ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Dangerous Love (TVXQ&SJ) YAOI

    ลำดับตอนที่ #3 : Dangerous Love...3

    • อัปเดตล่าสุด 17 มิ.ย. 50


      " ออกรถ... " เสียงสั่งให้ออกรถของยุนโฮดังขึ้นเมื่อเขาวางร่างบางที่อุ้มมาวางเบาะนุ่มๆ ในรถคันใหญ่  แล้วรถคันหรูก็ค่อยๆ เคลื่อนออกอย่างช้าๆ แจจุงที่นั่งอยู่บนเบาะนุ่มๆ มองไปนอกหน้าต่าง เขาเห็นสายตาของมิราที่มองเข้ามาในรถ แจจุงรีบหลบสายตาทันที แล้วรถก็แล่นออกไปจากโรงเรียน

      " นี่มิรา...ทำไมยุนโฮทำอย่างนั้นน่ะ  เขาทำอย่างนั้นเหมือนกับหยามเธอชัดๆ เลยนะมิรา " อึนอาเพื่อนสนิทของเธอที่มีนิสัยคอยยุแหย่  มิราได้แต่ยืนนิ่งสายตาที่เธอมองตามรถไปนั้นราวกับจะฆ่าคนได้ทั้งคน

        แจจุงที่นั่งอยู่บนรถคันหรูครั้งแรกรู้สึกเกร็งๆ  เขาเงยหน้ามองร่างสูงที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่

      " นี่นายจุงุยนโฮ...นี่ได้ยินชั้นมั้ยเนี่ย " แจจุงถามเขาแต่เขากลับไม่มีปฏิกิยาใดๆ ตอบเขาเลย  แจจุงจึงแกล้งตะโกนใส่เขาดังๆ

      " ตาลุงห้อยเอ๋ย...ปากก็ห้อย  คางก็ยื่น...โถ่เอ๋ยหน้าอย่างนายจะมีไรดีเชียว  มีอย่างเดียวก็คือเงินนั่นแหละน่า " แจจุงด่ายุนโฮเป็นชุดเพราะนึกว่าเขาคงไม่ได้ยินเพราะเขานั่งฟัง mp3 อยู่  แจจุงที่ด่าจนสะใจก็มานั่งหัวเราะอยู่คนเดียว

        " จอดรถ.... " เสียงสั่งจอดรถของยุนโฮช่างฟังดูเย็นชานัก  เขามองมาทางแจจุงที่นั่งหัวเราะอยู่

      " นายลงไปได้แล้ว " คำพูดของยุนโฮทำให้แจจุงถึงกับอึ้งว่าทำไมเขาพูดอย่างนี้  แล้วแจจุงก็เปิดประตูลงจากรถไป  ทันทีที่เขาลงรถก็แล่นออกไปในทันที

      " อะไรของเค้าเนี่ย... " แจจุงพึมพำอยู่คนเดียวแล้วเขาก็เดินกลับบ้านไปอย่างไม่สนใจ

        ทางยุนโฮที่กลับมาถึงคฤหาสหลังโตก็รีบเข้าห้องทันที พอถึงห้องเขาก็ทิ้งร่างลงบนเตียงใหญ่กลางห้อง

      " นายเนี่ยทำให้ชั้นใจเต้นตลอดเวลาเมื่อเห็นหน้านาย...แต่นายไม่เคยเข้าใจเลยใช่มั้ย... " ยุนโฮบ่นพึมพำเรื่องนี้มาหลายเดือนติดต่อกัน  เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้เป็นเช่นนี้

        " คุณชายคะ...คุณมิราต้องการจะพบค่ะ " เสียงเรียกยุนโฮของแม่บ้านทำให้เขารีบออกไปทันที

      มิราที่มาหายุนโฮนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟารับแขกตัวใหญ่  ยุนโฮที่เดินออกมาจากห้องก็เดินลงบันไดวนอย่างช้าๆ ราวกับเจ้าชาย  มิราที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาทันที

      " ไงคะยุนโฮ.... " มิราเอ่ยปากถามเขาก่อน ยุนโฮที่กำลังเดินลงมาอย่างช้าๆ ยิ้มตอบเธอแทนคำพูด

      " ว่าแต่มิรามาหาผมมีอะไรรึเปล่าครับ " ยุนโฮถามพลางเดินมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่  มิรามตอบเขา
     
