เรื่อง ความจริงในใจของนายราชันย์

เนื้อเรื่อง

นี่ก็ผ่านมาเกือบ 2 เดือนแล้ว จากวันที่ ต้นข้าว เลิกกับ ผักบุ้ง 
      ต้นข้าวเป็นคนที่บอกเลิกผักบุ้งเพราะรู้ว่า ผักบุ้ง ไม่ได้คบกับ ต้นข้าวเพียงคนเดียว แต่ยังมี ฝน ทีเป็นเพื่อนของต้นข้าวด้วยอีกคน นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ ต้นข้าว บอกเลิก ผักบุ้ง เพื่อยอมหลีกทางให้กับฝน ....
     ชันย์ เป็นอีกคนที่รู้เรื่องทั้งหมดมาตั้งแต่แรก เป็นเพื่อนสนิทกับผักบุ้ง แต่อะไรที่ทำให้เขาเป็นผู้มารักษาแผลใจให้กับต้นข้าว ....?.. ทั้งๆ ที่ชันย์มีออยเป็นแฟนอยู่แล้ว

...................
  ..................
     .................
     
     "ชันย์ เราเลิกกันเถอะนะ "
     "ออย..."
     "ถ้าชันย์ เป็นห่วงเรื่องของบุ้ง กับ ข้าว มากกว่าเรื่องของแฟนตัวเองละก็ เราเลิกกันเถอะ"
     "มันไม่ใช่อย่างนั้น ออย ออย กำลังเข้าใจผิดน๊ะ ชันย์แค่สงสาร ข้าว ที่... " 
     "ที่อะไร ชันย์?  ที่บุ้งมีคนอื่น แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชันย์ ออยไม่เข้าใจ"
     "ช่างเถอะ แต่ยังไง ชันย์ก็อยากให้ออย รู้ไว้ว่า ไม่ว่าจะยังไงชันย์ก็แค่เป็นห่วงข้าว แค่นั้นเอง"
แต่ไม่ทันที่ชันย์จะได้พูดจนจบประโยค แค่ถึงคำว่า ช่างเถอะ.. ออยก็วิ่งหนีไปเสียก่อนแล้ว ทิ้งให้ชันย์ยืนตากฝนอยู่นาน

.............
............
........

     "ชันย์... ข้าว เออ ข้าวขอโทษที่ทำให้ออย เข้าใจผิด ข้าวจะไปบอก ออย นะ"
     "อย่าไปเลยข้าว อยู่เป็นเพื่อนเราก่อน" แล้วชันย์ก็ซบลงที่ไหล่ต้นข้าว
       "ตัวร้อนจังเลยชันย์ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวเราจะเอายาให้กิน" 
....แต่คนฟังกลับไม่รู้สึกตัวเสียแล้ว....
....ต้นข้าวกึ่งลาก กึ่ง พยุง ราชันย์ มานอนที่โซฟาในห้องรับแขก แต่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป....

     "พี่ขิง มาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชันย์หน่อยดิ เอาชุดของพี่นั่นแหละ" ต้นข้าววิ่งไปเรียกพี่ชายที่ห้อง
     "......"
      "ยังทำหน้า งง อีก เร็วเข้าดิ เดี๋ยวเพื่อนข้าว ก็ปอดบวมตายกันพอดีหรอก"
     "รู้แล้วๆ สั่งเป็นชุดเชียวน๊ะ ฉันเป็นพี่ชายแกนะเฟ้ย"
     
......

