Lip Of Angel [ริมฝีปากของนางฟ้า]

ลำดับตอนที่ #7 : วันแรกของการไป ร.ร.

ความฝัน

ในความฝันนั้น

ก็เชกเช่นเดิม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทิวทัศน์เดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก

กระนั้น ก็ยังคงจะคอยเฝ้าอธิษฐานอยู่เสมอ

ว่าเมื่อใดที่ลืมตาตื่นขึ้นมา จะได้เหนทิวทัศน์ที่ต่างไปจากเดิม

" Lip of angel "

นาลิกาปลุก:"ตื่นแปรงฟันทานข้าวได้แล้ว จำอ้าวไปโรงเรียนได้แล้วจ้า"เสียงนาลิกาปลุกดึงขึ้น

เชย์:"ตั้งปลุกได้น่านอนต่อซะมัด" บิดขี้เกียจไปมา วันนี้ก้อยังมีหิมะปกคลุมเต็มไปหมด

เชย์:"หนาวซะมัด" พอลมหนาวพัดเข้ามาในห้อง ก้อมีเสียงกริ้งนาลิกาปลุกดังขึ้น แบบว่าดังมากๆๆ

"กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

เชย์:"เฮ้ย มิยูกิ นี่มิยูกิ เฮ้ยมิยูกิ จะเข้าไปละนะ" ชั้นทุบประตุห้องมิยูกิ

เชย์:"ไอหยาาาาาา เฮ้ยมิยูกิตื่นได้แล้ว มิยูกิ"

มิยูกิ:"นิ๊ววววววววววว" ละเมอภาษาไรมันวะ

เชย์:"ไม่ต้องมานิ๊วแล้ว นี่มันเช้าแล้วนะ"

เชย์:"เฮ้ย มิยูกิ"

เชย์:"อ๊า ปัดโธ่เว้ย" เริ่มฉุนแระตู

เชย์:"หนวกหูโว้ยยยยยยยยยยยยยย" แล้วตูก้อกดปิดนาลิกาปลุกทุกตัว รู้งี้ ปิดตั้งแต่แรกก้อหมดเรื่องไม่ต้องปลุกมันอยู่

เชย์:"เฮ้ยตื่นได้แล้วมิยูกิ เร็วเข้า" ตุพยายามอย่างยิ่งที่จะปลุกแต่จะเขย่า ยังไงก้อไม่ตื่น

มิยูกิ:"หือออออออออออออ เซย์คุง"

เชย์:"ตื่นได้แล้วสินะ" มิยูกิคงเปนเด็กที่ปลุกยากที่สุดในโลกก้อว่าได้ ถ้าขโมยขึ้นบ้านคงหมดบ้านเกลี้ยงไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นใน

มิยูกิ:"อรุนสวัส........ฮ้าวววววววววววววววว" แล้วก้อบิดขี้เกียจไปมา

เชย์:"เฮ้ยไม่ต้องมานอนต่อแล้วนะ" คุนเธอยืนหลับก้อได้คับพี่น้อง

ณ ห้องกินข้าว

เชย์:"นาลิกาตั้งขนาดนั้นเธอยังหลบได้ลงนี่ นับถือเธอจิงๆเลยสิพับพ่า"

น้ามิซึกิ:"เชย์คุงจ้ะ วันนี้เป็นวัดแรกที่ต้องไปร.ร.สินะ" คุนน้าทักขึ้น

เชย์:"อ่า คับ ย้ายเข้าไปวันแรกนะคับ"

มิยูกิ:"เชย์คุงไม่ทาแยมเลยหรอ"

เชย์:"อ่า ชั้นไม่ชอบกินของหวานๆหน่ะ"พูดแล้วก้อกระเดือกหนมปังปิ้ง

น้ามิซึกิ:"อ่า มีแยมที่รสไม่หวานอยู่นะจ้ะ น้าทำเอง"

มิยูกิ:"ห๊า อิ่มแล้วค่ะ"มิยูกิทำหน้าลุกลี้ลุกลน

เชย์:"อะไรหน่ะไม่กินต่อแล้วหรอ"

มิยูกิ:"ชั้นอิ่มแล้วนะ" ตูว่ามันยังไงๆอยู่น่า

น้ามิซึกิ:"เชย์คุง ลองแยมขวดนี้ดูนะจ้ะ"พอคุนน้าพูดขึ้น มิยูกิก้อทำหน้าลุกลี้ลุกลนกว่าเดิม

มิยูกิ:"น หนู เตรียมของไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ"

เชย์:"จะทิ้งไว้ก้อเสียดายนะ"

น้ามิซึกิ:"ลองทานดูนะจ้ะ"

เชย์:"อ่า ท่าไม่หวานไปนะคับ"

น้ามิซึกิ:"รับรองว่าอร่อยถูกปากเธอแน่จ้ะ"คุนน้าพูดขึ้นพร้อมกะทาแยมให้แล้วก้อยื่นมาให้

เชย์:"ขอบคุนมากคับ"อ้ำ

แล้วก็เกิดอาการทางประติชีวะนะ+ทางเคมี+ฟิสิก+และอื่นๆอีกมากมายจนบรรยายมาเปนคำพูดไม่ได้ แบบว่ากินแล้วขนลุกชูชัน

น้ามิซึกิ:"เป็นยังไงบ้างจ้ะ"

เชย์:"นะ นะ นี่มันแยมอะไรหรอครับ"

น้ามิซึกิ:"ความลับจ้ะ"

เชย์:"มันพูดยากนะคับ รสชาติมันทำให้ขนลุกชูชันไปทั้งตัวเลย" เหมือนโดนเกย์จับก้นอะไรอย่างนั้น

น้ามิซึกิ:"เป็นสูตรลับเฉพาะจ้ะ"

