คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 His Butler is Jealousy
“ก๊อกๆๆ!” เสียงคนเคาะประตูไม้โอ๊ตสีน้ำตาลอมแดงขนาดสองบาน
“เข้ามาฮะ” จิเอลว่า
“นายน้อยค่ะมีการด์มาส่งค่ะ” แม่บ้านผมแดงแสนขี้อายและซุ่มซ่ามตลอดเวลา เมย์ลิน ถือการด์สีขาวสะอาด มาให้นายน้อยของตน
“ไหนๆๆ!!” จิเอลเลิกสนใจการเลือกหนังสือ กลับเดินไปเอาของส่งที่มาหาเขาโดยเฉพาะความตื่นเต้นในใจที่อยากได้หนังสือหายไป กลับจดจ่อกับของที่ถูกห่อสี่เหลือรูปทรงหนังสือลายสีแดงจุดขาว
“ดะ...คิฉันขอตัวนะคะ”
“ขอบใจนะ เมย์ลิน ^O^”
“ยะ...ยินดีค่ะ!” นอกจากนี้เมย์ลินเป็นคนดีใจเรื่องเล็กน้อยอีก ยิ่งทำให้ดูน่ารักขึ้นถึงแม้ว่าจะถูกสวมแว่นตากลมโตก็ตาม ตัวเธอขอตัวและออกจากห้องในที่สุดตอนนี้ เหลือจิเอลกับของที่ถูกห่อเท่านั้น
“ไหนๆๆ ดูซิว่ามีอะไรกันน้าา” จิเอลอยู่ในแรงแมวครึ่งคนครึ่งแมวร่าเร่งผิดกับนิสัยที่แท้จริงของเขาที่ดูเงียบสงบ และสุขุมเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ตัวเล็กนั่งบนโซฟาสไตล์ หลุยห์ไม้สักสีน้ำตาล กับเบาะสีเขียวหุ้มกำมะยี่ มือเล็กแกะอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าของข้างในจะกระทบเสียหายได้
“การด์ร่วมงานเลี้ยง ประจำตระกูล Trancy
กระผม ชื่อ Alois และยินดีขอเชิญ Ciel Phatomhive มาร่วมงานเลี้ยงส่วนตัวที่บ้านในวันที่ 12/04/2xxx ครับขอบคุณครับ, รัก Alois”
น่าไปจังขอให้เซบาสเตียนไปดีกว่า
“นายน้อยขอรับ ผมขอเสิรฟ์ชา”
คนๆนั้นรูปร่างสูงโปร่ง 180 เซนติเมตร ใบหน้าเรียวแต่ดูคมคายผู้ชาย จมูกโด่งเป็นสันธรรมชาติไร้ศัลยกรรม ริมฝีปากหนามีสีชมพูซีดกลับดูมีเสน่ห์ ผมสีดำสนิทตัดทรงบ๊อบเทย์ปลายผมจะยาวกว่าข้างหลัง ผมปกใบหน้าเล็กน้อยยิ่งทำให้สาวๆอยากเข้าใกล้เพื่อมองดวงตา ที่เรียวและเฉียบคมเหมือนนกเหยี่ยว ผิดกับดวงตาของจิเอลที่กลมโตเหมือนตุ๊กตา………
ตึกๆๆๆ.........
เสียงหัวใจของแมวน้อยเต้นเป็นจังหวะเร็วและแรง
คนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน
‘เซบาสเตียน’
“เซบาสเตียน ผมอยากไปงานเลี้ยงตระกูลของ ทรานซี่ จังเลยฮะ”
“ขออนุญาต ดูการ์ดนะขอรับ” จิเอลยื่นให้พ่อบ้านหยิบจากมือน้อยขึ้นมาอ่าน
“อีกสองวันข้างหน้าจะมีงานเลี้ยงที่บ้าน ตระกูลทรานซี่นายน้อยแน่ใจจะไปนะขอรับ?”
