ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Destiny...5
สายลมยามค่ำกำลังค่อยๆ พัดอย่างช้าๆ ...ความรู้สึกเหน็บหนาวในยามนี้พอจะทำให้ร่างสูงที่กำลังนั่งพิงขอบหน้าต่างคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตได้ดี...เหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตเขาแปรเปลี่ยนผันไป
" ทำไม...นายต้องทิ้งชั้นไปด้วยล่ะซิน ทำไมกัน? " คำถามที่ถามขึ้นมาเอง...ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางที่จะได้คำตอบแต่เขาก็ยังคงดื้อดึงที่จะถามคำถามนี้ต่อไป...ว่าทำไมคนที่เขารักต้องทิ้งเขาไป
หลังจากคิดทบทวนเรื่องราวในอดีตมาเกือบชั่วโมงร่างสูงก็เพิ่งนึกได้ว่าบอสใหญ่สั่งงานให้เขาทำชิ้นหนึ่ง...ชิ้นใหญ่ซะด้วย เพราะงี้บอสถึงไม่สั่งให้ยูชอนทำ...แต่ใช้คนที่ถนัดเรื่องนี้อย่างเขาทำ
ร่างสูงลุกขึ้นจากขอบหน้าต่างอย่างรวดเร็ว เขาตรงมายังหัวเตียงก่อนจะเปิดลิ้นชักหัวเตียงอย่างช้าๆ ...มือหนาหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาก่อนจะเปิดอย่างรวดเร็ว
" คิมฮีซุน... " ร่างสูงเอ่ยชื่อเหยื่อออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนใบหน้าคมจะยิ้มแสยะอย่างพอใจ
--------------------------
เช้า...คฤหาสจุง ในห้องนอนใหญ่โทนสีดำสนิท...บนเตียงไซด์คิงกำลังมีร่างสูงที่นอนอย่างสงบก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะเสียงมือถือดังขึ้น
" ว่าไง? " ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย...คนกำลังนอนโทรมาทำไมกัน
( ผมยูชอนเองนะครับ...ผมจะโทรมาบอกบอสว่าวันนี้บอสมีนัดกับคุณฮยองจุนนะครับ ที่โรงแรม XXX แค่นี้แหละครับ ) ปลายสายบอก
" อืมๆๆ รู้แล้วๆ ชั้นจะลุกเดี๋ยวนี้แหละ... " บอสใหญ่กล่าวอย่างรำคาญ...ก่อนจะกดสายทีอย่างรวดเร็ว แล้วลุกขึ้นจากเตียงใหญ่ตรงเข้าห้องน้ำทันที
ไม่นานนักบอสใหญ่ก็ออกมาในชุดสูทสีดำสนิทตามแบบที่เขาใส่ทุกวัน...แต่วันนี้ดูดีเป็นพิเศษเพราะเขามีนัดสำคัญกับลูกค้ารายใหญ่
หลังจากนั้นบอสใหญ่ก็ลงมาจากห้องแล้วนั่งลงบนโต๊ะกินข้าวทันที...อาหารเช้าสไตล์ยุโรปที่เขาชอบกำลังวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะเยอะแยะไปหมด แต่เขาทานคนเดียวจึงทำให้อาหารเหลือประจำ...ใจจริงก็อยากจะหาคนมาอยู่ด้วยเหมือนกันแหละ แต่ว่าหาที่ถูกใจจริงๆ นั้นก็ไม่มีซักคน ส่วนใหญ่มีแต่หวังจะมาจับเขาแล้วก็ผลาญเงินซะมากกว่า...
