ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ฮอกวอตส์
ห้องโถงใหญ่
ซึ่งมีพิธีปิดเทอมปี 3 และปีต่อ ๆ ไปและกล่าวโดย ศาสตราจารย์ อัมบัส ดัมเบิลดอร์
"เวลานี้.. ถึงเวลาแล้วที่นักเรียนทุกคนจะได้กลับบ้าน!!"
เฮ!
เสียงเฮร้องของเหล่านักเรียนดังขึ้นอย่างดีใจ เมื่อถึงเวลาปิดเทอมแล้ว
"งานเลี้ยงเริ่มขึ้นได้!!!"
เย้!
เมื่อสิ้นคำพูดจากอาจารย์ใหญ่ เหล่านักเรียนทุกชั้นปี สี่บ้าน ต่างร่วมใจโยนหมวกขึ้นฟ้า ทันที..
บ้านกริฟฟินดอร์
"ปิดเทอมนี้ฉันว่าจะไปฝรั่งเศสล่ะ"
"ก็ดีน่ะสิ"
เสียงของเหล่านักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ดังขึ้น ทุกคนต่างพูดถึงปิดเทอม และเรื่องที่จะไปที่ไหนหลังปิดเทอม
"ปิดเทอมนี้ แม่ฉันจะพาครอบครัวไปเยี่ยมชาลี ที่โรมาเนีย"เสียงของเด็กหนุ่มผมแดงดังขึ้น เด็กหนุ่มคนนี้นามว่า โรนัลด์ วิสลีย์ ชื่อเล่นคือ..
"รอน! กินให้หมดแล้วค่อยพูดได้ไหม?"เสียงของเด็กสาว ดังขึ้น
"รู้แล้วน่า.. เฮอร์ไมโอนี่"
"ว่าแต่.. เฮอร์ไมโอนี่ ปิดเทอมนี้เธอจะไปเที่ยวหรือเปล่า?"เสียงของเด็กผู้ชายในกลุ่มดังขึ้น
"แน่นอน แฮร์รี่ ครอบครัวฉันจะไปญาติที่ ฮอสเตเลีย แล้วเธอล่ะ.."
"ฉัน.. ก็คงอยู่บ้านเดอร์ลีย์เหมือนเดิมนั้นแหละ"แฮร์รี่ ตอบเสียงเบาพลางก้มหน้า แต่โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ยกเว้น..
"มีอะไรหรือเปล่า? โซเฟีย?"เสียงของเด็กหนุ่มที่นั่งห่างสามสหายดังขึ้น
"ฉันไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า? แต่รู้สึกว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์ จะมีดวงตาเศร้า ๆ เสมอ ๆ"เด็กสาวผมดำตอบเพื่อนสนิทของเธอ
"ไม่ได้คิดไปเองหรอก โซเฟีย เวลาที่ผมคุยกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ผมมักจะเห็นเขาทำดวงตาที่เศร้าสร้อยอยู่เสมอ ๆ"เสียงของเด็กหนุ่มคนเดิมดังขึ้น.. แต่กลับมีเสียงของศาสตราจารย์ใหญ่ ดังขึ้น
"นักเรียนที่น่ารักทุกคน ถึงเวลาแล้วที่พวกเราทุกคนจะถึงเวลากลับบ้านอันเป็นที่รักของเรา!!! ขอให้ทุกคนไปขึ้นรถไฟได้แล้ว แล้วพบกันใหม่ปีหน้า!!!"
เมื่ออาจารย์ใหญ่กล่าวจบ เหล่านักเรียนเริ่มทยอยออกจากห้องโถง เพื่อไปเอากระเป๋าและเดินทางไปยังชานชาลาที่ 4 เศษ 3 ส่วน 6 เพื่อขึ้นรถไฟ ซึ่งสถานีรถไฟตั้งอยู่ที่ ด้านหลังโรงพยาบาลเซ็นมังโก
+++
"แล้วพบกันใหม่น่ะ แฮร์รี่ บ๊ายบาย"เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้น เมื่อเห็นพ่อกับแม่เดินมาแต่ไกล จากนั้นโบกลาเพื่อนสนิททั้งสองและเดินทางกลับบ้าน
"รอน"เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มผมแดงหันไปทางขวามือทันที
"อ้าว? พี่บิล"รอน แปลกใจกับคนที่มารับ
"แม่ติดธุระเลยให้พี่มารับ แล้วเธอก็คือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ใช้หรือเปล่า?"
