คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : ความหวานเล็ก ๆ ของคนสองคน
“อื้ม…”ร่างบางบนเตียง ในห้องพยาบาลครางเสียงขึ้น
มือเรียวกวาดหาแว่นตาที่ใช้ประจำบนโต๊ะข้างเตียง มือข้างหนึ่งยันลุกจากเตียง
ขยับตัวเข้าหาหัวเตียงเพื่อที่จะยันตัวนั่งได้สะดวก มือหยิบแว่นตามาสวม
สายตามองไปรอบ ๆ ห้องสีขาวที่คุ้นเคย ร่างบางถอนหายใจกับห้องที่เขาเข้ามาเป็นขาประจำตั้งแต่ปีหนึ่ง
ห้องพยาบาล…
‘เขามาอยู่ที่นี้ได้อย่างไงหว่า
ครั้งล่าสุดที่จำได้ กำลังจะเดินไปกินข้าวที่ห้องโถงกับพวกรอน จากนั้น… มันเกิดอะไรขึ้นหว่า??’แฮร์รี่นวดขมับของตัวเอง
อย่างไม่เข้าใจสถานการณ์
เมื่อเขาลืมตาเห็นห้องที่แสนคุ้นเคยพร้อมกับกลิ่นยาที่ตลบไปทั่วห้อง
“อ้าว?
ตื่นแล้วหรอคุณพอตเตอร์”เสียงของมาดามพรมฟรีย์ดังขึ้น
ทำให้แฮร์รี่หันไปมองตามเสียง
“มันเกิดอะไรขึ้นหรือครับ?
มาดามพรอมฟรีย์ ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี้?”แฮร์รี่ถามด้วยความสงสัย
เมื่อเห็นมาดามพรอมฟรีย์กำลังเดินมาทางเขา
“เรื่องนั้น…”เธอนึกถึงคำพูดเมื่อเช้าของเอเลน่า
เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า
ที่เอเลน่าอุ้มแฮร์รี่เข้ามา ตอนแรกเธอนึกว่าเด็กน้อยจะเป็นอะไรไปแล้ว
เมื่อเอเลน่าอธิบาย ใกล้จะถึงเวลาแล้วที่เด็กน้อยจะคืนสู่ร่างที่แท้จริงแล้ว
เอเลน่ามองมาที่เธอก่อนที่จะพูดพร้อมกับคำขอร้องแกมบังคับนิด ๆ
‘เมื่อเด็กคนนี้ตื่นขึ้นมา
อย่าให้เด็กคนนี้รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ฉันอยากให้เด็กคนนี้มีความสุข
และแน่นอนว่าจะให้เด็กคนนี้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ หวังว่าคุณคงรักษาสัญญานะคะ
มาดามพรอมฟรีย์’
“คุณเหนื่อยและเครียดเกินไปนะ
คุณพอตเตอร์ อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เมื่อคุณค่อยยังชั่วแล้ว
คุณสามารถกลับหอกริฟฟินดอร์ได้เลยนะ คุณพอตเตอร์”
“ครับ
ขอบคุณมากครับมาดามพรอมฟรีย์”
“งั้น
ฉันขอตัวไปทำงานก่อนละ”เมื่อมาดามพรอมฟรีย์ได้เดินจากไปแล้ว
แฮร์รี่นั่งรอสักพักเพื่อที่จะให้ร่างกายมีแรงขึ้นอีกนิด
เวลาผ่านไปสักพัก
เมื่อเห็นเวลาที่สมควร เขาก็ควรที่จะกลับหอได้แล้ว ร่างบางลงจากเตียงอย่างช้า ๆ
ก่อนที่จะหันไปพับผ้าห่มให้เรียบร้อย
แฮร์รี่เดินออกมาจากห้องพยาบาล
ปลายทางคือ หอคอยกริฟฟินดอร์ เขามองไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย
เขานึกถึงเหตุการณ์ตอนเด็ก เท่าที่เขาจำได้ ลุงกับป้ามักจะทุบตีเขาบ่อย ๆ
เวลาที่เขาร้องไห้ เขามักจะฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งมากอดปลอบเขาเสมอ ๆ
อีกทั้งอ่อนโยนกับเขามาก เขาไม่ค่อยแน่ใจ แต่ไออุ่นช่างเหมือนกับ ‘แม่’ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้นเขาไม่เคยลืม
แต่เขาจำหน้าของผู้หญิงคนนั้นไม่ค่อยได้สักไหร่นัก ตอนนั้นเขายังเด็ก
เขาจำหน้าไม่ได้ แต่เขาจำความรู้สึกนั้นได้
ร่างบางยืนมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย
โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า กำลังมีเด็กหนุ่มร่างสูงบ้านสลิธีรินกำลังเดินมาทางนี้
‘แฮร์รี่?
