คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : ลอร์ดโวลเดอร์มอร์
ชายแดนเหนือตอนใต้สุดของประเทศอังกฤษ
เป็นที่อยู่ของหมู่บ้านโรเวน ซึ่งเป็นสถานที่เหล่าพ่อมดและแม่มดมาตั้งถิ่นฐานรกรากมาเป็นเวลาหนี่งพันปีแล้ว
ในเวลานี้เป็นเวลาที่พักผ่อนของพ่อมดและแม่มดแล้ว
แต่มีเพียงบ้านหนึ่งหลังที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน ซึ่งตั้งออกห่างจากเพื่อนบ้านไกลพอสมควร
ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้
เนื่องจากเจ้าของบ้านคนก่อนได้ย้ายออกไปแล้ว
จึงไม่มีใครรู้เลยว่าใครเป็นเจ้าของปัจจุบัน
ในมุมลึกภายในบ้าน ซึ่งเป็นชั้นใต้ดินของบ้าน
มีงูตัวใหญ่กำลังเลื้อยไปมาราวกับรู้เส้นทางภายในบ้านเป็นอย่างดี
มันเลื้อยมุ่งหน้าไปหาชายร่างสูง หน้าตาเป็นงู
ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ราวกับราชาที่นั่งอยู่บัลลังก์
“ฟ่ออออ นายท่าน”เสียงที่ทักทายเป็นภาษางูดังขึ้น
ชายหนุ่มหน้างูตอบด้วยภาษาเดียวกันทันที
“นากินี”
“นายท่าน ท่านเครียดเรื่องอะไรหรือเปล่า?”งูสาวถามเจ้านายอย่างเป็นห่วง
เมื่อเห็นท่าทีของเจ้านายของมัน
“แก้แค้น! นากินี! ข้าต้องการแก้แค้นตาแก่นั้น
มันบังอาจเอาภรรยาและลูกสาวของข้าไป!”ทอม ริดเดิ้ล หรือ ลอร์ดโวลเดอร์มอร์
กล่าวอย่างคับแค้น มือแกร่งกำเข้าหาตัว พลางทุบโต๊ะเพื่อที่จะระบายอารมณ์
“นายท่านใจเย็น ๆ ก่อน ฟ่อออออ”
“ใครจะไปใจเย็นลงได้กันเล่า นากินี! ใกล้จะถึงเวลาแล้วที่ข้าต้องการแก้แค้นตาแก่นั้น
มันหลอกข้า มันบังอาจที่เอาภรรยาและลูกสาวของข้าไป ข้าต้องการตามหา แต่มันบังอาจตัดพันธะโซลเมทระหว่างข้ากับภรรยา ตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้าต้องทนทุกข์ทรมานเพราะมัน!!!”เสียงทุ้มกล่าวขึ้นอย่างเคียดแค้น
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ภรรยาและลูกสาวของเขาโดนหลอกลักพาตัวไป
ในระหว่างที่เขาออกไปทำธุระ
“นายท่าน ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะ ข้าว่า นายหญิงและคุณหนูจะต้องปลอดภัย ฟ่อออออ”นากินีเลื้อยขึ้นมานั่งบนตัก พลางทำท่าปลอบใจเจ้านายที่เคารพรัก
“ขอบใจนากินี ที่อยู่เคียงข้างข้า!”ลอร์ดวอลโวลเดอร์มอร์กล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้มบางที่จะไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนกับสัตว์เลี้ยงของตัวเอง
ที่มักจะเป็นเพื่อนสนิท ที่ปรึกษา มาโดยตลอด
“ขออนุญาตคะ
นายท่าน!”เสียงที่ดังขึ้นหน้าประตู
ทำให้ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ตีหน้าเคร่งครึ้มทันที พร้อม ๆ กับที่นากินีเลื้อยลงไปทันที
“เข้ามา”
“มีอะไรเบลลา”เสียงเข้มถาม พลางลูกน้อยที่คุกเข่าตรงหน้า
“นายท่าน
น่าจะใกล้ถึงเวลาโจมตีพวกภาคีแล้วนะคะ”
“ยัง
ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมเบลลา”
“แล้วเวลาใดกันเล่า
นายท่าน”เบลลาถามอย่างสงสัย เธออยากจะอาละวาดเต็มแก่แล้ว
“อีกไม่นานหรอก
เบลลา อีกไม่นาน” เสียงทุ้มกล่าวอย่างเย็นชา
สายตาสีแดงมองไปยังลูกน้องพลางใช้ความคิด ลูกน้องที่แสนภักดีคนนี้ เธอคนนี้
เบลลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ มองภายนอก ใคร ๆ ก็เห็นว่าเธอเป็นคนบ้า เสียสติ ชอบทำแต่สงคราม
บ้าคลั่ง ไม่มีใครหยุดเธอได้เมื่อเธอออกอาละวาดได้ แต่ถ้าได้รู้จักกันมากขึ้นแล้ว
เธอคนนี้เป็นคนที่ไว้ใจได้ เป็นคนที่ซื่อสัตย์ ภักดี และเธอก็เป็นคนที่ใจเย็นพอสมควร
ในบรรดาลูกน้องเบลลาเปรียบเสมือนมือขวาของเขา ไม่มีใครที่จะมาแทนที่เธอคนนี้ได้
“คะ
นายท่าน ข้าจะรอถึงวันนั้น เมื่อถึงเวลา นายท่านโปรดสั่งการข้าได้ตามสะดวกนะคะ”เบลลาย่อตัวลงตามมารยาท ก่อนที่จะขอตัวออกไป
“ตาแก่!
อีกไม่นาน ความแค้นของข้า ใกล้จะถึงเวลาสะสางแล้วสินะ!”
++++++++++++++++++++
อ้าว ๆ ออกโรงแล้วท่านลอร์ดด
สนทนาหลังฉาก
ทอม : กว่าจะถึงคิว ปาไปตั้ง 62 ตอน! กว่าจะได้ออก
ไรต์ : น่า ๆ ก็ได้ออกแล้วนี้ไงเล่า บ่นอยู่นั้น
ทอม : เธอ เธอนี้มัน!! (กำมือแน่น)
ไรต์ : ถ้านายจะทำอะไรชั้น ชั้นจะให้นายไม่มีบทนะ จะเอาป่ะ?? (สะใจเล็ก ๆ ที่ได้แกล้งคนตรงหน้า)
ทอม : โอเค ก็ได้ (อย่าให้ถึงตาฉันบ้างนะ ยัยตัวแสบ)
ไรต์ : คนอ่านเขารออยู่ มาพูดพร้อมกันเร็ว
ไรต์ & ทอม : ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะ อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหนนะครับ/คะ
ทอม : ถ้าคุณทิ้งเรื่องนี้ คุณต้องพลาดอะไรไปสักอย่างแน่นอนเลยละ แล้วอีกอย่างนะ (กำลังร่ายเวทย์ใส่ตัวเอง เพื่อที่กลับเป็นหนุ่ม พร้อม ๆ กับอยู่ในชุดนักเรียนประจำบ้านสลิธีริน)
ไรต์ : (หล่ออ่ะ)
ทอม : มองอะไรของเธอ ฉันเซอร์วิสให้คนอ่านหรอก
ไรต์ : ปะ... เปล่ามอง ใครมอง นายคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า? (หันหน้าหนี)
ทอม : หึ! อย่าพลาดเรื่องนี้นะ (ส่งจูบ)
ไรต์ : ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันในตอนต่อไปนะคะ
ทอม : บ๊ายย
ความคิดเห็น