"ครับใช้"
"ขอแนะนำตัวน่ะ ฉันชื่อ บิล วิสลีย์ เป็นพี่ชายคนโต น่ะ"
"ผม แฮร์รี่ พอตเตอร์ ครับ"
"งั้นฉันขอตัวก่อนน่ะ"บิลขอตัวกลับ เนื่องจากนี้เขามีธุระต้องรีบกลับ
"โชคดี แฮร์รี่"รอนบอกกล่าวเพื่อน
"โชคดี รอน"แฮร์รี่ โบกมือลาเพื่อนสนิท จนลับสายตาไป..
'จากนี้.. เราต้องกลับบ้านหลังนั้นอีกครั้ง.. ไม่อยากเลย!'พลันสายตาของแฮร์รี่ ก็เหลือไปเห็นลุงเวอร์นอนเดินมาทางเขา
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้!!"เสียงตะคอกเบา ๆ ของลุงเวอร์นอนดังขึ้น ทำให้แฮร์รี่ รีบเดินตามกลับไปที่รถทันที
+++
บ้านเดอร์สลีย์
โครม!
เมื่อถึงภายในตัวบ้าน เวอร์นอน ลากหลานชายของภรรยาขึ้นชั้นสองทันที ต่อด้วยโยนเขาเข้าห้อง พร้อม ๆ กับล็อกประตูห้อง
"วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ขอระบายซักหน่อยเถอะ!!"เวอร์นอน ถอดเข็มขัดของเขาออกมาแล้วฟาดไปยังตัวแฮร์รี่อย่างแรง!
เพียะ เพียะ เพียะ
"โอ๊ย! ผมเจ็บ ได้โปรด! หยุดเถอะครับ! ฮือ ๆ"เสียงอ้อนวอนของแฮร์รี่ ดังขึ้น แต่นั้นกลับทำให้อารมณ์ของเวอร์นอนเพิ่มขึ้นมากกว่าเก่า
เพียะ เพียะ เพียะ
"โอ๊ย! โอ๊ย! โอ๊ย!"เสียงร้องที่ทรมานของแฮร์รี่ ดังขึ้นตลอดทั้งบ่าย เสียงที่ร้องขอให้หยุด เสียงร้องที่ทรมาน เสียงที่เจ็บปวด บ่ายวันนั้น เวอร์นอน เดอร์สลีย์ ฟาดแฮร์รี่ด้วยเข็มขัด จนกระทั่งแฮร์รี่ สลบไป..
"ฉันจะไม่ให้แกหายไปไหนทั้งนั้น!"สิ้นเสียง เวอร์นอนหยิบโซ่ขึ้นมาและสวมเข้ากับข้อเท้าและข้อมือของแฮร์รี่พร้อมล็อกกุญแจ เมื่อสวมให้เสร็จเขาจึงเดินออกจากห้องไป โดยไม่ได้หันหลังกลับมาดูหลานชายอีกเลย..
"อึก! เจ็บ! ทรมาน! ใครก็ได้! ช่วยด้วย!"เสียงที่แผ่วเบาของแฮร์รี่ ดังขึ้น จากนั้นก็หมดสติไปทันที..
+++++++++
เฮ่อ~ ไม่ได้แต่งตั้งนาน เล่นเอาเหงื่อซิกเลย = 0 =!