กลับคืนร่างจริงแล้วอย่างงั้นหรอ’เดรโกคิดอย่างดีใจ
ขาเรียวยาวก้าวเดินอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะเดินไปคนที่รัก
ในเวลานี้ราวกับเต็มใจเพื่อที่จะชดเชยเวลาให้กับทั้งสองคน
ระเบียงที่ไม่มีนักเรียนและศาสตราจารย์เดินผ่านไปมา อากาศที่กำลังเย็นสบาย
ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆที่กระจายไปทั่วบริเวณท้องฟ้า
เดรโกหยุดเดินแล้วมายืนอยู่ข้างหลังแฮร์รี่
พลางเอามือปิดตาทั้งสองของร่างบางตรงหน้า พลางถามคำถามแบบเด็ก ๆ ที่กำลังเล่นสนุก
“ใครเอ๋ย?
ลองทายดูสิ”แฮร์รี่ตกใจเล็กน้อย ที่จู่ ๆ ก็มีมือมาปิดตา
แล้วก็มีเสียงปริศนามาถามคำถามเขาอีก มือบางยกขึ้นมาลูบ ๆ คลำ ๆ มือที่มาปิดตา
“ใครนะ”
“ลองทายดูสิ”
“รอน”เพียงคำแรก ทำให้ร่างสูงเกือบปรี๊ด ที่จู่ ๆ ก็เอยชื่อนี้มาเป็นชื่อแรก
“ผิด”เสียงที่ถามเข้มขึ้น แฮร์รี่ยกคิ้วขึ้น
“จอร์จ”
“ผิด”
“เฟร็ด”ร่างบางสะใจเล็ก ๆ ที่ได้แกล้งร่างสูงคนที่อยู่ข้างหลัง เขารู้ตั้งนานแล้วละว่า
เป็นเดรโก เขารู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงแล้ว แกล้งเดรโกนี้สนุกชะมัด
“ไม่ใช้!
พอแล้ว”เดรโกตัดสินใจปล่อยมือ พลางจับไหล่ร่างบางให้หันมาทางเขา
“โธ่
อย่างอนนักสิ เดรก”แฮร์รี่ตอบพลางกลั้นหัวเราะ
มือบางจับจมูกร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว
“ก็นายเอยชื่อผู้ชายคนอื่นหนิ”ร่างสูงหันหน้าหนีไปอีกข้างอย่างงอน ๆ
“อย่างอนเลยน๊าา”เสียงหวานดังขึ้นข้างหู ทำให้ร่างสูงหายงอนทันที โดยที่จะต้องมีข้อแม้ว่า
“นายต้องหอมแก้มฉัน
แล้วฉันจะหายโกธรนาย”
“นายนี่!
เอาคืบจะเอาศอก กะ.. ก็ได้ ฉันจะหอมนาย”แฮร์รี่ตอบด้วยสีหน้าที่แดงเถือก ร่างสูงหลับตาพลางยืนแก้มหมายจะให้มาหอม
แฮร์รี่ลังเลเล็กน้อย
ก่อนที่จะเขย่งหอมแก้มร่างสูงอย่างรวดเร็ว
“แค่เนี้ย?”เดรโกลืมตาทันที พลางมองด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์
ที่เมื่อเห็นคนตัวเล็กของเขากำลังเขินหน้าแดง
“อื้ม!”
ร่างสูงอยากแกล้งร่างบางอีก
ใช้ เขาแกล้ง เขาชอบที่จะเห็นร่างบางตรงหน้าเขาเขิน
อันที่จริงแล้วเขารู้สึกตั้งแค่ครั้งแรกแล้วว่าร่างบางหอมแก้มเขาแล้ว
เดรโกเห็นร่างบางตรงหน้ากำลังเขิน
ในใจก็คิดอกุศลทันที ก่อนที่จะส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
‘อยากจะ
‘จับ’ กดชะมัด ไม่ ๆ ๆ’
“เป็นอะไรหรือเปล่า
เดรโก?”ร่างบางถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นร่างสูงทำท่าแปลก ๆ
“อ๋อ
เปล่า ๆ แฮร์รี่ รักนะ”กระซิบข้างหูร่างบางอีกครั้ง
ก่อนที่จะโอบเอวร่างบางตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
+++++++++++++++
ขอโทษที่มาสายค่าาา
ไรต์อยากจะบอกว่า ไรต์จะไม่ลงรูปนะ เนื่องจากความปลอดภัย กลัวว่าจะโดนใคร COPY ไปใช้ในทางที่มิชอบ เข้าใจไรต์หน่อยนะ
ไรต์ต้องขอโทษจริง ๆ ขอโทษด้วยนะคะ ขอโทษด้วยนะ ไรต์เสียใจจริง ๆ
(อยากลงให้ดูเหมือนกัน แต่อาจจะโดนก๊อปรูปไปใช้ในทางมิชอบก็ได้ เข้าใจกันหน่อยนะ)
แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้นะ
ฝันดีจ้า
อย่าลืมนะ
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจ
1 คอมเม้น = 1 ตอน
ความคิดเห็น