คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : จดหมายจากเพื่อนเก่า
“ถ้าอย่างนั้น
พวกผมขอตัวขอตัวกลับหอก่อนนะครับศาสตราจารย์”เมื่อเห็นเวลาอันสมควร
เขาต้องขอตัวกลับหอสักที
สายตาทอดมองไปยังเจ้าเพื่อนตัวยุ่งที่กำลังนั่งมองเจ้าตัวเล็กอยู่ เขาถอนหายใจเล็กน้อย
ก่อนที่จะเดินไปสะกิดด้วยเท้า!
ป๊าบ!
“อะไรของแกวะ
เบลส!”เดรโกหันมาโวยใส่เขาทันที
“ได้เวลากลับหอแล้วเดรโก”เขาพูดอย่างเหนื่อยใจ ก่อนที่เดรโกจะทำหน้าตกใจเล็กน้อย
“แต่เราพึ่งมา…”ยังไม่ทันที่จะพูดจบ เขาก็พูดแทรกซะก่อน
“ไม่ใช้พึ่งมาเดรโก!!
แต่เรามาตั้งนานแล้วนะ จนนี้จะใกล้จะได้เวลาอาหารเย็นแล้วนะ”
“โอเคเบลส
ก็ได้ กลับหอกัน”เดรโกตัดใจ เขามองหน้าตาของเดรโกแล้ว
หน้าตาอย่างกับเสียดาย เหมือนกับเด็กขาดของเล่นนั้นแหละ
“พวกเราขอตัวละครับ
ไปกันได้แล้วเดรโก”เขาหันไปบอกกับศาสตราจารย์
ก่อนที่จะหิ้วคอของเพื่อนเขาออกมาจากห้อง โดยมีเสียงโวยวายดังมาเป็นระยะ ๆ
“ปล่อยสิวะ!
เบลส ฉันเดินเองได้ ปล่อยยย!!”
ก๊อก
ก๊อก
“หือ?”เสียงเคาะกระจกหน้าต่างดังขึ้น ทำให้เอเลน่าเดินไปดูพบว่าเป็นนกฮูกสายพันธุ์อีสต์เทิร์น
สครีช (Eastern Screech Owl) เธอเปิดหน้าต่างเพื่อที่จะให้มันบินเข้ามา
เมื่อเห็นจดหมายผูกอยู่ที่ขานกฮูก เธอจึงแกะมันออกมาและเดินหยิบอาหารมาเพื่อป้อนนกฮูกไปรษณีย์จำเป็น
เมื่อแกะจดหมายออกอ่านกลับเป็นจดหมายจากเพื่อนสนิทสมัยเรียน
เมื่อครั้งยังเรียนอยู่ที่เอเชีย เพื่อนคนนี้นับเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด
ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่บางครั้งก็ทำให้เธอยิ้มให้
ในตอนที่เธอเศร้าจากการสูญเสียพี่ชายและพี่สะใภ้ ในตอนนั้นเจ้านั้นบอกกับเธอว่า
เธอเหมือนกับร่างที่ไร้วิญญาณ ใช้ชีวิตไปวัน ๆ เหมือนไม่มีจุดหมาย จนเขาต้องพาเธอไปเที่ยว
มีอยู่ครั้งหนึ่ง เพื่อนคนนี้กลับมาสารภาพรักกับเธอ
เธอตกใจ แต่ก็ต้องตอบปฏิเสธไป เพราะว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว
ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่ขอเป็นเพื่อนสนิทต่อ เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
แต่กลับยินดีด้วยซ้ำ เธอเริ่มยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงอดีตในวันวาน
เอเลน่าเริ่มอ่านจดหมาย
พลางไล่อ่านไปทีละบรรทัด ที่เจ้าเพื่อนตัวดีเขียนมาจากที่ไกลแสนไกล
เธออ่านไปยิ้มไป สมกับเป็นเจ้านั้นจริง ๆ
‘ถึง
มายะ
สวัสดีมายะ
กี่ปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกันนับตั้งแต่เราเรียนจบกันมา เธอเป็นอย่างไงบ้าง? สบายดีใช้ไหม? ผมหวังว่าเธอคงจะกินข้าวตรงเวลานะ
ผมละเป็นห่วงสุขภาพของคุณจริง ๆ เลย รู้ตัวบ้างไหมว่าเวลาทำงานเธอมักจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยสักนิด
จนบางทีผมต้องเตือนเธอด้วยซ้ำ
แล้วตอนนี้เป็นอย่างไงบ้าง อากาศที่นั้นหนาวไหม? ผมพึ่งรู้ข่าวว่า เธอได้งานทำแล้วที่อะไรนะ? โรงเรียนพ่อมดแม่มดและเวทย์มนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์
ที่นั้นเป็นอย่างไง ผมเคยได้ยินชื่อ แต่ก็ยังไม่เคยได้ไปที่นั้นสักที
เธออย่าลืมเล่าให้ผมฟังนะ เข้าใจไหม?
จริงสิ! ผมลืมบอกไป ผมได้เป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลโตเกียวอาซาคุระ ในแผนกศัลยกรรม
ว่าง ๆ เธอก็อย่าลืมเข้ามาหาผมละ ผมจะได้จับเธอตรวจสุขภาพซะให้เข็ด
ผมหวังว่าตอนนี้เธอคงจะอ่านไปยิ้มไป ว่าง ๆ ก็อย่าลืมติดต่อหาผมนะ
ผมจะได้รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ผมหวังดีนะครับ
ตอนนี้ใกล้จะได้เวลาทำงานแล้ว
ผมขอจบการเขียนจดหมายแค่นี้นะ หวังว่าเธอคงจะสบายดีนะมายะ ขอให้เธอโชคดี
แล้วก็อย่าลืมกินข้าวให้ตรงเวลาละ เข้าใจนะ ลืมบอกไป ผมซื้อนกฮูกเอาไว้เพื่อติดต่อกับมายะ
มันชื่อ นิค ฝากด้วยนะ
จากเพื่อนสนิทของเธอ
โช’
เมื่อเธออ่านจบแล้ว เธอต้องทำใจกับเพื่อนคนนี้จริง
ๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักเท่าไหร่ เพื่อนของเธอก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆ
‘ขอบใจนะโช
ที่ยังไม่ลืมกัน’
+++++++++++
วันนี้ไรต์มาลงให้เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันเกิดของไรต์
ในที่สุดอายุก็ 21 ปีแล้ว ที่หายไปนานไม่ใช้อะไร เลิกงานดึก วันนี้หยุดอะจ๊ะ ถ้าวันไหนหยุดจะมาลงตอนต่อไปให้นะคะ
ตัวละครตัวใหม่โผล่มาแล้วสินะ โผล่มาแต่ชื่อก่อน
แล้วเจอกันในตอนต่อไป บ๊ายยย
เซอร์วิสรูปภาพเอาไปจิ้น!!
รูปนกฮูกสายพันธุ์ อีสต์เทิร์น สครีช (Eastern Screech Owl)
ชื่อ นิค ชื่อเต็ม นิโคไล
ความคิดเห็น