คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1: เพื่อน
โอ้ย ลืมเลยว่าต้องไปที่หออีกไม่รู้ว่ารูเมทของฉันมาที่ห้องหรือยัง ตอนเช้าฉันแค่เอาของที่ขนมาจากบ้านไปกองไว้ในห้อง ถ้ารูเมทมาเจอห้องที่ฉันทำรกไว้ล่ะก็มีหวัง ต้องโกรธฉันแน่เลย
ฉันไม่หน้ามัวแต่คุยกับเพื่อนใหม่นานเลย แถมยังเจอแต่พวกผู้ชายบ้าบ้าด้วย
ย้อนกลับไป
หลังจากที่เดินชนคุณภาคนสวยฉันก็ต้องหอบสังขารตัวเองให้มาถึงตึกเรียนของฉัน แม้ว่าที่มหาลัยนี้จะไม่มีเพื่อนฉันมาเรียนเลยสักคน แต่ฉันก็ได้เรียนคณะที่ตัวเองอยากเรียน เพื่อนของฉันส่วนมากไปเรียนกันที่มหาลัยรัฐบาลกันเพราะฐานะทางบ้าน ทางบ้านของฉันก็ไม่ได้รวยอะไรมากมายแม่ของฉันรับราชการ พ่อก็เป็นแค่พนักงานบริษัทธรรมดา ส่วนทางปู่่กับย่าก็เป็นพวกไม่ชอบทำมาหากินอะไรชอบ ให้คนอื่นเขาเช่าที่ ทำนาประมาณ 50 กว่าไร อีก 20 กว่าไร เป็นสวนแก้วมังกรก็ให้เขาเช่าอีก ตากับยายก็ไม่ได้ทำมาหากินอะไรให้คนอื่นเขาเช่าที่ ทำนากับถมที่ให้รถน้ำมันเช่า แล้วก็มีโฮมสเตย์กับบ้านเช่า เห็นไมว่าบ้านฉันไม่รวยแถมปู่ย่าตายายก็ไม่ทำอะไรอยู่แต่ที่บ้านรอเก็บเงิน ลืมบอกไปว่าพวกปู่ย่าตายายของฉันเขาปล่อยเงินกู้นอกระบบ ร้อยละ 10 แต่อย่าบอกใครล่ะเดียวคุณตำรวจทั้งหลายจะแห่กันไปจับพวกท่าน (หรืออาจจะไม่จับพวกท่านก็ได้เพราะคุณตำรวจทั้งหลายก็เป็นลูกค้าของพวกท่านเหมือนกัน) แต่ถ้าพวกคุณอยากกู้ล่ะก็ฉันจะให้พวกท่านลดให้เหลือ ร้อยละ 5 นะ อิอิ
นอกเรื่องมานานมากเกินไปแล้วกลับมาที่เดิมก่อนดีกว่า ฉันเดินมาถึงตึกของฉันแล้ว เห็นคนอื่นเขานั่งคุยกับเป็นกลุ่มๆกัน ทำไม่คนอื่นเขาเข้ากับง่ายจังเลยอะ ฉันไม่หน้ามาเรียนที่นี้เลย รู้อย่างนี้ไปเรียนที่มหาลัยเดียวกับทุกคนดีกว่า
จึก จึก มีคนมาสกิดไหล่ฉันฉันหันกับไปมอง คนที่มาสกิดฉันเป็นผู้หญิงสูงประมาณ 170 ผมหยักโศกเป็นลอนสวย ตาตี่เหมือนพวกคนจีน ขาวซีดแต่ดูดีกว่าฉัน น่าตาจิ้มลิ้มน่ารักดี แต่เสียอย่างเดียวตัวสูงกว่าฉัน
"เธอมาคนเดียวเหมือนกันใช้ไม" เธอถามฉัน ฉันได้แต่พยักหน้ารับผู้หญิงคนนั้น
"ถ้าอย่างนั้นเธอมาเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันเองก็มาคนเดียวเหมือนกัน"
"ฉันชื่อ แพม แล้วเธอล่ะชื่อไร" มีคนถามชื่อฉันด้วยฉันจะมีเพื่อนคนแรกในมหาลัยแล้วใช้ไม
"ฉันชื่อ พลอย แล้วเธอมาคุยกัยฉันจะดีหลอ" พวกผู้หญิงที่สวยๆมักมาขอฉันเป็นเพื่อนเพราะอยากให้ฉันเป็นตัวเปลียบเทียบกับพวกเธอเพื่อให้พวกเธอดูดี
"เป็นเธอนะ ดีแล้ว ฉันว่าเธอดูซื่อดีไม่มีพิษมีภัยอะไร ไม่เหมือนคนอื่นที่ต่อหน้าดีกับเราแต่ลับหลังเราเขาไม่ได้หวังดีกับเรา" แพมพูดกับฉันแล้วก้ยิ้มออกมา
"งั้น ฉันเรียกเธอว่าพลอยนะ" แพมขออนุญาตฉัน
"ได้สิ งั้นเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนฉันขอเรียกเธอว่าแพมนะ"
"สมแล้วที่เรียนบัญชีไม่ยอมเสียเปลี่ยบเลยนะ"
แล้วฉันกับแพมก็คุยกันไปเลื้อยเปลื่อย ทำให้รู้ว่าแพมเป็นคนจังหวัดเชียงใหม่ ที่บ้านทำกิจการร้านทอง แพมเป็นคนคุยเก่งเข้ากับคนอื่นง่าย แต่แพมไม่ชอบที่จะไปสนิทสนมกับคนอื่นเพราะแพมบอกว่าเคยถูกเพื่อนสนิทหักหลังมา เลยมาเรียนต่อที่นี้ แพมยังบอกอีกว่าที่แพมมาคุยกับฉันเพราะว่าฉันดูเป็นคนดี ไม่เหมือนคนอื่น ที่พอคุยได้ ตลอดทางที่ฉันเดินกับแพม พวกผู้ชายมักจะแซวแพม แล้วหันมาแซวฉันว่า ป้าครับพาหลานมาเรียนหลอครับ เท่านั้นเหลาะฉันปรีดแตกเลย แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ด่าผู้ชายพวกนั้น แพมก็โวยวายขึ้นมาก่อน ฉันเลยต้องพาแพม
ออกมาจากตรงนั้นไม่งั้นคงเป็นเรื่องใหญ่ แพมถามฉันว่าทำไมไม่ว่าผู้ชายพวกนั้น ฉันก็เลยบอกไปว่าไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แล้วฉันก็เลยพาแพมไปเลี้ยงไอศครีมหน้ามหาลัย ทำให้ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับแพมอีกว่า แพมไม่ชอบให้ใครมาดูถูกหรือลังเก เพื่อนของตัวเอง คิดแล้วฉันก้คิดถึงยายพวกนั้นเหมื่อนกับไม่รู้ว่ามหาลัยที่ยายพวกนั้นไปเรียนเป้นยังไงบ้าง แล้วฉันกับแพมก็คุยกับไปเลื้อยจนลืมเวลา
ความคิดเห็น