ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Destiny...1
แล้วตอนนี้แจจุงก็มาถึงสวนสนุกที่ๆ นัดไว้กับรุ่นพี่ชางมิน รุ่นพี่ที่มหาลัย...นี่คือการเดทครั้งแรกของเขาทั้ง 2 หลังจากที่แจจุงเป็นฝ่ายไปสารภาพรักกับชางมิน แล้วทั้งคู่ก็ตกลงเป็นแฟนกันได้ 2 วันเต็มๆ แล้ว - -
" พี่ชางมิน!!!!!!! " เสียงเรียกของแจจุงทำให้ชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังยืนหันหลังให้เขาอยู่หันขวับมาตามเสียงเรียกทันที
" แจจุง...มาแล้วหรอ " คำพูดที่อ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มที่นุ่มนวลนั้นถึงกับทำให้คนตรงหน้าละลายในทันที...ยังไม่ชินอีกหรอเนี่ยแจจุง
" เอ่อ...ฮะ ว่าแต่พี่ชางมินมารอแจจุงนานรึยังครับ " ร่างบางถามพลางลูบท้ายทอยเนืองๆ แก้เขินที่ตัวเองมาช้า...แหมคิดแล้วมันฉุด ทั้งเจ้านาฬิกาปลุกแล้วก็ไ-อ้บ้าที่เจอนั่นด้วย ...ชิ คิดแล้วยังฉุน
" ก็ไม่นานหรอกฮะ...ได้ซักพักแล้ว ต่อให้รอนานแค่ไหน...พี่ก็จะยังรอแจจุงอยู่เหมือนเดิม " คำพูดหวานๆ ที่ร่างสูงกำลังหยอดมานั้น...ทุกคำมันทำให้รู้สึกว่าใจของร่างบางกำลังพองโต แต่ไหงหน้าของไ-อ้บ้าคนนั้นต้องลอยขึ้นมาด้วยล่ะ...เป็นไรอีกเนี่ยแจจุง อุตส่าห์ได้มาเดทกับพี่ชางมินครั้งแรกแท้ๆ
" แจจุงขอโทษนะครับ...พอดีว่านาฬิกาปลุกที่บ้านมันไม่ปลุกอ่ะฮะ แฮ่ๆๆ " ร่างบางพลางหัวเราะแหยะๆ กลบความเขิน
" 55+ ไม่เป็นไรหรอก...งั้นเราไปเลยกันเลยดีกว่านะ พี่ชักเริ่มหิวแล้วซิ " ร่างสูงกล่าวก่อนจะโอบไหล่ร่างบางเดินเข้าไปในสวยสนุก
หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จทั้งคู่ก็พากันไปเล่นเครื่องเล่นสารพัดอย่างจนเพลินไปหน่อย พอมาดูเวลาอีกทีตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว...ทั้ง 2 จึงเตรียมตัวจะกลับบ้านกัน
" แจจุง...ให้พี่ไปส่งมั้ย? " ร่างสูงถามพลางเอียงคอเล็กน้อยเพื่อให้ร่างบางตอบตกลง
" ไม่เป็นไรหรอกฮะ...บ้านของแจจุงก็ใกล้ๆ นี่เอง เดินกลับอยู่ทุกวันยังไงก็ปลอดภัยหายห่วงฮะ " ร่างบางตอบพลางทำหน้าตาน่ารัก ก่อนจะโบกมือลาร่างสูงแล้วเดินตรงกลับบ้านทันที
ระหว่างทางที่ร่างบางเดินกลับนั้น...มันแปลกไปกว่าเดิม ปกติทางกลับบ้านเขาจะไม่รู้สึกเย็นยะเยือกเช่นนี้ แต่วันนี้มันกลับรู้สึกแปลกๆ ...แปลกตั้งแต่เขาเห็นหน้าชายชุดดำนั่นแล้ว
" ปังงงงงงงงง "
เสียงปืนที่ดังมาจากซอยเปลี่ยวทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยๆความตกใจก่อนจะค่อยๆ รวบรวมสติแล้วรีบเดินให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ถึงบ้านเร็วๆ แต่...
