kuroshitsuji Yaoi My Little Cat

ลำดับตอนที่ #2 : Little Cat Chapter2*** The Result For Sebastian....

“ฮือๆๆๆ...ไม่อาววววเค้ากลัวววววว TTOTT”

“เฮ้ย!” งานเข้าไงละที่เนี้ย เจอ จิเอลมาใช้น้ำตาแบบนี้

แล้วคุณพ่อบ้านจะทำไงละที่เนี้ยยยยย!! จะใจอ่อนก็ไม่ได้อุส่าลากมาแทบตาย!!??

ต่อๆๆๆ.....

 

 

 

“นายน้อยขอรับ” มือหนาๆเลื่อนไปจับหัวสีน้ำเงินเข้มอย่างแพรวพราว

“ฮึก! ฮือๆๆ....ฮึก!” เสียงของนายน้อยของตนเริ่มจะลดลงได้แล้ว

“ไม่ต้องกลัวนะขอรับ...ผมสัญญาว่าผมจะอยู่ข้างๆนายน้อยครับ...”

“ฮึก! จริงๆนะฮะ?”เสียงอู้อี้ ทำให้ฟังไม่ค่อยชัดแต่ก็ร็ว่าเจ้าตัวเริ่มเชื่อแล้วสิ่งที่คุณพ่อบ้านพูดมา มือ

เล็กทั้งสองข้าง เช็ดปาดน้ำตาของตัวเองออก แต่พ่อบ้านปัดมือ เล็กๆออก เบาๆ ก่อนจะใช้มือหนา

ของตนปาดให้

“จริงซิครับนายน้อย ^^” รอยยิ้มนั้นทำให้จิเอล ใจเต้นสั่นระรั่วไม่เป็นจังหวะ...

“อะ...อื้อก็ได้ฮะ -///-”(น่าตบจิเอลชะมัด!<<< ความริษยาของไรเตอร์)

 

“แหมๆๆ!! เลิกหวานแหววแล้วยะ!!” Undertaker ของเราเหมือนจะถูกนอกบทไปนานขณะเลยทีเดียว 

เกือบลืมไปแล้วไม่ละเนี้ยยยย!! มือหนาๆแสนอบอุ่น รีบผละออกจากแก้มขาวอมชมพูออก ความอุ่น

ของร่างสูงนั่นทำให้จิเอลแอบเสียดายๆนิดๆ

“หึๆๆๆ จิเอลจ๋า มามะ >O<!” มือซีดไร้สี หยิบเข็มอย่างมั่นใจความเป็นหมอโรคจิต - -++....

“TOT!!”

“นั่นมันทำให้นายน้อยของผมเริ่มกลัวมากขึ้นแล้วนะครับ - -++” เซบาสเตียนมองหน้าอย่างโกรธๆ 

ไอคนที่ทำให้ นายน้อยยิ่งผวา

“นายน้อยหลับตานะครับ นับหนึ่งถึงสิบแล้วจะหายเจ็บทันทีเลยนะครับ^^” พ่อบ้านหันไปปลอบโยน

อีกครั้ง มือหนาๆโอบไหล่บางๆ ผ่าแซ่ความอบอุ่น แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เล่นเอาจิเอลมีสีหน้าแดง

ระรื่น และ เคลิ้มตาม ทำให้คนที่อยู่ภายนอกอย่างคนขายโลงศพต้องอิจฉา

“หนึ่งถึงสิบนะครับ>.<” จิเอลพูดเสียงอ่อนๆ พร้อมหลับตา

“ครับ แต่อย่าเพิ่งนับนะครับ ให้นับตอนที่ผมพูดว่าเริ่มนับได้นะครับ” จิเอลพยักหน้าทำตามคำสั่ง 

ส่วน Undertaker เริ่มเข้ามาหาจิเอล อย่างกับได้ศพมาผ่าดูเล่น ปลายเข็มยาวไม่ต่ำว่า ห้านิ้ว และ

แหลมคม หากโดนทิ่มแทงลงไปทะลุถึงกระดูกมันจะยิ่งเจ็บปวดกว่าโดน สุนัขกัด

เสียอีกแต่ยังดีที่จิเอลหลับตาเสียก่อนไม่งั้นคงได้หนีตัวซุกหัวซุนจนสติแตกเลยก็เป็นได้

