Fic Naruto รักวุ่นๆในฮาเร็ม

ลำดับตอนที่ #1 : {Intro} 4 Ladies!! (ยาวมาก เหนื่อย = =!)

ณ ตระกูล ‘ฮารุโนะ’

ณ ประเทศเยอร์มันนี

ในหมู่บ้านเล็ก ห่างจากเมืองไม่ไกลมาก หากขับไปกรุงเมืองคงใช้เวลาไม่เกิน ยี่สิบนาที หมู่เล็กๆแห่งนี้ สงบเป็นกันเอง แต่ถึงแม้จะเป็นหมู่บ้านเล็กๆก็เหอะ แต่บ้านแต่ละหลัง ราคาจำนวนเป็นหลัก แสนยุโรขึ้นไป(แปลเงินไทย ประมาณ หลักล้าน) และแน่นอนว่า มีบริการอำนวยความสะดวกครบประการ ตามใจฉัน และพึงพอใจกับนักดีไซน์มือโปรระดับประเทศ  ซึ่งบ้านแต่ละหลังดูไม่เหมือนใคร และโด่ดเด่นไม่แพ้กัน

และฮารุโนะ ซากุระก็อยู่ในหมู่บ้านแห่งนั้น กับคุณแม่แสนไฮโซ

จริงๆแล้วถ้าจะให้เรียกควรจะเป็นบ้านสำรองเล็กๆ ที่ใกล้โรงเรียน เอกชนเพียงใช้เวลาแค่ สิบห้านาทีกับการขับรถ

ส่วนบ้านจริงๆของเธออยู่อีกที่ และใหญ่ เป็นเท่าตัว

   

“ฮา-รุ-โนะ ซา-กุ-ระ!!” เสียงของแม่ฮารุโนะ ซากุระ ยืนไม่ห่างจากที่นั่งโซฟาลายสีดำขาวปรานีตอย่างดี ราคาหลักแสน ที่ซากุระลูกสาวของเธอนั่งอยู่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว


 

“คะแม่ - -” ฉันตอบอย่างเนือยๆ

“ทำไม ทางโรงเรียนโทรมาหาแม่ครั้งที่ยี่สิบกันคะ ^^?” แม่ที่ยิ้มหน้าบาน แต่กลับตรงกันข้ามคำพูดทำให้ดูน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก แต่ฉันน่ะชินแล้วละ ถึงแม่จะต้องใช้เวลาเพราะ ยิ่งโต แม่ยิ่งดุ - -

“ไรเหรอคะ?”

“อย่ามากวนแม่นะ! เรื่องที่ลูกไปมีเรื่องกับ รุ่นพี่ผู้หญิง อลิต้า จน เธอต้องเข้ามาฟ้องอาจารย์ใหญ่กับเพื่อนของเธอ!!”

“ก็นังนั่นมาหาหนูว่าหนูไปแย่งแฟนเขาน่ะแม่! ทั้งๆที่นังนั้นมันโง่โดยไม่รู้เลยว่าแฟนของเธอมันเจ้าชู้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และหนูก็ไม่คิดจะแย่งแฟนใครด้วย” ฉันพูดตามความจริง พูดแล้วอยากจะไปอ้วกใส่หน้ายัยนั่นชะมัด...อยู่ดีๆ คุณเธอก็เขามาตบในห้องน้ำ พร้อมกับเพื่อนของยัยนั่น ตั้งสองสามคน แต่พวกนั้นไม่มีน้ำยา ฉันจึงสู้กลับได้อย่างสบายๆไร้รอยขีดข่วน เพราะการต่อสู่นินจาที่ฉันฝึกฝนในโรงฝึกจากที่ญี่ปุ่นมาอย่างดี จากบ้านตระกูล ฮารุโนะที่มีอธิผลใหญ่ทั่วแทบเอเชีย และเริ่มจะลามมาตาม นอกประเทศอื่นๆ

“แต่ที่ ลูกทำมันเกินไปแล้วนะเล่นเอา เข้าพยาบาลรวมทั้งเพื่อนของอลิต้าด้วย” ก็แต่ตบนังอลิต้า สองสามฉาบ และก็ ถีบอีกสองตัว จนกระอักเลือด และก็ชกปากของอลิต้าอีกที ที่บังอาจมาด่าพ่อแม่ ว่าไม่สั่งสอน - 3-

“เข้าปฐมพยาบาลในโรงเรียนเองแม่ไม่ตายหรอก - -” (ได้ลูกอย่างนี้แม่ปวดหัวตาย)

“ซากุระ!!!” แม่ฉันเริ่มไม่พอใจสิ่งที่ฉันพูด เหมือนเป็นเรื่องเล็ก

“ขอโทษคะ T.T” กลัวตายแหละ แบร่ >o<!!

“เห้อออ!!...เอาละยังไงแม่ลองคุยกับอาจารย์ดูอีกที” คุณถอนหายใจ ก่อนที่คุณแม่ประกาศผลกับสิ่งที่ฉันทำลงไปที่โรงเรียน และดูเหมือนว่า รอดแล้วละคะ ^O^!

“แต่ถ้ามีอีกละก็ แม่จะจับย้ายไปเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น!!!” คุณแม่มองหน้าฉันอย่างเอาจริง

ญี่...ญี่ปุ่นเลยเหรอ O.o? ไกลนะนั่นน่ะจากนี้มาไปนู่นน่ะ! ฉันมองแม่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ดูความซีเรียสของแม่ตอนนี้จะแปลงร่างเป็นปีศาจอยู่แล้ว

จริงจังแบบนี้ แม่ทำจริงๆค่ะ โฮกกกกกก TOT!!!

