[Fic Reborn]Save the puzzle ข้ามเวลาหารัก

ลำดับตอนที่ #5 : [ข้ามเวลา ครั้งที่1] สมุดบันทึกทั้ง 7 เล่มกับความทรงจำของคนทั้ง 7 คน

ข้ามเวลา ครั้งที่1
ตอน
+ สมุดบันทึกทั้ง 7 เล่มกับความทรงจำของคนทั้ง 7 คน+

400 ปีก่อน

ประเทศอิตาลี

ยุคมาเฟีย.. วองโกเล่ แฟมิลี่ถือเป็นรู้จักในนาม'มาเฟียระดับ1'ของวงการมาเฟียและในโลกมืดที่มีอิทธิพลและแข็งแกร่งที่สุด ผู้ที่ก่อตั้งขึ้นมา คือ บุรุษแห่งนภา วองโกเล่พรีโม่ หรือ นามของเขาคือ จีอ็อตโต้ โดยมีผู้พิทักษ์ทั้ง6 เป็นผู้ปกป้องเขา..

ปราสาทวองโกเล่

ห้องสมุด

 บุรุษผมสีทอง ตาสีฟ้า ผู้ซึ่งได้รับฉายาว่า'บุรุษแห่งนภา'พรีโม่ จีอ็อตโต้ ซึ่งตอนนี้เขาได้นั่งที่เก้าอี้สีแดงซึ่งประดับด้วยทอง และกำลังนั่งอ่านหนังสือเรื่อง'การปกครองบ้านเมือง' แต่หารู้ไม่ว่า ที่เขาเปิดหนังสืออยู่เขาไม่ได้อ่านเลยแม้แต่ตัวอักษรเดียว แต่เขากำลังจ้องรูปภาพรูปหนึ่งซึ่งกรอบรูปเป็นสีทอง รูปนั้นเป็นรูปของหญิงสาวผู้หนึ่ง ซึ่งในรูปบ่งบอกได้เลยว่า เธอผู้นี้เป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาสะสวย ผมลอนยาว และนั่งอยู่ที่เก้าอี้อย่างสง่าและงดงาม และใบหน้าของนางยิ้มอย่างสวยสดงดงามเลยทีเดียว

'ตอนนี้.. เจ้าไปอยู่ที่ไหนกันนะ เฮเลน'จีอ็อตโต้คิดก่อนที่จะมีลมพัดเข้ามาทำให้เอกสารบางส่วนปลิว

จีอ็อตโต้เมื่อเห็นว่ามีลมพัดเข้ามาทำให้เขาลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างทันที โดยลืมรูปที่วางไว้ที่หนังสือทำให้รูปนั้นไปตกที่หนังสือเล่มหนึ่ง

"หวังว่าลมคงไม่พัดอีกนะ"จีอ็อตโต้บ่นพึมพัมเล็กน้อยเมื่อเก็บเอกสารที่ร่วงลงพื้นไปวางไว้บนโต๊ะ แต่แล้วสายไปสะดุดที่หนังสือเล่มหนึ่งซึ่งมีรูปใบหนึ่งตกอยู่

"ดีนะที่รูปไม่หาย หือ! แล้วนี้สมุดบันทึกของใครกันนะ"จีอ็อตโต้บ่นเล็กน้อยแล้วเปิดดูเมื่อเปิดดูพบว่าเป็นหน้ากระดาษเปล่าๆ

"ของจีละมั่ง?"จีอ็อตโต้พูดเมื่อเห็นว่าสมุดเล่มนี้เป็นสีแดงทั้งเล่มเลยทำให้นึกคิดไปเองว่าสมุดเล่มนี้คงเป็นของผู้พิทักษ์วายุ จี แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดคิดเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างปรากฏขึ้น

"อะ..อะไรกัน! เฮ้ย!!!"จีอ็อตโต้ ได้หายไปกับหลุมดำขนาดใหญ่ที่ปรากฏตรงหน้าเสียแล้ว...

ห้องทำงานของผู้พิทักษ์วายุ

 ตอนนี้มีชายร่างสูงผมสีแดงเพลิง หน้าตาของเขาจัดว่า หล่อมากๆ แต่รองกว่าพรีโม่ ด้านข้างของหน้านั้นมีรอยสักอยู่ด้วย นามของเขาคือ'จี' ผู้พิทักษ์วายุและมือขวาคนสนิทของพรีโม่... แต่ตอนนี้เขากำลังนั่งจัดเอกสารที่โต๊ะของเขาอยู่.. บังเอิญสายตาเหลือบไปเห็นกรอบสีแดงที่ในรูปหญิงสาวที่กำลังหัวเราะท่ามกลางดอกไม้อย่างร่าเริง.. ผมสีบลอนด์ยาว หน้าตาน่ารัก แต่แล้วความทรงจำหนึ่งก็แวบเข้ามาเมื่อมองดูรูปนี้..

