ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Destiny...3
เย็น หลังจากกลับมาจากทำงานพิเศษแจจุงก็มานั่งเงินที่เขามีอยู่ตอนนี้...
' 200,000 วอน...อะไรกันเนี่ย ทำไมถึงได้แค่นี้เอง...อาทิตย์หน้าเจ้าหนี้พวกนั้นก็จะตามมาทวงแล้วซิ ทำไงดีล่ะ...ทำไงดี '
ร่างบางนั่งคิดเรื่องเงินพลางกุมขมับอย่างกลุ้มใจพร้อมกับนิ่วหน้าด้วยเพราะความเครียดที่กำลังรุมเร้าร่างบางอย่างหนัก...ทำไงได้ล่ะ เงินเดือนที่เพิ่งได้มากะแค่ไม่กี่พันเอง...แต่หนี้ที่เค้าต้องชดใช้สิเป็นสิบๆ ล้าน
" พี่แจ...นั่งคิดอะไรอยู่หรอฮะ เรื่องเงินหรอ? " จุนซูที่เดินผ่านมาเห็นพี่ชายกำลังนั่งเครียดจึงเดินมาถามด้วยความห่วงใย
" อือ...นิดหน่อยน่ะ " ร่างบางตอบยิ้มๆ ให้น้องชายก่อนจะหันไปจ้องเงินที่เหลืออย่างเบื่อหน่าย
" อืม...งั้นผมจะช่วยพี่หาเงินนะครับ ผมจะหางานทำ " เด็กหนุ่มกล่าว
" ไม่ต้องหรอก...พี่ทำไหว ยังไงพี่ก็จะต้องเอาเงินมาใช้หนี้ให้ได้ " ร่างบางกล่าวก่อนจะลูบหัวน้องชายอย่างเบามือ...ให้พี่ลำบากคนเดียวก็พอแล้วล่ะจุนซู นายน่ะ...อยู่เฉยๆ เถอะ นายคือความหวังของพี่นะ
" ครับ...ถ้าพี่แจเหนื่อยก็บอกผมนะฮะ ผมจะทำแทนพี่เอง " เด็กหนุ่มกล่าวก่อนจะเดินออกจากห้องโทนสีขาวครีมไปเหลือไว้เพียงแต่พี่ชายคนเดียวที่ตอนนี้กำลังเครียดกับเรื่องหนี้สิน
---------
เช้า ที่บ้านตระกูลคิม...ฮีชอลที่วันนี้มีเดทกับรุ่นพี่ฮันฮยอง กำลังวุ่นอยู่กับการหาเสื้อผ้าอย่างหนัก
" พี่ซินฮะ...พี่เลือกได้ซักตัวรึยังฮะเนี่ย? " เสียงถามของน้องชายทำให้ร่างบางที่กำลังง่วนหันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
" ถ้าได้แล้วพี่จะหาอย่างนี้หรอเรียว? " ร่างบางตอกกลับก่อนจะหันไปหาเสื้อผ้าอย่างเดิม
" ฮะๆๆ งั้นเดี๋ยวผมไปกินข้าวเช้าก่อนนะครับ " หนุ่มน้อยหน้าตาาน่ารักเหมือนพี่กล่าว ก่อนจะเดินออกจากห้องพี่สาว ( ?? ) ออกไป
" ชิส์...ถ้าไม่เห็นว่านายหน้าตาน่ารักเหมือนพี่นะ จะเฉ่งไปแล้ว " ร่างบางกล่าวก่อนจะกลับไปค้นของเช่นเดิม
หลังจากที่เดินออกมจากห้องของพี่ชายแล้ว เรียววุคหนุ่มน้อยน่าหวานก็นั่งลงบนโต๊ะอาหารทันทีก่อนจะจะหันไปมองหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือของผู้เป็นพ่อ
" โดนฆ่าล้างตระกูล...เพราะติดหนี้พนัน " เรียววุคอ่านเสียงดังพอที่จะทำให้พ่อของเขาสะดุ้งเฮือกทันที
" เรียววุค...อ่านเบาๆ หน่อยซิลูก พ่อไม่มีสมาธิอ่าน " ผู้เป็นพ่อต่อว่าก่อนจะหันไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ...ทั้งๆ ที่ในใจนั้นร้อนรนเป็นไฟ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกมาให้ผู้เป็นลูกเห็นได้
