คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คำสารภาพรักของรอน
แฮร์รี่ที่ตอนนี้กำลังเขินจนหน้าแดงที่ถูกคนที่ตัวสูงกว่ากระซิบเข้าที่ข้างหู พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่ผ่านมา
‘นั้นสินะ.. อยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ พอตเตอร์’เพียงคำพูดเพียงแค่นี้ ก็ทำให้แฮร์รี่ถึงกลับหน้าแดงได้
“แฮร์รี่ แฮร์รี่”เจ้าของเสียงที่อ่อนโยนเรียกแฮร์รี่ที่กำลังยืนเหม่ออยู่หน้าร้านขายสัตว์เลี้ยง
“แฮร์รี่”เสียงที่สองดังขึ้น แต่กระนั้นแฮรืรี่ก็ยังยืนเหม่อแต่มือก็กลับจับที่ต้นคอไปด้วยอีกด้วย
“แฮร์รี่!!!!”เสียงของหญิงสาวดังขึ้น จนแฮร์รี่สะดุ้งจนได้สติ ดวงตากวาดมองไปทั่ว ๆ พบว่า ซีเรียส รีมัส และเฮอร์ไมโอนี่กำลังมองมาอย่างน่าเป็นห่วงเมื่อเห็นคนตรงหน้าเหม่อลอย ไม่ได้สติ
“ห๊ะ! อ้าว ซีเรียส รีมัส เฮอร์ไมโอนี่”เสียงของแฮร์รี่ดังขึ้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า แฮร์รี่?”รีมัสถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นลูกทูนหัวของตนเหม่อลอย ทั้งที่ซีเรียสก็เรียกแล้ว ตนก็เรียกแล้ว จนกระทั่งเฮอร์ไมโอนี่เรียกถึงจะได้สติ
“เปล่าหรอกครับรีมัส ว่าแต่พวกรอนยังไม่มาเหรอครับ”หน้าและเสียงที่กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วของแฮร์รี่ตอบทันที
“อ๋อ อาเทอร์ไปทำงานที่กระทรวงนะเห็นว่าโดนเรียกตัวกะทันหันนะ มอลลี่กับจินนี่ต้องรีบกลับไปเก็บบ้านโพรงกระต่ายนะเห็นว่าบิลกับชาลีจะกลับมาจากโรมาเนีย ส่วนเฟร็ดกับจอร์จไปที่ร้านเกมกลวิสลีย์นะ ส่วนรอนก็คงมา อ้าว! มาโน้นแล้วนะ”รีมัสบอก ก่อนที่สายตาจะหันไปเจอรอน ลูกชายคนเล็กจากตระกูลวิสลีย์กำลังวิ่งตรงเข้ามาทางพวกเขา
“ขอโทษฮ่ะที่มาช้า”รอนพูดกล่าวขอโทษทุกคนที่มัวแต่เลือกซื้อ’บางอย่าง’ให้’คนบางคน’อยู่
“ไม่เป็นไรหรอก รอน เราจะไปกันหรือยังละ?”รีมัสถามทุกคน ก่อนที่ทุกคนจะตอบตกลง
บ้านโพรงกระต่าย
ทุกคนกลับมาที่บ้านโพรงกระต่ายเพื่อเตรียมต้อนรับบิลและชาลีที่จะกลับมาจากโรมาเนีย เมื่อกลับมาถึงทุกคนต่างแยกย้าย รีมัสขอตัวไปห้องเพื่อขอพักผ่อน ซีเรียสตรงไปยังห้องนั่งเล่น แฮร์รี่ขึ้นห้องเพื่อเตรียมไปอ่านหนังสือที่ซื้อมา ส่วนเฮอร์ไมโอนี่จะขอตัวไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะไปช่วยนางมอลลี่และจินนี่ทำอาหาร และก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเดินเข้าไปกลับถูกรอนจับมือเอาไว้
“มีอะไรหรือรอน?”เสียงหวานของเฮอร์ไมโอนี่ทักขึ้น เมื่อถูกเพื่อนสนิทจับข้อมือเอาไว้
“เอ่อ.. เฮอร์ไมโอนี่ ฉัน..”เสียงที่ขัดเขินของรอนดังขึ้น
“หือ ? มีอะไร?”
“เอ้านี้ ของขวัญ”รอนยื่นของขวัญที่เขาซื้อมาให้แก่เพื่อนรักที่อีกไม่นานจะเปลี่ยนสถานะในเร็ววันนี้
“ของขวัญอะไรหรือรอน? เนื่องในโอกาสอะไร?”เฮอร์ไมโอนี่สงสัยพลางหยิบของขวัญที่รอนยื่นให้เธอมา
“เป็น..?”
“เป็นอะไร”
“เป็นแฟนกันนะเฮอร์ไมโอนี่”รอนพูดด้วยเสียงที่ขัดเขิน ขณะที่หน้าก็แดงกล่ำกลืนไปกับสีผมที่แดงของเขา
“เออะ..เออออ”เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงและเขินเป็นอย่างมากที่จู่ ๆ เพื่อนรักอย่างรอนก็จะขอเป็นแฟน รอนที่จู่ ๆ ก็สารภาพรักไปจนได้ทั้ง ๆ ที่หลงรักมาตั้งแต่ปีสอง
เวลาผ่านไป 1 นาที
รอนที่รอฟังคำตอบจากเฮอร์ไมโอนี่ลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ พร้อม ๆ กับอีกสามหรืออีกหลายคนที่กำลังแอบฟังคำตอบอยู่เช่นกัน
“รอน”เสียงที่รอมานานของรอนดังขึ้น ในใจพลางตุ้ม ๆ ต้อม ๆ กลับคำตอบที่กำลังจะได้รับ
“ตกลง รอน ฉันจะยอมคบเป็นแฟนด้วย”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเขินอาย พลางก้มหน้าที่แดงเอาไว้
“เย้!”รอนชูมือขึ้นอย่างดีใจ
“อ๋อ..เฮอร์ไมโอนี่ ลองเปิดของขวัญดูสิ”
“เอ่อ.. นั้นสิ”เฮอร์ไมโอนี่นึกได้เมื่อรอนทัก เมื่อนึกได้จึงเปิดของขวัญออก
“นี้มัน..”เฮอร์ไมโอนี่หยิบขึ้นมาดู เมื่อเปิดออกจึงพบกลับแหวนวงหนึ่ง
“มันอาจจะเป็นของถูก ๆ นะ เอาไว้ฉันเรียนจบแล้วทำงานเมื่อไหร่เมื่อนั้นจะเอาของจริงมาให้นะ เฮอร์ไมโอนี่”รอนพูดอย่างจริงจัง
“อื้ม.. ขอบคุณนะรอน”เฮอร์ไมโอนี่เอาแหวนร้อยใส่สร้อยที่ติดตัวประจำเอาไว้ ส่วนรอนก็เข้ามากอดเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้
“สมหวังแล้วนะเจ้าน้องบ๊องเอ๋ย”เสียงของฝาแฝดแห่งบ้านวิลสีย์ดังขึ้นในห้องครัวที่ไม่รู้ว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่
‘สมหวังแล้วนะ รอน’แฮร์รี่คิดแสดงความยินดีในใจพลางเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่ออ่านหนังสือต่อ
ความคิดเห็น