บอสใหญ่นั่งกินไปได้ไม่นานบอร์ดี้การ์ดคู่กายก็เดินเข้ามาในบ้าน...ดูแล้ววันนี้บอร์ดี้การ์ดสุดหล่อของเขาขรึมและดูเกรงขามเป็นพิเศษ คงเพราะไม่ไว้ใจฝ่ายโน้นล่ะมั้ง...สมแล้วที่เป็นคนสนิทของเขา ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยซักนิด
" อืม...ชั้นอิ่มแล้วล่ะ ไปกันได้แล้ว " บอสหนุ่มกล่าวก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้นุ่มก่อนจะเดินตรงไปยังรถลีมูซีนคันหรู...ไม่นานรถยนต์คันหรูก็แล่นออกจากคฤหาสจุงไปอย่างรวดเร็ว
-----------------------
หลังจากตื่นมาแล้วร่างบางของแจจุงก็เอาแต่นั่งมองท้องฟ้าอย่างเดียวจนจุนซูต้องเข้ามาถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง
" พี่แจฮะ...พี่เป็นอะไรรึเปล่า? " เด็กหนุ่มถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง
" เปล่านี่...พี่ก็สบายดี " ร่างบางตอบพลางยิ้มให้น้อยชาย
" ครับ...ถ้าพี่เป็นอะไรก็ปรึกษาผมได้นะฮะ " เด็กหนุ่มกล่าวก่อนจะนั่งลงข้างๆ พี่ชาย
" จุนซู...วันนี้เราไปเดินเล่นข้างนอกกันไหม? " แจจุงถามขณะที่กำลังขยี้ผมสีดำสนิทของน้องชายอย่างเบามือ
" ครับ...ไปซิ " จุนซูตอบก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วหายเข้าไปในห้องตัวเองเพื่อเตรียมตัวไปข้างนอก
หลังจากที่น้องชายออกไปแจจุงก็ลุกออกมาเช่นกันแต่ใบหน้าหวานกลับง้ำงอ...ใบหน้าที่เคยผ่องใสบัดนี้เต็มไปด้วยความเครียดและเศร้าหมอง
ทำไงดีล่ะจุนซู...พี่คงจะต้องขายบ้านหลังนี้จริงๆ แล้วล่ะ พี่ขอโทษทีนะ...ที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ...จุนซูพี่ขอโทษ
" พี่แจฮะ...เสร็จรึยัง " จุนซูร้องเรียกชื่อพี่ชายจากด้านนอก
" จ้า...แปบนึงนะ " เสียงหวานตอบกลับก่อนประตูไม้สักอย่างดีจะเปิดออกอย่างช้าๆ
" ว้าววววววว...วันนี้พี่แจสวยจังเลยฮะ " จุนซูเอ่ยชมพี่ชายที่ตอนนี้กำลังอายอย่างได้ที่
" จุนซูก็...พี่จะสวยได้ไงเล่า พี่เป็นผู้ชายนะ " ร่างบางปฏิเสธก่อนจะคล้องแขนน้องชายที่เตี้ยกว่าเขา 2 เซ็นเดินออกจากบ้านไป
ทั้งคู่พากันมายังสวยสาธารณะที่เมื่อตอนเด็กมากันบ่อย...แต่หลังจากที่พ่อและแม่ตายไปทั้ง 2 ก็ไม่ได้มาอีกเลยเพราะถือว่าอันตรายมากถ้าเกิดว่าพวกเจ้าหนี้เห็น
" จุนซู...ไม่โกรธพี่นะ ถ้าพี่จะขายบ้านเราแล้วเอาไปใช้หนี้ " ร่างบางเอ่ยถามน้องชายทันทีที่นั่งลงบนม้าหัวอ่อนข้างสระน้ำพุ
" ผมไม่โกรธพี่หรอกฮะ...เพราะที่พี่ทำไป ก็เพื่อปกป้องผม...ถ้าไม่ขายบ้านแล้วเอาไปใช้หนี้ พวกเจ้าหนี้ก็คงจะมาจับเรา 2 คนแทน " จุนซูตอบออกมาอย่างมีเหตุผล...ร่างบางยิ้มอย่างภูมิใจ ตอนนี้น้องชายของเขาโตเป็นหนุ่มมากแล้ว
" จุนซู...พี่ขอบใจนายมากนะ น้องรักของพี่ " ร่างบางกล่าวก่อนจะดึงร่างบางของจุนซูเข้ามากอด...ตอนนี้เขาเหลือกันอยู่ 2 คน ถ้าไม่รักกัน...แล้วใครจะมารักเรา
------------------------------
ที่บ้านตระกูลคิม...ฮีซุนลงมาจากห้องนอนของตนก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้กินข้าวตัวเดิม เขามองไปรอบๆ ก็ยังไม่เห็นลูกชายทั้ง 2 เห็นเพียงแต่ภรรยาที่กำลังยืนทำอาหารเช้าอยู่
" คุณ...แล้วลูกล่ะ ยังไม่ลงมาหรอ? " ฮีซุนถามภรรยาอย่างสงสัย เพราะปกติลูกชายของเขาทั้ง 2 จะมาก่อนเขาเสมอ...แต่ทำไมวันนี้ยังไม่ลงมา
" ค่ะ...ชั้นขึ้นไปปลุกแล้วล่ะ แต่แกบอกว่าเดี๋ยวลงมา " ผู้เป็นภรรยาตอบก่อนจะตักซุปสาหร่ายใส่ถ้วนลายสวยแล้ววางลงบนโต๊ะกินข้าวอย่างช้าๆ
" อืม... " ฮีซุนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านดั่งเช่นเคย...
