ไม่บอกเธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อสาวมหาลัยและหนุ่มมหาลัยมาเจอกัน ความอลหม่านจึงเกิดขึ้น

เนื้อเรื่อง : พลอยเพชร

เนื้อเรื่อง

“สายแน่ๆ เลยยัยลูกแพร์เอ๊ย”

ชั้นสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย แล้วรีบแต่งตัวไปมหาวิทยาลัยเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของการเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งของชั้น แล้วรุ่นพี่ที่คณะก็นัดรวมตอนแปดโมงด้วย แล้วนี่ก็จะแปดโมงแล้ว ชั้นรีบแต่งตัวออกจากบ้าน เมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยชั้นรีบวิ่งเข้าไปที่ตึกคณะทันที โดยมีเพื่อนชั้นโบกมือเรียก

“ยัยแพร์ ทางนี้สายเสมอเลยแกอ่ะ” ยัยบลู เพื่อนชั้นทัก

“โทษว่ะ พอดีเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย”

“ตลอดอ่ะแกเนี่ย” ยัยเดียร์ เพื่อนชั้นอีกคนทัก

นี่ชั้นถือว่าโชคดีมากๆ ที่เพื่อนตั้งแต่สมัยม.ต้นอย่างพวกมันได้ที่เรียนที่เดียวกัน แถมคณะและสาขาเดียวกันด้วย กิจกรรมในช่วงเช้าวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากเพราะเพิ่งเปิดเทอมเป็นวันแรก

เวลา 15.00 น.

วันนี้รุ่นพี่ปล่อยก่อนเวลา 1 ชั่วโมง เราสามคนจึงมีเวลาเดินลั้ลลากันที่สยาม ที่ประจำของพวกเรา

“โอ๊ย ใครเดินชนว่ะเนี่ย”

“ขอโทษครับเป็นอะไรป่าว”

โห !!! แม่เจ้า หล่อเว่อร์เลย กินอะไรเป็นอาหารว่ะเนี่ย เป๊ะเว่อร์ อย่างกะดาราแน่ะ

“เธอๆๆ เป็นอะไรป่าว สงสัยจะเพี้ยนแฮะ เหม่ออยู่ได้” จบเลยพ่อเทพบุตร สะดุดเป็นแผ่นถลอกเลย

“ไม่เป็นไร อ้อ ชั้นไม่ได้เพี้ยนย่ะ”

“ก็ดี ไปล่ะ”

“แปลกคนนายนี่ หน้าตาก็ดี แต่นิสัยเหมือนจะขัดกับหน้าตายังไงไม่รู้”

“ก็เหมือนแกไง ยัยแพร์ 5555” เพื่อน 2 ตัว ประสานเสียงพูดขึ้นมา

“เอ๊ะ พวกแกนี่ ไปๆ กลับบ้านกัน หลายโมงแล้ว”

BTS สยามคนเยอะเหมือนเคย ไม่ได้เจอกันนานก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน -_-

ณ คอนโด ถึงซ่ะทีน่ะ ย้ายมาอยู่เกือบจะถึงเดือนแล้ว คิดถึงพ่อกับแม่จัง

เวลา 19.30 น.

~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~ ~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~ ~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~ รู้แล้วๆ ค่า จะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละ เคาะจังเลย แล้วใครกันน่ะที่มาเคาะเวลานี้ กำลังดูหนังเพลินๆ เลย

“มีอะไรป่าวค่ะ........ เอ๋ นี่มันนาย คนที่เดินชนที่สยามนี่”

“พอดีมีพัสดุมา แล้วเค้าส่งผิดห้อง อ่ะนี่ น.ส.พิมพิศา พิริยะเวชชาสกุล” ชั้นเขินนะย่ะ มาเรียกชื่อจริง

“ชั้นชื่อลูกแพร์ย่ะ ไม่ต้องเรียกเต็มขนาดนั้นก็ได้”

“อืม ถามชื่อด้วยหรอ”

“L”

นายนี่นี่มันยังไงกันนะ คิดจะเป็นคู่ปรับกับชั้นงั้นเหรอ ได้ เดี๋ยวลูกแพร์คนนี้จัดให้