เนินเขาแห่งหนึ่ง..

ทุ่งหญิงเขียวขจี..

พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า..

'จี เจ้ารักข้าหรือไม่?'หญิงสาวถามคนรักของตน

'รักสิ! รักมากด้วย อโมเร!'จีตอบพลางกอดเอวนางผู้เป็นที่รัก

'จริงเหรอ? ขนาดไหนละจี?'อโมเรพูดก่อนที่จะหันมามองหน้าชายผู้เป็นที่รัก

'ขนาดเท่าโลกใบนี้ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ข้าก็จะรักเจ้า'

'สาบานสิ!'

'ข้าจี ข้าขอสาบานว่า จะรักเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ตลอดกาล อโมเร ที่รักของข้า'

'จี ที่รักของข้า'แล้วทั้งสองก็กอดกันท่างกลางพระอาทิตย์อัสดง

ฟิ้ว~

เสียงลมพัดเข้ามาทำให้สติที่หลุดไปของจีกลับคืนมาดังเดิม

'ตอนนี้ ข้าคิดเจ้าเหลือเกิน อโมเร!'ตอนนี้เขาผู้เป็นที่รักกำลังคิดถึงหญิงสาวผู้เป็นที่รักที่หายสาบสูญไปเมื่อ 3 ปีก่อน แต่แล้วเมื่อเอาเอกสารแผ่นหนึ่งออกกลับพบเจอ.. สมุดบันทึกปกหนังสีทอง เล่มหนึ่งวางอยู่..

"ของพรีโม่ละมั่ง ไม่ยักรู้ว่าจะใช้สมุดบันทึกด้วย! เอาไปคืนให้หน่อยดีกว่า ไหนๆงานก็เสร็จแล้ว"จีพูดดังนั้นก่อนที่ลุกออกจากที่นั่งทันทีแต่ทว่า!!

ปรากฏหลุดดำขนาดใหญ่ขึ้นกลางห้องแล้วดูดจีไปทันที!!

"เฮ้ย!! นี้มันอะไรกัน!!"สิ้นเสียงในห้องกลับเหลือเก้าอี้ที่หมุนไปมา เอกสารที่ปลิววอนเท่านั้น

โรงฝึกซ้อม

 สถานที่นี้.. มีชายหนุ่มผมน้ำเงินอ่อน ดวงตาสีน้ำเงินอ่อน ในชุดโนชิ กำลังฝึกดาบอย่างขยันขันแข็งตามประสา ผู้พิทักษ์พิรุณ 'อาซาริ อุเก็ตสึ' หนุ่มชาวญี่ปุ่นและเป็นขุนนางตระกูลใหญ่คนหนึ่ง ที่อุตสาห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมายังอิตาลี เพื่อมาช่วยเหลือเหล่าพรีโม่ สหายจากต่างแดน.. เมื่อซ้อมเสร็จอุเก็ตสึได้เดินมานั่งที่ทางเดินเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์และพักเหนื่อย แต่เขากลับหยิบกรอบรูปสีฟ้าขึ้นมา.. ซึ่งในรูปนั้นเป็นรูปของหญิงสาวในชุดกิโมโน หน้าตาบ่อบอกถึงเป็นชาวเอเชียได้ดีเมื่อดูจากลักษณะหน้าตา ผมสีน้ำเงินยาว เช่นเดียวกับสีตา

'ยูกิ เจ้าไปอยู่ที่ไหนกันแน่? รู้หรือไม่เวลานี้ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน'อุเก็ตสึนั่งมองท้องฟ้าสีครามพลางคิดถึงหญิงสาวผู้เป็นที่รัก.. แต่สายตากลับเห็นสมุดบันทึกเล่มหนึ่งตกอยู่ในใต้ต้นไม้ อุเก็ตสึจึงเดินไปดูว่าเป็นของใคร

"ของใครกันนะ"เมื่อเปิดดูในสมุดบันทึกกลับพบแต่หน้าที่วางเปล่า

"ของอเลาดิสินะ หวังว่าข้าคงไม่ถูกฆ่าหรอกนะ" อุเก็ตสึบ่นพึมพัมเล็กน้อยและก็คิดไปเองว่าสมุดบันทึกเล่มนี้เป็นของ ผู้พิทักษ์เมฆา อเลาดิ เพราะว่าสมุดบันทึกเล่มนี้เป็นปกหนังสีม่วงแต่ระหว่างที่เจ้าตัวกำลังหัวเราะกลับความคิดของตัวเองอยู่นั้น.. กลับไม่รู้ตัวเลยว่าด้านหลังนั้น.. มีหลุมดำขนาดใหญ่เกิดขึ้นและได้ดูดเจ้าตัวไปนั้นเอง..