" อรุณสวัสดิ์ครับ...คุณพ่อ คุณแม่ " เสียงของลูกชายทั้ง 2 พูดพร้อมกันทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่หันมามองลูกชายทั้ง 2 ที่ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต
" มาช้านี่... " ฮีซุนเอ่ยถามลูกชายทั้ง 2
" ครับ...พอดีเมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย " ฮีชอลลูกชายคนโตตอบก่อนจะลากเรียววุคมาที่โต๊ะ
" แน่ใจหรอว่าอ่านหนังสือน่ะ?...พ่อว่าเล่นเกมส์ดึกมากกว่ามั้ง " ฮีซุนเอ่ยอย่างรู้ทันลูกชายทั้ง 2
" แหม...พ่อนี่เก่งจังเลยนะฮะ " เรียววุคเอ่ยก่อนจะยกถ้วยซุปสาหร่ายซด
" 55+ แน่นอน... " ฮีซุนหัวเราะลั่นโดยที่ไม่รู้เลยว่าภัยอันใหญ่หลวงกำลังมาเยือนเขา
หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จฮีซุนก็ไปทำงานทันที...วันนี้เขาออกไปรอรถเมล์พร้อมกับลูกชายทั้ง 2 เพราะรู้สึกแปลกๆ
เย็น...ฮีซุนที่เพิ่งเลิกงานกำลังเดินหลับบ้านอย่างเร่งรีบเพราะเขารู้สึกว่าบรรยากาศที่เคยสงบบัดนี้มันเย็นยะเยือกแบบแปลกๆ ...เสียงอีการ้องดังระงมไปทั่วบริเวณยิ่งทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ
" ฮึ...คิดว่าจะหนีชั้นพ้นหรอ? เร็วไปซัก 10 ปีมั้ง " น้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความอำมหิตเอ่ยเบาๆ ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างช้าๆ
" เฮ้อ.......หิวข้างจังแฮะ " เสียงเล็กๆ ของฮีชอลเอ่ยขึ้นมาระหว่างที่เดินกลับบ้าน...วันนี้เป็นวันที่เขารู้สึกสังหรณ์แปลกๆ มันให้ความรู้สึกทั้งดีและร้ายปนเปกันไป
แต่ดูเหมือนว่าลางสังหรณ์เรื่องร้ายจะแม่นกว่าเพราะเสียงของอีกาที่กำลังบินวนเหนือบริเวณหมู่บ้านทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ...ตาข้างขวาก็กระตุกแรงกว่าปกติที่เคยเป็นมา
" เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย...จู่ๆ กระตุกขวา - - " ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย...คนกำลังหิวข้าวแท้ๆ
ยิ่งรู้สึกถึงลางร้ายมากเท่าไหร่ขาเรียวก็เร่งเดินให้เร็วทันที...ใจในคิดอยู่เสมอว่าเมื่อไหร่จะถึงบ้านเขาซะที
ตอนนี้เขาเดินมาถึงซอยแคบๆ ซึ่งเป็นที่ๆ เปลี่ยวมากๆ ...ร่างบางเร่งเดินให้ผ่านไปเร็วๆ ก่อนสายตายาวจะมองไปเห็นเเผ่นหลังที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า...ปากบางกำลังจะอ้าออกเพื่อจะเรียกชื่อคนตรงหน้าแต่ช้าไป...