-เจ๊จ้ะ...แจ๊จ๋าาา มือคนโทรมา รับโมโตจังด้วยคร้าบบบบ- เสียงเรียกเข้ามือถือ รุ่นโมโต วี แปด โคตรกวนบรรลัยเท้างามๆจริงๆ เสียงดังจากกระเป๋า พราด้าสีดำราคาแพงที่วางอยู่หน้าโต๊ะแก้วรับแขก มือเรียวของคุณแม่คว้ามือถือในกระเป๋า แต่เมื่อดูชื่อเรียกเบอร์ สีหน้าของคุณแม่ที่ข่มอารมได้แล้วกลับกลายเป็นจ้องเขม็งฉันอย่างเอาเรื่อง

“สวัสดีคะ อาจารย์ นี่แม่ของซากุระเองคะ....ซากุระเหรอคะ?....คะ...คะ.....อาจารย์ใหญ่คะเตรียมใบลาพรุ่งนี้ด้วยนะคะ....ฉันเอาจริงคะ....มีปัญหาเหรอคะ?.....สวัสดีคะอาจารย์ใหญ่....ติ้ด!”

โฮกกกก!! ได้ยินไม่ผิดเลยนะ แม่คุยกับอาจารย์ไม่นะ ความลับที่ควรจะจาลึกโดยไม่มีใครล่วงรู้ได้ OoO!!!!

“ฮารุโนะ ซากุระ เตรียมตัวบินไปญี่ปุ่นภายในสามวันได้เลยยยยยย!!!!!” นิ้วเรียวยาวชี้สั่งชะตาขาด

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด TTOTT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงแหลมๆ มากกว่า 100 ดังทั่วลั่นบ้านจน บ้านสั่นทั้งหลัง

ความลับขั้นสุดยอด บัดนี้โดนคุณแม่รู้ซะแล้ว ไม่น้าาาาา !!!!!

ด้าน อิโนะ ยามานาคะ

ณ ตระกูล ‘ยามานาคะ’

ณ ประเทศ UK, Surrey  Windlesham 


  

บ้านคฤหาสน์ ใหญ่อลังการสไตล์ยุโรป และอยู่ห่างไกลจากเมือง แหล่ง แต่คุณหนูอย่าง ตระกูล ‘ยามานาคะ’ เลดี้ อิโนะ นิสัยเอาแต่ใจสุดฤทธิ์ กับถานะแสนร่ำรวยด้าน ธุรกิจห้างใหญ่ของคุณพ่อ ที่เปิด มากกว่า หนึ่งพันสาขาทั่วโลก คุณพ่อคุณแม่ตามใจลูกรัก ให้ช้อปปิ้ง ที่เมืองแหล่งช้อป เดือนละห้าครั้ง !!! และอำนวยความสะดวกแปดล้านสิบ

ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวใหญ่อยู่ด้วยกันแต่ จะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวโดยเฉพาะเรื่องเงิน เธออยู่กับ ตระกูล ทาซึมาดะ  สามคน แม่ ยาจิ และ ลูกสาวสองคนของเธอ คาริน คนโต กับ คาริเนะ คนเล็ก และต่างอิจฉา เกลียดชัง อิโนะที่เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูล ยามานาคะ

บ้านใหญ่อลังการล้านแปด คนรับใช้มากว่า สิบคนไม่ว่าจะ เป็นคนสวน คนครัว คนรับใช้ ยาม ต่างได้รับเงินเดือนไม่ต่ำกว่า หลักหมื่น แต่คนรับใช้ในบ้าน ใน แปดสิบเปอร์เซนจะแบ่งพวกระหว่างคน  ตระกูล ทาซึมาดะ กับ ยามานาคะ ส่วน อีกยี่สิบจะเป็นยาม คนทำสวน และ เชฟ ไม่เข้าข้างใครทั้งสิ้น

“นี่นัง อิโนะ นี่ที่นั่งของฉันนะยะ” ในห้อง รับประมานอาหารยามเช้า ในขณะที่อิโนะกำลังจะนั่งที่หัวโต๊ะ เสียงคารินก็ดังแจ้น มือเรียวไว้เล็บกรงมารสีแดง ชี้ให้ไปนั่ง ที่อื่น

“ใครมาก่อนได้ก่อนยะ เธอก็ไปนั่งตรงข้ามหัวโต๊ะโน้นสิยะ อีกอย่างฉันเป็นเลดี้คนเดียว ในตระกูล ยามานาคะ ฉันต้องได้นั่งตรงนี้ นังโง่!” ว่าแล้วอิโนะก็หย่นก้นงามๆ กางเกงรัดรูปสีขาวขาสั้น ยี่ห้อ lee และมองหน้าคารินอย่างท้าทาย

“กรี้ดดดดด!!! ฉันเป็นพี่แกรตั้งหนึ่งวันนะ ฉันต้องได้ก่อนซิยะ!” คารินทำท่าจะเดินเข้ามาผลัก อิโนะออกจากที่นั่ง แต่มีคนรับใช้เคียงข้าง อิโนะมาห้ามก่อน และผลักคารินอย่างไม่ใยดี

“ปึ้ก!!”

“โอ้ยยย!!” คารินร้องเมื่อถูกผลักล้มกระแทก พื้นหินอ่อนสีครีม

“แกร! บังอาจทำร้าย ลูกสาวตระกูลมาซึมาคะ เป็นได้แค่คนรับใช้แท้ๆ!!” คุณแม่ของคารินสวมชุดรัดสีม่วง เดินเข้าไปจะตบ

“เพียะ!!!”

