลลี่”แฮร์รี่ขอตัวเดินห่างออกมา เมื่อเห็นแฟนหนุ่มกวักมือเรียกเขาอยู่ลิบ ๆ ทำให้แฮร์รี่เนียนเดินปะปนไปกับนักเรียนคนอื่น ๆ เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็นได้ แต่ยกเว้นเพียงคนเดียว ที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ

‘จะไปไหนนะ’จอร์จคิดตามอย่างสงสัย ก่อนที่จะฉวยโอกาสที่ทุกคนกำลังรื่นเริงกับงานปาร์ตี้ ค่อย ๆ ถอยห่างออกมา แล้วเดินตามน้องชายบุญธรรมไปอย่างเงียบ ๆ โดยที่ใคร ๆ ต่างก็ไม่สังเกตเห็น

+++++++++++++++

            ในระหว่างที่แฮร์รี่กำลังเดินไปหาเดรโกนั้น จู่ ๆ ก็มีมือปริศนามารวบตัวเด็กหนุ่มเข้าไปในทางเดินอีกทางทันที

“อู้อี้”

“ชู่ ที่รัก นี้ฉันเอง”เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้แฮร์รี่แทบจะขาอ่อนให้ได้ซะอย่างนั้น

“เดรโก ฉันตกใจหมด”แฮร์รี่แกล้งงอนอีกฝ่าย ร่างสูงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบง้อทันที

“อย่างอนนะคนดี..”

ฟอด!

            ไม่พูดเปล่า พร้อมกับขยับเข้าไปหอมแก้ม ทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้ง

“เดรโก หยุดนะ”แฮร์รี่พยายามผลักชายคนรักออก เมื่อเห็นว่ากำลังจะล้วงมือเข้าไปในภายใต้เสื้อ โดยทั้งสองหารู้ไม่ว่า กำลังมีพายุก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ

‘เดรโก มัลฟอย สักวันแกได้ตายแน่!!!’จอร์จที่ตอนนี้กำลังตีหน้ายักษ์ และมือก็กำลัง… ขยี้กำแพงฮอกวอตส์อยู่!!!

เฮือก!

            เดรโกรู้สึกเสียวสันหลังอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้ร่างบางรู้สึกสงสัย

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“อ๋อ… เปล่า ๆ แฮร์รี่ ขอกอดอีกนิดนึ่งนะ คิดถึง”เดรโกตอบร่างบางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ที่ซึ่งไม่มีใครเคยได้ยิน นอกจากร่างบางเพียงผู้เดียว

“อื้ม…”ร่างบางกอดตอบกลับ ระหว่างที่กอดกันอยู่นั้น สายตาของร่างบางกลับไปเห็นร่างสูงที่กำลังยืนอยู่ตรงกำแพงที่ห่างออกไป

‘พะ… พี่จอร์จ!?’ร่างบางตกใจ เมื่อเห็นพี่ชายคนสนิท รีบเอาตัวออกจากอกร่างสูงทันที ทำให้ร่างสูงเล็กน้อย

“มีอะไรหรือเปล่า? แฮร์รี่”

“อ๋อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เดรโก เราเข้างานกันดีกว่านะ”แฮร์รี่ตอบร่างสูงทันที สายตาก็เหลือบมองจอร์จที่กำลังแอบดูอย่างใจหวั่น ๆ

“อื้ม งั้นนายเข้าไปก่อนนะ เดี่ยวฉันเดินตามเข้าไป”เดรโกตอบ ก่อนที่จะหอมแก้มร่างบาง แล้วเดินไปส่งร่างบางทันที

“บ๊ายบาย”เดรโกบอกด้วยไร้เสียง แล้วเดินเข้างานไปทันที ส่วนร่างบางนั้นกำลังเดินกลับเข้างานเหมือนกันโดยแกล้งเมินจอร์จ

หมับ!

“จะไปไหน”เสียงเหี้ยมดังขึ้นจากด้านหลัง แฮร์รี่ค่อย ๆ หันไปมองคนที่กำลังจับแขนตัวเองอยู่ด้วยสีหน้าที่ยากจะบรรยาย

“อุ้ย ไม่ได้อยู่ในงานหรอกหรือคะพี่จอร์จ”

“พี่ว่า พวกเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”แล้วจอร์จก็ลากแฮร์รี่ไปยังตรงระเบียงที่ไม่มีใคร พร้อม ๆ กับเทศนาทันที โดยที่แฮร์รี่ได้แต่นั่งสำนึกผิด

‘นี้ขนาดยังอยู่ในร่างนี้นะเนี้ยยย’

