รักเเรกของคุณหนูสุดเปิ่น

ลำดับตอนที่ #1 : เธอต้องรับผิดชอบ

       "เย้ๆ เปิดเทอมเเว้วดีใจจังเล้ย" ฉันคิดขณะหมุนตัวอยู่หน้ากระจก


       "ก๊อกๆ ก๊อก คุณหนูคะได้เวลาทานอาหารเช้าเเล้วค่ะ"


       "ค่ะ จะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ" ฉันทานอาหารเช้าเสร็จฉันก้อไปโรงเรียน เมื่อถึงโรงเรียนฉันก้อไปนั่งที่ประจำในกลุ่ม พอไปถึงก้อไปเจอยัยฝนนั่งอยู่เเล้ว

       "เเหม ไม่เจอกันนานเลยนะ เป็นยังไงบ้าง"ยัยฝนถามฉัน
 

       "ก็ดีอ่ะ เเล้วยัยฟ้าอ่ะ"


       "ไปซื้อขนมอยู่ อ้อนั่นไงมาพอดีเลย ตายยากจริงเลย"


       "นินทาอะไรฉันเหรอจ้ะ"ยัยฟ้าถาม


       "เปล่าย่ะ"เเละเราทั้งสามก้อนั่งคุยกันจนกระทั่ง   


      "กริ๊งงงงงงงงงงง"เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนพวกเราทั้งสามจึงเดินขึ้นห้องเรียน เราทั้งสามได้อยู่ห้องเดียวกัน เเละได้นั่งที่ใกล้กันจึงสามารถคุยกันได้สะดวก วิชานี้เเสนจะน่าเบื่อเหลือเกินฉันคิดในขณะที่สัปงกสลึมสลือ เเละในที่สุดก้อถึงเวลาพักกลางวัน


        "ไปหาอะไรกินกันเถอะ"ฉันชวนยัยฝนเเละยัยฟ้าซึ่งในตอนนี้กำลังหลับได้ที่
 

        "ตื่นๆๆ ตื่น"เมื่อไม่มีวี่เเววว่าจะตื่นฉันจึงตะโกนออกไปว่า "ไฟไหม้"


        "อ้ายย ไหนๆไฟไหม้"ยัยฝนเเละฟ้ารีบตื่นขึ้นมาทันที
 

        "55555 "ฉันหัวเราะ


        "อึ๋ย ยัยเมเบอร์เธอรู้อะไรมั้ยฉันฝันว่าพี่เรย์กำลังยื่นดอกไม้ให้ฉันอยู่เลย เธอทำฉันหงุดหงิดนะเนี้ย"ยัยฝนบ่นงุบงิบ
 

        "ขอโทษก็ได้ ก็คนมันหิวข้าวนี่"


        "งั้นก็รีบไปกัน"ยัยฟ้ารีบพูดก่อนที่ยัยฝนจะบ่นอะไรไปมากกว่านี้

          เมื่อไปถึงโรงอาหารฉันก็คิดได้ว่าลืมกระเป๋าตังส์ไว้บนห้องฉันจึงบอกฝนกับฟ้าว่าให้ไปกินกันก่อนเดี๋ยวฉันตามไป หลังจากนั้นฉันก็วิ่งขึ้นไปบนอาคาร ในขณะที่กำลังจะก้าวขาขึ้นบันได


        "ตุ๊บ"ฉันรู้สึกว่าตัวเองลงไปกองอยู่บนพื้นนี่ฉันชนกับใครเข้าละนี่ เจ็บเป็นบ้า


       "เพล้ง" เเล้วฉันก็เห็นเเก้วตกลงมากระทบกับพื้น 


       "นี่เธอเดินยังไงของเธอเนี่ย"ว้ายนี่มันนายเรย์จอมเก็กนี่ อีตานี่เเหละที่ยัยฝนเเอบปลื้มเเล้วฉันจะทำยังไงดีละเนี่ย


       "อะไร ฉันก็เดินของฉันอยู่ดีๆ นายนั่นแหละที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ"ฉันเถียงกลับ


       "นี่ เธอเห็นมั้ยเนี่ยเเก้วของฉันมันเเตก ก็เพราะเธอนั่นเเหละ"ตานั่นด่าฉันต่อ


       "ก็เเล้วใครจะไปรู้ล่ะว่านายยืนอยู่ตรงนี้"


       "เเล้วทำไมเธอไม่มองล่ะ"
 

      "ก็ เอ่อ.."ฉันเริ่มเถียงไม่ออก


      "ว่าไงล่ะ"
 

      "โอ๊ยขอโทษได้มั้ยละ" 


      "ขอโทษเเล้วเเก้วมันจะกลับคืนมาได้มั้ยละ"


      "แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ"


       นายนั่นมองฉันอย่างเจ้าเล่ห์ เเล้วพูดว่า


       "เธอต้องรับผิดชอบ"


       "รับผิดชอบยังไงล่ะ"ฉันงงกับคำพูดอีตานี่จริงๆเลย
 

        "เธอต้องมาเป็นคนรับใช้ฉัน 1 อาทิตย์นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป"


        "หา อะไรของนายนี่ ฉันทำอะไรผิดกันนักหนาล่ะ เเค่ทำเเก้วน้ำนายเเตกเเค่นั้นเองนะเเล้วฉันก้อ.อุ้ย" อยู่ดีๆอีตานี่ก้อมาฉวยโอกาสหอมเเก้มฉันเฉยเลยอีตาบ้านี่


        "อีตาบ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้คน....."ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบอีตาเรย์ก็เดินหนีไปเเล้ว อึ๋ยย คนรับใช้เหรอ ได้เดี๋ยวจะเเกล้งให้เข็ดเลย