คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
-_-มาวันแรกผมก็เจอศัตรูสองตัวด้วยกัน ผมไปทำอะไรให้เค้าสองคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เอ จะว่าไปผมทำนะครับทั้งสองคนเลย อีกคนก็คนที่ผมละเกลียดสุดๆอีกคนก็เพื่อนของคนที่ผมเกลียดโอยผมอยากตายครับ และเมื่อผมกำลังกินอาหารกลางวันของผมอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
“เฮ้ดูจุน แกลองคิดสิว่าวันนี้ใครเอาอะไรมาให้เรากิน”เสียงสองเสียงดังขึ้นในโสตประสาทผม-_-ว่าแล้วไง ตายยากเสียจริงๆ
“ก็จะใครซะอีกละ เข้าไปดีกว่าหิวจะแย่อยู่แล้ว”ว่าแล้วนายหน้าโหดคมก็เดินเข้ามา “เฮ้! ว่าไง”ทักได้กวนเบื้องล่างเสียจริงๆแต่ผมก็ยังไม่สนใจหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างคนสบายใจ “ฉันเรียกไม่ได้ยินหรือยังไง!”วะฮะฮ่า สมน้ำหน้าจะเอาให้เดือดกันไปข้างเลย และจู่ๆ พลัก! O_O ก็มีมือๆหนึ่งมาปัดกล่องข้าวผมตกลงไป ผมนิ่งไปทันทีเพราะอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ นี่มันอาหารกลางวันของผม ตอนนี้มันไปอยู่ข้างล่างหมดแล้ว และไอ้คนที่ปัดก็พูด
“เพื่อนฉันเรียกไม่ได้ยินหรือยังไง ช่วยไม่ได้ไม่อยากฟังเอง เรื่องข้าวของนาย นายเป็นคนทำมันตกเองฉันไม่ได้เป็นคนทำ ดูจุนไปเถอะ”และทั้งสองคนก็เดินออกไปจากห้อง ปึ้ง!
“มันจะมากไปแล้วมั้งจุนฮยอง”และผมก็เดินออกไปนอกห้องโชคดี
“นี่ขอโทษเถอะครับผมไปทำกรรมเวรอะไรกับคุณไว้ครับ”ผมไม่สนใครแล้วในตอนนี้ นั้นข้าวกลางวันผมนะ แล้วผมก็หิวอีกด้วย
“ก็ไม่ได้ทำไว้หรอกนะ แต่เห็นแล้วมันหมั่นไส้”
“ถ้าหมั่นไว้ก็ไปหมั่นไส้ที่อื่นสิครับ”ปึ้ง!ผลั่ก! อ่าผมรู้สึกว่าตัวลอยเลยแหะ นายนี้แรงดีชะมัด นายนี่มันมาจับคอเสื้อผมและยื่นหน้าเข้ามา และ และก็ ฟืดดดดดด~O[]O อ๊า! อีกแล้ว ใครก็ได้ช่วยผมด้วย และนายนั้นก็ปล่อยผมลงทันที ผะ ผมโดนหอมแก้มอีกแล้วให้ตายเถอะ และทุกคนก็หันมามองที่ผมกันหมด ผมอายเหลือเกิน และผมก็เดินออกไปจากตรงนั้น เข้าห้องแล้วเก็บกระเป๋าไปทันที โรงเรียนนี้น่าเบื่อที่สุดถ้าไม่มีผู้ชายสองคนนั้นก็จะเป็นอะไรที่ดีมาก
“โยซอบนา~”-_- เอใครเรียกผมหว่าคุ้นๆแหะและผมก็มองไปหเสียงนั้น และผมก็ต้องอยากทิ้งทุกอย่างไปทันที
“กีกวัง!”นั่นกวังเพื่อนผม อ่าผมเจอเพื่อนรักของผมแล้ว และผมก็วิ่งเข้าไปหาทันที เจ้าตัวก็รีบวิ่งมาด้วยเหมือนกัน
“เป็นยังไงโยซอบ แกสบายดีใช่มั้ย”กวังเริ่มถามออกมาทันที ดีใจสุดๆเลย
“อื้มแล้วแกละกวังสบายดีใช่มั้ย”
