(Harry Potter) แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ ความทรงจำที่แตกสลาย

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 ช่วยเหลือเพื่่อนของเรา

ทางเข้าหมู่บ้านวิงเตอร์เซอร์รีย์

ซอยพรีเว็ต

ขณะนี้เป็นเวลากลางคืน เวลาปัจจุบันคือ 22.50 นาที

บ้านเลขที่ 4

"เวอร์นอน เด็กนั้นยังมีชีวิตอยู่อีกอย่างนั้นเหรอ?"เพ็ตทูเนียถามสามีเรื่องหลานชาย

"ใช้ ทูเนีย!"

"แล้วเมื่อไหร่เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นจะตาย ๆ ไปซะทีละพ่อ!!!"ดัดลีย์ ชายหนุ่มร่างท้วมเอ่ยขึ้น ทั้งสามตอนนี้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น และตอบคำถามกันไปมา จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปพอสมควรจึงขึ้นปิดโทรทัศน์ ปิดไฟเตรียมตัวเข้านอน

หน้าบ้านเลขที่ 4

เวลา 23.00 น.

เหมยหลินและเสี่ยวหลงยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อรอเวลาให้คนในบ้านได้หลับข้างหลังมีลูกน้องอีก 2 คน และลีมูซีนสีดำที่จอดอยู่ห่างออกไป 2 เมตร ทันทีที่ไฟดวงสุดท้ายดับลง.. เหมยหลินจึงสั่งลูกน้องให้เปิดประตูโดยอย่าให้คนภายในบ้านได้รู้ตัว..

"เชิญครับ คุณหนู"

"พวกนายรออยู่ข้างนอก จินกางเขตอาคมอย่าให้ชาวบ้านแถบนี้เห็นเป็นอันขาด!"

"ครับ!"จิน ลูกน้องในสูทดำรับคำ แล้วลงมือทันที

ภายในบ้านเลขที่ 4

"เสี่ยวหลง เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหนน่ะ?"เหมยหลินถาม เสี่ยวหลงก้มลงบนแผนที่ ที่ได้รับมาจากเหย่หลง

"ชั้นสอง"เสี่ยงหลงตอบพลางเดินนำหน้าเหมยหลิน จนกระทั้งมาถึงหน้าห้อง ๆ หนึ่ง

"ห้องนี้นะเหรอ?"

"อื้ม"เสี่ยวหลงว่า ก่อนที่จะลงมือสะเดาะกุญแจห้อง

"นายทำแบบนี้เหมือน โจร เลยน่ะ"เหมยหลินแกล้งพูดเล่นกลับเสี่ยวหลง

"งั้นเหรอ.. เอาได้แล้ว!"

คลิก

เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง และพบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งกอดเขาอยู่มุมห้อง เหมยหลินเดินเข้าไปหาทันที..

"เธอ..ไม่เป็นไรแล้วน่ะ เรามาช่วยแล้ว"เหมยหลินพูดเสียงที่อ่อนโยน ก่อนที่เด็กชายจะเงยหน้าขึ้นมา

"แฮร์รี่!!"เสี่ยวหลงเอยขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นเพื่อนร่วมบ้านของตน ที่มีน้ำตาอาบแก้ม ส่วนเหมยหลินตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าจะเป็นเพื่อนของตน แฮร์รี่ พอตเตอร์

"พวกเธอ! ทำไม?"แฮร์รี่อึ้ง เมื่อเห็นคนที่มาช่วยเหลือตน

"ทำไม? ถึงมาช่วยนะเหรอ?"เหมยหลินตอบ แฮร์รี่พยักหน้าแทนคำตอบ

"ไม่มีเหตุผลหรอก การช่วยเหลือคนที่กำลังลำบากจำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยหรือไง ถ้ามีเหตุผลละก็.. มีเหตุผลอยู่ข้อเดียวเท่านั้นแหละ คือ คน ๆ นั้น ก็เป็น'มนุษย์'เหมือนกับเรา ๆ นี้ไงล่ะ"เหมยหลินให้เหตุผลก่อนที่แฮร์รี่จะปล่อยโฮอย่างไม่อายสายตาใคร ๆ ในที่นั้น..

"ไม่เป็นไรน่ะ ไม่เป็นไรแล้ว แฮร์รี่.."เหมยหลินปลอบเพื่อนของตน ส่วนเสี่ยวหลงหันไปตัดโซ่ที่ข้อเท้าของแฮร์รี่ ก่อนจะ..

"หวา!"เสียงแฮร์รี่อุทานดังขึ้น เมื่อจู่ ๆ ตัวของเขาก็ลอยขึ้น

"นะ..นี้.. ปล่อยฉันเถอะคริสโตเฟอร์!"แฮร์รี่พูดอย่างเขินอายเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกอุ้มท่าเจ้าสาว

"ถ้าปล่อยแล้วนายเดินไหวหรือไง! ดูข้อเท้านายสิ! เลือดออกซะแบบนั้นน่ะ!"เสี่ยวหลงหรือคริสโตเฟอร์ให้เหตุผล เพราะว่าข้อเท้าของแฮร์รี่ห่อหุ้มไปด้วยเลือดและบวมมาก

"หลับซะแฮร์รี่ นายเหนื่อยมามากพอแล้ว! ซินเคียว!"เหมยหลินว่าก่อนที่จะท่องคาถาทำให้แฮร์รี่หลับในอ้อมกอดเสี่ยวหลง

"ไปกันเถอะ!"

"เดี๋ยวก่อนสิ เหมยหลิน?"เสี่ยวหลงทักเหมยหลิน

"อะไรเหรอ?"เหมยหลินถามอย่างสงสัย

"ไม่ลบความทรงจำของบ้านก่อนหรือไง"

"นั้นนะสิ ลืมไปเลย!"

"งั้นก็ใช้เวทย์มนต์ของตระกูลเราซะสิ"

"ได้เลย ชินซูมุระ โคเอน เรนเกียว ความทรงจำเอ๋ย จงเลือนหายไปซะ!"

"เรียบร้อยแล้วสินะ"

"เรียบร้อย ไปกันเถอะ!"

"อื้ม!"ทั้งสองเดินออกจากห้องของแฮร์รี่ แล้วไปสมทบกับลูกน้องที่หน้าบ้าน

"เรียบร้อยนะครับคุณหนู! แล้วท่านนั้นคือ..?"จิน ถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายของตน

"เพื่อนฉันเอง! ไปกันเถอะ!! รายละเอียดถึงบ้านแล้วค่อยคุยกัน!"เหมยหลินให้คำตอบแก่ลูกน้องของตน แล้วทั้งสอง เหมยหลินและเสี่ยวหลงได้ขึ้นรถลีมูซีนทันที

"ครับคุณหนู"

บรืน!

ลีมูซีนสีดำขับออกไปจากหมู่บ้านวิงเตอร์เซอร์รีย์ ซอยพรีเว็ต หน้าบ้านเลขที่ 4 ทันที.. โดยคนภายในบ้านไม่ได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเลย

++++
แล้วเจอกัน!