“โอ้ยยย!!” คนรับใช้ของอิโนะถูกตบล้มลงไปกับพื้นหินอ่อนเหมือนคาริน คารินลุกขึ้นจะเข้าไปแจมกับคุณแม่ด้วยอีกคน

“หึ! เตรียมตัวหน้าแหกเข้าโรงบาลได้เลย!!” คารินว่าแล้วก็ตบหน้าคนรับใช้ของ อิโนะอย่างบ้าคลั่ง แต่ดูเหมือนว่าคุณหนู ยามานาคะ จะนั่งทานกับข้าวร้อนโดยไม่รู้สึกรู้สา กับการวิวาทครั้งนี้

“เพียะ!!” เสียงตบแรงฟาดไม่ยั้งมือของคุณแม่คาริน

“.....”ดูเหมือนว่า คนรับใช้ที่ทำห่ามกับคารินตอนแรกที่ร้อง ตอนนี้กลับเงียบฉี่ยิ่งกระตุ้นต่อมความโกรธ ของ คุณแม่และคารินมากขึ้น

“ว้ายยยย!! รีบช่วยกันห้ามเร้ววววว!!” เสียงวัยแก่ ร้องให้คนช่วยมาห้ามคุณแม่ และ คาริน หยุดการทำร้ายร่างกายของหญิงสาว คนรับใช้ที่ได้ยินก็รีบเข้ามาห้าม

 “โอ้ยยยย!!! ช่วยด้วยยย!! ฮือๆๆๆ อย่านะคะคุณหญิงฉันเจ็บ....โอ้ยยยย!!”

“ฮ่าๆๆๆๆ!!....ปล่อยนะพวกชั้นต่ำ!!” คารินหัวเราะอย่างสะใจ แขนเล็กๆสะบัด ออกจากคนรับใช้ของ อิโนะยังคงสีหน้าเฉยชานั่งรับประทานอาหารเช้า เคี้ยวตุ่ยๆ ส่วนคนรับใช้ของ คารินก็รีบมาช่วยอีกเช่นกันแต่ดูเหมือนว่า คารินกลับสะบัดออกอย่างรังเกียจ

“ปล่อยนะ! นังสกปรกปล่อยฉ้านนนนน กรี้ดดดดดดดดดดดดด!!!” เสียงแหลมๆของคุณแม่คารินร้องหวีดแสบแก้วหู และมองคนชั้นต่ำอย่างโกรธแค้น

“ตึกๆๆๆๆ!!” เสียงฝาเท้าหนักๆ คุณหนูอิโนะได้ยินเมื่อทานข้าวเสร็จก็รีบลุกออกจากโต๊ะ และยืนมองการทะเลาะวิวาทอย่างน่าสมเพส

“เสียงอะไรกันนะ!!” เสียงผู้มีอำนาจที่สุดในบ้าน หัวหน้าตระกูล ยามานาคะคุณพ่อของ อิโนะ เหมือน จะกลับมาจากเมืองนอกเพราะทำงานต่างเมืองเวลาเป็นเวลา สามเดือน เสียงต่ำคำราม ตะโกนก้องทำให้ทุกคนหยุด หันตามเสียงที่คุ้นเคยดี

“คุณพ่อ! ช่วยด้วยคะ! คุณแม่ กับ คารินทำร้าย คนรับใช้ของหนูคะ” อิโนะรีบวิ่งแจ้นมาเกาะแขนพ่อ พร้อมบีบน้ำตาอย่างน่าสงสาร คุณพ่อมองเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นและ เห็นคนรับใช้ของอิโนะ คนหนึ่งถูกตบจนหน้าช้ำไม่ชิ้นดี

“นี่มันอะไรกัน!? ยาจิ! คาริน!” ดวงตาแววลุกวาดอย่าง น่ากลัว จนขาเรียวของคารินสั่นพับๆ

“คะ...คือ...คือว่า”

‘หึ! อย่าหวังเลยว่าจะได้ข้อแก้ตัว นังยาจิ!!’ อิโนะด่าในใจ ในขณะที่มอง คุณแม่ของคารินพยายามหาข้อแก้ตัวที่ไม่ควรอ้างได้

“คุณพ่อฟัง ข้อแก้ตัวไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะคะ!”

“แกร!!” คารินโมโหจัด จนเผลอตะโตนใส่อิโนะ โดยลืมตัวว่ามีคนอำนาจยืนดู สถานการณ์อยู่

“พอกันที! คารินไม่ควรจะตะคอกใส่น้องอย่างนี้นะ” คุณพ่อตำหนิ คารินน้ำตาคลอเบ้า คุณแม่ต้องเข้าไปปลอบประโลม

“คุณพูดแรงจนลูกของเราร้องไห้แล้วนะคะ...เอาไว้ฉันค่อยอธิบาย ตอนเย็นก่อนนะคะ” คุณยาจิมองคุณพ่ออย่างขอไปที

‘ร้องไห้บ้าอะไร! ตอแหลชัดๆ!’ อิโนะด่า ในใจ และมองคารินอย่างหมั่นไส้ โดยที่คุณพ่อของเธอไม่เห็น

คุณยาจิ หรือ แม่หม้ายของอิโนะ เป็นเมียที่มาทีหลัง หรือเมียเก็บ และมีลูกพร้อมกันในเวลาไม่กี่วัน เมื่อคุณแม่ของอิโนะตายไปจาก อุบัติเหตุ เมื่อตอนที่อิโนะอายุครบ 6 ปี คุณพ่อก็แต่งงานใหม่อีกครั้ง (กับเมียเก็บ) กับ บ้านตระกูลทาซึมาดะ เมื่อ อิโนะอายุ 10 ปี และย้ายเข้ามาร่วมบ้านของพ่ออิโนะ พร้อมลูกสาว สองคน จริงๆแล้วตอนแรกอิโนะเฉยๆไม่คิดอะไร แต่ แม่หม้ายกับลูกสาวรุมแกล้งใส่ร้าย คนน้องเล็กสุดไม่เท่าไหร่ แต่ พี่คนโตกับแม่เนี่ยซิ แสบทรวงจนไม่น่าให้อภัย!!