“อื้มๆกอดกันหน่อย ให้หายคิดถึงเลย แกไปเรียนต่อเมืองนอกที่นู้นไม่เคยคิดจะโทรหากันมั้งเลยนะ”
“อืมขอโทษด้วยละกัน ฉันไม่ค่อยว่างนะ”และทั้งสองก็กอดกันอีก อย่างนี้แหละน้าเพื่อนกันก็รักกันเป็นธรรมดา “แกเรียนอยู่ห้องไหนเนี่ย”
“ฉันอยู่ห้องถัดไปจากนายนั่นแหละโย โยซอบแกกินข้าวหรือยัง”หยุดชะงักไปทันที เมื่อเจอคำถามเพื่อนออกมา กินไปแล้วคำนึงจะให้บอกอย่างนี้หรือไงแล้วถ้ากีกวังถามผมว่าอ้าวแล้วนายกินอิ่มแล้วหรอ ผมก็ต้องตอบออกไปอีก เอาเป็นว่าบอกไปเลยว่ายังไม่ได้กิน
“ยังหรอก”
“งั้นไปกินกับฉันเถอะ ถือซะว่าเจอเพื่อนรัก”และกีกวังก็กอดคอผมไป และผมก็ออกเดิน เมื่อมาถึงโรงอาหาร เอ คนเยอะจังแหะ อ๊ะ!นั่นโต๊ะว่างนี่และผมก็เดินเข้าไปพอดีกับที่นายหน้าโหดคมเดินเข้ามา ลางสังหรณ์ตงิดว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับผมแน่ แล้วมันก็จริง
“เฮ้! นี่มันโต๊ะของฉัน อยากไปกินข้าวก็ไปนั่งโต๊ะอื่นไป!”นายนี่ตวาดเสียงดังขึ้น อ่า กีกวังไปไหนแล้วละเนี่ย อ่าลืมไปไปซื้อข้าวให้ผมนี่หน่า ออกเดี่ยวอีกแล้วเรา
“ผมเจอโต๊ะตัวนี้ก่อน มันจะเป็นโต๊ะของโรงเรียนได้ยังไงเพราะผมเป็นคนเจอมันก่อน”
“ฉันมาเห็นมันก่อนต่างหาก นายไม่มีสิทธิ์มานั่งโต๊ะนี้เด็ดขาด”-_- นายนี่โดนนายนั่นหลอกซะจนเชื่อเลยหรือไงเนี่ย โง่สิ้นดีเลยโดนจูงจมูกยังไม่รู้เรื่องอีก “ถ้านายคิดว่าฉันโง่เพราะเห็นเพื่อนใหญ่กว่า ฮึคิดผิดแล้วไอ้หน้าอ่อน ฉันกับจุนฮยองเป็นเพื่อนกันมา ฉันไม่เห็นเพื่อนฉันเป็นนายฉันหรอกวะ ที่ฉันมาบอกโต๊ะนี้ของฉัน เพราะว่าโต๊ะนี้ฉันนั่งมาแต่ไหนแต่ไรละ ไปไกลๆเลยไป!”อยู่ดีๆนายนี่ก็มาผลักไหล่ผม ผมเซไปนิดหน่อยคนทั้งโรงอาหารซุบซิบกัน ผมไม่สนใจแล้วใครเจอก่อนต้องได้นั่งสิอย่างนี้มันยุติธรรมดา
“นี่ผมเจอมันก่อนนายก็ไปนั่งที่อื่นสิ”
“ไม่ไป”
“ผมจะนั่งตรงนี้”
“ก็ฉันบอกว่าไม่ไป”และสนามแย่งโต๊ะก็ยังไม่ทันเปิดไปเท่าไหร่ นายใหญ่ก็มาพอดี
“ฉันมาถึงโต๊ะนี่ก่อน นายไม่มีสิทธิ์”อ่านายนี่มาแล้ว ฮึคิดว่าเป็นแฟนกันแล้วจะกลัวหรือไง (เดาไปสุ่มสี่สุ่มห้าแหละ) และผมกำลังจะเถียงต่อ แต่กีกวังเข้ามาเห็นจึงลากผมออกไป
“ไปเถอะหน่าโยซอบ ฉันไม่อยากให้นายมีเรื่องกับพวกนี้”
“และทำไมละกีกวัง!”ผมสะบัดมือออกอย่างแรงกำลังจะเดินเข้าไป แต่กีกวังก็รั้งผมไว้
“น่าถ้าแกไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่ความเป็นเด็กใหม่ของแกหน่อยเถอะ”กีกวังพูดและรั้งผมไว้ ฮึ่ย!เพราะเห็นแก่เพื่อน นายไม่ได้ไปดีแน่นายจุนฮยอง และผมก็เดินออกไป กีกวังก็เดินตามมา ไม่กินข้าวอะไรเนี่ย ผมไม่มีอารมณ์จะกิน ผมรีบเดินขึ้นห้องไปทันที เมื่อมาถึงห้อง ผมก็เข้าไปนั่งที่เก้าอี้แล้วนึกหมั่นไส้ ถีบโต๊ะของนายจุนฮยองล้มลงไปพร้อมกับถีบเก้าอี้ไปด้วย เกลียดคนโว้ย และเมื่อกีกวังเห็นก็รีบเข้ามาในห้องทันที
