คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : แกล้ง
‘ถึง แฮร์รี่ พอตเตอร์
นายรู้ไหม? เวลาที่เราแยกจากกัน ฉันคิดถึงนายมากนะ
เมื่อเช้านายเกือบทำให้ฉันของขึ้นนะ รู้ไหม ตอนนี้นายทำอะไรอยู่ คิดถึงนะ
D.M.’
‘ถึง เดรโก มัลฟอย
นี้นาย! อยู่ ๆ ก็ส่งจดหมายมาเนี้ย มันรบกวนนะ
เกือบของขึ้นอะไรไม่ทราบแค่จูบกันเองนะ ตอนนี้ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องนอน
จะว่ายังไงดี แล้วอีกอย่าง เมื่อเช้าก็เจอกันแล้วนี้ จะคิดถึงอะไรเนี้ย
ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันนั้นแหละ คนบ้า
H.P.’
‘ถึงแฮร์รี่ พอตเตอร์
ก็คนมันคิดถึงนี่หน่า
คืนนี้หลบออกจากงานแล้วมาเจอกันที่ริมทะเลสาบนะ มาคนเดียว รักที่สุดเลยที่รัก
D.M.’
‘ถึงเดรโก มัลฟอย
ฉันไม่ตอบตกลงหรอกนะ
เพราะคืนนี้มีแขกคนสำคัญมา
H.P.’
‘ถึงแฮร์รี่ พอตเตอร์
คนสำคัญ? ใคร มันเป็นใครกันแฮร์รี่!
D.M.’
‘ถึงเดรโก มัลฟอย
นายอย่ามาหึงอะไรไม่เข้าเรื่องน่าเดรโก
H.P.’
‘ถึงแฮร์รี่ พอตเตอร์
ฉันเป็นแฟนนายนะ!
D.M.’
“แฮร์รี่ ไปกินข้าวกันเถอะ เฮอร์ไมโอนี่รออยู่ข้างล่างนะ”เสียงรอนดังขึ้น ทำให้แฮร์รี่รีบเก็บจดหมายลงในหีบทันที
“อะ… โอเครอน จะไปเดี่ยวนี้แหละ”
‘ไม่ตอบดีกว่า ปล่อยให้เข้าใจผิดไปแบบนั้นแหละ ท่าจะสนุก’คิดในใจพลางยกยิ้มที่จะได้กลั่นแกล้งแฟนหนุ่มของตัวเอง
ก่อนที่จะเดินไปทานข้าวกับสองเพื่อนสนิท
++++++++++++++++++++++++
ด้านเดรโก
มัลฟอย
หลังจากได้รับจดหมายฉบับล่าสุดจากแฟนสุดที่รักว่า
คืนนี้จะมีแขกคนสำคัญมา เขาหึงแทบบ้าเมื่ออ่านเสร็จ เขารีบเขียนจดหมายถามกลับทันที
จนแล้วจนรอดเวลาผ่านไปสองชั่วโมง แฮร์รี่ก็ยังไม่ตอบกลับมา นี้มันเรื่องอะไรกัน!! ใครกัน!!!
เดรโกเดินลงมาที่ห้องนั่งเล่นจะไปเจ้าตัวเพื่อสอบถามความจริง
กลับโดนแพนซี่ล็อคตัวเขาเอาไว้ทันทีที่ลงมา และน่ารำคาญมากในความคิดของเขาตอนนี้!
“เดรโกขา วันเสาร์นี้ไปฮอกมี้ดกันนะ”
“ฉันไม่ว่างแพนซี่ เลิกยุ่งกับฉันสักที”ปากว่า มือจับแขนของสาวข้าง
ๆ ออก
‘ทำไมมือเป็นปลาหมึกแบบนี้วะ น่ารำคาญ’
“งั้นไปวันที่เดรโกว่างได้ไหมคะ”
“มันจะไม่มีวันนั้น แพนซี่”เสียงเย็นชาออกมาจากปากของเดรโก
ทำให้แพนซี่รีบปล่อยแขนทันที เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก
แล้วเดินไปหาเบลสที่อยู่มุมห้องทันที
“เฮ้! เบลส เดรโกเขาเป็นอะไรนะ
ปกติแกล้งแบบนี้ไม่เคยโกธรเลยนี่หน่า”แพนซี่กระซิบถามเพื่อนหนุ่ม
“ฉันจะรู้ไหมแพนซี่”เบลสตอบพลางมองเพื่อนสนิทของตัวเอง
ที่เอาแต่หน้านิ้วคื้วขมวดอยู่ได้
‘มันเป็นอะไรของมันวะ’
++++++++++++++++++++++++
“อื้มมม น้ำยาสูตรใหม่ ผสมแบบนี้คงใช้ได้มั้ง”เอเลน่าพึมพำกับตัวเอง
พลางชูขวดน้ำยาในมือ มันเป็นน้ำยาที่เธอพึ่งจะเริ่มทำเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็มันว่าง
เธอเลยปรุงน้ำยาเอาไว้เล่น ๆ เพื่อว่าซักวันจะต้องใช้
ก๊อก
ก๊อก
“เชิญ”คนที่เปิดประตูมากลับเป็นนักเรียนบ้านเรเวนคลอ ปีสาม
“อ้าว มีอะไรหรือเปล่า มิสเตอร์เอลิสัน”
“ศาสตราจารย์เทย์เลอร์ครับ ศาสตราจารย์สเปราต์เรียกครับ”
“จ๊ะ ขอบใจนะ”เธอหันไปขอบใจนักเรียน
หลังจากนั้นเธอเร่งรีบไปศาสตราจารย์สเปราต์ทันที โดยไม่รู้ตัวว่า เธอได้นำน้ำยาที่พึ่งทำนั้นใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุม
++++++++++++++++++++++
วันนี้มีเรื่องเล่า
วันนี้เข้ากรุงเทพไปสอบ ได้คะแนน 62 ขาดอีกสองคะแนนก็จะผ่าน เสียดายมากเลย
หลังจากนั้นพอกลับมาถึงฉะเชิงเทราแล้ว แวะเข้า 711 เพื่อจะซื้อข้าวเย็น ปรากฏว่าได้งานทำซะงั้น! ซึ่งหลังจากทำงานแล้วอาจจะไม่ได้อัพบ่อย ๆ แต่ช่วงนี้จะพยายามอัพทุกวันนะ อย่าพึ่งทิ้งเขานะ
รักน้อย ๆ แต่ก็ขอให้รักนาน ๆ นะ
รักนักอ่านทุกคนนะคะ
ปล.ไรต์ค่อนข้างโรคจิต (หรือเปล่า?) เปิดอ่านคอมเม้นทุก ๆ สองสามชั่วโมง 555555
ความคิดเห็น