+++++++++++++++

“จอร์จ หายไปไหนกันนะ??”เฟร็ดถามอย่างสงสัย เมื่อไม่เห็นฝาแฝด

“มีอะไรหรือเปล่าเฟร็ด?”รีมัสเดินเข้าถามพร้อมกับซีโน่

“ผมกำลังสงสัยว่า จอร์จหายไปไหนนะครับ”เฟร็ดตอบ

“นั้นไงมากันแล้ว อ้าวแล้วนั้น แฮร์รี่เป็นอะไรละนั้น”ซีโน่หันไปมองเจอพอดีเมื่อเห็นสองหนุ่มเดินเข้ามา โดยมีจอร์จเดินนำหน้า ส่วนแฮร์รี่ทำหน้าเหมือนร้องไห้ซะอย่างนั้นนะ!

“เป็นอะไรหรือเปล่า แฮร์รี่?”ซีโน่เดินเข้าไปถามทันที เมื่อเห็นลูกทูนหัวทำหน้าเศร้า

“ปะ.. เปล่าฮะซีโน่ ไม่มีอะไร”แฮร์รี่รีบปรับสีหน้าตามปกติทันที เมื่อเห็นพ่อทูนหัวทักขึ้น ใครจะบอกได้ละว่า โดนพี่ชายเทศนามาอย่างหนักนะ

“ว่าแต่ เฮอร์ไมโอนี่ ยังไม่มาหรือฮะ”

“ยังเลย อ้าวนั้นมาพอดี!”ซีโน่หันไปมองพอดี รอนหันมามองบ้างเมื่อได้ยินว่าเฮอร์ไมโอนี่ แฟนสาวของเขามาแล้ว รอนยืนอึ้งอยู่แบบนั้น เมื่อเห็นสาวเจ้าเดินเข้ามา

            เฮอร์ไมโอนี่มาในชุดสายเดี่ยวกระโปรงสีครีม ผมที่ยาวสยายถูกมัดให้เป็นผมบ๊อบสั้นถูกประดับด้วยที่คาดผมดอกไม้ หน้าม้าเกลี่ยไว้ด้านข้าง แต่งหน้าอ่อน ๆ รองเท้าส้นสูงไม่มาก เธอกำลังเดินตรงมาทางพวกเขา

“เอ่อ… ฉันดูแปลกขนาดนั้นเลยหรอแฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างไม่มั่นใจนัก เมื่อเห็นว่ารอนกำลังมองดูเธออย่างไม่กะพริบตาเลย

“ไม่เลยเฮอร์ไมโอนี่ เธอสวยมากเลย”

“ขอบใจนะแฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม ก่อนที่จะเดินไปหารอน

“รอน ฉันเป็นยังไงบ้าง”

“เธอ… เธอดูน่ารักมาก”รอนพูดพลางปิดหน้าที่แดงกล้ำของตัวเองเอาไว้ด้วยความเขินอายแล้วหันหน้าไปด้านข้าง พลอยทำให้เฮอร์ไมโอนี่เขินหน้าแดงไปด้วยอีกคน

“ขอบ.. ขอบใจรอน”ก่อนที่จะแปลกใจเมื่อเห็นว่ารอนส่งมือมาให้

“ให้เกียรติไปเต้นกับผมได้ไหมครับ คุณเกรนเจอร์”

“ด้วยความยินดีคะ คุณวิสลีย์”เมื่อแฟนหนุ่มชวนให้ไปเต้นรำที่กลางห้องโถง เธอตอบด้วยความยินดีด้วยสีหน้าที่ดีใจ พร้อมกับรอยยิ้ม

‘ดีจังนะ’แฮร์รี่ยิ้มอวยพรทั้งสองคน โดยได้แต่เสียดายที่ไม่ได้แต่งตัวสวย ๆ ในค่ำคืนนี้

+++++++++++++++

เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ในงานเลี้ยงค่ำคืนนี้

ขออภัยที่หายไปหนึ่งเดือนเต็ม ๆ เนื่องจากติดภารกิจรับน้อง (ซึ่งมันผ่านมาแล้ว) การปรับตัวในการอยู่หอ และอื่น ๆ บานตะไท ต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยน่ะคะ นับจากตอนนี้ จะพยายามมาอัพให้เรื่อย ๆ อย่าโกธรกันน๊าาา

แล้วเจอกันในตอนต่อไป (เมื่อไหร่ไม่รู้)

ปล.ใครชอบอ่านแนววายกันบ้าง ไรต์จะเปิดอีกหนึ่งเรื่อง

แล้วเจอกันจ้าาาาา