" หยุดก่อน...เธอเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าแล้วซิ...สาวน้อย " เสียงทุ้มแต่ฟังดูแล้วเยือกเย็นกระซิบผ่านหลังหูเล็กอย่างแผ่วเบา...แต่ความรู้สึกมันกลับน่ากลัว กลัวจนแทบตัวสั่น
" ชะ...ชั้น ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น...ไม่ ไม่เห็น " พูดจบร่างบางก็รีบวิ่งไปทันที...พยายาม พยายามวิ่งให้เร็วที่สุดที่วิ่งได้...
" แฮ่กๆๆ " เสียงหอบของร่างบางดังระงมไปทั่วบริเวณบ้าน...ตอนนี้เขาเหนื่อย เหนื่อยแทบขาดใจ
" จุนซู...จุนซูเปิดประตูให้พี่หน่อยซิ " ร่างบางร้องเรียกน้องชายอย่างรีบร้อน...เพราะเขากลัวว่าชายชุดดำพวกนั้นจะตามมาเห็น
แอ๊ดดดดดดดด
เสียงประตูไม้เก่าๆ เปิดออกอย่างช้าๆ ภาพที่เขาเห็นตอนนี้ก็คือน้องชายคนเดียวกำลังอยู่ในชุดนอนลายโลมาสีน้ำเงินเข้ม บวกกันหน้าตาน่ารักราวกับผู้หญิง...ดูแล้วน่ารักเสียจริง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมน้องตัวเอง...ตอนนี้ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้
" จุนซู...รีบเข้าไปเร็ว " ร่างบางกล่าวก่อนจะผลักน้องชายกลับเข้าไปในบ้านดังเดิม ก่อนตัวเองจะทรุดลงหน้าประตูอย่างช้าๆ
" มีอะไรรึเปล่าครับพี่แจ...เหงื่อท่วมเลย พี่วิ่งหนีใครมารึเปล่าฮะ? " น้องชายที่น่ารักถามด้วยความสงสัยก่อนจะยกแก้วน้ำมายื่นให้ร่างบาง
" อ๋อ...พอดีพี่วิ่งหนีพวกโรคจิตน่ะ " ร่างบางตอบพลางรับแก้วน้ำก่อนจะดื่มอย่างช้าๆ...เขาจำเป็ต้องโกหก มันบอกไม่ได้จริงๆ ...จุนซู พี่ขอโทษ...พี่กลัวนายจะเป็นอันตราย
" อืม...งั้นพี่แจก็ต้องระวังให้มากๆ นะฮะ " เด็กหนุ่มกล่าวก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตนแล้วนอนหลับบนเตียงอย่างเพลียๆ
หลังจากที่น้องชายหลับไปแล้วร่างบางก็ไปอาบน้ำบ้างเพื่อที่จะได้นอน...ก่อนนอนเขาคิดไปเรื่อยเปื่อย คิดไปว่าทำไม...ต้องมาเจอกับชายชุดดำพวกนี้ด้วยนะ มันใช่พวกเดียวกันรึเปล่า...แล้วทำไมพระเจ้าต้องแกล้งกันด้วย
---------
ลมพัดเอื่อยๆๆ แสงแดดบางๆ กำลังสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสีขาวบริสุทธิ์ ม่านระย้าที่ติดไว้กำลังปริวไปตามแรงลมที่กำลังพัดเข้ามาภายในห้องอย่างเอื่อยๆ
" อือ... ห้าวววววว " เสียงหาวของร่างบางที่เพิ่งตื่น ร่างบางบิดตัวไปมาก่อนจะลุกขึ้รตากเตียงใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
