คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Dreaming [Shownu]
อาาศยามเ้าอันแสนสื่น
แสรำไรอพระอาทิย์อ่อนๆำลัึ้นาหุบเา แสาพระอาทิย์่อยๆสาส่อเล็ลอออมาาหุบเา้อรับับอไม้หลาหลายสายพันธุ์
ผีเสื้อและผึ้บินพร้อมทำหน้าที่ึ่บินล้อมรอบอไม้ ผมมอรอบๆไปอย่า้าๆ เหมือนมโนภาพทุอย่า
ผม่อยๆหลับาลและสูอาาศอันสื่นนี้เ้าเ็มปอ อาาศยามเ้าแบบนี้่าีเหลือเิน…
“อรุสวัสิ์ยามเ้านะะ”
น้ำเสียใสๆอใรนหนึ่ที่ผมำไ้เป็นอย่าี เธอเ้ามาโอบอผมา้านหลั
ผม่อยๆลืมา ้มลทาบมืออผมลบนหลัมืออเธอ
“อรุสวัสิ์รับเ้าหิอผม”
ผมพูออไปโยที่ไม่มอหน้าอเธอ
“ุรู้ลอเลยนะะว่าเป็นัน”
เสียอันอ่อนหวานอเธอ ทำให้ผมยิ้มออมา
“เสียนี้ถ้าไม่ใุ่แล้วะเป็นใรไ้อีล่ะรับ?” ผมถามเธอลับ พร้อมับมอไปยัหุบเา
“ุ็…ันเอานี่มาใหุ้่ะ” เธอยื่นอุหลาสีแส่อหนึ่มา้าหน้าผม ผมมออุหลาบสีแสที่บานสะพรั่แล้วยิ้มออมาอย่าหยุไม่ไ้ “ันรู้ว่าุอบนะะ”
“ุรู้ใผมหมเลยนะรับ”
ผมับอุหลาบที่เธอให้ไว้
พร้อมับหันลับมาะมอหน้าหินที่ผมรัสุหัวในนี้ และเมื่อผมหันหน้ามา
ผมลับไม่พบเธอ
“…” ผมทำไ้แ่ยืนนิ่ๆ สายาอผม็สอส่อมอหาเธอไปรอบๆ
“ันอยู่ทานี้่ะ
ิิ” เสียอเธอัออมาาที่ไหนสัแห่ ผมวิ่ามเสียนั้นไปเรื่อยๆ ผมวิ่ามหาเสียอเธอพยายามมอหาทุทา
นเสียอเธอหายไป ผมหัน้ายหันวาอย่ารวเร็ว
“ุามันไม่ทันทุทีเลยนะะ”
วามมื็เ้ามาบัาผม เธอเอามือมาปิาอผมไว้
“ุเินเร็วมาเลยนะรับ
ผมามุไม่ทัน อย่าเล่นแบบนี้อีนะรับเ้าหิอผม”
“ุ็ามหาันให้เอสิะ
แล้วันะอยู่ับุทุเวลาเลยล่ะ” ผมยิ้มออมาอย่ามีวามสุ
ผมอยาใ้ีวิทั้หมอผมเพื่ออยู่ับเธอ ผมับมืออเธอแน่น ราวนี้ผมไม่พลาแน่นอน…แ่พอผมหันลับมา เธอ็ไม่อยู่แล้วเธอลับหายไป
ผมยืนมอมือัวเอ สัพัสายลมอ่อนๆที่ปลิวามสายลมพร้อมับลิ่นหอมที่ผมุ้นเย
ผมเินามลิ่นหอมนั่นไป นมาถึทุ่ว้า ผมเห็นเธอเินอยู่บนเนิน
ผมยาวสยาย้อลมปลิวไสวไปมา
“ุะไปไหน
เี๋ยวสิรอผม่อน!....เฮือ!” ผมสะุ้ื่นึ้นมาสุแร
“แฮ่ๆๆ” ผมหอบัวโยน เหื่อที่ไหลามร่าายไหลลมาทำให้
เสื้อเปียุ่มไป้วยเหื่อ ‘ิ้บๆๆ’ ผมมอออไปนอหน้า่า
แสพระอาทิย์ในยามเ้าำลัส่อเ้ามา นระิบมาเาะอยู่บน้นไม้
ผม้มลมอที่มือัวเออีรั้ มัน่าเหมือนริเหลือเิน
๊อๆ
“ุายเพะ
หม่อมันอนุาเ้าไปไ้ไหมเพะ?”
“เ้ามาสิ…” ผม่อยๆยับัว หย่อนาทั้สอ้าล้าเีย
นี่ผมฝันไปใ่ไหม? ผมไ้ยินเสียนรับใ้เ้ามา
ผมไม่ไ้สนใอะไร อนนี้สายาผมมอแ่เ้านระิบัวเล็
“ุายเพะ
ไปอาบน้ำไ้แล้วเพะ ะไ้ลไปห้อรับประธานอาหารนะเพะ”
“…” ผมไม่ไ้สนใเสียนรับใ้แม้แ่น้อย แ่ลับมอเหม่อออไป
“ุายเพะ…” ผมรีบ้มลมอมือที่นรับใ้แะที่มือผมเบาๆ “ุายิถึเธอใ่ไหมเพะ?”
“…” ผมพยัหน้า แล้วหันไปทาหมอน ผมเอื้อมมือไปใ้หมอน
หยิบอุหลาบที่โนทับาารนอนอผมึ้นมา “เธออยู่ที่ไหนัน?”
“ุายเพะ…” นรับใ้เรียผมรั้ที่สอ ผมเยหน้ามอนรับใ้ นรับใ้ไม่สบาับผม
เธอหันหลัและเินออไปที่ม่านอี้าหนึ่ที่ปิอยู่ เธอัารึเือึ้น
ม่าย่อยๆเปิออและแสพระอาทิย์ที่สาส่อเ้ามาทำให้ห้อเริ่มสว่าึ้น
และผม็มอเห็น เห็นรูปผู้หินหนึ่ แวนอยู่ใล้ๆรูปอผมบนผนั
เธอที่อยู่ในุเรสสีมพูอ่อนเปิไหล่ เส้นผมสีำยาวสยาย ในมือเธอถืออุหลาบไว้
แสสว่าาภายนอเริ่มไร้ให้เห็นส่วนาอเธอ
“หยุ…” ผมบอนรับใ้ เธอหยุามที่ผมสั่
ผมลุึ้นาเีย เินไปที่รูปอเธอ แสสว่ายัไปไม่ถึใบหน้าอเธอ ผมวาอุหลาบใส่ไว้ในแัน
“ุายเพะ
วันนี้่อนนอนหม่อมันะนำอุหลาบสีแมาให้นะเพะ”
“…” ผมไม่อบ เยหน้ามอแ่รูป ิ๊! เสียที่ามมาือเสียปิประูามหลั แสสว่าที่มอแ่าแ่นี้็ทำให้ผมมีวามสุ
ปราศาทุอย่าแล้ว ผมฝันแบบนี้อยู่ทุวัน มันเิึ้น้ำแล้ว้ำเล่า
ทำให้ผมอยาเอเธอริๆะแย่แล้ว “ผมรอุอยู่นะ…เ้าหิอผม”
ความคิดเห็น