" พ่อ...สั่นทำไมฮะ " เรียววุคถามด้วยความใสซื่อ...ก่อนชายวัยกลางคนจะหันมาค้อนให้ลูกชายเชิงว่า " อย่ายุ่ง "
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงีนยสงบลงมีเพียงแต่เสียงตะเกียบกระทบกับชามข้าวเท่านั้น
" มาแล้วคร้าบบบบ " เสียงแจ๋นๆ ของผู้เป็นลูกชายคนโตของบ้านดังมาจากบันได ก่อนทุกคนจะหันไปมองประมาณว่า ทำไมถึงมาช้า
" รีบๆ กินซะซิลูก วันนี้มีเดทกับสาวไม่ใช่หรอจ๊ะ " เสียงถามของแม่ผู้ใจดีดังขึ้นทำให้ลูกชายทั้ง 2 ถึงกับสะอึก...ใครจะไปกล้าบอกแม่ตัวเองเล่าว่าไปเดทกับผู้ชาย - -
" อ่ะ....ฮะแม่ " ร่างบางตอบก่อนจะยิ้มแหยะๆ ให้ผู้เป็นแม่ ก่อนจะหันไปตั้งหน้า ตั้งตากินต่อ
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จฮีชอลก็รีบออกมาจากบ้านทันทีเพราะกลัวว่าจะไม่ทันนัด...ร่างบางวิ่งมาจนถึงป้ายรถเมล์ก่อนจะรีบย้ายร่างผอมบางของขึ้นรถเมล์อย่างรวดเร็วเพราะกลัวตกรถ...แต่ทว่า
ตึงงงงงงงงง
เสียงร่างบางกระทบลงกับพื้นรถเมล์ดังกระห่ำไปทั้งรถ...
" โอ๊ยยยยยยยย " เสียงร้องครางด้วยความเจ็บเพราะก้นกระแทกกับพื้นแข็ง
" เป็นอะไรมากมั้ยครับ? " เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ทำให้ร่างบางที่กำลังก้มหน้าเพื่อบิดบังความอายเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ
หล่อ...หล่อมากจริงๆ ผมสีดำเข้มกำลังสะท้อนกับแสงแดดที่กำลังส่องเข้ามาด้านในรถ...ทำให้ดูใบหน้าดูมีเสน่ห์มากขึ้น จมูกคมเป็นสัน ปากเรียวสวยกำลังดูดีมีเสน่ห์เพราะลิปสก็อตที่ร่างสูงทาไว้ ดวงตาคมกำลังจ้องมองมาทางเขา...ทุกส่วนบนใบหน้าล้วนดูดีมีเสน่ห์ทั้งสิ้น
" เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณฮะ " ร่างบางกล่าวขอบคุณก่อนจะพยุงร่างขังตัวเองลุกขึ้นอย่างช้าๆ " อ๊ะ... " ยังไม่ทันระวังร่างบางก็เกือบจะล้มลงอีกครั้งแต่ยังดีที่ร่างสูงนั้นรับเขาไว้ทัน
หอม...คนตรงหน้าหอมจริงๆ กลิ่นนี้แหละ...ที่ชั้นไม่เคยลืม
" ขะ...ขอบคุณฮะ " ร่างบางกล่าวขอบคุณอีกครั้งพลางก้มหน้านิ่งเพื่อบิดบังใบหน้าที่กำลังแดงซ่านเพราะความอาย
" ไม่เป็นไรครับ...ระวังด้วยนะครับ " ร่างสูงกล่าวก่อนจะปล่อยร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดออกอย่างช้าๆ
" ฮะ... " ร่างบางตอบรับก่อนจะเดินไปนั่งบนเบาะที่กำลังว่างอยู่...ร่างบางจ้องมองร่างสูงนั้นตลอดการเดินทาง และตอนนี้ก็มาถึงอีก 1 ป้าย...ร่างสูงนั้นเดินลงอย่างสง่างาม ความสง่างามนั้นถึงกับทำให้ร่างบางเคลิ้มไปโดยปริยาย...เหมือน เหมือนเจ้าชายในเทพนิยายจริงๆ
หลังจากร่างสูงนั้นเดินไปแล้วรถเมล์ก็เคลื่อนตัวออกทันที...แต่ดวงตาสวยก็ยังคงจ้องมองร่างสูงนั้นไม่วางตาแม้ว่ารถยนต์จะเคลื่อนไปไกลแล้วก็ตาม