      " ยุนโฮคะ...พรุ่งนี้เราไปเดทกันมั้ยคะ " คำพูดของเธอทำให้ยุนโฮถึงกับอึ้ง

      " ทำไมล่ะครับ.. " ยุนโฮถามมิราอย่างสงสัย 

      " ก็พรุ่งนี้คุณแม่ของมิรากับคุณพ่อจะมาเกาหลีค่ะ...ท่านอยากให้มิราพาคุณไปรู้จักท่านค่ะ " มิรากล่าวพลางเขยิบมานั่งใกล้ๆ ยุนโฮ

        " ได้ครับ..ว่าแต่กี่โมงล่ะผมจะได้ไปถูก " ยุนโฮจำต้องรับคำเพราะเขาไม่อยากทำให้มิราเสียใจ  คำตอบของยุนโฮทำให้มิราดีใจจนแสดงสีหน้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด  แล้วเย็นนี้มิราก็ทานอาหารเย็นที่บ้านของยุนโฮ

        เช้าวันอาทิตย์...ยุนโฮตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงียนิดๆ เขาลุกเข้าห้องน้ำไปแต่ตัว  หลังจากที่แต่ตัวเสร็จเขาลงมาข้างล่างเพื่อจะมาทานอาหารเช้า  พอทานเสร็จเขาก็ขับรถออก ไปเพื่อไปบ้านของมิรา

        ทางแจจุงทีต้องตื่นเช้ามาทำงาน เขาทำงานอีกที่นึงอยู่ที่สวนสนุกกับเพื่อนๆ ของเขานั่นก็คือฮีชอลและจุนซู พวกเขาทำงานเป็นตุ๊กตาแจกใบปลิวที่สวนสนุก

      " เฮ้ย...แจจุง เสร็จแล้วเราจะไปไหนต่อดีล่ะเนี่ย " เสียงเรียกชื่อแจจุงขณะที่เขากำลังยืนแจกลูกโป่งให้กับเด็กๆ กลุ่มใหญ่อยู่  แจจุงหันมาตามเสียงเรียกเขา

      " อือ...ไหนดีล่ะ  อือ..ไปกินหม้อไฟกันมั้ย ว่าไงจุนซูไปมั้ย "  แจจุงกล่าวชวนพลางเดินมาหาพวกเขา ทั้ง 2 รีบพยักหน้าทันที

      " หารนะเว่ย...เคป่ะ " ฮีชอลกล่าวขึ้นมาก่อน มั้ง 2 รีบพยักหน้าทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเปรียบและได้เปรียบ  แล้วทั้ง 3 ก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
       
        ทางยุนโฮพอไปถึงบ้านของมิราก็ได้พาพ่อแม่และน้องชายของเธอไปทานข้าว ระหว่างทางนั้นเขารู้สึกอึดอัดมากถึงแม้จะรู้ว่าพ่อและแม่ของมิราก็คือคุณลุงและป้าห่างๆ ของเขาก็ตาม  แต่เขาไม่ชอบอย่างนี้

      " ยุนโฮเป็นไงบ้างลูก....พักนี้คุณพ่อแบคุณแม่หนูขยายกิจการหลายแห่งเลยนะ " แม่ของมิราเอ่ยถามยุนโฮ

      " ก็ดีครับคุณป้า...ช่วงนี้ท่านไม่ค่อยว่าง " ยุนโฮตอบพลางยิ้มให้อย่างไม่เต็มใจนัก  เขาคิดมาตลอดทางเลยว่าทำไมเขาถึงได้คิดถึงแต่คนๆ นั้น

        ทำไมนะ...ทำไมชั้นถึงได้คิดถึงแต่นายคนเดียวเนี่ย  แต่ทำไมนายไม่คิดอย่างชั้นเลยล่ะ

        เขาคิดอย่างเหม่อลอยจนเกือบขนคน..เขารีบลงไปดูคนนั้นทันที

        " แจแจ... " ยุนโฮเรียกชื่อนั้นเบาๆ เมื่อเห็นเจ้าของร่างไปนั่งอยู่บนพื้น  แจจุงมองยุนโฮด้วยสายตาที่เกียจชังและแค้นเคืองทำให้เขารู้สึกผิดมาก  แจจุงลุกขึ้นแล้วเขารีบเดินไปก่อนจากนั้นฮีชอลและจุนซูก็เดินไป  ยุนโฮได้แต่ยืนดูเฉยๆ