“O_Oโยนั่นแกทำอะไรของแกเนี่ย ไปถีบโต๊ะของใครเค้าไปทั่วเลยนะ”
“ไม่ทั่วหรอกกวังนั่นมันโต๊ะไอ้จุนฮยอง”
“OoOหา นี่แกนั่งข้างไอ้นั่นหรอซวยแล้วมั้ยละ”
“ทำไม ก็ใช่น่ะสิแกเอ้ย ฉันละเกลียดจริงๆมาวันแรกฉันนึกว่าจะได้เพื่อนใหม่แต่ที่ไหนได้ ได้ศตรูเพิ่มมาอีก โอ้ยเซ็ง แล้วแกละกวัง แกได้เพื่อนใหม่มั้งมั้ย”ผมหลิ่วตาไปถามเพื่อน
“อื้มได้เพื่อนใหม่สิ เพื่อนฉันนะนิสัยดีมากๆเลยละ เค้าชื่อ ฮยอนซึงกับดงวุน ฉันกับพวกนั้นซี้อย่างก็อะไรดีเลยละ วันนี้สองคนนั้นกำลังตามหาฉันอยู่แน่ๆเลย และก็ยังไม่พูดขาดคำ เจ้าตัวทั้งสองคนก็มาพอดี
“อ้าวไอ้กวังแกมานั่งอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”ฮยอนซึงถามผมขึ้นมาทันที
“อ่อนี่เพื่อนฉันเอง โยซอบ โยนี่เพื่อนที่เราพูดถึงไปเมื่อกี้นี้”
“อื้มยินดีที่ได้รู้จักนะ ฮยอนซึง ดงวุน^^”อ่าผมว่าผมมีเพื่อนใหม่ที่นิสัยดีกว่าไอ้สองเพื่อนชั่วนั้นแล้วละ
“อื้มยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ ชื่อ....”ดงวุนกำลังถามชื่อผม แต่บังเอิญว่าไอ้สองมารชั่วร้ายสองตัวก็มาเห็นก่อนพอดี
“เหอะที่แท้ก็มาแอบอยู่นี่เอง พวกนายออกไปได้แล้ว”จุนฮยองพูดขึ้นมา ฮยอนซึงมองหน้ากีกวัง และพยักหน้าให้ออกไป และทั้งสามคนก็ออกไปจากห้องทันที “นายรู้ใช่มั้ยว่าห้ามให้ใครเค้ามาให้ห้องของฉัน”เสียงนายนี่ยังดังอยู่แต่ผมยังทำหูทวนลมและหยิบไอพอดขึ้นมา ไม่สนใจปล่อยให้บ่นไปเลย
“นี่!นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดใช่มั้ย ฟังฉันอยู่หรอเปล่า”ฮึๆๆๆขอให้นายชักดิ้นชักงอตายไปเลย ฉันละใจมากเลยนะจุนฮยอง และผมก็รู้สึกว่าหูของตัวเองโล่งๆไป และผมก็มองไปที่ไอพอดของผมก็ไปอยู่ตรงมือนายนั่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เอาคืนมา”
“ไม่ให้ นายไม่อยากฟังฉันเอง”และตอนนั้นเอง นายนี่มันทำอะไรที่ผมคาดไม่ถึงอยู่เรื่อยเลย นายนั่นขว้างไอพอดรุ่นใหม่ของผมออกไปนอกหน้าต่าง O_O นอกหน้าต่าง เฮ้ย! และผมก็ไปตรงหน้าต่างทันที T^Tไม่ทันแล้วไอพอดของพ่อ และผมก็หันมามองนายจุนฮยอง มันจะมากไปแล้วมั้ง
“ฉันถามหน่อยเถอะ กับอีแค่ไม่ให้เข้ามาในห้อง ทำไมต้องให้ฟังด้วยฮะ!”ขึ้นแล้วนะโว้ย