หลังจากอาบน้ำเสร็จร่างบางก็ออกมาเตรียมอาหารให้กับน้องชายคนเดียวที่เขามีอยู่...เนื่องจากพ่อและแม่ตายไปหมดแล้ว ก็เลยเหลือแค่เพียงเขากับน้องชายอีก 1 คนพร้อมกับหนี้การพนันที่พ่อและแม่สร้างไว้ก่อนตายอีกจำนวนหลาย 10 ล้านวอน
สำหรับบางคนก็อาจจะเสียใจที่พ่อและแม่ของตัวเองตายไปอย่างกระทันหัน แต่สำหรับแจจุง...กลับรู้สึกว่ามันดีเสียอีก พ่อและแม่จะได้ไม่ต้องสร้างภาระให้บ้านอีกแล้ว แค่นี้เขาและน้องก็แทบจะไม่มีจะกินอยู่แล้ว
และที่เขาและน้องได้เรียนอยู่ถึงทุกวันนี้ก็เพราะว่าได้ทุนเรียนดี...ยังดีที่พ่อและแม่ทิ้งมันสมองอันชาญฉลาดไว้ให้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เงินก็ยังไม่พอค่าใช้จ่ายหรอก ถึงแม้เขาจะประหยัดซักเท่าใด...เพราะงี้แจจุงจึงต้องไปทำงานพิเศษที่บ้านของชางมินที่เปิดเป็นร้านอาหาร แต่มันก็ยังไม่พอใช้หนี้...นี่ก็เหลืออีกไม่พี่อาทิตย์พวกเจ้าหนี้ก็จะมาเก็บอีกครั้ง แล้วคราวนี้เขาและน้องจะทำยังไงดีล่ะ...บ้านหลังสุดท้ายนี้ ก็คงจะต้องขายไปแล้วเอาเงินไปให้หนี้ให้หมด แต่...ต่อจากนั้นล่ะ เค้าจะไปซุกหัวนอนที่ไหน???
" ห้าววววววววว " เสียงหาวนอนของจุนซูทำให้แจจุงที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
" อ๊ะ...จุนซูตื่นแล้วหรอ ข้าวต้มเสร็จพอดีเลย...รีบๆ มากินเร็ว " แจจุงกล่าวพลางตักเข้าต้มร้อนๆ ใส่ถ้วยอย่างช้าๆ
" อื้ม...หอมๆ หิวๆ " เห็กหนุ่มกล่าวพลางลูบท้อง ( ที่ไม่มีเท่าไหร่ ) ไปมา
" ถ้าหิวก็กินเยอะๆ นะ...จะได้มีสมาธิเรียน " ร่างบางกล่าวพลางลูบหัวน้องชายที่รักเบาๆ
" อือ...พี่แจก็กินเยอะๆ ด้วยนะฮะ " จุนซูพูดก่อนจะตักข้าวร้อนๆ เข้าปากตัวเอง...แต่ก่อนจะเอาเข้าปากก็ยังไม่ลืมเป่าเพื่อให้เย็นขึ้น แจจุงเองก็ได้แต่มองท่าทางน่ารักของน้องชายตัวเอง...ที่ตอนนี้อยู่ม.ปลายแล้วแต่มักทำตัวเป็นเด็กเสมอ
จุนซู...พี่คิดว่าพี่จะดร็อปเรียน แล้วจะหางานทำเพื่อส่งนายเรียนสูงๆ นะ เพื่อนาย...พี่ทำได้ทุกอย่าง ถึงแม้จะต้องขายตัวเพื่อส่งให้นายเรียน...พี่ก็ยอม
---------
คฤหาสแห่งหนึ่งแถวย่านธุระกิจ...ชายหนุ่มในชุดดำมากกว่า 50 ชีวิตกำลังยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสราวกับว่ากำลังรอใครอยู่ประมาณนั้น
" สวัสดีครับคุณยุนโฮ...พวกเราขอภักดี " เสียงจากชายชุดดำ 50 กว่าคนกล่าวประสานเสียงขึ้นพร้อมกับเพื่อเป็นการเคารพบุคคลที่กำลังเดินผ่านพรมแดงอย่างช้าๆ แต่หน้าเกรงขาม...ดูมีอิทธิพลและสง่ากว่าใครๆ