      " ยุนโฮคะ...รีบไปกันเถอะค่ะ  " เสียงเรียกยุนโฮของมิราดังขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่ายุนโฮมองแจจุงด้วยสายตาที่เธอมองยุนโฮมาตลอด  ยุนโฮที่ได้ยินอย่างนั้นรีบกลับขึ้นรถไปทันที

        ทางแจจุงที่เดินมาไกลจากถนนก็นั่งลงที่พื้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้เพื่อนที่เดินมาด้วยงงอย่างหนัก

      " นี่แกเป็นไรมากมั้ยเนี่ย...ไปล้างแผลที่โรงพยาบาลมั้ย " ฮีชอลถามแจจุงอย่างเป็นห่วง  แจจุงทำหน้าเครียดๆ

      " ชั้นเกลียดอิตายุนโฮนี่ที่สุดเลย....เมื่อวานนี้ก็ปล่อยลงกลางทางเฉยเลย "  " กลางทาง !!!!!!!!!  " เสียงร้องอุทานของจุนซูและฮีชอลดังขึ้น

      " ก็เอออ่ะดิวะ  เมื่อวานนี้ปล่อยไว้กลางทาง...วันนี้ก็เกือบขับรถชน  เจอตานั่นทีไรซวยทุกทีเลย " แจจุงบ่นออกมาเป็นชุดใหญ่ยังกะบุฟเฟ่ ( เกี่ยวมั้ยอ่ะ ) ฮีชอลกับจุนซูเริ่มรำคาญเมื่อแจจุงสาธยายความเกลียดซะยาวยืด

        " แกเล่าไปเรื่อยๆ นะแจ..เดี๋ยวชั้นกับจุนซูจะกลับบ้านไปเอาหมอน เสื่อ มานอนฟังแกเล่า ( ที่เกาหลีมีเสื่อป่ะ ) " พูดจบทั้งคู่ก็พากันลุกขึ้นแล้วเดินไป

        " เฮ้ย...รอชั้นด้วยซิวะ  รอด้วย " แจจุงร้องเรียก  แล้วเขาก็กระโดดกอดคอจุนซูและฮีชอลทั้ง 3 หัวเราะออกมาดังมากจนลืมความเจ็บปวดที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้

      เช้า.....แจจุง ฮีชอลและจุนซูเดินมาโรงเรียนอย่างเช่นทุกวัน เช้านี้ทั้ง 3 ก็ต้องมีเรื่องให้ปวดหัวอย่างเช่นทุกวัน  เมื่อทั้ง 3 หนุ่มหน้าสวยได้เดินผ่านทั้ง 6 หนุ่ม

      " รีบๆ เดินเหอะ " แจจุงบอกจุนซูและฮีชอล  แล้วทั้ง 9 หนุ่มก็ต้องเผชิญหน้ากันอย่างเลี่ยงไม่ได้

      " แจแจ.... " เสียงเรียกชื่อแจจุงเบาๆ เขารู้ว่าคนที่เรียกคือใครแต่เขาไม่อยากจะหันไปเผชิญหน้าซักเท่าไหร่  เขาจึงตัดสินใจเดินหน้าต่อไป

        สุดท้ายนายก็เป็นอย่างที่ชั้นคิดไว้จริงๆ ด้วย.....แจแจ

        ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้ล่ะ...ทำไมเนี่ย  ในเมื่อไม่ชอบเค้านี่นา  ทำไมเจ็บเล่า....ทำไม  ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ เลย

        " เฮ้ย....แจนายเป็นไรวะเนี่ย  เอาแต่เหม่อเกือบชนเสาแล้วมั้ยเล่า " เสียงเรียกของฮีชอลทำให้แจจุงสดุ้งจากความคิดฟุ้งซ่านทันที

        " ปล่าวว่ะ  ชั้นแค่คิดเรื่อยเปื่อย... " แจจุงแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แต่ฮีชอลและจุนซูดูเขาออกอย่างกระจ่าง  แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปห้องเรียน

        ก่อนที่จะเข้าห้องเรียนนั้นแจจุง ฮีชอลและจุนซูก็ต้องเจอเรื่องลำบากใจอีกแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นมิราและเพื่อนๆ ของเธอมาดักรอพวกเขาอยู่หน้าห้อง