“เหอะ คนอย่างนายอารมณ์เสียไม่เป็นหรอกไอ้หน้าอ่อน”-_-*แหมไอ้หน้าเข้มอย่างก็นายอารมณ์เสียไม่เป็นอย่างนั้นแหละ ให้ตายสิข้าวกล่องผม ไอพอดอีก นี่มันแกล้งกันชัดๆเลยโว้ย แกล้งกันรุนแรงด้วย โอเคอยากเล่นอย่างนี้ใช่มั้ยได้
และผมก็เดินไปที่กระเป๋านายนั้น และเอากระเป๋านาย
“เฮ้ย!กระเป๋าของฉัน นี่แกมันจะมากไปแล้ว”ฮึๆเดือดเลยละสิ สมน้ำหน้า ช่วยไม่ได้นะครับ “นายรู้มั้ยว่าแกจะทำให้ฉันเดือดแล้ว”ฮึก็อยากให้เดือดไง และนายนี่ก็เดินเข้าโดยที่ผมไม่รู้ “อยากเล่นกับฉันอย่างนี้ใช่มั้ยได้”และนายนี้ก็จับตัวผมให้ไปนั่งบนขอบหน้าต่าง และจับคอเสื้อผมไว้เท่านั้น ผมตอนนี้จะร่วงแหล่ไม่ร่วงแหล่ ผมซวยแน่ “ทีนี้นายก็ลงไปเก็บให้ฉันเดี๋ยวนี้!”ฮึ นายออกคำสั่งกับฉันไม่ได้หรอก จุนฮยอง แต่นายนี่นะสิจับให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือยังไง คนจะร่วงแล้ว
“ฉันไม่เก็บให้นายหรอกโว้ย นายก็ลงไปเก็บเองสิ ของนายไม่ใช่หรือยังไง”เถียงให้ถึงที่สุด
“คอยดูละกัน”และจุนฮยองก็ค่อยๆจะปล่อยมือออกจากคอเสื้อของผม เฮ้ยอย่านะ! เสื้อผม แควก! O_Oเฮ้ยเสื้อผมขาด! เอาวะตกลงไปตายผมจะได้มาหรอกไอ้นี่มัน(ยังมีหน้ามาหลอกอีกนะโย-_-X) และผมก็รู้สึกตัวเองเบาไปชั่วขณะ และเหมือนกับว่าแรงเบานั้นหายไป เป็นเสียงตุ้บแทน
อ่าผมรู้สึกว่าตัวเองไม่เจ็บอะไรเลยแหะ แต่รู้สึกแปลกยังไงม่รู้ที่ปากของตัวเอง และผมก็ลืมตาขึ้นทันที O_O อ่ะๆๆอ๊าก!!!! O[]O อ่าให้ตายเถอะครับ ตอนนี้ผมกำลังอ่าไม่อยกาคิดเลย นายจุนฮยองก็ทำหน้าแบบนี้O_O อะไรกันเนี่ย ผมจูบปากของนาย
“แค่กๆๆๆๆ นายเป็นบ้าอะไรของนายจุนฮยอง”ผมรีบต่อว่าเค้าทันที เค้าไม่พูดแหะ วิ่งออกไปนอกห้อง ผมมองตามไปจนนายนี่วิ่งหายไปในที่สุด เฮ้ย!เป็นคนทำก็กลับมาก่อนสิเว้ย OoO อ่าผมรู้แล้วว่าทำไมนายจุนฮยองถึงวิ่งหนีไป เพราะอย่างนี้นี่เอง ทุกคนในห้องมากันหมดแล้ว มันเลยพักเที่ยงมาแล้ว แล้วผมกับนายนั่นมาจูบกันในห้อง คงไม่คิดอย่างนั้นใช่มั้ย อ่าไม่อยู่แล้วครับ ผมรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น สถานที่ๆๆผมจะไปถึงผมจะเป็นนักเรียนใหม่ที่นี่
ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว ผมไปสักที่ที่ไม่มีผู้คนได้มั้ย และผมก็เห็นสถานที่ที่หนึ่งในโรงเรียน อ่าสวยจังเลยแหะ มันเป็นเหมือนสวนอะไรสักอย่างที่ประดับไว้สวยมาก มีต้นไม้ขนาดใหญ่ใบไม้กำลังร่วงลงพื้นเป็นไปตามวัฏจักรของมัน และผมก็นั่งลงกับใต้ต้นไม้นั่น และผมก็เผลอหลับไป โดยที่เค้าไม่รู้เลยว่าอีกด้านหนึ่งของต้นไม้มีจุนฮยองกำลังนั่งหลับอยู่เหมือนกัน
ความคิดเห็น