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ภาพที่ร่างบางเห็นตรงหน้าก็คือ...พ่อของเขา คิมฮีซุนกำลังนอนจมกองเลือด...ข้างกายของพ่อนั้นมีชายหนุ่มร่างสูงชุดดำ...เห็นแค่เพียงด้านข้างก็พอจะรู้ว่าคนตรงหน้าหล่อแค่ไหน แต่จะดีกว่านี้ถ้าเงามือไม่พาดผ่านเสียก่อน
" พะ...พ่อ " ร่างบางได้แต่เอ่ยชื่อบิดาออกมาอย่างแผ่วเบา...จะให้เจ้านั่นรู้ไม่ได้ว่าเขาอยู่ตรงนี้
มือบางได้แต่ยกขึ้นอุดปากเท่านั้นเพราะกลัวว่าเสียงสะอื้นจะเล็ดลอดออกจากปาก...น้ำใสๆ กำลังไหลลงมาจากนัยต์ตาสวย...ดวงตาสวยกำลังแดงกล่ำ ใบหน้าสวยกำลังซีดเผือกเพราะเหตุการณ์ที่เขาเห็น...ทำเขาแทบล้มทั้งยืน แต่ก็ต้องใจเเข็งยืนอยู่ต่อไปให้ได้
" เป็นความซวยของนายเองนะ...ที่ไม่ยอมใช้หนี้ โทษชั้นไม่ได้ " เสียงเรียบเอ่ยอย่างเยือกเย็นก่อนจะเดินหายไปในเงามืด
เมื่อเห็นว่าฆาตกรหายไปแล้วร่างบางก็รีบปรี่เข้ามาหาศพของผู้เป็นบิดาทันที
" พ่อ...ฮึก พ่อครับ...ฮือ " ร่างบางได้แต่พร่ำเรียกชื่อของบิดาตัวเองเท่านั้น...เขารู้ดีแล้วว่ากระสุนที่ปริดชีพพ่อของเขาได้ทะลุผ่านหัวใจ...ต่อให้ช่วยยังไงพ่อเขาก็ไม่มีทางฟื้น นอกจากปาฏิหาริย์...เท่านั้น
----------------------
ออกแนวอัพแบบงงๆ - - งงจริงๆ นะ...เฮ้อ แต่งเองงงเอง - - หวังว่าคนอ่านจังไม่งงนะ - - ...พูดไปก็ชักงงเอง - - งงเว่ย
" ทำไม...นายต้องทิ้งชั้นไปด้วยล่ะซิน ทำไมกัน? " คำถามที่ถามขึ้นมาเอง...ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางที่จะได้คำตอบแต่เขาก็ยังคงดื้อดึงที่จะถามคำถามนี้ต่อไป...ว่าทำไมคนที่เขารักต้องทิ้งเขาไป
หลังจากคิดทบทวนเรื่องราวในอดีตมาเกือบชั่วโมงร่างสูงก็เพิ่งนึกได้ว่าบอสใหญ่สั่งงานให้เขาทำชิ้นหนึ่ง...ชิ้นใหญ่ซะด้วย เพราะงี้บอสถึงไม่สั่งให้ยูชอนทำ...แต่ใช้คนที่ถนัดเรื่องนี้อย่างเขาทำ
ร่างสูงลุกขึ้นจากขอบหน้าต่างอย่างรวดเร็ว เขาตรงมายังหัวเตียงก่อนจะเปิดลิ้นชักหัวเตียงอย่างช้าๆ ...มือหนาหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาก่อนจะเปิดอย่างรวดเร็ว
" คิมฮีซุน... " ร่างสูงเอ่ยชื่อเหยื่อออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนใบหน้าคมจะยิ้มแสยะอย่างพอใจ
--------------------------
เช้า...คฤหาสจุง ในห้องนอนใหญ่โทนสีดำสนิท...บนเตียงไซด์คิงกำลังมีร่างสูงที่นอนอย่างสงบก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะเสียงมือถือดังขึ้น
" ว่าไง? " ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย...คนกำลังนอนโทรมาทำไมกัน
( ผมยูชอนเองนะครับ...ผมจะโทรมาบอกบอสว่าวันนี้บอสมีนัดกับคุณฮยองจุนนะครับ ที่โรงแรม XXX แค่นี้แหละครับ ) ปลายสายบอก
" อืมๆๆ รู้แล้วๆ ชั้นจะลุกเดี๋ยวนี้แหละ... " บอสใหญ่กล่าวอย่างรำคาญ...ก่อนจะกดสายทีอย่างรวดเร็ว แล้วลุกขึ้นจากเตียงใหญ่ตรงเข้าห้องน้ำทันที
ไม่นานนักบอสใหญ่ก็ออกมาในชุดสูทสีดำสนิทตามแบบที่เขาใส่ทุกวัน...แต่วันนี้ดูดีเป็นพิเศษเพราะเขามีนัดสำคัญกับลูกค้ารายใหญ่
หลังจากนั้นบอสใหญ่ก็ลงมาจากห้องแล้วนั่งลงบนโต๊ะกินข้าวทันที...อาหารเช้าสไตล์ยุโรปที่เขาชอบกำลังวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะเยอะแยะไปหมด แต่เขาทานคนเดียวจึงทำให้อาหารเหลือประจำ...ใจจริงก็อยากจะหาคนมาอยู่ด้วยเหมือนกันแหละ แต่ว่าหาที่ถูกใจจริงๆ นั้นก็ไม่มีซักคน ส่วนใหญ่มีแต่หวังจะมาจับเขาแล้วก็ผลาญเงินซะมากกว่า...