สายของ Undertaker บอกเซบาสเตียนให้จิเอลเริ่มนับได้ปลายเข็มจ่อตรงแจนพร้อมที่จะแทงได้ทุกเวลา

(อธิบายไม่ค่อยเก่งโทษทีนะคะ)

“เริ่มนับได้เลยครับ นับในใจนะครับ”

“โอ้ยยยย!!! ฮือๆๆๆๆ” น้ำตาที่หยุดได้สักพัก ตอนนี้เริ่มไหลมาอีกครั้งเพราะความเจ็บปวดที่เข็มทิ่ม

แทงอย่างรวดเร็ว ดูดเลือดไหลสู่ปลอดเข็ม อย่างเชื่องช้า มันทำให้แขนของร่างบางแถมจะหลุดเป็น

ท่อนๆ มือหนาของพ่อบ้านพยุงแขนที่ถูกทิ่ม มืออีกข้างกุมมือเล็กๆของจิเอลที่สั่นสะท้านเพราะ

ความเกร็ง จึงต้องลูบไล้มือพยายามให้ร่างเล็กหายเกร็ง

“นายน้อย...อย่าลืมตานะครับ”

 “เอ้า! เสร็จแล้ว!” เข็มแหลมออกจากผิวบอบบาง รีบใส่ขวดปลอดแก้วเล็กพร้อมรีบไปตรวจทางคอมพิวเตอร์ของตนอย่างรวดเร็ว

 

“นะ...นายน้อย! ทำใจดีๆนะครับ!!”

“อืออออ...ไม่เป็นไรหรอกเซบาสเตียนผมแค่มึนหัวนิดหน่อยเองฮะ +.+”

 

.....ห่วงกันเข้าไป้!....<<<< Undertaker มองทั้งคู่อย่างอิจฉา ฆาตแค้น แต่ก็ยังดำเนินหน้าที่ต่อไปอย่างน่ากลัว

 ยี่ห้อแอปเปิ้ล ราคาตั้ง 6 หมื่นอัพ (เป็นคนแค่ขายโลงเท่านั้นเองนะทำไมมันได้รวยอย่างนี่วะ!???)

“เซบาสเตียนฉันได้ข้อมูลแล้วล่ะ” ผ่านมาได้ สิบนาที Undertaker ที่นั่งพิมพ์หาข้อมูลอย่างควักไขว่ 

อย่างชำนาญมือเรียวๆซีดๆกับเล็บดำทั้งยาวและสกปรก หยิบสองสามแผ่นก่อนจะมานั่งโซฟารับ

แขก ผ้ากำมะหยี่สีดำสนิท 

“นายน้อยผมเป็นอะไรครับ?” เซบาสเตียนวาง จิเอลในท่านอนอีกด้านของพ่อบ้านที่นั่งริมโซฟาสีดำ 
พร้อมห่มผ้าห่มให้ทำให้จิเอลหลับสนิทมากยิ่งขึ้น

“ดูเหมือนว่า จิเอลน้อยๆจะโดนยาอะไรสักอย่าง....แถมเป็นยาที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนด้วย - -”

“แล้วจะมียาทางแก้รักษาไหมครับ” เซบาสเตียนพูดน้ำเสียงอย่างกังวลสุดๆ หัวใจของร่างสูงแถบจะ

หล่อไปกับพื้น ยิ่งสายตาคมกริบมอง นายน้อยนอนหลับใหลไร้ซึ่งความกังวล แต่ความความกังวล

ของร่างหนามันกลับมากขึ้น

“แสดงว่า....นายน้อยของผมถูกวางยานะซิ....”

“ถูกต้อง ยาชนิดนี้ยังไม่มีชื่อเสียด้วย....และยานี้จะออกอาการหลังจาก สอง ถึง สาม วัน....ฉันว่านายน้อยของเธอคงจะถูกผงหลังจากสอง สามวันนี้แหละ....นายน้อยของเธอได้ของฝากจากใครไหม? หรือว่าไปงานเลี้ยงแล้วดื่มเข้าไป?” 

เซบาสเตียนคิดอย่างไตร่ตรอง นึกเมื่อสองสามวันที่แล้วว่า เจ้าตัวได้ของฝากจากใคร....