" เฮ้อ... " ร่างบางถอนหายใจยาว...หลังจากนั้นรถเมล์ก็แล่นมาถึงที่หมาย แล้วร่างบางก็เดินลงจากรถอย่างช้าๆ ก่อนสายตายยาวจะมองไปเห็นชายหนุ่มผมดำกำลังยืนรอเค้าอยู่อย่างสง่า
" พี่ฮันฮยอง... " ร่างบางเรียกชื่อคนตรงหน้าออกไปก่อนเจ้าของชื่อนั้นจะหันมาตามเสียงเรียก
" น้องฮีชอล... " ชายหนุ่มหน้าจีนเรียกกลับก่อนจะเดินตรงมาหาคนตรงหน้าทันที
" มานานรึยังฮะ...โทษทีนะครับ พอดีตื่นสายไปหน่อย " ร่างบางยิ้มออกมาอย่างแหยะๆ ...ใครจะกล้าบอกความจริงว่าเลือดเสื้อผ้านานเล่า - -
" ก็ไม่นานหรอก...ซักพักแล้วล่ะ " ร่างสูงกล่าวก่อนจะยิ้มละลายใจสายออกมา...แต่ ตอนนี้มันกลับใช้ไม่ได้ผลแล้วสำหรับร่างบางตรงหน้า เพราะในหัวของร่างบางกำลังมีแต่รักยิ้มที่บางคนเท่านั้น
" อ่อ...ฮะ " ร่างบางยิ้มเนือยๆ
" งั้นเราไปกันเถอะนะ...เดี๋ยวจะเย็น " ร่างสูงกล่าวก่อนจะจูงมือของร่างบางเดินตรงไปถนนเมียงดงที่อยู่ตรงหน้า
ทั้ง 2 เดินเล่นและซื้อของมากมายจนเพลินพอดูเวลาอีกทีก็เกือบ 4 โมงเย็นแล้ว...ทั้งคู่จึงตัดสินใจจะแยกกันกลับบ้าน
" เอ่อ...พี่ไปส่งนะ " ชายหนุ่มกล่าวพลางก้มหน้าหงุด
" ไม่เป็นไรฮะ...ผมกลับเองได้ ไม่อยากรบกวนพี่หรอกฮะ " ร่างบางกล่าวก่อนจะยิ้มหวานให้
" มะ...ไม่รบกวนหรอก กลับคนเดียวอันตรายนะ " ร่างสูงพยายามหาเหตุผล 108 มาสู้
" เอ่อ...ก็ได้ครับ " หลังจากที่สู้ไม่ได้แล้วร่างบางจึงจำใจต้องให้คนตรงหน้าไปส่ง
หลังจากที่เดินมาจากเมียงดง...ตอนนี้ทั้งคู่ก็มาถึงบ้านของฮีชอล
" เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ " ร่างบางกล่าวพลางทำท่าจะเปดประตูรั้ว
" ดะ...เดี๋ยว คือพี่มีอะไรจะบอก " หนุ่มจีนรีบค้านทันทีก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอด
ไม่...ไม่รู้สึกอะไรเลย ความรู้สึกที่เคยมีให้พี่ฮันฮยอง...มันหายไปแล้ว มันหายไปแล้วจริงๆ
" อะ...อะไรหรอฮะ " ร่างบางถามเสียงสั่น...ใจที่เคยเต้นแรงเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ฮัน ตอนนี้...มันหายไปแล้ว เคยฝัน...ฝันว่าอยากจะให้พี่ฮันฮยองมากอดบ้าง แต่ทำไมตอนนี้...มันกลับไม่อยากให้กอด อึดอัด...ไม่อยากให้คนตรงหน้ากอด
" พะ...พี่ อยากจะบอกว่า...พี่เองก็เฝ้ามองน้องฮีชอลมานานแล้วเหมือนกัน แอบรักน้องตั้งแต่ที่เห็นแค่ครั้งแรก...ครั้งแรกที่เจอกัน ใจของพี่ก็มอบให้ฮีชอลไปหมดแล้ว หมดแล้วจริงๆ ...มันไม่เหลือให้ใครแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีผู้หญิงมากมายมาชอบพี่...แต่พี่ก็ไม่เคยเผลอใจเลย เพราะพี่รักฮีชอลคนเดียว...คนเดียวเท่านั้น " คำพูด...คำพูดที่เคยอยากจะฟัง แต่ตอนนี้...กลับไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ทำไมกัน??