เป็นอย่างไรบ้างค่ะ สำหรับเรื่องนี้.. จากนี้จะพยายามมาแต่งทุกวันน่ะค่ะ
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจค่ะ ^^
ห้องโถงใหญ่
ซึ่งมีพิธีปิดเทอมปี 3 และปีต่อ ๆ ไปและกล่าวโดย ศาสตราจารย์ อัมบัส ดัมเบิลดอร์
"เวลานี้.. ถึงเวลาแล้วที่นักเรียนทุกคนจะได้กลับบ้าน!!"
เฮ!
เสียงเฮร้องของเหล่านักเรียนดังขึ้นอย่างดีใจ เมื่อถึงเวลาปิดเทอมแล้ว
"งานเลี้ยงเริ่มขึ้นได้!!!"
เย้!
เมื่อสิ้นคำพูดจากอาจารย์ใหญ่ เหล่านักเรียนทุกชั้นปี สี่บ้าน ต่างร่วมใจโยนหมวกขึ้นฟ้า ทันที..
บ้านกริฟฟินดอร์
"ปิดเทอมนี้ฉันว่าจะไปฝรั่งเศสล่ะ"
"ก็ดีน่ะสิ"
เสียงของเหล่านักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ดังขึ้น ทุกคนต่างพูดถึงปิดเทอม และเรื่องที่จะไปที่ไหนหลังปิดเทอม
"ปิดเทอมนี้ แม่ฉันจะพาครอบครัวไปเยี่ยมชาลี ที่โรมาเนีย"เสียงของเด็กหนุ่มผมแดงดังขึ้น เด็กหนุ่มคนนี้นามว่า โรนัลด์ วิสลีย์ ชื่อเล่นคือ..
"รอน! กินให้หมดแล้วค่อยพูดได้ไหม?"เสียงของเด็กสาว ดังขึ้น
"รู้แล้วน่า.. เฮอร์ไมโอนี่"
"ว่าแต่.. เฮอร์ไมโอนี่ ปิดเทอมนี้เธอจะไปเที่ยวหรือเปล่า?"เสียงของเด็กผู้ชายในกลุ่มดังขึ้น
"แน่นอน แฮร์รี่ ครอบครัวฉันจะไปญาติที่ ฮอสเตเลีย แล้วเธอล่ะ.."
"ฉัน.. ก็คงอยู่บ้านเดอร์ลีย์เหมือนเดิมนั้นแหละ"แฮร์รี่ ตอบเสียงเบาพลางก้มหน้า แต่โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ยกเว้น..
"มีอะไรหรือเปล่า? โซเฟีย?"เสียงของเด็กหนุ่มที่นั่งห่างสามสหายดังขึ้น
"ฉันไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า? แต่รู้สึกว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์ จะมีดวงตาเศร้า ๆ เสมอ ๆ"เด็กสาวผมดำตอบเพื่อนสนิทของเธอ
"ไม่ได้คิดไปเองหรอก โซเฟีย เวลาที่ผมคุยกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ผมมักจะเห็นเขาทำดวงตาที่เศร้าสร้อยอยู่เสมอ ๆ"เสียงของเด็กหนุ่มคนเดิมดังขึ้น.. แต่กลับมีเสียงของศาสตราจารย์ใหญ่ ดังขึ้น
"นักเรียนที่น่ารักทุกคน ถึงเวลาแล้วที่พวกเราทุกคนจะถึงเวลากลับบ้านอันเป็นที่รักของเรา!!! ขอให้ทุกคนไปขึ้นรถไฟได้แล้ว แล้วพบกันใหม่ปีหน้า!!!"
เมื่ออาจารย์ใหญ่กล่าวจบ เหล่านักเรียนเริ่มทยอยออกจากห้องโถง เพื่อไปเอากระเป๋าและเดินทางไปยังชานชาลาที่ 4 เศษ 3 ส่วน 6 เพื่อขึ้นรถไฟ ซึ่งสถานีรถไฟตั้งอยู่ที่ ด้านหลังโรงพยาบาลเซ็นมังโก
+++
"แล้วพบกันใหม่น่ะ แฮร์รี่ บ๊ายบาย"เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้น เมื่อเห็นพ่อกับแม่เดินมาแต่ไกล จากนั้นโบกลาเพื่อนสนิททั้งสองและเดินทางกลับบ้าน
"รอน"เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มผมแดงหันไปทางขวามือทันที
"อ้าว? พี่บิล"รอน แปลกใจกับคนที่มารับ
"แม่ติดธุระเลยให้พี่มารับ แล้วเธอก็คือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ใช้หรือเปล่า?"