และนึกออกในที่สุด....

“คือว่าเมื่อสองสามวันก่อน.....” เริ่มการเล่าเรื่อง...

 

 

ย้อนไปเมื่อ สองสาม วันก่อน.....

ติ่งน่องงง.....ติ่งน่องงงงงง! เสียงกดออดจากหน้าบ้าน เซบาสเตียนผู้ซึ่งกำลังถูพื้น กับ เมลินหญิงสาวเมดในบ้านกำลังถูขั้นบันไดหินสีขาวอ่อน ชั้นที่สิบสองอย่างเคร่งขัด

“ฟินนี่!! ไปเปิดประตูให้แขกหน่อยครับ” เซบาสเตียนเห็นฟินนี่ จะเดินออกจากโถงของบ้านเมื่อกำลังความสะอาดห้องนั่งเล่นเสร็จ จึงรีบตะโกนบอก

“ติ่งน่องงงงงๆๆๆ”

“มาแล้วคร้าาาบ!” ฟินนี่รีบวิ่งไปเปิดประตูต้อนรับแขกอย่างรวดเร็ว

“ว่าไง ฟินนี่คุณพ่อบ้านไม่อยู่เหรอ??”

“คะ...คุณ หลาว?”

“เอ๋ ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ? ไม่อยากให้ฉันมาเหรอ” ดวงตาตี่ๆตีสีหน้าเศร้าสร้อย

“ปะ...เปล่านะฮะ (>. <) (> .<)” ฟินนี่รีบส่ายหน้า คุณหลาวเคยมาบอกเมื่อเดืนอที่แล้วว่า จะไม่มาในเดือนเมษา เพราะคุณหลาวบอกว่า เขาจะไปเล่นสงกรานกับสาวๆ ที่เมืองไทย

“คุณหลาว...ผมต้องขออภัยที่คนใช้ ที่มีเสียมารยาทครับ”

“อะไรกันเซบาสเตียน คนกันเองอย่างนี้แหละดีแล้ว....จริงไหมจ้ะ ลานหมาว?” พูดแล้วตาตี่ๆ ก็หันไป

ถาม สาวอาหมวยที่ติดกันเป็นตังเม เธอเป็นคนไม่ค่อยพูด จึงได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิด

ของเจ้านาย ทั้งๆที่เธอไม่มีความคิดเห็นอะไรในหัวสักอย่าง....

“งั้นเชิญให้ คุณหลาว มาดื่มชา และ ทานของว่างอร่อยๆก่อนไปไหมครับ?” เซบาสเตียนถามอย่างนอบน้อม

“หว่าาาา...ฉันคงอยู่นานไม่ได้แล้วอีกหนึ่งชั่วโมงฉันต้องขึ้นเครื่องไปเที่ยวที่ไทย...ฉันแค่เอาของมา

ฝากจากที่ฉันไปเที่ยว บลาซิลมาเมื่อวานก่อนน่ะ^O^!” พูดแล้วก็ยื่นตุ๊กตาสีน้ำตาลอ่อนๆสวมชุดสี

น้ำเงินเข้มเหมือนเจ้าของบ้านหลังนี้สวมมักสวมใส่เป็นประจำ แม้กระทั้งดวงตาสีน้ำเงินใน

มหาสมุทร มือขนฟอร์นุ่มๆทั้งสองจับ ถุงสีน้ำตาลขนาดกลางๆ ห่อหุ่มรูปสี่เหลี่ยมข้างในไว้ ประดับ

โบว์สีชมพูสดใส เด็กๆเห็นต้องเอามาเป็นเจ้าของให้ได้ (ตรงที่ตุ๊กตาน่ะ....)