“เห้ออออ!! จะไปไหนก็ไป” คุณพ่อสั่ง มือไล่ปัดๆไปแล้ว ทั้งสองแม่ลูกก็รีบออกจากตรงนั้นทันที แต่ก็ทำให้อิโนะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ คุณพ่อยังไม่ได้ออกหน้าด่า อีแม่ลูกเล้ยยยย เห็นแล้วอารมเสีย อุส่าลงทุนสร้างแผนไว้แล้วแท้ๆ!

“อิโนะมาคุยกับพ่อที่ ห้องรับแขกหน่อย”

“คะคุณพ่อ” เธอน้อมรับ เดินตามหลังคุณพ่อ ปล่อยให้คนรับใช้ที่เหลือพยุงตัวผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเข้าไปรับห้องปฐมพยาบาล.................................................

ห้องรับแขก ทางตะวันตก

หลังจากฉันเข้าห้องรับแขก คุณแด้ดดี้ก็รีบเปิดสนทนากับฉันทันที

 “พ่อมีเรื่องสำคัญต้องคุยกันลูก”

“เรื่องเหรออะไรคะ คุณแด้ดดี้?”

ดวงตาสีน้ำตาลฉายแวว ดีใจปน กังวล จน ต้องนั่งเข้ามาใกล้ๆฉันพร้อมกุมมือเล็กๆของฉัน ฮ้าๆๆๆ อบอุ่นชะมัดเลย คิดถึงตอนเด็กๆที่กอดคุณพ่อหลังทำงานเสร็จกับแม่จังเลยยยยย Y.Y

“มันเป็น ข่าวดีหรือข่าวร้ายค่ะ?”

“สำหรับพ่อเป็นข่าวดีจ้ะ”

“งั้นบอกมาเถอะคะ” ฉันบีบมือคุณแด้ดดี้เบาๆ

“คืออออ.....”

“............” ฉันรอคำตอบโดยสีหน้าของพ่อ ดูกังวลเรื่องบางอย่างเหมือนฉันไม่อยากได้ยินงั้นแหละ

“เห้อออ...เรื่องงานแต่งงาน”

“โถ่แต่งงานนี้เอง....ใครแต่งคะ นังคารินนั้นนะเหรอคะ”

“ลูกนั้นแหละ”

“ว่าแล้วต้องนังคาระ....ห้ะ!!!? หนูเนี่ยนะ O.o!!???”

 “ใช่แล้วละ...มันเป็นการสัญญา ระหว่างบริษัทพ่อ กับเพื่อนพ่อ”

“พ่อจะล้มละลายแล้วเหรอคะ ถึงจับหนูคลุมถุงชนเพื่อยื้อให้ธุรกิจของพ่อน่ะ??” ฉันมองพ่ออย่างอึ้งๆ ธุรกิจ พ่อกำลังจะล้มละลายทำไมไม่เคยบอกหนูเลยอ่า พ่อ!! โถ่! ถ้าบอกตั้งแต่แรกหนูจะได้ประหยัดเงินช่วยพ่อ เมื่อวันก่อนหมดไปต้อง สี่แสน ดอลล่าค่าช้อปปิ้งกับ บำรุงผิวสี ซาลอนในกลางเมืองของ UK มา TOT!!

“เปล่าไม่ใช่ๆ...คือตอนที่หนูเพิ่งเกิดมาใหม่ๆ ตอนที่ทวดของพ่อและเขายังอยู่ ทวดของพ่อ เซ็นสัญญาจะยกหลานสาวให้ หลานชายของเขา เพื่อสร้าง มิตรมากขึ้นแบบว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปประมาณนั้น”

สัญญา...ตะ...ตั้งแต่รุ่นทวดเลยเหรอ O.o??

“มะ...ไม่จริงมั้งพ่อ...หนูเนี่ยนะจะแต่งงาน??”

“มันไม่ใช่ปุบปั้บหรอกนะ...ลูกกับเขาจะค่อยๆเรื่องรู้ด้วยกันแต่งงานอีกทีนู่น เรียนจบมหาลัยอีกทีตอนนั้นพ่อจะได้อุ้มเหลนทันรึเปล่านะ ฮะฮะ” คุณพ่อพูดติดตลก แต่ฉันไม่ตลกกะพ่อนะซิ หน้าฉันเครียดเป็นอึ่งอ่างไปแหละ

“พ่อไม่ตลกเลยนะคะ!...หนูต้องแต่งงานเหรอจริงๆเหรอคะ??!!”

“จริงจ้ะ ลูกรัก”

“กะ...กรี้ดดดดด!...”

“อย่าเพิ่งกรี้ดจ้ะลูกพ่อ พ่อมีเรื่องต้องบอกลูกอีก” มือหยาบๆรีบเข้ามาปิดปากฉัน

“อะไรอีกคะแด้ดดี้ YoY!!” รีบบอกมาเร็วๆ ก่อนที่ฉันจะเก็บมันไม่อยู่นะคะ!

“ลูกต้องย้ายโรงเรียนที่ คู่หมั้นอยู่ ที่ประเทศญี่ปุ่น ภายในอาทิตย์หน้าด้วยนะจ้ะ”

“เฮือก!!”