“ผมอยากไปๆๆๆ!” ถ้าเป็นจิเอลร่างเดิมคงจะพูดว่า ‘อืม’ หรือ ‘อย่าให้พูดซ้ำ’ ด้วยน้ำเสียงที่ดูผู้ใหญ่ และ เย็นชาฟังแล้วดูเกินวัยเด็กทั่วไป หรือ แก่แดด นั่นเอง
“งั้นผมจะโทรร้านเสื้อผ้าให้ ส่งชุดยี่ห้อ Burberry คอเล็กชั่น ซัมเมอร์นะขอรับ”
“แล้วจะได้วันไหนเหรอ”
“อีก หนึ่งชั่วโมงขอรับ ผมขออนุญาต โทรตอนนี้นะขอรับ”
“ได้ฮะ” จิเอลยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อได้ตามปรารถนา พ่อบ้านเซบาสเตียน โค้งคำนับตามมารยาทก่อนจะเดินออกจากห้องไปและทิ้ง ของหวานเค้กช๊อกโกแลต และน้ำชาให้ร่างเล็กได้ทานอย่างเอร็ดอร่อย
งานเลี้ยงเริ่มขึ้นตามการ์ดรับเชิญ ชายหญิง ผู้ดีมีระดับสังคม อยู่ในเต๊นถูกจัดให้เป็นขนาดใหญ่ท่ามกลางสวนดอกไม้ และต้นไม้ให้ความร่มเย็น เหมาะสำหรับการจิบน้ำชา นอกจากนี้ยังมีเวทีเล็กๆให้ได้ฟังนักร้อง และ ดนตรี บรรเลงตามยุคสมัย หรือ สามารถให้แขกผู้รับเชิญขึ้นร้องบนเวทีก็ได้ จึงทำให้แขกผู้ชื่นชอบร้องเพลง ขึ้นไปกล้าแสดงออก ความสามารถ และสร้างความบันเทิงให้ดูเป็นกันเองอย่างมาก
“ว้าวๆ คนเยอะจังเลย” จิเอลอยู่ในร่างแมว แต่กินยาให้หู และ หางแมวหายไปเพียงชั่วคราวเท่านั้น มีเซบาสเตียนดูแลอย่างใกล้ชิด
“จิเอล!!” เสียงร่างเริง และ ดวงตาสีเขียวมรกต ปิติยินดี ของเด็กสาวผมบลอนเป็นลอนๆ แต่ถูกมัดแกะ ดูสมวัยละอ่อน สิบสี่ ปี ซึ่งอายุมากกว่า จิเอล หนึ่งปี เธอสวมชุดเดรสสีบานเย็น ชายกระโปรงจับกลิบ ยาวประมาณหัวเข่า ในยี่ห้อ Coco Chanel สวมรองเท้าหนังไร้ส้นเท้าสีดำ ก้าวมาหาจิเอล ในระยะ ห้าร้อยเมตร แต่เสียงดังมาแต่ไกลให้ เซบาสเตียนไหวตัวทันจึงคว้าข้อมือเล็กของนายน้อยไปหลบตัวอยู่หลังต้นไม้โอ๊ตขนาดใหญ่มหึมาอย่างหวุดหวิด
“อะ...เอ่อ...เซบาสเตียน >.<!” ใบหน้าเล็กที่ชิดใกล้กายแกร่งสวมชุดสูทพ่อบ้าน จมูกที่ได้กลิ่นว่องไว กับน้ำหอมโคโลนอ่อนๆของความเป็นชายออกมา แตะสัมผัส ทำให้แก้มนุ่มๆจากสีขาวเนียนเป็นสีแดงเหมือนสีแตงโมหวานช่ำ ทั้งสมองและใจของจิเอลเริ่มคิดเลยเถิด (คุณชายน้อยแอบคิดทะลึ่งเคอะ >///<!)
“ขออภัยขอรับ” เซบาสเตียน คลายกอด ให้จิเอลเป็นอิสระ
หรือว่าเซบาสเตียนแอบมีใจให้เรารึเปล่าน้าาา จิเอลคิดเข้าข้างตัวเองในใจ ทั้งๆที่ไม่รู้ความจริงว่า หาก ลิซาเบธได้มาเห็นต้องความแตกแน่ๆ กับนิสัยของจิเอลที่เปลี่ยนไป ไร้เดียงสา และร่าเริงทั่วไป พ่อบ้านอยากจะเก็บความลับเอาไว้เพื่อไม่ให้เป็นอันตรายต่อนายน้อย
งานเลี้ยงของวันนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องธุรกิจแม้แต่อย่างใด เพราะ แขกที่ถูกรับเชิญมา มีเพียงแต่วัยนักศึกษาเท่านั้น แต่ก็มีเด็กส่วนหนึ่งได้ถูกรับเชิญเพราะ เป็นแขกพิเศษ นั่นเอง
เซบาสเตียนพานายน้อยไปทักทาย หญิงชาย ในงานเลี้ยงยามบ่ายแต่บรรยากาศ ดี ร่มรื่น จิบไวน์องุ่นเย็นๆ กระชุ่มลิ้น พร้อมเสิร์ฟอาหารและของหวานให้ได้ทานทั้งวัน หนุ่มๆในงานต่างมองเซบาสเตียนเป็นตาเดียว ด้วยความอิจฉามีแต่สาวๆมาล้อมตัวเป็นผึ้งตอมน้ำหวาน
“ว้าย! หล่อจังเลยชื่อไรเหรอจ้ะ” วัยสาวอายุ สิบเจ็ดปีแต่งตัวแก่แดด ให้ดูเกินวัยเหมือนอายุยี่สิบต้นๆ เกาะแขนเซบาสเตียนราวกับเป็นแฟนกัน
“เซบาสเตียนขอรับ”
“อายุเท่าไหร่เหรอ”
“ยี่สิบครับ” (โกหกชัดๆ อายุคุณนายเป็นพันปีแล้ว)
“ทำงานไรเหรอจ้ะ” หล่อนสวมเกาะอกสีเหลืองกระโปรงบานสีขาวสั้นเกือบเห็นกางเกงใน ถามเสียงอ่อยๆ
“ไม่ได้เริ่ดรู้หรอกครับ มาดาม ผมเป็นเพียงแค่พ่อบ้านของ แฟนท่อมไฮฟ์เท่านั้นขอรับ”
“โอ้พ่อหนุ่ม มาเป็นพ่อบ้านในบ้านฉันดีกว่านะๆ ที่นั้นจ่ายเท่าไหร่ฉันจะจ่ายสองเท่า”
“ฮ่ะๆ...คงไม่ได้หรอกขอรับ”
“ทำไมล่ะ” อีกสาวหนึ่งถาม
“เพราะผมเป็น...พ่อบ้านปีศาจ น่ะสิขอรับ”
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
“ตอบได้เร้าใจฉันมากส์!”
