ดาวเคียงเดือน

ลำดับตอนที่ #1 : ที่มาของเขาและความหลังของเธอ

         *******ขอแนะนำตัวหน่อยนะคะ  เรา พลอยจันทร์เขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกน่ะค่ะ ยังไงก็ช่วยมาอ่านกันและติชมด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะสำหรับผู้ที่เข้ามาอ่านและเม้นท์กัน ถ้าสำนวนหรือการวางเนื้อเรื่องหรือการจัดหน้ากระดาษยังไม่ถูกใจก็ขออภัยล่วงหน้าเลยนะคะ  *********////////////


"ตกลงเธอจะไปมั๊ยรัซตี้ ฉันนัดกับฝ่ายบริหารไว้แล้วนะว่าจะไปตกลงเรื่องงานวันศุกร์นี้ แล้วเธอจะมาโยกโย้อะไรอีก ฮึ"

หญิงสาวร่างสูงเพรียวบ่นพร้อมกับปาดเหงื่อบนใบหน้าคมตามสันจมูกโด่งคิ้วเรียวที่พาดอยู่บนดวงตากลมโตและเม้มริมฝีปากอิ่มอย่างขัดใจอย่างขัดใจ

"ก็ฉันบอกแกแล้วไงว่าวันศุกร์นี้ฉันต้องไปรับพี่ชายที่กลับจากอังกฤษ  ฉันไม่ว่างแกไปคนเดียวละกัน ถ้าไม่สะดวกแกก็ฝากเลขาของฉันเป็นธุระให้ก็ได้"

เสียงค้านของเพื่อนสาวดังมาตามสาย

"แล้วฉันจะไปได้ยังไงเล่าแกก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยรู้ไอ้เรื่องบริหารเหมือนแกนี่นา แกไปกับฉันหน่อยนะแกก็อยู่ฝ่ายนี้นี่นา"

  เจ้าของร่างสูงเถียงอย่างไม่ยอมลดละ   
  "     งั้นเอางี้ฉันไปกับแกก็ได้เดี๋ยวฉันโทรไปเลื่อนนัดคุณลุงก่อนนะ อ้อ แต่แกต้องไปงานเลี้ยงกับฉันวันจันทร์นี้ด้วยนะ"

"อิอิ ได้จ้ะขอบใจมากนะ ฉันวางสายก่อนนะแก จะทำงานต่อบายจ้ะ"

พิชญภากดปิดมือถือด้วยความโล่งใจ ที่เธอไม่ต้องไปเถียงกับฝ่ายบริหารคนเดียว            ก่อนที่จะทำงานที่ค้างต่อหนังสือเล่มนึงได้ล่วงลงจากชั้นหนังสือ              ทำให้รูปถ่ายที่สอดอยู่ในนั้นล่วงมา      ใบหน้าคมหวาน ก้มไปหยิบรูปถ่ายที่เธอเก็บเอาไว้หลังจากเหตุการณืนั้น ในภาพเป็นรูปของเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนึงที่นั่งอยู่บนตักแม่โดยมีพ่อโอบทั้ง 2 ไว้อีกที        ภาพแห่งความอบอุ่นเหล่านี้ได้กลายเป็นอดีตไปแล้วหลังจากที่พ่อของเธอได้ทิ้งแม่และเธอไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่นเพื่อความก้าวหน้าทางราชการ           ทิ้งให้เธอกับแม่ต้องหาเลี้ยงตัวเองด้วยการขายข้าวแกงจนเธอสามารถจบปริญญาโทได้ด้วยวัยเพียง 23 ปี         และได้เข้าทำงานในโรงงานเคมีแห่งหนึ่งในตำแหน่งวิศกรสาว         ด้วยความที่เธอเหลือแม่คนเดียวทำให้เธอต้องเข้มแข็งเพื่อแม่ จึง ทำให้เธอดูออกจะแข็งกร้าวไปในบางครั้งแต่เธอรู้ดีบุคลิกมาดทอมที่แสดงออกมนั้นมันไม่ใช่ตัวเธอเธอแค่ใช้เป็นเกาะกำบังเพื่อไม่ให้ผู้ชายคนไหนมากวนใจเธอเท่านั้นเอง              และเธอก็รักแม่มากจนไม่สนใจใครที่มาสนใจเธอเพราะเธอกลัวการมีครอบครัวและต้องแตกร้าวอย่างอดีตที่ผ่านมา           
หญิงสาวสลัดความคิดนี้ไปและหันความสนใจมาทำงานที่ค้างต่อให้เสร็จ
 