‘ลูกต้องแต่งงาน’

‘ลูกต้องย้ายโรงเรียนที่ คู่หมั้นอยู่ ที่ประเทศญี่ปุ่นด้วยนะ’

สมองฉันมันหนักอึ้งไปหมด +.+

“เอ่อ...พ่อไปก่อนนะ” ไม่ต้องให้ฉันพูดอะไรคุณพ่อก็รีบเผ่นออกจากห้องเหมือนจะรู้ว่า ตอนนี้ฉันกำลังจะทำอะไรต่อไปนี้

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด TTTOTTT!!!!”

จบ......

ฮินาตะ ฮิวงะ

ณ ตระกูล ‘ฮิวงะ’

ณ ประเทศอังกฤษ

บ้านตระกูลผู้ดี ฮิวงะ

“Henry VIII had changed the course of his country's history in order to marry Anne Boleyn, hoping that she would bear him the strong and healthy son that Catherine of Aragon never did. But, on September 7, 1533 in Greenwich Palace, Anne bore Elizabeth instead..........” ฮินาตะ ต้องนั่งฟังครูอาจารย์สอนประวัติสาร จาก โรงเรียนชั้นสูง ที่บ้าน เธอเรียนในบ้านทุกวัน จันทร์ จนถึง เสาร์ ไม่ว่าจะเป็นการเต้นรำ....มารยาท...วิชาหลากแบบ...และ อื่นๆอีกมากมายจนฮินาตะแถไม่มีเวลาพักผ่อนย่อนใจ วันอาทิตย์ก็ได้พักบ้างแต่ส่วนมากต้อง เข้างานเลี้ยงผู้ใหญ่ พ่อแม่ของเธอเป็นผู้ดีชั้นสูงต้องแต่ทวด ของ ทวด มีเชื้อสายชั้นผู้ดี เธอถูกกดดันจากคุณยาย ที่กีดกั้นความอิสระ  

 

“ก๊อกๆๆๆ....” เสียงเคาะประตูจากบานสีน้ำตาลโอ๊คเข้ม

“เชิญเข้ามาคะ” อาจารย์หญิง ริมฝีปากชมพูเข้มจากการทาลิปสติก เอ่ย

“ขอโทษที่รบกวนนะคะ คุณอาจารย์ Holly คือฉันมีเรื่องจะต้องคุยกับ ลูกสาวของฉันเป็นการด่วนค่ะ...และก็ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ คุณมาสอน เชิญรับเอาเงินเดือนของเดือนนี้ที่ ห้องรับแขกคะ”

“อ่อ คะ...งั้นดิฉันขอตัว...สวัสดีนะจ้ะ ฮินาตะ”

“ค่ะ อาจารย์ Holly ลาก่อนคะ” เธอยิ้มในขณะที่ในใจของเธออยากเฮสุดฤทธิ์

“แกร็ก….” เสียงประตูปิด และ เสียงย่ำเท้าเริ่มออกห่างเรื่อยๆจนไม่ได้ยินเสียง

“ไม่ทราบว่าคุณแม่ มีธุระอะไรเหรอค่ะ?”

คุณแม่แสนใจดี ที่อยู่ตรงข้ามที่นั่งของเธอ มือเรียวบางหยิบรูปทวดของเธอ ตอนสาวๆ ก่อนจะย่นก้นนั่งลงข้างๆโต๊ะไม้สักหรูสีน้ำตาลเข้ม ที่เก้าอี้เรียบๆ

“เรื่องการเรียนน่ะ....แต่แม่อยากถามลูกก่อนว่า ลูกอยากจะเรียนที่โรงเรียนไหม?”

 “อยากมากเลยคะคุณแม่...หนูจะได้เข้าโรงเรียนเหรอคะ” ฮินาตะพูดอย่างดีใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเรียนข้างนอกเหมือนคนอื่นเลย ไปโรงเรียนตอนเช้า เรียนวิชากับเพื่อนๆ ทำกิจกรรมด้วยกัน แต่มาดูอีกด้านของเธอ ต้องเรียนกกอยู่แต่ในบ้าน ออกข้างนอกทีก็แถบจะไม่ได้ออก ต้องได้รับอนุญาตจากคุณ ยายเสมอ และท่านเป็นคนที่ ดุและ เข้มงวดมากเลยทีเดียว แต่ผิดกับ พี่ชายของเธอ เนจิ คุณยายจะตามใจ เนจิเสมอ  ให้เข้าได้เรียนกับเพื่อนๆโดยทิ้ง เธอให้เรียนคนเดียวในบ้านลำพัง

(จริงๆแล้วเนจิ กะ ฮินาตะ เป็นญาติห่างๆ แต่สนิทกันเหมือนพี่น้อง เพราะอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก)

“ว่าแล้วเชียว...งั้นเตรียมตัวเก็บของ เราจะออกจากที่นี่วัน อาทิตย์นะจ้ะ”

“จริงเหรอค่ะ???”

“จริงจ้ะ ^.^”

“หนูรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ ^O^ ” เธอรีบลุกออกจากเก้าอี้เข้ามากอดในอ้อมอกผู้เป็นแม่อย่างสุดซึ้ง

“ว่าแต่ย้ายไปเรียนที่ไหนเหรอค่ะ?”