"ครับใช้"
"ขอแนะนำตัวน่ะ ฉันชื่อ บิล วิสลีย์ เป็นพี่ชายคนโต น่ะ"
"ผม แฮร์รี่ พอตเตอร์ ครับ"
"งั้นฉันขอตัวก่อนน่ะ"บิลขอตัวกลับ เนื่องจากนี้เขามีธุระต้องรีบกลับ
"โชคดี แฮร์รี่"รอนบอกกล่าวเพื่อน
"โชคดี รอน"แฮร์รี่ โบกมือลาเพื่อนสนิท จนลับสายตาไป..
'จากนี้.. เราต้องกลับบ้านหลังนั้นอีกครั้ง.. ไม่อยากเลย!'พลันสายตาของแฮร์รี่ ก็เหลือไปเห็นลุงเวอร์นอนเดินมาทางเขา
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้!!"เสียงตะคอกเบา ๆ ของลุงเวอร์นอนดังขึ้น ทำให้แฮร์รี่ รีบเดินตามกลับไปที่รถทันที
+++
บ้านเดอร์สลีย์
โครม!
เมื่อถึงภายในตัวบ้าน เวอร์นอน ลากหลานชายของภรรยาขึ้นชั้นสองทันที ต่อด้วยโยนเขาเข้าห้อง พร้อม ๆ กับล็อกประตูห้อง
"วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ขอระบายซักหน่อยเถอะ!!"เวอร์นอน ถอดเข็มขัดของเขาออกมาแล้วฟาดไปยังตัวแฮร์รี่อย่างแรง!
เพียะ เพียะ เพียะ
"โอ๊ย! ผมเจ็บ ได้โปรด! หยุดเถอะครับ! ฮือ ๆ"เสียงอ้อนวอนของแฮร์รี่ ดังขึ้น แต่นั้นกลับทำให้อารมณ์ของเวอร์นอนเพิ่มขึ้นมากกว่าเก่า
เพียะ เพียะ เพียะ
"โอ๊ย! โอ๊ย! โอ๊ย!"เสียงร้องที่ทรมานของแฮร์รี่ ดังขึ้นตลอดทั้งบ่าย เสียงที่ร้องขอให้หยุด เสียงร้องที่ทรมาน เสียงที่เจ็บปวด บ่ายวันนั้น เวอร์นอน เดอร์สลีย์ ฟาดแฮร์รี่ด้วยเข็มขัด จนกระทั่งแฮร์รี่ สลบไป..
"ฉันจะไม่ให้แกหายไปไหนทั้งนั้น!"สิ้นเสียง เวอร์นอนหยิบโซ่ขึ้นมาและสวมเข้ากับข้อเท้าและข้อมือของแฮร์รี่พร้อมล็อกกุญแจ เมื่อสวมให้เสร็จเขาจึงเดินออกจากห้องไป โดยไม่ได้หันหลังกลับมาดูหลานชายอีกเลย..
"อึก! เจ็บ! ทรมาน! ใครก็ได้! ช่วยด้วย!"เสียงที่แผ่วเบาของแฮร์รี่ ดังขึ้น จากนั้นก็หมดสติไปทันที..
+++++++++
เฮ่อ~ ไม่ได้แต่งตั้งนาน เล่นเอาเหงื่อซิกเลย = 0 =!
เป็นอย่างไรบ้างค่ะ สำหรับเรื่องนี้.. จากนี้จะพยายามมาแต่งทุกวันน่ะค่ะ
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น