        " เดี๋ยวก่อนซิคุณคิมแจจุง...ชั้นมีเรื่องจะคุยกับคุณ  ตามมาหน่อย " คำพูดของมิราช่างเหมือนจะเชือดเฉือนแจจุงได้ด้วยซ้ำ  เธอเดินนำเขาไปก่อน ฮีชอลและจุนซูส่ายหน้าเพื่อไม่ให้แจจุงไปแต่เขากลับเดินตามไป  ทั้งคู่มายืนคุยกันที่สวนหลังอาคาร

        " คุณคิมแจจุง...ชั้นอยากจะให้คุณเลิกยุ่งกับยุนโฮซะ  เค้าเป็นแฟนและคู่หมั้นของชั้น " มิราเอ่ยขึ้นมาทำให้แจจุงตะลึงเพราะเขาไม่เคยไปยุ่งกับยุนโฮก่อนเลยซักครั้ง

        " ผมว่าคุณเข้าใจอะไรผิดมั้งมิรา...ผมไม่เคยไปยุ่งกับยุนโฮเค้าเลยนะ " แจจุงตอบพลางยิ้มแหยะๆ แต่สีหน้าของมิรากลับเคร่งเครียดแทนทีจะสนุกสนาน

        " ถ้าคุณไม่เลิกยุ่งกับยุนโฮ...ชั้นคิดว่าคงจะเตือนไม่ได้แล้ว " มิราขู่แจจุง ทำให้เขาเริ่มหน้าซีดจนเห็นได้ชัด

        " แต่ผมไม่ได้ยุ่งกับเค้าจริงๆ นะมิรา...คุณฟังผมบ้างซิ  อีกอย่างนึงผมไม่ชอบผู้ชายด้วยกันหรอกน่า...คุณสบายใจได้ " แจจุงตอบมิราด้วยสีหน้าเครียดๆ ปนๆ ความตลกนิดๆ แต่ใจจริงของเขากับเจ็บปวดกับคำว่า  ผมไม่ชอบผู้ชายด้วยกัน  ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที

      " งั้นก็ดีค่ะ... " มิรากล่าวแล้วเธอก็เดินไปปล่อยให้แจจุงรู้สึกเจ็บคำนั้นอยู่คนเดียวโดยไม่รู้ว่าที่เขาพูดเช่นนั้นไม่ใช่ว่าฆ่าเขาทั้งเป็นคนเดียว แต่มันฆ่าอีก 1 คนที่กำลังยืนฟังอยู่  แล้วร่างสูงที่ยืนแอบอยู่ตรงเสาก็เดินกลับเข้าไปด้วยท่าทางเศร้าๆ แจจุงเองก็เช่นกัน

        เขาเดินก้มหน้าจนมาถึงห้อง  เขามองไปที่โต๊ะของยุนโฮแต่กลับไม่พบร่างสูงนั่งอยู่  เขามองมาที่หน้าต่างหน้าห้องก็ไม่พบเขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง แต่แล้วเขาก็เดินชนร่างนึงที่กำลังจะเดินเข้ามาพอดี  ทั้งคู่เงยหน้ามองกัน

      " แจแจ... " เสียงอุทานเบาๆ ของร่างสูง  " ยุนโฮ..... " ร่างบางเองก็อุทานเช่นกัน  ทั้งคู่ไม่อยากจะเจอหน้ากันในตอนนี้  ทั้งคู่นิ่งมองกันอยู่นานแล้วยุนโฮก็เป็นคนตัดสินใจเดินเข้าไปก่อน

      " ยุนโฮคะ.... " เสียงเรียกร่างสูงต่อหน้าแจจุงที่กำลังเดินตามหลังมา

        อย่ามองซิ....จะมองเค้าทำไมเนี่ย  มองให้มันเจ็บทำไม....

        แล้วแจจุงก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะประจำพลางนั่งก้มหน้าเพื่อระงับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลออกมาในตอนนี้  ฮีชอลและจุนซูที่นั่งมองแจจุงตั้งแต่เข้ามาก็เริ่มสงสัยว่าแจจุงแปลกไปตั้งแต่ตอนที่พวกเขาย้ายมาอยู่ที่นี่

        อย่าร้อง....จะไหลออกมาทำไมเนี่ย  ทำไมไม่ฟังคำสั่งชั้นเล่า...ทำไม  ทำไมต้องร้องด้วยเล่า  นายเสียใจเรื่องอะไร...ทำไมไม่หยุดเล่า  หยุดซิ...ชั้นบอกให้หยุด

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×