“ที่ญี่ปุ่นจ้ะ....จริงๆแล้วหนูควรจะขอบคุณใครคนหนึ่งมากกว่านะ”

“ใครคะ?” เธอเงยขึ้นมาถาม ดวงตาแสนไร้เดียวสาเหมือนเด็กนัก อายุ 17 แล้วแท้ มือของแม่ลูบหัวอย่างเอ็นดู

“เนจิพี่ชายของหนูไงละจ้ะ...เขามาขอคุณยายเมื่อ อาทิตย์ก่อนนี้เอง”

“แล้วทำไมเขาไม่มาหาหนูเลย” เธอถาม

“ตอนนั้นเนจิกับคุณยาย อยู่ที่ฝรั่งเศสนะจ้ะ...เนจิก็เรียนอยู่ที่ญี่ปุ่นเหมือนกันด้วยนะ...เอาละไม่ต้องถามมากแล้ว รีบไปเก็บข้าวของสำหรับอาทิตย์นี้เร็วเข้า!” ว่าแล้ว ฮินาตะ จุ้บแก้มของแม่หนึ่งทีก่อนจะรีบไปห้องนอนของตัวเองเพื่อจัดแจงเสื้อผ้า

“ไชโย!!! ในที่สุดฉันก็มีอิสรภาพ ^O^!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

จบ

อีกด้านของสาว เทมาริ

ณ ตระกูล ‘ซาเลอเรีย’

ณ ประเทศ เซอรเบีย

“ปังๆๆๆๆๆ!!!” เสียงปืน M16 ดังลั่นในเมืองเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งมันคือ การก่อร้าย พ่อของเทมาริซึ่งเป็นทหารนายใหญ่คนหนึ่งต้องหยุดการโจมตีให้ได้ ทหารของเขาพร้อมที่จะตายด้วยหน้าที่ และ ภูมิใจที่ได้ ทำให้ดีที่สุด

“ปึ้กกๆๆ!!....ฉึ้กกก!!...ปังงๆๆๆๆ!!!” เสียงการต่อสู้ด้วยอาวุธต่างๆ ทหารเข้าการต่อสู้อย่างดุเดือดโดยมี นินจาระดับเทพเข้ามาเป็นกำลังเสริม

“คาถาอันเชิญ ระบำฟาดฟัน!!” หญิงสาวสวย โหด โฉด แต่ เร้าใจ ร่ายคาถาและใช้แรงแขนพัดขนาดใหญ่เท่าตัว ใส่ ศัตรูที่จะเข้ามาทำร้ายเธอ ที่อยู่พวกกับพ่อ ของเธอ

“ฟิ้วววววว!!” เสียงแรงลมมหาศาล ไล่ปัดกวาดเหมือนพายุไม่มีผิด

“อ้ากกกกกกกกกกกก!!” ศัตรูที่จะรุมล้อม เป็นสิบคนบัดนี้ปลิวไปคนละทิศละทาง

เห็นอย่างนี้แล้ว ถ้ายังอยากจะท้าก็เชิญ!!! สาวเทมาริคนนี้จะสนองความร้ายกาจให้ดู!

การต่อสู้อันแสนดุเดือด เป็นเวลานาน จนฝ่าย ก่อการร้ายเริ่มล้า โดยที่อีกฝ่ายทหารของอีกฝ่ายกลับ เพิ่มกองกำลังมากขึ้น ในที่สุด ฝ่ายก่อการร้ายก็ต้องถอยและ หนีเอาชีวิตให้รอดตัวใครตัวมัน  เมืองๆเล็กได้สงบลงแล้ว แต่มีมีผู้บาดเจ็บมากมายที่ถูกลูกหลงกับการ ก่อเหตุครั้งนี้

ณ บ้านใหญ่โต หลังหนึ่ง

โย่ว! สวัสดีคะ ผู้อ่านทุกท่าน ฉันเทมาริเองนะคะ หลังจากที่สงครามในเมืองสงบลงดีแล้ว ฉันก็ขับรถ Jeep สีดำกลับบ้าน ตอนเย็น

“กลับมาแล้วคร้าาาา!!”

“คุณหนูเทมาริเจ้าค่ะ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ O.o!!” เสียงสาวคนใช้รีบวิ่งลงมาจากบันไดสีน้ำตาลไม้อ่อนจากชั้นสอง เพื่อมาต้อนรับ คุณหนู

“สภาพของฉันตอนนี้อยู่ดีไม่ได้รอยขีดข่วน มีเพียงแต่ฝุ่นละอองมาเปื้อนเสื้อที่เพิ่งซักรีดได้ เมื่อวานนี้เอง T.T”

“โถ่คุณหนู...คุณหนูรู้ไหมค่ะว่า คุณหญิงเป็นลมนอนอยู่ที่ห้องนอนยังไม่ตื่นเลยนะเจ้าค่ะ”

“เป็นลม!? เกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่ฉันเป็นลม!!”

“เมื่อรู้ข่าวว่า คุณหนูไปร่วมรบ ที่เมือง XXX มีก่อการร้าย...คุณหญิงได้ยินแค่นั้นก็เป็นลมไปเลยค่ะ คนรับใช้คนอื่นๆต้องช่วยยกคุณหญิงไปที่ห้องนอน...คุณหญิง! ไปไหนคะเจ้า??”

“ก็ไปหาแม่ซิยะ...ขอบใจที่มารายงานนะ และก็ช่วยรองน้ำอุ่นให้หน่อยละกันนะ”   

“ได้คะ...คุณหนูคะ!!...คือคุณหญิง....”

“เสียงนั้น...เทมาริ!! นั้นเทมาริให่ไหม??” ขาเรียวผิวเนียนขาวละเอียดเดินก้าวลงบันได โดยสวมผ้าคลุมอาบน้ำสีขาว เมื่อเห็นฉันที่กำลังขึ้นมาเพื่อจะมาหาแม่ คุณท่านก็รีบเข้ามากระโดด กอดฉันที่เกือบรับท่านไว้ไม่ท่าน

“ลูกรักของแม่! ไม่เป็นไรใช่ไหมจ้ะ!!” ตัวหนักกอดโดดกอดเข้ามาได้นะแม่!