          ณ อีกซีกโลกหนึ่ง

 "ครับพ่อผมคงถึงประมาณ7โมงครับ ใครมารับก็ได้ครับ ครับหวัดดีครับ"

ชายหนุมร่างสูงวางหูโทรศัพท์ลงก่อนจะเก็บสัมภาระต่างๆลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

"แล้วนายจะกลับไปทำงานที่เมืองไทยเลยไหม แอนดี้"

"ก็คงจะกลับไปอยู่เลย เพราะพ่อให้ฉันมาบริหารงานต่อเลย"

แอนดี้หรือเอกอานุภาพเจ้าของใบหน้าคมเข้มเกินชายไทยทั่วไปเอ่ยบอกเพื่อนชายชาวอเมริกัน

"เอิม ราเชลคงคิดถึงนายน่าดูเลยนะ คงไม่แต่ราเชลมั่ง ทั้งออเดร ฟรังเซลหรือแม่สาวญี่ปุ่น ยายจะไรกิกินะ"

"พอเลยๆเลโอ ถ้านายพูดอีกฉันจะไม่แนะนำให้นายรู้จักน้องฉันนะโว๊ย"

 "เออๆไม่ล้อแล้ว จี้ใจดำล่ะสิท่า ไอไปอาบน้ำก่อนและจะแวะไปหาสาวห้องข้างๆหน่อย"

เอกอานุภาพส่ายหัวอย่างระอาในความขี้เล่นเพลย์บอยของเพื่อน
เพลย์บอย ชายหนุมยิ้ม   เพราะเขาเองก็เข้าข่ายเพลบอยเช่นกัน     ผู้หญิงทั้งไทยและเทศเขาเคยผ่านมาแล้วทั้งนั้น
 ด้วยความที่ความมีเสน่ห์ในหน้าของเขาที่ไม่ถึงกับหล่อราวเทพบุตร แต่โครงหน้าที่เข้ม คิ้วหนาพาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาสีน้ำตาลเข้มกับริมฝีปากบางเฉียบและแนวขากรรไกรที่ดูบึกบึนแลแข็งแรงกว่าชายทั่วไปและยังเส้นผมหยักศกสลวยที่ตัดอย่างประณีตให้เข้ากับรูปหน้า
ดูยังไงเขาก็ดูเป็นชายหนุ่มที่เพียบพร้อมทั้งรูปและทรัพย์สมบัติ แต่ไหนเลยชายหนุ่มก็มีอดีตที่เจ็บปวดกับวัยเด็ก แม่ของเขาผู้หญิงใจร้ายคนนั้นได้ทิ้งพ่อและเขาวัย10ปีไปแต่งงานใหม่กับเศรษฐีอเมริกัน
ตั้งแต่นั้นมาพ่อ ก็ทุ่มเทความรักให้แก่เขาและทุ่มเททำงานจนบริษัทรับเหมาเล็กๆกลายมาเป็นบริษัทรับเหมาโครงการขนาดใหญ่ในเครือเอกอนุสิทจำกัด นี่เองที่ทำให้เขาไม่คิดที่จะจริงจังกับใครเพราะเขาไม่เชื่อในความรักของผู้หญิง
แต่มีผู้หญิงอยู่คนนึงที่เขาจำได้ดี ในวัยเด็ก เธอมาหาพ่อเขาพร้อมกับลูกสาววัย4-5ขวบซึ่งตอนนั่นเขาก็อายุ12เขาจำได้ดีกับแววตาที่อบอุ่นที่แฝงไปด้วยความรักของความเป็นแม่ซึ่งเขาไม่เคยได้สัมผัสมันมา 2 ปีแล้ว             ยิ่งเห็นเธอปะเหลาะลูกสาวที่มาด้วยที่ร้องไห้เพราะกลัวคนแปลกหน้าด้วยความรัก ยิ่งทำให้เขาประทับใจและเผลอเรียกเธอออกไปว่า "แม่"หญิงคนนั้นหันมาพร้อมกับโอบเขาไว้ด้วยความเอ็นดู ทำให้เด็กหญิงที่มาด้วยร้องไห้และไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้แม่ของเธอชายหนุ่มนึกเผลอยิ้มออกมา
เขายังจำเด็กคนนั้นได้ที่ร้องไห้หวงแม่ของเธอป่านนี้จะยังขี้แยอีกไหมนะ หึหึ เขานึกในใจ ก่อนจะหลับไปพร้อมกับภาพที่พ่อเขาแนะนำชื่อของ 2 แม่ลูกนั่นว่า
"ตาเอกนี่น้าอาภา สวัสดีน้าเขาสิ และนั่นน้องพิชญภา"และเขาก็หลับไปพร้อมกับชื่อนี้น่ะเอง