Harry Potter เมื่อแฮร์รี่เป็นผู้หญิง DM/HP (เตรียมรีไทร์)

ลำดับตอนที่ #40 : เดรโก ลูเซียส มัลฟอย

                  ผม เดรโก มัลฟอย ผมคิดว่าใคร ๆ ก็รู้จักผมนะ ทั้งรูปหล่อ พ่อรวย มีเสน่ห์แรง ผมว่าจบการแนะนำตัวแค่นี้ละกันนะ พวกคุณเชื่อหรือว่าเปล่า ? ว่าผมนะแอบชอบ ไม่สิ ต้องบอกว่า ‘แอบรัก’ เจ้าพอตเตอร์มานานตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรกแล้ว ตอนนั้นผมยืนมือไปหวังว่าจะเป็นเพื่อนกับเขาก่อน แต่มันดันปฏิเสธเนี้ยสิ นับจากวันนั้นเวลาผมเจอหน้าเจ้าพอตเตอร์ ปากมักจะไวอยู่เสมอ ทำให้เจอกันทีไหร่ทะเลาะกันทุกที…

            ยิ่งทะเลาะกันก็ยิ่งทำให้ผม ‘รัก’ มากขึ้นทุกที ในตอนปีหนึ่งที่มีศิลาอาถรรพ์ ผมลมแทบจับเลยในตอนนั้นเมื่อได้รู้ข่าว คนที่ผมแอบชอบมานานนั้นลงไปเพื่อที่จะปกป้องศิลา มันทำให้ผมโกธรตัวเอง โกธรที่ไม่ได้ปกป้องเขา ยิ่งตอนปีสองที่ห้องแห่งความลับถูกเปิด ได้รับรู้ข่าวพอตเตอร์เข้าห้องพยาบาลจากการต่อสู้กับเจ้างูยักษ์นั้น ผมรีบคว้าผ้าคลุมล่องหนไปเยี่ยมเขาในค่ำคืนนั้นเอง ตอนปีสามผมทำได้เพียงแค่ ‘แอบมอง’ อยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

            แล้วในเช้าวันนี้ เป็นวันที่ผมแปลกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น เมื่อได้เดินเข้ามาที่ห้องประสงค์ซึ่งในทุก ๆ เช้า ผมมักจะเข้ามาเพื่อที่ฝึกวิชาเวทย์มนต์เป็นประจำ แต่เมื่อเข้ามาแล้วกลับเห็น พอตเตอร์ ยืนหลังมองไปมองวิวข้างนอกผ่านหน้าต่าง ก็เลยเผลอทัก…

“พอตเตอร์?”

“มัลฟอย ทำไม??”เสียงที่สงสัยของเจ้าตัวถามผมขึ้น ผมก็เลยตอบแบบกวน ๆ ไปตามปกติ

“ถามแปลก ๆ นะนาย ฉันก็มาเป็นประจำทุกเช้าอยู่แล้ว นายนั้นแหละมาทำอะไร”ก่อนที่จะอย่างน่ารัก ในความคิดผมอ่ะนะ

“ตามสบาย พอตเตอร์ อย่ามายุ่งกับฉันแล้วกัน”ผมละอยากตบปากของตัวเองจริง ๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ประจำของผม แล้วเอาหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่าน ที่ปากว่าจะอ่านหนังสือผมโกหก ผมหยิบมาก็จริงแต่ตัวอักษรในหนังสือนะ มันไม่ได้เข้าหัวผมเลยสักนิดเดียว ผมมัวแต่มองรูปหน้าหวาน ดวงตาสีเขียวมรกต มองตามอย่างสงสัย เมื่อเห็นร่างบางเหมือนจะรออะไรสักอย่าง เดี่ยวก็นั่ง เดี่ยวก็ยืน อะไรของเขา

            เวลาผ่านไปสักพัก ผมคิดว่า ผมน่าจะสารภาพรักได้แล้วนะ เพราะตอนนี้อยู่กันแค่สองคนเท่านั้น แถมในห้องประสงค์อีกด้วย

‘คงจะถึงเวลาแล้วสินะ’ผมตัดสินใจแล้ว ก่อนที่จะแกล้งกระแอมเรียกความสนใจของร่างบางได้ดี

‘ได้ผลแหะ’

“อะไรของนายมัลฟอย”เสียงที่สงสัยของร่างบางถามขึ้น พลางมองมาที่เขา

‘เอาว่ะ สู้ตายหละ ก็เราตัดสินใจแล้วหนี่’

“ฉัน… ฉันคิดว่า ฉันชอบนาย”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดต่อให้จบ ร่างตรงหน้าก็เป็นลมไปแล้ว ทำให้ผมตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะไปคว้าตัวเอาไว้ได้ทันก่อนที่หัวจะโดนพื้น

“เฮ้ยยยยย พอตเตอร์!!!”

‘เกือบไปแล้วไหมละ พอตเตอร์ ไม่สิ แฮร์รี่’ผมคิดในใจก่อนที่จะจูบหน้าผากของร่างบางที่สลบอยู่ ก่อนที่จะพาเจ้าตัวไปนอนที่เตียง

+++++++++++++

สั้นไปหน่อยนะ

แล้วเจอกันในตอนต่อไป :)

ปริศนายังมีอีกเยอะ