“แม่ไม่ได้เป็นลมหรอกเหรอคะ??”

“แม่เพิ่งตื่นเมื่อ ชั่วโมงที่แล้วเอง”

“ลูกเป็นเลดี้แห่ง ตระกูลซาเลอเซียนะ!! ทำไม ลูกต้องไปสู้ด้วย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผู้ชายไปซิ ถ้าลูกเป็นอะไรไปแล้วแม่จะอยู่ยังไง TTOTT”      แขนโอบคอและรัดแน่นด้วยความรักของแม่ จนฉันจะหายใจไม่ออก แม่ออกไปนะ ตัวเท่าควายยังจะมากอดอีก โว้ยยยย!! หนัก Y.Y!!

“โถ่! แม่ก็...ปกป้องบ้านเมืองไง หนูก็แค่ใช้อาวุธคู่ใจของหนูพัดทีเปียวพวกสวะทีเดียว...ง่ายจะตาย”

“เทมาริ!!”

“กลับมาแล้วจ้าาาาา ^O^” เสียงที่ดูอบอุ่น คุณพ่อของฉันเองคะ และได้ช่วยให้แม่รีบออกจากตัวฉัน

“คุณนะ! ลูกเราเป็นผู้หญิงแท้ๆ ทำไมต้องให้ลูกทำอะไรเป็นผู้ชายด้วยละ!??” คุณแม่แทนจะเดินเข้ามาเป็นห่วงใยกลับ เข้ามาต่อว่าพ่อซะงั้น

“โถ่ที่รัก...มาถึงก็บ่นเชียวน้า...ผมเหนื่อยอยากพักเอาเรื่องนั้นไว้ทีหลังน้า”

“ไม่ต้องมาหนีเลย! นี่แน่ะๆๆๆ!!”

“โอ้ยยย! ที่รักจ๋า ผมเจ็บน้า”

“ก็สมควรไหมละ เอาลูกไปที่เสี่ยงอันตรายน่ะ....ถ้าลูกเป็นอะไรไปจะทำยังไง!?”

“แม่ไม่ต้องโทษพ่อหรอกหนูไปเองละ” ฉันพูด

“ฮึ่ย!! แม่ไม่ยอมแล้วนะครั้งนี้ ลูกต้องย้ายโรงเรียน!!” แม่ตะโกนอย่างเหลืออด

“แม่อะ...อย่าพูดอย่างนี้ซิจ้ะ...” พ่อของฉันเขามากอดเอวแม่อย่างเอาใจ

“ไม่ต้องมาหวานเลยคุณ!”

“อาหารมือค่ำอีกไม่จะเสร็จแล้วไว้ทานข้าวก่อนแล้วค่อย คุยเรื่องนี้กันเถอะนะคะ” ฉันมอง นาฬิกาเรือนใหญ่ (กลัวมองไม่เห็น) ชี้เวลาหกโมงแล้ว

แม่ฉันก็ยอมจำนน

...................

มือค่ำทานเสร็จกันแล้ว คุณแม่ก็ยังไม่เลิก

  

“ฉันตัดสิ้นใจแล้ว” หลังจากฉันกับ พ่อแม่ ทานเสร็จ แม่ก็มาเข้าประเด็น และครั้งนี้เฉียบขาด

“โถ่ที่รัก...ไม่เอาน่า”

“ไม่ต้อง โถ่เถ่! ถึงแม้ว่าตระกูลเราได้วางมือมาเฟียไปแล้ว!...ฉันตัดสินใจแล้วและจะไม่เปลี่ยนใจ....เทมาริ!!”

“แม่จ๋าหนูสัญญาว่าหนูจะไม่ทำอีกแล้ว...หนูจะทำตัวเป็นเลดี้อย่างที่แม่ต้องการน้า...แม่จ๋า T.T”

“น่าที่รัก ลูกของเราสัญญาแล้ว...อีกอย่างถึงแม้เราจะวางมือ ออกจากวงการมาเฟียแล้ว แต่ญาติของเรายังไม่วางมือจึงยังไม่ตายตัวซะหน่อย - -” คุณพ่อของฉันเสริมทัพ

“ไม่รู้!! ยิ่งนับวันลูกของเราชักทำตัวเหมือนผู้ชาย....อาทิตย์ นี้ เตรียมตัวไปบินที่ญี่ปุ่นได้เลย!!” แม่สั่งชี้ ชะตาขาด

“แม่...”

“เทมาริไปจัดกระเป๋าเดี๋ยวนี้!!!!!”

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

จบ

ด้านเท็นเท็น

ณ ประเทศจีน

ณ ตระกูล ‘เฉิงฟง’

บ้านตระกูลจีน

สาวหน้าหมวย เท็นเท็น ตอนนี้กำลังนั่งเล่นเกมในห้องนอนของตน อย่างอมแง่ม

เกมที่เท็นเท็นเล่นไม่ว่า จะเป็น Cabal, Audition, Alantica, Tales runner, Gunz และ อื่นๆอีกมากมาย เธอเล่นจนขั้นเทพ โดยเฉพาะเกม โปรดของเธอ Zone4 นั้นเอง เกม Zone4 เป็นเกมแนวการต่อสู้ ออนไลน์ และสามารถเลือก อาชีพการต่อสู้ เช่น มวยไทย เทควันโด้ มวยปล้ำ และหลายๆประเภทที่น่าเล่น