บอสใหญ่นั่งกินไปได้ไม่นานบอร์ดี้การ์ดคู่กายก็เดินเข้ามาในบ้าน...ดูแล้ววันนี้บอร์ดี้การ์ดสุดหล่อของเขาขรึมและดูเกรงขามเป็นพิเศษ คงเพราะไม่ไว้ใจฝ่ายโน้นล่ะมั้ง...สมแล้วที่เป็นคนสนิทของเขา ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยซักนิด
" อืม...ชั้นอิ่มแล้วล่ะ ไปกันได้แล้ว " บอสหนุ่มกล่าวก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้นุ่มก่อนจะเดินตรงไปยังรถลีมูซีนคันหรู...ไม่นานรถยนต์คันหรูก็แล่นออกจากคฤหาสจุงไปอย่างรวดเร็ว
-----------------------
หลังจากตื่นมาแล้วร่างบางของแจจุงก็เอาแต่นั่งมองท้องฟ้าอย่างเดียวจนจุนซูต้องเข้ามาถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง
" พี่แจฮะ...พี่เป็นอะไรรึเปล่า? " เด็กหนุ่มถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง
" เปล่านี่...พี่ก็สบายดี " ร่างบางตอบพลางยิ้มให้น้อยชาย
" ครับ...ถ้าพี่เป็นอะไรก็ปรึกษาผมได้นะฮะ " เด็กหนุ่มกล่าวก่อนจะนั่งลงข้างๆ พี่ชาย
" จุนซู...วันนี้เราไปเดินเล่นข้างนอกกันไหม? " แจจุงถามขณะที่กำลังขยี้ผมสีดำสนิทของน้องชายอย่างเบามือ
" ครับ...ไปซิ " จุนซูตอบก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วหายเข้าไปในห้องตัวเองเพื่อเตรียมตัวไปข้างนอก
หลังจากที่น้องชายออกไปแจจุงก็ลุกออกมาเช่นกันแต่ใบหน้าหวานกลับง้ำงอ...ใบหน้าที่เคยผ่องใสบัดนี้เต็มไปด้วยความเครียดและเศร้าหมอง
ทำไงดีล่ะจุนซู...พี่คงจะต้องขายบ้านหลังนี้จริงๆ แล้วล่ะ พี่ขอโทษทีนะ...ที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ...จุนซูพี่ขอโทษ
" พี่แจฮะ...เสร็จรึยัง " จุนซูร้องเรียกชื่อพี่ชายจากด้านนอก
" จ้า...แปบนึงนะ " เสียงหวานตอบกลับก่อนประตูไม้สักอย่างดีจะเปิดออกอย่างช้าๆ
" ว้าววววววว...วันนี้พี่แจสวยจังเลยฮะ " จุนซูเอ่ยชมพี่ชายที่ตอนนี้กำลังอายอย่างได้ที่
" จุนซูก็...พี่จะสวยได้ไงเล่า พี่เป็นผู้ชายนะ " ร่างบางปฏิเสธก่อนจะคล้องแขนน้องชายที่เตี้ยกว่าเขา 2 เซ็นเดินออกจากบ้านไป
ทั้งคู่พากันมายังสวยสาธารณะที่เมื่อตอนเด็กมากันบ่อย...แต่หลังจากที่พ่อและแม่ตายไปทั้ง 2 ก็ไม่ได้มาอีกเลยเพราะถือว่าอันตรายมากถ้าเกิดว่าพวกเจ้าหนี้เห็น
" จุนซู...ไม่โกรธพี่นะ ถ้าพี่จะขายบ้านเราแล้วเอาไปใช้หนี้ " ร่างบางเอ่ยถามน้องชายทันทีที่นั่งลงบนม้าหัวอ่อนข้างสระน้ำพุ