     "นี่ นายชันย์มันไปเป็นพระเอก MV ที่ไหนมาเนี่ย ถึงได้เปียกแบบนี้เนี่ย"
     "ออย ออย อย่าไปเลยนะ ออย" ชันย์เพ้อออกมาเพราะพิษไข้
     "นี่อย่าบอกนะ ว่านายนี่ทะเลาะกับแฟน" พี่ขิงถาม
     "....."
     "เฮ้ย ฉันถามแกนะ ข้าว"
     "ฮะ พี่ขิงว่าไรน๊ะ"
     "ฉันถามว่า นายนี่ทะเลาะกับแฟนเหรอ"
     "....ออย เค้าบอกเลิกชันย์ เพราะเขาน้อยใจที่ชันย์ มาคอยเป็นห่วงข้าวหน่ะพี่ขิง"

...........
................
....................
     "ชันย์...ชันย์ตื่นได้แล้ว รอข้าวนานจนหลับเลยเหรอ   ข้าวนี่แย่จัง" ต้นข้าวยิ้มแยกเขี้ยวให้ชันย์ดูหลังจากที่หมอเพิ่งติดเหล็กจัดฟันให้เธอเสร็จ
       "...." ราชันย์มองต้นข้าวด้วยสายตาเป็นประกาย
       "ชันย์ อยากกินอะไรอ่ะ เดี๋ยวข้าวเลี้ยงเอง มื้อนี้ แต่ข้าวคงกินไม่ได้ เพราะเจ็บฟันจังเลย" เธอยิ้มจนเห็นเหล็กสีสันสดใสอีกครั้ง
      "...."
     "อ้าวชันย์ กินอะไรดี" ต้นข้าวถามพร้อมเขย่าแขนราชันย์ เพราะเห็นยืนนิ่งอยู่นานแล้ว
       "กินข้าวไง...เอ่อ.........เราหมายถึงไปกินข้าวในตลาดหน่ะ"

..............................

     "สวัสดีครับ" ผักบุ้งเดินมาทัก ต้นข้าว ที่ร้านข้าวหมูแดง
     "เอ่อ...บุ้ง........" ต้นข้าวตอบด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
     "อ้าว.....เป็นไงมั่ง ไอ่ชันย์"ผักบุ้งทักราชันย์ที่เดินตามมมา
     "........"ราชันย์นิ่ง ไม่ยอมตอบ เมื่อเห็น ท่าทางต้นข้าวไม่ค่อยดี
       "งั้นเรากลับบ้านกันเลยดีกว่าไหม๊ข้าว" ราชันย์ถาม อย่างเป็นห่วง
     "อ้าว .....ยังไม่ทันคุยกันเลยจะรีบไปไหนอ่ะ"
     "เราไม่มีอ่ะไรจะต้องคุยกันอีกแล้ว....เราไปกันเถอะชันย์" ต้นข้าวจับมือราชันย์แล้วเดินจากมา

..........
......
....
     
     "แกจะบ้าเหรอ บุ้ง แล้วฝนล่ะ" ราชันย์ถาม เมื่อผักบุ้งมาขอให้ชันย์ช่วยขอให้ต้นข้าวคืนดีกันอีกครั้ง 
       "เรากับฝนไม่ได้มีอะไรกัน แล้วฝนเค้าก็เป็นแฟนกับ เอมด้วย" ผักบุ้งตอบด้วยสายตามีหวัง
       "เรา....เราจะลองคุยกับข้าวดู    แต่นายคงไม่ทำให้ข้าวเจ็บอีกใช่ไหม๊" ในหัวของราชันย์สับสนไปหมด นี่ถึงเวลาที่เจ้าของเค้าจะมาทวงของคืนแล้วเหรอเนี่ย....
        "ขอบใจหว่ะ นายนี่มันสมกับที่เป็นเพื่อนรักเราเลยนะเนี่ย"ผักบุ้งพูดแล้วกลับไป ทิ้งให้ราชันย์สับสนอยู่คนเดียว

....
......
..........

     "เรายังไม่พร้อมจะเจ็บอีกครั้งหรอกนะชันย์" ต้นข้าวบอกแล้วทอดสายตาออกไปไกล
       "......."
     "เราคิดว่าชันย์จะเข้าใจเราซะอีก....เราขอตัวนะชันย์" ต้นข้าววิ่งขึ้นห้องไปแล้ว แต่ราชันย์กลับยิ่งสับสน

........นี่เราเป็นอะไรไป เราชอบราชันย์เหรอเนี่ย..........
...ต้นข้าวเฝ้าถามตัวเอง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