เช้าวันรุ่งขึ้น

สายอีกแล้วยัยแพร์เอ๊ยยย รู้สึกปวดหัวนิดๆ ด้วย แย่แน่เลยคราวนี้ รับน้องด้วย ขับรถไปเองก็ได้ว่ะวันนี้ แต่รู้สึกเหมือนรถจะไม่เป็นใจกับชั้น ว้ากกก รถสตาร์ทไม่ติด อยากจะบ้าตาย ทำไงได้ไม่ทันแล้วโว้ย วิ่งค้า

~ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ~

(อยู่ไหนค่ะ คุณนายสายเสมอ)

“กำลังวิ่งไปแก”

(เฮ้ย วิ่งอ่อ แล้วรถอ่ะทำไมไม่ขับ บีทีเอสก็มี)

“ก็นั่นแหละรถมันสตาร์ทไม่ติด กำลังวิ่งไปบีทีเอส วินก็ไม่มี เออ แค่นี้ก่อนน่ะเดียร์ แล้วเจอกัน”

ชั้นรีบวางโทรศัพท์ ด้วยความที่รีบดันทำชีทเพลงรับน้องปลิวไปกลางถนน นี่ชั้นรีบอยู่น่ะเนี่ย ไม่เก็บก็ไม่ได้ด้วย

~ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด // กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~

ความในใจของปริ๊นซ์

เธอๆๆ ตัวร้อนจี๋เลย เฮ้ย นี่มันลูกแพร์นี่ จะเป็นไรมั้ยเนี่ย ผมไม่รอช้ารีบอุ้มเธอขึ้นรถแล้วเลี้ยวรถกลับคอนโดทันที เธอคงแค่เป็นลมหมดสติไปแค่เท่านั้นเอง คนอะไรตัวเบาเป็นบ้าเลย กินข้าวบ้างป่ะเนี่ย ฮึ่ยยย (แล้วจะโกรธเค้าทำไม -_-) ผมอุ้มเธอขึ้นไปที่ห้องแล้วก็ให้ดมยาดม แต่ก็ยังไม่ฟื้น และก็รู้สึกได้ว่าตัวเธอร้อนขึ้นกว่าเดิมด้วย เลยต้องเช็ดตัวให้เธอ ความจริงแล้วผมแอบชอบเธอตั้งแต่แรกเห็นแล้ว ตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดแห่งนี้เมื่อครั้งแรก ผมเห็นเธอมาคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงกับแม่ของเธอ ทำนองว่าคิดถึงแม่ แต่ตอนนี้ผมก็ยังไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ อีกวันนึงในตอนเช้า เธอออกมารดน้ำดอกไม้ที่ระเบียงแล้วก็คุยกับต้นไม้ ตอนนั้นผมแอบขำ เพราะคิดว่าคนบ้าอะไรคุยกับต้นไม้ก็เป็น พอวันต่อมาอีกเธอก็มารดน้ำดอกไม้ที่ระเบียงอีกและก็คุยกับต้นไม้อีกเช่นเคย แต่คราวนี้เธอมองมาเห็นต้นกุหลาบ ที่อยู่หน้าระเบียงผม เธอก็รดน้ำให้ พร้อมกับพูดอะไรอีกก็ไม่รู้ แล้วก็เดินเข้าไปในห้อง วันต่อมาอีกวันนึงผมกำลังจะเดินเข้ามาห้องหลังจากที่ไปซื้อของมา แต่ก็ต้องหยุดชะงักซุ่มอยู่ตรงมุมเมื่อได้เห็นผู้หญิงคนนึงเปิดประตูแล้วมีท่าทีแปลกใจที่เห็นแมวอยู่หน้าห้องตัวเอง เธอยิ้ม (ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเวลาเธอยิ้มนั้นน่ารักจริงๆ ) และก็พูดกับแมวตัวนั้นว่า ‘สงสัยจะหิวแฮะ’ แล้วเธอก็หายไปในห้อง สักพักก็ออกมาพร้อมกับนม แล้วก็นมไปวางให้แมวกินพร้อมกับลูบกหัวแมวตัวนั้น (ผมอยากเป็นแมวตัวนั้นจริงๆ เลย) เมื่อผมกลับมาห้อง ผมก็ได้แต่คิดถึงเธอคนนี้ และเป็นเอามากด้วย และก็ดูเหมือนว่าจะสนใจเธอมาก เพราะต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาเฝ้ามองเธอรดน้ำดอกไม้ที่ระเบียงทุกวัน จนวันหนึ่งที่ผมรอนานมากแล้ว แต่เธอก็ไม่ออกมารดน้ำซักที วันนี้มีรับน้องด้วย ก็เลยต้องรีบไปมหาลัย ในตอนเย็นของวันนี้นั่นเองด้วยความที่ผมรีบเลยเดินชนผู้หญิงคนนึงไป และก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเป็นเธอคนนี้ เธอเรียนที่เดียวกันกับผมด้วยนี่นา คณะอะไร ภาคอะไรอ่ะ อยากรู้จัง ผมทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ ก็เลยพูดแบบนั้นไป เพราะความเขิน (ย้อนกลับปอ่านข้างบน) วันนี้ผมดูมีความสุขมากจริงๆ ตกเย็นมีกล่องพัสดุมาวางไว้ที่หน้าห้องผม ทว่ามันไม่ใช่ของผมแต่เป็นของเธอนั่นเอง ซึ่งก็ทำให้ผมได้เริ่มคุยกับเธอ และก็ได้รู้ว่าเธอชื่อลูกแพร์ ชื่อน่ารักดีแฮะ แต่นิสัยเธอออกจะดูก๋ากั่นดี ไม่เป็นไรผมชอบคนแบบนี้ ผมชักสนใจเธอมากกว่าเดิมแล้วสิ ^^

