โชเน็น อนเมียวจิ ศึกจอมเวทปราบมาร

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ความฝันบอกเหตุ

"มกคุง..อยู่ไหนน่ะ..มกคุง!"ท่ามกลางความมืดมิด หนุ่มน้อยอายุ13ปีนามว่า อาเบะ โนะ มาซาฮิโระ ซึ่งตอนนี้กำลังร้องเรียกหาสัตว์อสูรสีขาวนามว่า มกคุง ทว่าตัวจริงของมันเป็นหนึ่งในสิบสองเทพนักรบ โทดะ ขุนพลแห่งเพลิงกาฬที่แสนเย็นชาแต่เมื่อเป็นร่างแปลงเป็นสัตว์อสูรสีขาวนิสัยจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
หรือ นามที่มหาอนเมียวจิแห่งยุค อาเบะ โนะ เซย์เมย์ตั้งให้คือ กุเร็น ที่แปลว่า ดอกบัวสีแดง ซึ่งมาซาฮิโระได้สิทธิในการเรียกชื่อนี้ด้วยเช่นกัน

"มกคุง! นั้น..อะไรน่ะ!!"ระหว่างที่ร้องเรียกหาสัตว์อสูรคู่หูบัดนี้เบื้องหน้าของมาซาฮิโระได้ปรากฏหลุมดำขนาดใหญ่ที่ตอนนี้เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วดุจสายลม

"เหวอ! ช่วยด้วย กุเร็น!"

...ฮิโระ...
...มาซาฮิโระ...
"มาซาฮิโระ!!"

เฮือก!
เด็กหนุ่มลืมตามองอย่างเลื่อยลอยเบื้องหน้าได้ปรากฏมีสัตว์อสูรสีขาว เด็กสาววัยแรกรุ่น หญิงสาวและชายหนุ่มซึ่งมองลงอย่างเป็นห่วงแต่เมื่อเห็นมาซาฮิโระกระพริบตา 1 ครั้งจึงหายห่วง

"มาซาฮิโระจ๊ะ เป็นอะไรหรือเปล่า!"อากิโกะหรือบุตรีของมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายฟูจิวาระ โนะ มิจินางะ ฟูจิวาระ โนะ อากิโกะที่ตอนนี้มาอาศัยอยู่กับคฤหาสน์อาเบะด้วยเหตุผลบางอย่างโดยว่าเป็นญาติห่างๆกับอาเบะ เซย์เมย์ เอยถามอย่างเป็นห่วง

"ข้าเป็นอะไรไปหรือขอรับ..ท่านแม่"มาซาฮิโระถามหญิงสาวผู้นั่งข้างตนและสัตว์อสูร แต่นางผู้นี้ไม่มีญาณมองอสูรจึงมองไม่เห็น

"มาซาฮิโระ! ลูกน่ะฝันร้ายน่ะจ๊ะ อาโกะปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นจึงมาตามแม่ไงจ๊ะ!"ซึยุกิ ผู้เป็นมารดาถามอย่างเป็นห่วงเมื่อไม่กี่ยามก่อนหน้านี้อากิโกะเดินมาบอกว่ามาซาฮิโระปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นตนจึงมาปลุกแทนแต่กลับมาเห็นลูกชายคนสุดท้องร้องครวญครางอย่างทรมานจึงวานให้ไปตามโยชิมาสะ เมื่อโยชิมาสะมาแล้วจึงบอกให้ปลุกเดี๋ยวนี้

"เจ้าน่ะ! เป็นอะไรหรือเปล่า ทั้งอากิโกะ ข้า ซึยุกิ โยชิมาสะ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น เห็นร้องครวญครางตั้งหลายหน"สัตว์อสูรที่มีนามว่า มกคุง ซึ่งย่อมาจาก โมโนโนเคะ ทีมาซาฮิโระตั้งให้อย่างกึ่งล้อแม้มันจะไม่ชอบใจนักแต่ก็ไม่ว่าอะไรเช่นกัน สัตว์อสูรตัวนี้มีรูปร่างขนาดราวแมวตัวใหญ่หรือสุนัขขนาดย่อม หางยาวโบกไปมา ใบหูยาวลู่ไปด้านหลัง รอบคอมีรอยนูนสีแดงคล้ายลูกปัดจุลภาค ปลายเท้าทั้งสี่มีเล็บห้าเล็บ มีลวดลายสีแดงคล้ายดอกไม้อยู่บนหน้าผาก ดวงตาที่จ้องมองเป็นสีอาทิตย์อัสดงมองลงมาอย่างเป็นห่วง

"ข้าฝัน.."มาซาฮิโระลุกนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งตัวเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อทั้งๆที่ไม่ใช้ฤดูร้อนแม้ตอนนี้จะเริ่มเข้าฤดูใบไม่ร่วงแล้ว

"ฝันว่าอะไรล่ะ..!"สัตว์อสูรเอยถามอย่างเป็นห่วง

"ข้าฝันว่า..มีหลุมดำขนาดใหญ่มาปรากฏตรงหน้าข้าแล้วดูดข้าเข้าไปในความมืดนั้น!"

หมับ

อากิโกะกอดปลอบมาซาฮิโระราวมารดาปลอบโยนบุตรเวลาร้องไห้หรือฝันร้าย

"ไม่เป็นไรแล้วน่ะจ๊ะ! ไม่เป็นไรแล้ว ทำใจให้สบายเถอะน่ะมาซาฮิโระ"อากิโกะพูดด้วยเสียงอันอ่อนโยนจึงทำให้มาซาฮิโระผ่อนคลายลงไปบ้าง

"อืม.."มาซาฮิโระซึ่งตอนนี้ผ่อนคลายได้บ้างแล้วจึงรู้สึกตัวว่าในห้องนี้ไม่มีแค่ตนกับอากิโกะเท่านั้น

"..ฮะแฮ่ม.."มกคุงขัดจังหวะขึ้นจึงทำให้มาซาฮิโระได้สติ

"เอ่อ.. อากิโกะเจ้าเป็นผู้หญิงน่ะ อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายอย่างข้าง่ายๆสิ"มาซาฮิโระที่ตอนนี้ใบหน้าที่เคยขาวกลับแดงขึ้นเล็กน้อย

"คิก ๆ จ๊ะ! ข้าไม่กอดก็ได้ คิกๆ"อากิโกะหัวเราะกับท่าทางของมาซาฮิโระเล็กน้อย

"ซึยุกิ ข้าว่าออกไปจากห้องกันดีกว่าน่ะ"โยชิมาสะที่นั่งเงียบมานานจึงชวนภรรยาของตนออกไปจากห้องของลูกชายคนเล็ก

"เจ้าค่ะ"แล้วสองสามีภรรยาก็เดินออกจากห้องไป

"รีบๆแต่งตัวดีกว่าน่ะเดี๋ยวไปทำงานที่กรมอนเมียวสายน่ะจ๊ะ!"อากิโกะพูดพลางจัดเก็บกิโมโนพื้นใหญ่ที่มาซาฮิโระใช้เป็นผ้าห่ม

"อืม!"มาซาฮิโระตอบด้วยท่าทีขัดเขินจนอากิโกะขอตัวออกจากห้องไปสัตว์อสูรที่นั่งเงียบมานานจึงเอยปากปนแซวมาซาฮิโระว่า

"เหมือนสามีภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันใหม่ๆเลยแฮะ!"ด้วยคำพูดนี้มาซาฮิโระจึงหน้าแดงไปทั่วหน้า ท่ามกลางเสียงนกร้องและแสงอาทิตย์เจิดจรัสที่สาดส่องลงมา