หลังจากที่เดินเข้ามาในบ้านแล้ว...ชายหนุ่มร่างสูงที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าแก๊งค์ก็นั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งทันที ก่อนจะกระดิกนิ้วเบาๆ เรียกลูกน้องที่อยู่ด้านหลังมา...แล้วบุหรี่หนึ่งมวนก็ถูกหยิบออกมาจุดไฟอย่างช้าๆ ก่อนจะยื่นให้กับผู้เป็นหัวหน้า
" ยูชอน...ว่าไง งานที่ชั้นสั่ง...เรียบร้อยดีมั้ย? " ชายหนุ่มผมดำสนิทยาวปรกต้นคอยาว...ปากอิ่มสวยเอ่ยถามบอร์ดี้อาร์ดคู่กายที่ยืนอยู่ข้างๆ
" ครับ...เรียบร้อยดีครับ แต่... " คำตอบหยุดชะงักเพียงเท่านั้น...เริ่มทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจ อะไรกัน...ระนายเนี่ยนะจะมีพลาด ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลย...ยูชอน
" แต่อะไร...อย่าบอกนะว่านายทำพลาด " ร่างสูงถาม...คิ้วขมวดเป็นปมเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจ
" เอ่อ...พอดีมีผู้หญิงคนนึงมาเห็นเข้าครับ ผมผิดเอว...จะลงโทษก็เชิญเลยครับ " บอร์ดี้การ์ดหนุ่มกล่าวพลางควักปืนคู่ใจออกมาจากหัวเข็มขัดที่เหน็บไว้ก่อนจะนั่งลงคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อเตรียมรับโทษที่ควรได้รับ
" ฮึ...นายใจกล้ามาก ชั้นชอบนายเพราะแบบนี้แหละยูชอน...ใจเด็ดดี คราวนี้นายพลาดชั้นไม่ลงโทษ...แต่คราวหน้า นายไม่รอด " หัวหน้าหนุ่มกล่าวก่อนจะพุ่งควันบุหรี่ออกมา...ควันบุหรี่คลุ้งไปทั่วห้องโถงใหญ่ ลูกน้องบางคนถึงกับหน้าเบ้ออกมาด้วยความไม่พอใจ
" พี่ชางมิน!!!!!!! " เสียงเรียกของแจจุงทำให้ชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังยืนหันหลังให้เขาอยู่หันขวับมาตามเสียงเรียกทันที
" แจจุง...มาแล้วหรอ " คำพูดที่อ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มที่นุ่มนวลนั้นถึงกับทำให้คนตรงหน้าละลายในทันที...ยังไม่ชินอีกหรอเนี่ยแจจุง
" เอ่อ...ฮะ ว่าแต่พี่ชางมินมารอแจจุงนานรึยังครับ " ร่างบางถามพลางลูบท้ายทอยเนืองๆ แก้เขินที่ตัวเองมาช้า...แหมคิดแล้วมันฉุด ทั้งเจ้านาฬิกาปลุกแล้วก็ไ-อ้บ้าที่เจอนั่นด้วย ...ชิ คิดแล้วยังฉุน
" ก็ไม่นานหรอกฮะ...ได้ซักพักแล้ว ต่อให้รอนานแค่ไหน...พี่ก็จะยังรอแจจุงอยู่เหมือนเดิม " คำพูดหวานๆ ที่ร่างสูงกำลังหยอดมานั้น...ทุกคำมันทำให้รู้สึกว่าใจของร่างบางกำลังพองโต แต่ไหงหน้าของไ-อ้บ้าคนนั้นต้องลอยขึ้นมาด้วยล่ะ...เป็นไรอีกเนี่ยแจจุง อุตส่าห์ได้มาเดทกับพี่ชางมินครั้งแรกแท้ๆ