" ฮีชอล...คบกับพี่นะ?? " เสียงคำถามของร่างสูงทำให้ร่างบางชะงักทันที...คบหรอ นี่ซิ คือสิ่งที่เราต้องการ...คือสิ่งที่เราต้องการมานาน
" คะ...ครับ ผมจะคบกับพี่ "
' 200,000 วอน...อะไรกันเนี่ย ทำไมถึงได้แค่นี้เอง...อาทิตย์หน้าเจ้าหนี้พวกนั้นก็จะตามมาทวงแล้วซิ ทำไงดีล่ะ...ทำไงดี '
ร่างบางนั่งคิดเรื่องเงินพลางกุมขมับอย่างกลุ้มใจพร้อมกับนิ่วหน้าด้วยเพราะความเครียดที่กำลังรุมเร้าร่างบางอย่างหนัก...ทำไงได้ล่ะ เงินเดือนที่เพิ่งได้มากะแค่ไม่กี่พันเอง...แต่หนี้ที่เค้าต้องชดใช้สิเป็นสิบๆ ล้าน
" พี่แจ...นั่งคิดอะไรอยู่หรอฮะ เรื่องเงินหรอ? " จุนซูที่เดินผ่านมาเห็นพี่ชายกำลังนั่งเครียดจึงเดินมาถามด้วยความห่วงใย
" อือ...นิดหน่อยน่ะ " ร่างบางตอบยิ้มๆ ให้น้องชายก่อนจะหันไปจ้องเงินที่เหลืออย่างเบื่อหน่าย
" อืม...งั้นผมจะช่วยพี่หาเงินนะครับ ผมจะหางานทำ " เด็กหนุ่มกล่าว
" ไม่ต้องหรอก...พี่ทำไหว ยังไงพี่ก็จะต้องเอาเงินมาใช้หนี้ให้ได้ " ร่างบางกล่าวก่อนจะลูบหัวน้องชายอย่างเบามือ...ให้พี่ลำบากคนเดียวก็พอแล้วล่ะจุนซู นายน่ะ...อยู่เฉยๆ เถอะ นายคือความหวังของพี่นะ
" ครับ...ถ้าพี่แจเหนื่อยก็บอกผมนะฮะ ผมจะทำแทนพี่เอง " เด็กหนุ่มกล่าวก่อนจะเดินออกจากห้องโทนสีขาวครีมไปเหลือไว้เพียงแต่พี่ชายคนเดียวที่ตอนนี้กำลังเครียดกับเรื่องหนี้สิน
---------
เช้า ที่บ้านตระกูลคิม...ฮีชอลที่วันนี้มีเดทกับรุ่นพี่ฮันฮยอง กำลังวุ่นอยู่กับการหาเสื้อผ้าอย่างหนัก
" พี่ซินฮะ...พี่เลือกได้ซักตัวรึยังฮะเนี่ย? " เสียงถามของน้องชายทำให้ร่างบางที่กำลังง่วนหันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
" ถ้าได้แล้วพี่จะหาอย่างนี้หรอเรียว? " ร่างบางตอกกลับก่อนจะหันไปหาเสื้อผ้าอย่างเดิม
" ฮะๆๆ งั้นเดี๋ยวผมไปกินข้าวเช้าก่อนนะครับ " หนุ่มน้อยหน้าตาาน่ารักเหมือนพี่กล่าว ก่อนจะเดินออกจากห้องพี่สาว ( ?? ) ออกไป
" ชิส์...ถ้าไม่เห็นว่านายหน้าตาน่ารักเหมือนพี่นะ จะเฉ่งไปแล้ว " ร่างบางกล่าวก่อนจะกลับไปค้นของเช่นเดิม
หลังจากที่เดินออกมจากห้องของพี่ชายแล้ว เรียววุคหนุ่มน้อยน่าหวานก็นั่งลงบนโต๊ะอาหารทันทีก่อนจะจะหันไปมองหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือของผู้เป็นพ่อ
" โดนฆ่าล้างตระกูล...เพราะติดหนี้พนัน " เรียววุคอ่านเสียงดังพอที่จะทำให้พ่อของเขาสะดุ้งเฮือกทันที
" เรียววุค...อ่านเบาๆ หน่อยซิลูก พ่อไม่มีสมาธิอ่าน " ผู้เป็นพ่อต่อว่าก่อนจะหันไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ...ทั้งๆ ที่ในใจนั้นร้อนรนเป็นไฟ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกมาให้ผู้เป็นลูกเห็นได้
" พ่อ...สั่นทำไมฮะ " เรียววุคถามด้วยความใสซื่อ...ก่อนชายวัยกลางคนจะหันมาค้อนให้ลูกชายเชิงว่า " อย่ายุ่ง "