เวลา 15.00 น.

เธอก็ยังไม่ตื่นนี่จะนอนกินบ้านกินเมืองเลยหรือไงเนี่ย

20.00 น.

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก รู้สึกว่าไข้ก็ลดลงแล้ว

ลูกแพร์

08.00 น.

ชั้นตื่นขึ้นมาพร้อมกับดูนาฬิกาที่ผนังห้อง เฮ้ยนี่มัน 8 โมงแล้วนี่หว่า ว้ากกก สายแล้วๆๆๆ ชั้นรีบหยิบผ้าแล้วกระโจนไปที่ห้องน้ำทันที

~ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โรคจิต ~

“นี่ลูกแพร์ ชั้นเอง” ชั้นมองหน้าเค้าพลางครุ่นคิด

“นี่มันนายข้างห้องนี่ แล้วมาทำอะไรที่ห้องน้ำชั้นเนี่ย อ่อ จะมาแอบดูชั้นอาบน้ำใช่มั้ย นายโรคจิต”

“นี่มันห้องชั้น”

“หา ว่าไงน่ะ ห้องนาย แล้วชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไง หรือว่า... นายปล้ำชั้นใช่มั้ย”

“ใครจะไปปล้ำคนอย่างเธอลงเนี่ย ดูตัวเองในกระจกซ่ะก่อน”

“แล้วชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่ะ”

“เธอเป็นลมเมื่อวานที่หน้ารถชั้น ชั้นก็เลยแบกเธอมาที่นี่ พึ่งฟื้นเนี่ย จะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหน”

อ่อ ใช่แล้ว เมื่อวานชั้นหน้ามืดนี่หว่า

“อีกอย่างชั้นไม่ได้ชื่อโรคจิต ชั้นชื่อปริ๊นซ์ J”

นายบ้า มายิ้มแล้วก็จากไปบ้าหรือป่าว ชั้นรีบเดินออกจากห้องนายปริ๊นซ์อย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งรีบตรวจเช็คดูตัวเอง แต่ก็อยู่สภาพเดิมนี่หว่า จะติดที่ผมนี่แหละที่ฟูเหมือนไม่ได้หวีมาหลายวัน -_-

ชั้นรีบแต่งตัวภายในเวลาอันน้อยนิด แต่พอเปิดประตูออกไปก็เจอนายปริ๊นซ์ยืนอยู่หน้าห้องพอดี

“เธอลืมกระเป๋า”

