Blue...ในความทรงจำของสายฝน Y

ลำดับตอนที่ #1 : N.Blue ~•

             ที่ข้างๆอพาตเม้นมีสวนสาธารณะกว้างๆ
อยู่ ตรงนั้นเป็นเหมือนห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ที่ไม่ว่าใครก็มักจะมารวมตัวกันอยู่เสมอ พวกพ่อบ้านเมื่อว่างเว้นจากการทำงาน วันหยุดสุดสัปดาห์ก็จะมาวิ่งจ็อกกิ้งไม่ก็ออกกำลังกายตามถนัด ส่วนพวกแม่บ้านทุกเย็นที่นี่จะเป็นที่นัดพบพูดคุยและสนทนาเกี่ยวกับหัวข้อยอกฮิตในขณะนั้น


            ไม่เพียงแต่ผู้ใหญ่ คนสูงวัยหรือแม่แต่เด็กเล็กๆก็ชอบที่นี่  สนามเด็กเล่นแม้จะไม่ใหญ่โตแต่พวกเด็กๆแบ่งปันกันอย่างมีน้ำใจ นอกเหนือไปจากกิจวัตรที่เรียบง่ายในบางวันที่นี่ยีงมีโปรแกรมพิเศษจากพวกนักดนตรีข้างถนนและจรซึ่งแวะเวียนมาแสดงอะไรไรแปลกๆให้ได้เพลิดเพลินอีกเป็นระยะๆอีกด้วย ที่นี่เป็นที่ที่พิเศษสำหรับผม
   ผมรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้นั่งสูดอากาศบริสุทธ์ที่ยังคงเหลืออยู่เพียงน้อยๆนิดในเขตเมืองหลวงนี้อย่างเต็มปอด...


และวันนี้ก็เช่นกัน ที่มุมถนนคนเดินทางด้านขวาของสวนสาธารณะยังคงมีเสียงกีตาร์โปร่งไม่สมประกอบบรรเลงอยู่ เค้าเป็นคนจรไร้บ้านที่ไม่มีใครรู้จักหัวนอนปลายเท้า  ทั้งที่เป็นคนแปลกหน้าแต่เรื่องนั้นกลับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรเพราะทุกคนในที่นี้ต่างก็ชอบที่ได้ยินเสียงกีตาร์ซึ่งมีเพียง 5 สายของเค้าผู้ชายที่แต่งตัวมอซอกับกีตาร์เก่าๆตัวนั้นยังคงมีชีวิตอยู่ เค้าดีดมันไม่เรื่อยๆอย่างไม่สนใจใคร มีทั้งเพลงที่รู้จักและไม่รู้จักแต่กระนั้นก็ยังรู้สึกได้ถึงความสุขที่ส่งแผ่ออกมารอบๆผมเห็นรอยยิ้มมากมายที่ทุกคนส่งให้กับชายแปลกหน้าคนนั้น


  ''เค้าร้องเพลงและดีดกีตาร์เก่าๆของเค้าด้วยความรู้สึกอย่างไร ?''

นั่นคือสิ่งที่ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกครั้งที่ได้ยิน

ผมไม่เคยรู้  ไม่เคยได้คำตอบจนกระทั่งเมื่อตัวเองมายืนอยู่ตรงจุดที่สามารถเข้าใจความรู้สึกนั้นได้


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++