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงีนยสงบลงมีเพียงแต่เสียงตะเกียบกระทบกับชามข้าวเท่านั้น
" มาแล้วคร้าบบบบ " เสียงแจ๋นๆ ของผู้เป็นลูกชายคนโตของบ้านดังมาจากบันได ก่อนทุกคนจะหันไปมองประมาณว่า ทำไมถึงมาช้า
" รีบๆ กินซะซิลูก วันนี้มีเดทกับสาวไม่ใช่หรอจ๊ะ " เสียงถามของแม่ผู้ใจดีดังขึ้นทำให้ลูกชายทั้ง 2 ถึงกับสะอึก...ใครจะไปกล้าบอกแม่ตัวเองเล่าว่าไปเดทกับผู้ชาย - -
" อ่ะ....ฮะแม่ " ร่างบางตอบก่อนจะยิ้มแหยะๆ ให้ผู้เป็นแม่ ก่อนจะหันไปตั้งหน้า ตั้งตากินต่อ
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จฮีชอลก็รีบออกมาจากบ้านทันทีเพราะกลัวว่าจะไม่ทันนัด...ร่างบางวิ่งมาจนถึงป้ายรถเมล์ก่อนจะรีบย้ายร่างผอมบางของขึ้นรถเมล์อย่างรวดเร็วเพราะกลัวตกรถ...แต่ทว่า
ตึงงงงงงงงง
เสียงร่างบางกระทบลงกับพื้นรถเมล์ดังกระห่ำไปทั้งรถ...
" โอ๊ยยยยยยยย " เสียงร้องครางด้วยความเจ็บเพราะก้นกระแทกกับพื้นแข็ง
" เป็นอะไรมากมั้ยครับ? " เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ทำให้ร่างบางที่กำลังก้มหน้าเพื่อบิดบังความอายเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ
หล่อ...หล่อมากจริงๆ ผมสีดำเข้มกำลังสะท้อนกับแสงแดดที่กำลังส่องเข้ามาด้านในรถ...ทำให้ดูใบหน้าดูมีเสน่ห์มากขึ้น จมูกคมเป็นสัน ปากเรียวสวยกำลังดูดีมีเสน่ห์เพราะลิปสก็อตที่ร่างสูงทาไว้ ดวงตาคมกำลังจ้องมองมาทางเขา...ทุกส่วนบนใบหน้าล้วนดูดีมีเสน่ห์ทั้งสิ้น
" เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณฮะ " ร่างบางกล่าวขอบคุณก่อนจะพยุงร่างขังตัวเองลุกขึ้นอย่างช้าๆ " อ๊ะ... " ยังไม่ทันระวังร่างบางก็เกือบจะล้มลงอีกครั้งแต่ยังดีที่ร่างสูงนั้นรับเขาไว้ทัน
หอม...คนตรงหน้าหอมจริงๆ กลิ่นนี้แหละ...ที่ชั้นไม่เคยลืม
" ขะ...ขอบคุณฮะ " ร่างบางกล่าวขอบคุณอีกครั้งพลางก้มหน้านิ่งเพื่อบิดบังใบหน้าที่กำลังแดงซ่านเพราะความอาย
" ไม่เป็นไรครับ...ระวังด้วยนะครับ " ร่างสูงกล่าวก่อนจะปล่อยร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดออกอย่างช้าๆ
" ฮะ... " ร่างบางตอบรับก่อนจะเดินไปนั่งบนเบาะที่กำลังว่างอยู่...ร่างบางจ้องมองร่างสูงนั้นตลอดการเดินทาง และตอนนี้ก็มาถึงอีก 1 ป้าย...ร่างสูงนั้นเดินลงอย่างสง่างาม ความสง่างามนั้นถึงกับทำให้ร่างบางเคลิ้มไปโดยปริยาย...เหมือน เหมือนเจ้าชายในเทพนิยายจริงๆ
หลังจากร่างสูงนั้นเดินไปแล้วรถเมล์ก็เคลื่อนตัวออกทันที...แต่ดวงตาสวยก็ยังคงจ้องมองร่างสูงนั้นไม่วางตาแม้ว่ารถยนต์จะเคลื่อนไปไกลแล้วก็ตาม
" เฮ้อ... " ร่างบางถอนหายใจยาว...หลังจากนั้นรถเมล์ก็แล่นมาถึงที่หมาย แล้วร่างบางก็เดินลงจากรถอย่างช้าๆ ก่อนสายตายยาวจะมองไปเห็นชายหนุ่มผมดำกำลังยืนรอเค้าอยู่อย่างสง่า