" แจจุงขอโทษนะครับ...พอดีว่านาฬิกาปลุกที่บ้านมันไม่ปลุกอ่ะฮะ แฮ่ๆๆ " ร่างบางพลางหัวเราะแหยะๆ กลบความเขิน
" 55+ ไม่เป็นไรหรอก...งั้นเราไปเลยกันเลยดีกว่านะ พี่ชักเริ่มหิวแล้วซิ " ร่างสูงกล่าวก่อนจะโอบไหล่ร่างบางเดินเข้าไปในสวยสนุก
หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จทั้งคู่ก็พากันไปเล่นเครื่องเล่นสารพัดอย่างจนเพลินไปหน่อย พอมาดูเวลาอีกทีตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว...ทั้ง 2 จึงเตรียมตัวจะกลับบ้านกัน
" แจจุง...ให้พี่ไปส่งมั้ย? " ร่างสูงถามพลางเอียงคอเล็กน้อยเพื่อให้ร่างบางตอบตกลง
" ไม่เป็นไรหรอกฮะ...บ้านของแจจุงก็ใกล้ๆ นี่เอง เดินกลับอยู่ทุกวันยังไงก็ปลอดภัยหายห่วงฮะ " ร่างบางตอบพลางทำหน้าตาน่ารัก ก่อนจะโบกมือลาร่างสูงแล้วเดินตรงกลับบ้านทันที
ระหว่างทางที่ร่างบางเดินกลับนั้น...มันแปลกไปกว่าเดิม ปกติทางกลับบ้านเขาจะไม่รู้สึกเย็นยะเยือกเช่นนี้ แต่วันนี้มันกลับรู้สึกแปลกๆ ...แปลกตั้งแต่เขาเห็นหน้าชายชุดดำนั่นแล้ว
" ปังงงงงงงงง "
เสียงปืนที่ดังมาจากซอยเปลี่ยวทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยๆความตกใจก่อนจะค่อยๆ รวบรวมสติแล้วรีบเดินให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ถึงบ้านเร็วๆ แต่...
" หยุดก่อน...เธอเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าแล้วซิ...สาวน้อย " เสียงทุ้มแต่ฟังดูแล้วเยือกเย็นกระซิบผ่านหลังหูเล็กอย่างแผ่วเบา...แต่ความรู้สึกมันกลับน่ากลัว กลัวจนแทบตัวสั่น
" ชะ...ชั้น ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น...ไม่ ไม่เห็น " พูดจบร่างบางก็รีบวิ่งไปทันที...พยายาม พยายามวิ่งให้เร็วที่สุดที่วิ่งได้...
" แฮ่กๆๆ " เสียงหอบของร่างบางดังระงมไปทั่วบริเวณบ้าน...ตอนนี้เขาเหนื่อย เหนื่อยแทบขาดใจ
" จุนซู...จุนซูเปิดประตูให้พี่หน่อยซิ " ร่างบางร้องเรียกน้องชายอย่างรีบร้อน...เพราะเขากลัวว่าชายชุดดำพวกนั้นจะตามมาเห็น
แอ๊ดดดดดดดด
เสียงประตูไม้เก่าๆ เปิดออกอย่างช้าๆ ภาพที่เขาเห็นตอนนี้ก็คือน้องชายคนเดียวกำลังอยู่ในชุดนอนลายโลมาสีน้ำเงินเข้ม บวกกันหน้าตาน่ารักราวกับผู้หญิง...ดูแล้วน่ารักเสียจริง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมน้องตัวเอง...ตอนนี้ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้