“เดทกับฉันหน่อยสิ”
“บลาๆๆๆๆ!!!”
“เซบาสเตียน ผมขอหาอะไรทานก่อนนะฮะ”
“นายน้อยขอรับผมไปด้วยขอ....”
“ผมอยู่คนเดียวได้ฮะ” จิเอลตัดสินใจจะปลีกตัวออกจากฝูงผึ้งอย่างน้อยใจ เซบาสเตียนย่อมรู้ว่านายน้อยงอนใส่ แต่จะทำอย่างไรได้ก็เมื่อมีผึ้งมาตอมน้ำหวานอย่างเมามัน ผู้หญิงวี้ดว้ายเซบาสเตียนหุ่นที่น่าซบ หน้าตาอันหล่อเหลากับดวงตาสีดำสามารถจ้องให้ทะลุถึงหัวใจ กรี้ดจน จิเอลที่อยู่เบื้องล่างต้องอุดหู หนีออกจากตรงนั้น ไปที่โต๊ะบัฟเฟด
เซบาสเตียนคนบ้า!
จิเอลคว้า ขนมเค้กช๊อคโกแลค ชิ้นใหญ่ตักใส่ปากเล้กจนเลอะทั้งปากทั้งแก้ม น้ำตาของจิเอลจะล่วงแต่ก็ต้องเก็บเอาไว้ไม่ให้เสียหน้าต่อสวนสาธารณะชน
“หนุ่มน้อยปากเลอะหมดแล้ว” ชายหนุ่มสูงร้อยแปดสิบต้นๆ ผมบลอนซอยสั้นประมาณต้นคอ ผิวสีน้ำผึ้งเข้มสวมชุดสีขาวกับกางเกงลำลองสีน้ำตาลเข้มธรรมดาๆ แต่กลับดูหล่อ และดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ มือของเขามีทิชชู่ เช็ดแก้มเนียนที่เปื้อนช็อคโกแลค ไร้ลงมาริมฝีปาก ให้ปราศจากร้อยเปื้อนออก
“ขะ...ขอบคุณฮะ” ละ..หล่อบาดใจ แมวน้อยคิดในใจ แก้มขาวๆกลายเป็นแดงระรื่นลืมเรื่องน้อยใจกับเซบาสเตียนเป็นปลิดทิ้ง
“หนุ่มน้อยชื่อไรครับ”
“จิเอลฮะ..แล้วคุณชื่อไรเหรอฮะ?”
“ผมชื่อ มาร์กครับ ว่าแต่อายุเท่าไหร่แล้วเรา”
“ยะ...ยี่สิบ”
“โกหกไม่เนียนเอาซะเลยนะเรา”
“ยี่สิบจริงๆนะ!”
“ไหนขอลอง พิสูจน์หน่อยสิ” มารก์ทำแววตาเจ้าเล่ห์
“จุฟ!” โน้มตัวให้หน้าหล่อๆสไตล์สปอรต์แมน ริมฝีปากหนาที่ดูสากๆ จุ้บแก้มจิเอลโดยไม่ทันตั้งตัวหนึ่งที เล่นเอาคนตัวเล็กแก้มแดงทั้งอายทั้งโกรธ
“หน้าแดงเลย ฮ่าๆๆ!” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ
“ว่าแต่นายอายุเท่าไหร่กัน” จิเอลถาม
“ยี่สิบสองแล้วครับ”
“ไหนพิสูจน์ดูดิ้!” ในขณะที่ มาร์กโน้วตัว มากพอที่จะทำให้มือเล็กๆของอีกฝ่ายดึงเข้า ใกล้ตัว คิดจะเอาคืน
“จ้วฟฟ!!” โดยการจูบริมฝีปากที่ดูสาก แต่กลับนุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงไม่มีผิด จิเอลจูบเพียงไม่ถึงห้าวินาทีเพราะมีมือของใครบางคนมาโอบเอาของจิเอล ให้แยกออกจากริมฝีปากของชายหนุ่มผิวแทน
“นายน้อย ถึงเวลากลับบ้านแล้วขอรับ!” เซบาสเตียน พูดน้ำเสียงเชิง อารมเสียอย่างแรง !
TBC…………………………………………….
ความคิดเห็น