" ผมไม่โกรธพี่หรอกฮะ...เพราะที่พี่ทำไป ก็เพื่อปกป้องผม...ถ้าไม่ขายบ้านแล้วเอาไปใช้หนี้ พวกเจ้าหนี้ก็คงจะมาจับเรา 2 คนแทน " จุนซูตอบออกมาอย่างมีเหตุผล...ร่างบางยิ้มอย่างภูมิใจ ตอนนี้น้องชายของเขาโตเป็นหนุ่มมากแล้ว
" จุนซู...พี่ขอบใจนายมากนะ น้องรักของพี่ " ร่างบางกล่าวก่อนจะดึงร่างบางของจุนซูเข้ามากอด...ตอนนี้เขาเหลือกันอยู่ 2 คน ถ้าไม่รักกัน...แล้วใครจะมารักเรา
------------------------------
ที่บ้านตระกูลคิม...ฮีซุนลงมาจากห้องนอนของตนก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้กินข้าวตัวเดิม เขามองไปรอบๆ ก็ยังไม่เห็นลูกชายทั้ง 2 เห็นเพียงแต่ภรรยาที่กำลังยืนทำอาหารเช้าอยู่
" คุณ...แล้วลูกล่ะ ยังไม่ลงมาหรอ? " ฮีซุนถามภรรยาอย่างสงสัย เพราะปกติลูกชายของเขาทั้ง 2 จะมาก่อนเขาเสมอ...แต่ทำไมวันนี้ยังไม่ลงมา
" ค่ะ...ชั้นขึ้นไปปลุกแล้วล่ะ แต่แกบอกว่าเดี๋ยวลงมา " ผู้เป็นภรรยาตอบก่อนจะตักซุปสาหร่ายใส่ถ้วนลายสวยแล้ววางลงบนโต๊ะกินข้าวอย่างช้าๆ
" อืม... " ฮีซุนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านดั่งเช่นเคย...
" อรุณสวัสดิ์ครับ...คุณพ่อ คุณแม่ " เสียงของลูกชายทั้ง 2 พูดพร้อมกันทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่หันมามองลูกชายทั้ง 2 ที่ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต
" มาช้านี่... " ฮีซุนเอ่ยถามลูกชายทั้ง 2
" ครับ...พอดีเมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย " ฮีชอลลูกชายคนโตตอบก่อนจะลากเรียววุคมาที่โต๊ะ
" แน่ใจหรอว่าอ่านหนังสือน่ะ?...พ่อว่าเล่นเกมส์ดึกมากกว่ามั้ง " ฮีซุนเอ่ยอย่างรู้ทันลูกชายทั้ง 2
" แหม...พ่อนี่เก่งจังเลยนะฮะ " เรียววุคเอ่ยก่อนจะยกถ้วยซุปสาหร่ายซด
" 55+ แน่นอน... " ฮีซุนหัวเราะลั่นโดยที่ไม่รู้เลยว่าภัยอันใหญ่หลวงกำลังมาเยือนเขา
หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จฮีซุนก็ไปทำงานทันที...วันนี้เขาออกไปรอรถเมล์พร้อมกับลูกชายทั้ง 2 เพราะรู้สึกแปลกๆ
เย็น...ฮีซุนที่เพิ่งเลิกงานกำลังเดินหลับบ้านอย่างเร่งรีบเพราะเขารู้สึกว่าบรรยากาศที่เคยสงบบัดนี้มันเย็นยะเยือกแบบแปลกๆ ...เสียงอีการ้องดังระงมไปทั่วบริเวณยิ่งทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ
" ฮึ...คิดว่าจะหนีชั้นพ้นหรอ? เร็วไปซัก 10 ปีมั้ง " น้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความอำมหิตเอ่ยเบาๆ ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างช้าๆ