" จุนซู...รีบเข้าไปเร็ว " ร่างบางกล่าวก่อนจะผลักน้องชายกลับเข้าไปในบ้านดังเดิม ก่อนตัวเองจะทรุดลงหน้าประตูอย่างช้าๆ
" มีอะไรรึเปล่าครับพี่แจ...เหงื่อท่วมเลย พี่วิ่งหนีใครมารึเปล่าฮะ? " น้องชายที่น่ารักถามด้วยความสงสัยก่อนจะยกแก้วน้ำมายื่นให้ร่างบาง
" อ๋อ...พอดีพี่วิ่งหนีพวกโรคจิตน่ะ " ร่างบางตอบพลางรับแก้วน้ำก่อนจะดื่มอย่างช้าๆ...เขาจำเป็ต้องโกหก มันบอกไม่ได้จริงๆ ...จุนซู พี่ขอโทษ...พี่กลัวนายจะเป็นอันตราย
" อืม...งั้นพี่แจก็ต้องระวังให้มากๆ นะฮะ " เด็กหนุ่มกล่าวก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตนแล้วนอนหลับบนเตียงอย่างเพลียๆ
หลังจากที่น้องชายหลับไปแล้วร่างบางก็ไปอาบน้ำบ้างเพื่อที่จะได้นอน...ก่อนนอนเขาคิดไปเรื่อยเปื่อย คิดไปว่าทำไม...ต้องมาเจอกับชายชุดดำพวกนี้ด้วยนะ มันใช่พวกเดียวกันรึเปล่า...แล้วทำไมพระเจ้าต้องแกล้งกันด้วย
---------
ลมพัดเอื่อยๆๆ แสงแดดบางๆ กำลังสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสีขาวบริสุทธิ์ ม่านระย้าที่ติดไว้กำลังปริวไปตามแรงลมที่กำลังพัดเข้ามาภายในห้องอย่างเอื่อยๆ
" อือ... ห้าวววววว " เสียงหาวของร่างบางที่เพิ่งตื่น ร่างบางบิดตัวไปมาก่อนจะลุกขึ้รตากเตียงใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
หลังจากอาบน้ำเสร็จร่างบางก็ออกมาเตรียมอาหารให้กับน้องชายคนเดียวที่เขามีอยู่...เนื่องจากพ่อและแม่ตายไปหมดแล้ว ก็เลยเหลือแค่เพียงเขากับน้องชายอีก 1 คนพร้อมกับหนี้การพนันที่พ่อและแม่สร้างไว้ก่อนตายอีกจำนวนหลาย 10 ล้านวอน
สำหรับบางคนก็อาจจะเสียใจที่พ่อและแม่ของตัวเองตายไปอย่างกระทันหัน แต่สำหรับแจจุง...กลับรู้สึกว่ามันดีเสียอีก พ่อและแม่จะได้ไม่ต้องสร้างภาระให้บ้านอีกแล้ว แค่นี้เขาและน้องก็แทบจะไม่มีจะกินอยู่แล้ว
และที่เขาและน้องได้เรียนอยู่ถึงทุกวันนี้ก็เพราะว่าได้ทุนเรียนดี...ยังดีที่พ่อและแม่ทิ้งมันสมองอันชาญฉลาดไว้ให้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เงินก็ยังไม่พอค่าใช้จ่ายหรอก ถึงแม้เขาจะประหยัดซักเท่าใด...เพราะงี้แจจุงจึงต้องไปทำงานพิเศษที่บ้านของชางมินที่เปิดเป็นร้านอาหาร แต่มันก็ยังไม่พอใช้หนี้...นี่ก็เหลืออีกไม่พี่อาทิตย์พวกเจ้าหนี้ก็จะมาเก็บอีกครั้ง แล้วคราวนี้เขาและน้องจะทำยังไงดีล่ะ...บ้านหลังสุดท้ายนี้ ก็คงจะต้องขายไปแล้วเอาเงินไปให้หนี้ให้หมด แต่...ต่อจากนั้นล่ะ เค้าจะไปซุกหัวนอนที่ไหน???