......................
...........
.....
.....แล้วนี่เราเป็นอะไรไป เราชอบต้นข้าวจริงๆเหรอเนี่ย.....
     ......ตลอดเวลา 2 เดือนที่ผ่านมา ไม่ใช่สิ ตั้งแต่แรกที่คบกับ ออย เราชอบต้นข้าวมาตลอดเวลา  อยากดูแล อยากปกป้อง ไม่อยากให้เสียใจ นี่มั้งที่เรียกว่ารัก.....
.....
...........
......................
      "ข้าว เค้ายังไม่พร้อม นายคงเข้าใจเค้านะ" ราชันย์รวบรวมความกล้าแล้วบอกกับผักบุ้งในวันหนึ่ง
        "ขอให้เป็นแบบนั้นจริงๆ เถอะ ไม่ใช่เพราะแกชอบต้นข้าวใช้ไหม๊..." ผักบุ้งถามแทงใจดำราชันย์
        "ก็คงงั้นมั้ง" ราชันย์ตอบด้วยสีหน้าเรียบ
        "แก ไอ่ชันย์ แกหักหลังฉันเหรอ" 
      "แก เป็นคนทิ้งเค้าไป คบกับฝน ทำให้ข้าวเสียใจ แล้วยังมีหน้ามาว่าฉันหักหลังแกอีกเนี่ยนะ"

.......ผักบุ้งต่อยราชันย์แล้วเดินจากไป.......      

   

      "ข้าว...ต้นข้าว"
      "......"
      "พี่ขิง ข้าวล่ะครับ"
      "ไม่ออกจากห้องมา 2 วันแล้ว ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก นายลองไปดูที่ห้องซิ "
      "ข้าว...ชันย์นะ เราเข้าไปได้ไหม๊"
      "ถ้าชันย์จะมาเพราะเรื่อง บุ้งละก็กลับไปได้เลย เราไม่อยากฟัง"
      "แต่ข้าวต้องฟัง"
      "ไม่ ข้าวไม่อยากได้ยินชื่อคนๆนี้อีก"
      "เราแค่จะมาบอกข้าวว่า เราไปปฏิเสธ บุ้งให้แล้ว แค่นี้แหละ  เราไปน๊ะ "
      "....เดี๋ยวชันย์" ต้นข้าววิ่งมาเปิดประตู "หน้า นายไปโดนอะไรมา...."
      "ก็...โดนหมัดเจ้าบุ้งอ่ะดิ"
      "ชันย์ต้องเจ็บเพราะข้าวอีกแล้ว  ข้าวขอโทษ"
      "เดี๋ยวข้าวทำแผลให้นะ เข้ามานั่งในห้องก่อนดิ.......แล้วทำไมบุ้งถึงต่อยชันย์อ่ะ"
      "....." ราชันย์นั่งมองหน้าต้นข้าวที่กำลังทำแผลให้ด้วยแววตาเจ้าชู้
        "อ้าว ยังไม่ตอบข้าวเลยน๊ะ"
      "ก็...ก็ชันย์บอกบุ้งว่าชันย์ชอบข้าว....."
      ต้นข้าววางสำลีลงในถาดแล้วถามราชันย์ว่า "แล้วมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าล่ะ" พอจะยกถาดไปเก็บ ชันย์ก็กอดต้นข้าวไว้ แล้วกระซิบถามข้างหูว่า "ข้าวคิดว่าถ้ามันไม่จริง ชันย์จะโดน บุ้งต่อยไหม๊ล่ะ"
      ต้นข้าวหน้าแดงด้วยความเขินอาย และก็ยิ่งแดงขึ้น เมื่อ ราชันย์ จุ๊บลงเบาๆ ที่แก้มของเธอ
        "ชันย์ อ่ะ บ้าน่า" ต้นข้าวแก้เขินด้วยการทุบที่แขนของราชันย์    
         ขอโทษน๊ะ ผักบุ้ง ราชันย์คิดในใจ เราไม่อยากเห็น ต้นข้าวต้องร้องไห้อีกแล้ว เพราะเรารัก ต้นข้าว



                                                 .............จบบริบูรณ์..............