“ขอบใจย่ะ” เอ๋ เพิ่งสังเกตุว่านายนี่เรียนที่เดียวกันกับชั้นเลยนี่หว่า คิดอะไรดีๆ ออกแล้ว หึ หึ หึ

ตอนนี้ชั้นได้มานั่งหน้าสลอนเป็นตุ๊กตาหน้ารถของนายปริ๊นซ์ เพราะชั้นบอกว่าถ้าไม่ให้ไปด้วย จะบอกว่านายพาชั้นไปปล้ำแล้วไม่ยอมรับ โฮะๆๆๆ ชั้นไม่สายแล้ว ชั่วร้ายจริงๆ

“นี่ถ้าไม่ติดว่าเธอแกล้งชั้น ชั้นไม่ยอมให้มาด้วยง่ายๆ หรอก”

“อย่าบ่นซิค่ะ โชเฟอร์”

“L”

“J จอดหน้าตึกคณะสถาปัตย์น่ะ”

“นี่เธออยู่คณะสถาปัตย์อ่อ”

“อย่าบอกน่ะว่านายก็...”

“ใช่”

“ชั้นจะหนีนายพ้นมั้ยเนี่ย”

เมื่อไปถึงที่คณะ ก็สายอยู่ดี สรุปโดนทำโทษครับ เซ็งไปน่ะลูกแพร์

“น้องสองคนอ่ะ ในฐานะที่มาสาย 3 ชั่วโมง พี่จะลงโทษด้วยการมัดมือด้วยกันคนละข้าง 3 วัน ทราบ”

ไม่น่ามาพร้อมนายนี่เลยจริงๆ คนสวยเซ็งว่ะ

“ปริ๊นซ์ ชั้นปวดฉี่อ่ะ”

“ลำบากชั้นจริงเธอนี่”

“ไปเหอะน่า ไม่ไหวแล้ว”

~ ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ~

“ว่าไงค่ะ พี่กร”

(คือพี่ขอโทษ พี่รู้สึกว่าเราห่างกันเกินไป พี่รักเราน่ะ แต่ เราเลิกกันเถอะนะ พี่มีคนใหม่แล้ว)

ชั้นอึ้ง พร้อมกับทำโทรศัพท์หล่น อยู่ๆ น้ำตาที่ไม่เคยไหลมานานมันก็ไหลออกมา ชั้นไม่รู้สึกอายใครแม้กระทั่งปริ๊นซ์ที่ยืนอึ้ง คงสงสัยว่าชั้นเป็นอะไรมั้ง

“ซบได้น่ะ ชั้นไม่ว่า”

“ทำไมเค้าต้องทิ้งชั้นด้วยอ่ะ ทำไมอ่ะ ทำไมอ่ะ ชั้นไม่เข้าใจ ฮือ ๆ ๆ”

“เค้าอาจจะไม่อยากฝืนเพื่อให้แพร์เจ็บก็ได้ ก็เลยบอกซะตอนนี้ ดีกว่าสายไป”

“ก็แล้วทำไม ชั้นผิดอะไร”

“เธอไม่ผิดหรอกน่ะ เปิดใจรับใครสักคนสิ เธออาจจะเข้าใจกว่านี้ก็ได้”

“นายหมายความว่าไงอ่ะ”

“อกน้อยๆ นี้ถึงมันจะไม่อุ่น แต่มันก็กว้างพอที่จะปลอบใจเธอได้น่ะ ชั้นรักเธอน่ะ แพร์ เธอจะยอมเป็นแฟนกับชั้นมั้ย”

“ไม่...”

“ชั้น”

“ฟังให้จบก่อนสิ”

“หือ”

“ไม่ ปฏิเสธต่างหากล่ะ”

“:X”

ไม่ต้องพูดอะไรต่อแล้ว เพราะตอนนี้ ปากฉันถูกปิดด้วยจูบของผู้ชายคนนึงที่ชั้นรู้จักเพียงไม่กี่วัน แต่ชั้นกด็รู้สึกเหมือนกับว่านายกับชั้นรู้จักกันมานานแล้ว จูบที่แสนหวานและอ่อนโยน ทำให้ชั้นหวั่นไหวได้ ลาล่ะค่ะ J