" พี่ฮันฮยอง... " ร่างบางเรียกชื่อคนตรงหน้าออกไปก่อนเจ้าของชื่อนั้นจะหันมาตามเสียงเรียก
" น้องฮีชอล... " ชายหนุ่มหน้าจีนเรียกกลับก่อนจะเดินตรงมาหาคนตรงหน้าทันที
" มานานรึยังฮะ...โทษทีนะครับ พอดีตื่นสายไปหน่อย " ร่างบางยิ้มออกมาอย่างแหยะๆ ...ใครจะกล้าบอกความจริงว่าเลือดเสื้อผ้านานเล่า - -
" ก็ไม่นานหรอก...ซักพักแล้วล่ะ " ร่างสูงกล่าวก่อนจะยิ้มละลายใจสายออกมา...แต่ ตอนนี้มันกลับใช้ไม่ได้ผลแล้วสำหรับร่างบางตรงหน้า เพราะในหัวของร่างบางกำลังมีแต่รักยิ้มที่บางคนเท่านั้น
" อ่อ...ฮะ " ร่างบางยิ้มเนือยๆ
" งั้นเราไปกันเถอะนะ...เดี๋ยวจะเย็น " ร่างสูงกล่าวก่อนจะจูงมือของร่างบางเดินตรงไปถนนเมียงดงที่อยู่ตรงหน้า
ทั้ง 2 เดินเล่นและซื้อของมากมายจนเพลินพอดูเวลาอีกทีก็เกือบ 4 โมงเย็นแล้ว...ทั้งคู่จึงตัดสินใจจะแยกกันกลับบ้าน
" เอ่อ...พี่ไปส่งนะ " ชายหนุ่มกล่าวพลางก้มหน้าหงุด
" ไม่เป็นไรฮะ...ผมกลับเองได้ ไม่อยากรบกวนพี่หรอกฮะ " ร่างบางกล่าวก่อนจะยิ้มหวานให้
" มะ...ไม่รบกวนหรอก กลับคนเดียวอันตรายนะ " ร่างสูงพยายามหาเหตุผล 108 มาสู้
" เอ่อ...ก็ได้ครับ " หลังจากที่สู้ไม่ได้แล้วร่างบางจึงจำใจต้องให้คนตรงหน้าไปส่ง
หลังจากที่เดินมาจากเมียงดง...ตอนนี้ทั้งคู่ก็มาถึงบ้านของฮีชอล
" เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ " ร่างบางกล่าวพลางทำท่าจะเปดประตูรั้ว
" ดะ...เดี๋ยว คือพี่มีอะไรจะบอก " หนุ่มจีนรีบค้านทันทีก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอด
ไม่...ไม่รู้สึกอะไรเลย ความรู้สึกที่เคยมีให้พี่ฮันฮยอง...มันหายไปแล้ว มันหายไปแล้วจริงๆ
" อะ...อะไรหรอฮะ " ร่างบางถามเสียงสั่น...ใจที่เคยเต้นแรงเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ฮัน ตอนนี้...มันหายไปแล้ว เคยฝัน...ฝันว่าอยากจะให้พี่ฮันฮยองมากอดบ้าง แต่ทำไมตอนนี้...มันกลับไม่อยากให้กอด อึดอัด...ไม่อยากให้คนตรงหน้ากอด
" พะ...พี่ อยากจะบอกว่า...พี่เองก็เฝ้ามองน้องฮีชอลมานานแล้วเหมือนกัน แอบรักน้องตั้งแต่ที่เห็นแค่ครั้งแรก...ครั้งแรกที่เจอกัน ใจของพี่ก็มอบให้ฮีชอลไปหมดแล้ว หมดแล้วจริงๆ ...มันไม่เหลือให้ใครแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีผู้หญิงมากมายมาชอบพี่...แต่พี่ก็ไม่เคยเผลอใจเลย เพราะพี่รักฮีชอลคนเดียว...คนเดียวเท่านั้น " คำพูด...คำพูดที่เคยอยากจะฟัง แต่ตอนนี้...กลับไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ทำไมกัน??
" ฮีชอล...คบกับพี่นะ?? " เสียงคำถามของร่างสูงทำให้ร่างบางชะงักทันที...คบหรอ นี่ซิ คือสิ่งที่เราต้องการ...คือสิ่งที่เราต้องการมานาน
" คะ...ครับ ผมจะคบกับพี่ "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น