" เฮ้อ.......หิวข้างจังแฮะ " เสียงเล็กๆ ของฮีชอลเอ่ยขึ้นมาระหว่างที่เดินกลับบ้าน...วันนี้เป็นวันที่เขารู้สึกสังหรณ์แปลกๆ มันให้ความรู้สึกทั้งดีและร้ายปนเปกันไป
แต่ดูเหมือนว่าลางสังหรณ์เรื่องร้ายจะแม่นกว่าเพราะเสียงของอีกาที่กำลังบินวนเหนือบริเวณหมู่บ้านทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ...ตาข้างขวาก็กระตุกแรงกว่าปกติที่เคยเป็นมา
" เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย...จู่ๆ กระตุกขวา - - " ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย...คนกำลังหิวข้าวแท้ๆ
ยิ่งรู้สึกถึงลางร้ายมากเท่าไหร่ขาเรียวก็เร่งเดินให้เร็วทันที...ใจในคิดอยู่เสมอว่าเมื่อไหร่จะถึงบ้านเขาซะที
ตอนนี้เขาเดินมาถึงซอยแคบๆ ซึ่งเป็นที่ๆ เปลี่ยวมากๆ ...ร่างบางเร่งเดินให้ผ่านไปเร็วๆ ก่อนสายตายาวจะมองไปเห็นเเผ่นหลังที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า...ปากบางกำลังจะอ้าออกเพื่อจะเรียกชื่อคนตรงหน้าแต่ช้าไป...
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ภาพที่ร่างบางเห็นตรงหน้าก็คือ...พ่อของเขา คิมฮีซุนกำลังนอนจมกองเลือด...ข้างกายของพ่อนั้นมีชายหนุ่มร่างสูงชุดดำ...เห็นแค่เพียงด้านข้างก็พอจะรู้ว่าคนตรงหน้าหล่อแค่ไหน แต่จะดีกว่านี้ถ้าเงามือไม่พาดผ่านเสียก่อน
" พะ...พ่อ " ร่างบางได้แต่เอ่ยชื่อบิดาออกมาอย่างแผ่วเบา...จะให้เจ้านั่นรู้ไม่ได้ว่าเขาอยู่ตรงนี้
มือบางได้แต่ยกขึ้นอุดปากเท่านั้นเพราะกลัวว่าเสียงสะอื้นจะเล็ดลอดออกจากปาก...น้ำใสๆ กำลังไหลลงมาจากนัยต์ตาสวย...ดวงตาสวยกำลังแดงกล่ำ ใบหน้าสวยกำลังซีดเผือกเพราะเหตุการณ์ที่เขาเห็น...ทำเขาแทบล้มทั้งยืน แต่ก็ต้องใจเเข็งยืนอยู่ต่อไปให้ได้
" เป็นความซวยของนายเองนะ...ที่ไม่ยอมใช้หนี้ โทษชั้นไม่ได้ " เสียงเรียบเอ่ยอย่างเยือกเย็นก่อนจะเดินหายไปในเงามืด
เมื่อเห็นว่าฆาตกรหายไปแล้วร่างบางก็รีบปรี่เข้ามาหาศพของผู้เป็นบิดาทันที
" พ่อ...ฮึก พ่อครับ...ฮือ " ร่างบางได้แต่พร่ำเรียกชื่อของบิดาตัวเองเท่านั้น...เขารู้ดีแล้วว่ากระสุนที่ปริดชีพพ่อของเขาได้ทะลุผ่านหัวใจ...ต่อให้ช่วยยังไงพ่อเขาก็ไม่มีทางฟื้น นอกจากปาฏิหาริย์...เท่านั้น
----------------------
ออกแนวอัพแบบงงๆ - - งงจริงๆ นะ...เฮ้อ แต่งเองงงเอง - - หวังว่าคนอ่านจังไม่งงนะ - - ...พูดไปก็ชักงงเอง - - งงเว่ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น