"ว๊าก!! ช่วยด้ว~ย"สิ้นเสียงรอบตัวกลับไม่เห็นอุเก็ตสึอีกเลยนอกจาก.. ใบไม้ที่ปลิววอนอยู่ทั่วบริเวณนั้นเลย..

ปราสาทผู้พิทักษ์เมฆาที่อยู่ในบริเวณอาณาเขตของปราสาทวองโกเล่

ห้องนอนผู้พิทักษ์เมฆา

 บนเตียงสี่เสา ที่นอนสีครีม ผ้าห่มสีน้ำเงิน หมอนสองใบเป็นสีเทา แต่ตอนนี้เจ้าตัวหรือผู้พิทักษ์เมฆา 'อเลาดิ' กำลังนอนพลางดูรูปในกรอบสีม่วงไปพลาง ซึ่งในรูปเป็นรูปของหญิงสาวผมสีน้ำเงิน หน้าตาน่ารัก

'มุสุเมะ ข้าจะตามหาเจ้าให้พบ! ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม!'อเลาดิมองรูปภาพด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยแต่ด้วยในเวลาไม่นานก็กลับมาเป็นสีปกติดังเดิมราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เฮ้อ~"อเลาดิถอนหายใจ แต่มีความทรงจำแวบเข้ามา

'ท่านพักบ้างเถอะ ท่านอเลาดิ เราจะอยู่เคียงข้างท่านเองเจ้าค่ะ'

"ข้าก็พักอยู่นี้ไงล่ะ มุสุเมะ แต่ตอนนี้เจ้าไปอยู่ ณ ที่แห่งหนใดกันเล่า? รู้หรือไม่ตอนนี้ ข้าคิดถึงเจ้านัก! อนคุ!"

'อนคุ?'หญิงสาวสงสัยเมื่อเห็นชายที่รักเรียกตนเช่นนั้น

'ใช้ อนคุ ย่อมาจาก อนนาคุ ไงเล่า เห็นเจ้าอุเก็ตสึบอกว่า อนคุ มีความหมายว่า เสียงที่ไพเราะ'

'เสียงที่ไพเราะ? คิกๆ ท่านนี้ก็.. คิกๆ'

'อะไรของเจ้า?'

'เปล่านี้เจ้าค่ะ!'

'ท่านอเลาดิ ข้ารักท่าน!'หญิงสาวพูดก่อนที่จะกอดชายผู้เป็นที่รัก

'ข้าก็รักเจ้า อนคุ'ก่อนที่อเลาดิจะกอดตอบ

"ข้าคิดถึงเจ้า!"อเลาดิพึมพัมเล็กน้อยก่อนที่มือจะจับอะไรได้ในใต้หมอน

'อะไรนะ?'เมื่อหยิบออกมาเป็นสมุดบันทึกปกหนังสีเขียว

"ของเจ้าเด็กไม่รู้จักโตนั้นหรือเปล่า? น่ารำคาญชะมัด!"ก่อนที่จะคิดอะไร ปรากฏมีหลุมดำขนาดใหญ่ปรากฏที่ปลายเตียงก่อนที่เจ้าตัวจะถูกดูดไปโดยไม่ทันตั้งตัว

"เฮ้ย!!!"

ปราสาทวองโกเล่

ห้องนอนผู้พิทักษ์สายหมอก

 หนุ่มผมสีน้ำเงิน ตาสีม่วง ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่า ผู้พิทักษ์แห่งสายหมอก หรือชื่อของเขาก็คือ 'เดม่อน สเปโด้' ในตอนนี้เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ปลายเตียงพลางถือกรอบรูปสีม่วงซึ่งในรูปท่าท่างเป็นหญิงสาวชั้นสูง หน้าตาน่ารัก ผมสีชูอ่อน ดวงตาสีอำพัน ที่ซึ่งกำลังอยู่ที่เก้าอี้อย่างผู้ดี

"เจลาเมีย เจ้าไปอยู่ที่ไหน?"เดม่อนบ่นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงคนรักที่หายสาบสูญไป