เชย์:"ง่ำ แยมนี่มัน ใช่แยมจิงๆนะหรอคับ"

น้ามิซึกิ:"อร่อยสุดๆไปเลยใช่ไหมจ้ะ"

มิยูกิ:"เชย์คุงไปกันเถอะจ้ะ"มิยูกิจัดเตรียมของเส็ดแล้ว พระเจ้ามาโปรดตูแล้ว

เชย์:"อ่ะ อืม"

น้ามิซึกิ:"ยังเหลืออีกแผ่นนะจ้ะเชย์คุง"ตูกินอีกอัน แทนที่จะได้ไปโรงเรียน ได้ไปโรงบาลแน่ๆ

เชย์:"อ่ะ ขอโทดครับคงต้องไปแล้วละคับ"

น้ามิยูกิ:"งั้นหรอจ้ะ น่าเสียดายจัง ง่ำ" คุนน้ากินแยมตัวเองโดยไม่สะทบสะท้าน แน่ละ ทำเองนี้หว่า

เชย์/มิยูกิ:"ไปแล้วนะคับ/ค่ะ"

น้ามิซึกิ:"ไปดีมาดีนะจ้ะ อ๊ะจิงด้วยเชย์คุง"

เชย์:"อะไรหรอคับ"

น้ามิซึกิ:"ข้าวเย็นวันนี้เป็นโอเด้งนะจ้ะ ฝากซื้อของทำโอเด้งมาให้ทีนะจ้ะ" แล้วไอโอเด้ง มันอยุ่ยังไงวะ กุม่ายรุ้จากกกกกกกกก

เชย์:"อะคับ"

ณ

ถนนสายเดิม

เชย์: ไอนั่นมันแยมอะไรนะมิยูกิ"เอ่ยด้วยความสงสัยอย่างแรง

มิยูกิ: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่ว่านะ คุนแม่ชอบมันมากเลยละ

เชย์: ทั้งๆที่น้ามิซึกิก็ทำอาหารอร่อยแท้ๆน้า

เชย์: จะได้ยิแว่วเสียงคนกินแยมอันนั้นอีกไหมนะ

มิยูกิ: สักวันนึงน่ะนะ... เตรียมตัวไว้ก่อนก็ดีนะ

เชย์: ทำไมมันถึงหนาวได้ใจแบบนี้นะ

มิยูกิ: วันนี้มันก็เปนแบบปกตินะ

เชย์: กลับไปนอนต่ดีกว่า

มิยูกิ: ไม่ได้น้า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ฉุดกระชากลากดึงไว้

มิยูกิ: เชย์คุงพอจะจำแถวนี้ได้บ้างมั้ย

เชย์: ไม่เลย ไม่นึกออกเลยอ่ะ

มิยูกิ: สักวันก็จะต้องนึกออกแน่นอนจ้ะ สู้เขานะจ้ะ

เชย์: ต่อให้จำไม่ได้จิงๆก็คงจะไม่เปนไรหรอกมั้ง

มิยูกิ: แบบนั้นมันน่าเศร้ามากเลยละ

เชย์: ก็คงแบบนั้นอ่ะนะ

มิยูกิ: เพราะถ้าเกิดมีคนที่อยากให้เชย์คุงจำได้นะ แล้วเชย์คุงจำเขาไม่ได้นี่มันเปนเรื่องเศร้ามากนะ อ่ะสายแล้วสิ แบบนี้ไม่ทันแน่เลย

เชย์: ถ้างั้นก็อย่ามัวโอ้เอ้กันอยู่เลยน่า ชั้นไม่อยากเข้าสายตั้งแต่วันแรกนะ

มิยูกิ: นั้นสินะ

เชย์: เฮ้อ วิ่งไปเลยละกัน

ณ โรงเรียน

เชย์: แฮ่กๆๆ เหนื่อยอิ๋ยอ๋าย

มิยูกิ: ดีที่ทันเวลาพอดีเป๊ะ

เชย์: วิ่งตั้งขนาดนั้นเธอยังทำหน้าตายได้อีกนะ

มิยูกิ: ก็ฉันเปนประธานชมรมกรีทานี่นา

อาโออิ: สวัสดีจ้ะ มิยูกิ ซากุระคุง

คิตะ: โย่ กุ๊กกิ๊กกันแต่เช้าเลยนะ

เชย์: นายนี่เบ๊คนเมื่อวานนี้นา

คิตะ: เบ๊อะไรฟร่ะ

อาโออิ: คิตะคุง ถือให้ทีสิ

คิตะ: อ่ะจ้า

มิยูกิ: ถ้าได้อยู่ห้องเดียวกันก็คงจะดีสินะ

เชย์: นั้นสินะ

ณ ห้องเรียน

เชย์: ซากุระ เชย์ คับ ยินดีที่ได้รู้จักคับ

มิยูกิ: เชย์คุง~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ พูดพรางโบกไม้โบกมือ

คิตะ: อยู่ห้องเดียวกันจิงๆด้วยแฮะ

มิยูกิ: อื้มมมม

อาจาน: ที่นั่งของเธออยุ่ข้างๆมินาเสะนะ ถ้าสงสัยอะไรก็ถามเธอเอานะ

เชย์: คับ พูดพรางไปนั่งข้างๆมิยูกิ

อาโออิ: แนะนำตัวได้ธรรมดาจังเลยนะ

เชย์: แล้วใครเค้าแนะนำตัวกันแปลกๆบ้างเล่า

มิยูกิ: มีเชย์คุงอยู่ด้วยนี่คงจะสนุกน่าดูเลยเนอะ

อาจาน: ตรงนั้นน่ะหยุดคุยกันได้แล้ว

มิยูกิมองหน้าตรูแล้วขำ ไรฟร่ะ