“ปึ้กกก!!ๆๆๆ.....พลั่กกกก!!....ตุบตับๆๆๆๆ!!” เสียงมัดชกต่อย จากเกม นิ้วเรียวทั้งสองแทบจะไม่ว่าง เพราะอีกข้างกดปุ่มการชกต่อย และท่าไม้ตาย ส่วนอีกข้างกดลูกศรเดินไปมา เธอเล่นรวมมาแล้ว ห้าชั่วโมง โดยไม่คิดจะออกจากห้องสักนิด หลังจากช่วย คุณแม่ล้างจานเสร็จ  

>1^st Winner!!<

“หึๆๆ!! ที่หนึ่งอีกแล้วเรา...ทำไมเราโคตรเก่งอย่างนี้ >.<” ดูเธอจะภาคภูมิใจกับฝีการในการเล่นเกมซะเหลือเกิน

 “ปัง!” เสียงประตูเปิดออก รูปร่างอวบๆ เดินจ้ำอ้าวเข้ามาหาเท็นเท็น

“เห้ย!! แม่มีไรอะทำไมไม่เคาะประตูอะ”

“พลั่กกกก!!!” คุณแม่ไม่กล่าวอะไรทั้งสิ้นแถมยังเข้าไปถอดปลั้กไฟคอม ดับ นั่นทำให้เท็นเท็นไม่พอใจอย่างมาก

“เห้ย! แม่ทำบ้าอะไรอะ! ถึงได้ถอดปลั้กไฟคอมอะ!!” หน้าหมวยๆมองแม่ตัวเองไม่พอใจกับการกระทำแบบนี้ แถมยังเข้าโดยไม่กล่าวอีก

“ไม่ต้องมาพูดเลยยะ ลื้อ วันๆเอาแต่เล่นเกม ทำงานก็ทำนิดเดียว...อยากรู้นักว่าถ้าไม่มีคอมมันจะตายไหม!!”

“ทำไมต้องดุ เท็นเท็นด้วยอะ เท็นเท็นไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย”

“ปั้กก!!” คุณแม่เตะซี่โรงข้างซ้ายของลูกตัวเองอย่างน่าหมั่นไส้ (ขั้นลงไม้ลงมือเลยเรอะ O.o!)

“โอ้ยยยยยยยย!!” เธอร้องโอดคร่าว

“ไม่ต้องพูดมากเลย การเรียนก็ไม่ได้เรื่อง ทำงานก็แย่...ห้องก็รก...ผมก็มะด้ายหวี...การแต่งตัวก็มะด้ายเรื่อง...แถมยังสะสมอาวุธอีก!...ลื้อเป็นปู้หญิงจริงป่ะเนี่ย!?” ว่าแล้วก็ใช้เท้างามเขี่ยลูกสาวตัวเอง

“ไอที่เห็นอยู่เป็นผู้ชายมั่งแม่ - -...โอ้ยยๆๆๆๆ!! แม่ TOT!!” คำตอบแสนบาทา ตงิดๆกับแม่อีกครั้งเธอจริงหยิกหูของลูกสาวแรงกว่าตะกี้ และบิดทีเดียวจนหูชาใบหูชาไปหมด

“ไม่ต้องมากวนแม่เลย...ลื้อดื้อลั่นเกินไปแล้วนะ!!”

“ก็เป็นตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนิ - -...โอยยยย” ปากยังซ่าห์ แต่มือกุมหูที่โดนหยิก

“อั๊วจะให้ลื้อย้ายโรงเรียนที่ญี่ปุ่น!!”

“ห้ะ!!?? ญี่ปุ่น! จริงเหรอแม่ +o+!!” โอ้!! สำหรับเท็นเท็นแล้ว มันเหมือนสวรรค์เลยละ เพราะที่ญี่ปุ่นเป็นแหล่ง Anime ที่ดีที่สุด เธอคลั่งกาตูนญี่ปุ่นจนเธอลงทุนเรียนภาษาญี่ปุ่นตอนอายุ 11 จน ถึงตอนนี้อายุ 17 เธอก็ยังเรียนอยู่ตามลำดับความยาก

“จริงซิ ลื้อจะต้องแต่งงาน!!”

“เย้ๆๆๆ! ญี่ปุ่นๆๆๆ ^o^.....ว่าแต่ไอ้แต่งงานมันเกี่ยวอะไรด้วยอ่า - -?”

“หึหึ...จะต้องจับผู้ชายคนที่ชื่อว่า ฮิวงะ เนจิมาเป็นลูกสะใภ้ให้ได้!!”

“แม่จะบ้าเหรอ!? ไม่จริงใช่ไหม??”

“อั๊วได้ตกลง ร่วมแข่งกับ ทางบ้านเขา แต่เขามีกฎง่ายๆ....ว่าหากทำให้ ลูกชายของเขาหลงรักลื้อได้ ก็แต่งงานทันที”

“อะ...ไอ้เนจิ!! ที่มาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วงั้นเหรอ!!??”หาใครรู้ไม่ว่า เนจิ กับ เท็นท็นเป็นคู่กัดเลยละ เจอกันครั้งแรกที่งานเลี้ยงงานครอบรอบ ของคุณปู่เท็นเท็น ก็ไม่ถูกชะตาเลยด้วยซ้ำเห็นหน้าหมอนั่นที่ไร อยากจะถีบให้จมดิน แถมยังหลงตัวเองอีกมันน่าจับกดยัดส้วมให้ตายคาที่ไปเลย

“ใช่นะซิ! ลื้อไปเตรียมเก็บกระเป๋า....เครื่องออกจะ อาทิตย์ นี้”

“ไม่เอานะแม่! หนูสัญญานะคะว่าหนูจะเลิกเล่นเกม หนูจะทำตามคำสั่งของคุณแม่ทุกอย่างเลย  TOT!!”

“ไปเก็บเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!”

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!”

จบ!!!