“ขอบคุณมากเลยครับคุณหลาว นายน้อยของผมจะดีใจที่ได้ของสิ่งนี้จากคุณหลาวขอรับ^.^”

“ฉันก็ว่างั้นแหละ โอ้!...ต้องรีบไปแล้ว!! ลาก่อนแล้วเจอกัน^O^//” เมื่อหนุ่มชาวจีนตาจิ้งจอกมอง

นาฬิการสีเงินบนข้อมือ ก็ต้องรีบขอลาเพื่อไปเที่ยวต่อกับ หลานหมาว สุดที่รักของตน

“ขอให้สนุกนะครับ” เซบาสเตียนก้มหัวให้อีกครั้งเมื่อคุณหลาว นั่งรถม้าออกจากบ้านคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

“ฟินนี่ฝากจัดการ เรื่องทำความสะอาดกับเมย์ลินด้วยครับ ผมจะเอาของฝากของคุณหลาวให้นายน้อยก่อนนะครับ”

“รับทราบ!” ฟินนี่จัดการขัดพื้นอย่างเคร่งคัดต่อไป กับเมย์รินที่เริ่มจะถูลาวบันไดทำมาจากไม้สักราคาแสนแพง.....

 

ห้องนายน้อย.....

“ชา???” จิเอลเปิดกล่องของฝากจากคุณหลาวที่ฝากพ่อบ้านไว้ให้ ในโหล่ขวดแก้วเต็มไปด้วยใบชา

สีแดงสด เหมือนมาดามเรดไม่มีผิด มือบางๆเปิดฝาขวดออกมาดม กลิ่นหอมหวานเย็นซ่อนเปรี้ยว 

ต้อนรับน่าฤดูร้อนได้อย่างดี จิเอลเริ่มรู้สึกกระหายอยากดื่มน้ำหวานๆเย็นๆ สักแก้ว....

“เซบาสเตียนเอาชาของคุณหลาว ไปชงแบบเย็นหน่อยก็แล้วกันนะ”

“เข้าใจแล้วครับ นายน้อย” ว่าแล้ว เซบาสเตียนหยิบจากมือของนายน้อย และรีบออกจากห้องเพื่อ

ทำชาเย็นตามที่นายน้อยสั่งให้รวดเร็วทันใจตามเจ้านายของตน

จากนั้นก็ยกซดดื่มไปหมดแก้ว.....

จนเวลาล่วงเลยผ่านไป........

จิเอลของเราก็หลายเป็นแมวน้อยน่ากด อย่างนี้นี้เอง!!!!

กลับมาปัจจุบันกันต่อ......

เซบาสเตียนเล่าเรื่องเหตุการณ์ต่างๆให้คนขายโลงที่กำลังแวะไปพิมพ์หาข้อมูลวิธีรักษาให้หายจาก

โรคนี้ได้....

“เซบาสเตียนฉันหาข้อมูลเพิ่มได้แล้ว เคี้ยกๆๆๆ!!”

“ว่าไงนะครับ?”พ่อบ้านเขย่าไหล่ทั้งสองของ คนขายโลง สิ่งที่มีความหวังเริ่มบังเกิดแล้ววววว

“อย่างที่ได้ยินนั้นแหละ พ่อบ้าน เคี้ยกๆๆๆ!!”

‘ไอห่า!...ให้เรานั่งเสียใจตั้งนาน- -+!!’ เซบาสเตียนด่าในใจ

“ฉันคิดว่านายน่าจะชอบวิธีนี้นะ....นายถนัดซะด้วยซิ...” ฟันขาวๆยิ้มมุมปาก อย่างมีเลศนัย ก็อด

สงสัยไม่ได้ว่าคนอย่างพ่อบ้านเขาจะ ถนัดเรื่องอะไรกันแน่!? พ่อบ้านเงียบไปชั่วขณะ

“พลั่กกกกกกก!!!” ในขณะนั้นเอง ก็พลักเซบาสเตียนให้ล้มลงไปกองพื้น undertaker ขึ้นคร่อมตัวมือ

ยาวๆเสยหน้าแท้จริง....ใบหน้าถึงแม้จะเรียวซีดแต่กลับมีเสน่ห์บางอย่างที่บอกไม่ถูกดวงคม ตาสี

เหลืองนิลเหมือนพระอาทิยต์ สอดส่องทั่วดอกไม้ทานตะวันแปล่งปลังสดใส ริมฝีปากซีดๆหากว่า 

ใช้ลิ้นของตนเลียรอบริมฝีปากให้เห็น กลีบกุหลาบแดงอ่อนแสนจะนวลนางน่าสัมผัส

“S-E-X!!!!!”

......................
.......
....



TBC>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

 

ขอโทษที่ดองนานไปหน่อยนะค่ะ หุหุ >.,<