" ห้าววววววววว " เสียงหาวนอนของจุนซูทำให้แจจุงที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
" อ๊ะ...จุนซูตื่นแล้วหรอ ข้าวต้มเสร็จพอดีเลย...รีบๆ มากินเร็ว " แจจุงกล่าวพลางตักเข้าต้มร้อนๆ ใส่ถ้วยอย่างช้าๆ
" อื้ม...หอมๆ หิวๆ " เห็กหนุ่มกล่าวพลางลูบท้อง ( ที่ไม่มีเท่าไหร่ ) ไปมา
" ถ้าหิวก็กินเยอะๆ นะ...จะได้มีสมาธิเรียน " ร่างบางกล่าวพลางลูบหัวน้องชายที่รักเบาๆ
" อือ...พี่แจก็กินเยอะๆ ด้วยนะฮะ " จุนซูพูดก่อนจะตักข้าวร้อนๆ เข้าปากตัวเอง...แต่ก่อนจะเอาเข้าปากก็ยังไม่ลืมเป่าเพื่อให้เย็นขึ้น แจจุงเองก็ได้แต่มองท่าทางน่ารักของน้องชายตัวเอง...ที่ตอนนี้อยู่ม.ปลายแล้วแต่มักทำตัวเป็นเด็กเสมอ
จุนซู...พี่คิดว่าพี่จะดร็อปเรียน แล้วจะหางานทำเพื่อส่งนายเรียนสูงๆ นะ เพื่อนาย...พี่ทำได้ทุกอย่าง ถึงแม้จะต้องขายตัวเพื่อส่งให้นายเรียน...พี่ก็ยอม
---------
คฤหาสแห่งหนึ่งแถวย่านธุระกิจ...ชายหนุ่มในชุดดำมากกว่า 50 ชีวิตกำลังยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสราวกับว่ากำลังรอใครอยู่ประมาณนั้น
" สวัสดีครับคุณยุนโฮ...พวกเราขอภักดี " เสียงจากชายชุดดำ 50 กว่าคนกล่าวประสานเสียงขึ้นพร้อมกับเพื่อเป็นการเคารพบุคคลที่กำลังเดินผ่านพรมแดงอย่างช้าๆ แต่หน้าเกรงขาม...ดูมีอิทธิพลและสง่ากว่าใครๆ
หลังจากที่เดินเข้ามาในบ้านแล้ว...ชายหนุ่มร่างสูงที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าแก๊งค์ก็นั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งทันที ก่อนจะกระดิกนิ้วเบาๆ เรียกลูกน้องที่อยู่ด้านหลังมา...แล้วบุหรี่หนึ่งมวนก็ถูกหยิบออกมาจุดไฟอย่างช้าๆ ก่อนจะยื่นให้กับผู้เป็นหัวหน้า
" ยูชอน...ว่าไง งานที่ชั้นสั่ง...เรียบร้อยดีมั้ย? " ชายหนุ่มผมดำสนิทยาวปรกต้นคอยาว...ปากอิ่มสวยเอ่ยถามบอร์ดี้อาร์ดคู่กายที่ยืนอยู่ข้างๆ
" ครับ...เรียบร้อยดีครับ แต่... " คำตอบหยุดชะงักเพียงเท่านั้น...เริ่มทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจ อะไรกัน...ระนายเนี่ยนะจะมีพลาด ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลย...ยูชอน
" แต่อะไร...อย่าบอกนะว่านายทำพลาด " ร่างสูงถาม...คิ้วขมวดเป็นปมเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจ
" เอ่อ...พอดีมีผู้หญิงคนนึงมาเห็นเข้าครับ ผมผิดเอว...จะลงโทษก็เชิญเลยครับ " บอร์ดี้การ์ดหนุ่มกล่าวพลางควักปืนคู่ใจออกมาจากหัวเข็มขัดที่เหน็บไว้ก่อนจะนั่งลงคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อเตรียมรับโทษที่ควรได้รับ
" ฮึ...นายใจกล้ามาก ชั้นชอบนายเพราะแบบนี้แหละยูชอน...ใจเด็ดดี คราวนี้นายพลาดชั้นไม่ลงโทษ...แต่คราวหน้า นายไม่รอด " หัวหน้าหนุ่มกล่าวก่อนจะพุ่งควันบุหรี่ออกมา...ควันบุหรี่คลุ้งไปทั่วห้องโถงใหญ่ ลูกน้องบางคนถึงกับหน้าเบ้ออกมาด้วยความไม่พอใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น