'ท่านเดม่อน!'หญิงสาวหน้าตายิ้มแย้มสดใสปรากฏขึ้นในความทรงจำ

"เจลาเมีย!"สายตาของเดม่อนสะดุดไปเห็นสมุดปกหนังสีเหลืองที่อยู่ในใต้เก้าอี้หน้ากระจกพลางเดินไปหยิบดู

"ของเจ้านักบวชหรือเปล่า? เหลืองอ๋อยซะขนาดนี้"เดม่อนเมื่อเปิดดูกลับคิดว่านี้เป็นของนัคเคิ้ล ผู้พิทักษ์อรุณ เพราะดูว่าสมุดบันทึกเล่มนี้หน้าปกของมันเป็นสีเหลือง.. และก่อนที่จะคิดอะไรต่อหลุมดำปรากฏตรงหน้าดูดเดม่อนไปทันที

"อะ..อะไรเนี้ย!!!"

ในเมือง

โบสถ์

 ในโบสถ์มีนักบวชอยู่รูปหนึ่งซึ่งกำลังมอบคำอวยพรของพระเจ้าให้แก่หญิงสาวและชายหนุ่มคู่หนึ่งอยู่

"ขอให้มีความสุข.. ชั่วกาลนาน.. และขอให้พระเจ้าคุ้มครองนะ!"นัคเคิ้ลพูดจบก่อนที่หญิงสาวและชายหนุ่มคู่นั้นบอกลาและออกจากโบสถ์ไป

"ลาละครับ/คะ สาธุคุณท่าน"

"โชคดีนะ"

"เฮ้อ~ คนอื่นมีความสุขแต่ทำไมข้าถึงไม่มีความสุขกับเขาบ้างนะ เจ้าว่างั้นหรือไม่ เอมมา"นัคเคิ้ลพูดพลางมองดูรูปหญิงสาวในกรอบรูป ซึ่งในรูปเป็นหญิงสาวหน้าตาเศร้าสร้อย ดวงตาและสีผมเป็นสีเขียวล้วน

"ตอนนี้ เจ้าไปอยู่ที่ไหนกันแน่ เอม"

'นัคเคิ้ล'เอมมาหน้าตาสดใส ยิ้มแย้มที่ผุดขึ้นมาจากความทรงจำของนัคเคิ้ล

หลุมดำขนาดใหญ่ปรากฏตรงรูปปั้นพระแม่มาเรีย..

"นั้นมันอะไรกัน!!"นัคเคิ้ลว่าก่อนที่จะเตรียมสู้..

"อ๊าก!!!!"แต่ไม่ทันที่จะเตรียมตัว นัคเคิ้ลได้ดูดไปเสียแล้ว.. ปล่อยให้โบสถ์ว่างเปล่า..

ปราสาทวองโกเล่

ห้องนั่งเล่น

 "ว่างๆ ว่างจริงๆ"ผู้ทักษ์อัสนี หรือ 'แรมโพ' ร้องขึ้นเมื่ออยู่ตัวคนเดียวไม่มีอะไรทำ(ช่างเป็นผู้พิทักษ์ที่ว่างจริงๆน่ะ)แต่ในความทรงจำยังคงคิดถึงสาวผู้เป็นที่รัก รูเชียโล่..

'รูเชีย เจ้าไปที่ไหนกันแน่?'แรมโพคิดก่อนที่สายตาจะสะดุดที่สมุดเล่มหนึ่ง..

"ของใครกันนะ"เมื่อเปิดดูกลับแต่หน้าว่างเปล่า..

"ของขุนนางนั้นสินะ สีฟ้าอย่างนี้"แรมโพคิดไปเองว่านี้ของอุเก็ตสึ ผู้พิทักษ์พิรุณ เพราะสมุดบันทึกเล่มนี้ปกหนังของมันเป็นสีฟ้า

"อะไรกันนะ!!"แรมโพตกใจที่ข้างหน้าของตนปรากฏหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้นมา

"ว๊าก!!!"ห้องนั่งเล่นว่างเปล่าโดยทันที..

 ณ บัดนี้.. การผจญภัยในโลกอนาคตของเหล่าวองโกเล่พรีโม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว แล้วที่เหล่าวองโกเล่ทั้ง 7 คนคิดถึงอยู่นั้น หญิงสาวทั้ง 7 นางเป็นใครกันแน่.. และหลุมดำปริศนามาจากไหน.. พวกเรามาช่วยให้กำลังใจเหล่าพรีโม่ด้วยกันเถอะ!!

++++



 ‘ONODERA RITSU’