ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dangerus Love...2
หลังจากที่ทั้ง 3 หนุ่มเดินหนีมาจากยุนโฮก็เดินมาที่สะพานกลางสวนสาธารณะ แจจุงก็นั่งลงกับพื้นซีเมนต์ทันที ฮีชอลและจุนซูก็เช่นกัน
" เฮ้อ....เหนื่อยจริงๆ เลยนะพวกนายว่ามั้ย " แจจุงกล่าวพลางหยิบน้ำในกระเป๋าออกมาดื่ม
" อือ...ว่าแต่นายลากพวกชั้นมาไมเนี่ย มันเหนื่อยนะเว่ย...รู้มั้ย " ฮีชอลท่าทางเหนื่อยจึงใส่อารมณ์ในการพูดอย่างมาก
" ครับ...ขอโทษครับท่าน " แจจุงกล่าวพลางก้มหัวลง ทำให้ฮีชอลหัวเราะออกมาด้วยความขำขัน แล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปอย่างคนละทิศละทาง
แจจุงที่บ้านฐานะค่อนข้างยากจนก็ต้องออกมาทำงานทุกวัน เขาทำงานอยู่ที่ซูเปอร์มาเก็ตแถวๆ บ้าน
" ผมไปล่ะครับ...บายๆ นะครับ " เสียงกล่าวลาของแจจุงเมื่อเดินออกมาจากที่ทำงาน แล้วเขาก็เดินเข้าไปในซอย
เช้า....แจจุงก็เดินมาขึ้นรถเมล์เช่นเดิมเขาพบกับฮีชอลและจุนซูในรถทุกวัน มาถึงโรงเรียนทั้ง 3 ก็เดินเข้ามาในโรงเรียน พวกเขาพบกับรถทั้ง 6 คัจอดอยู่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากนัก แต่แล้วก็มีรถลีมูซีนคันนึงแล่นเข้ามาเฉี่ยวแจจุงทำให้เขาล้มไป จนได้รับแผล ฮีชอลที่ยืนอยู่รีบเข้ามาประคองเพื่อนเขาขึ้นทันที
แล้วประตูรถลีมูซีนคันนั้นก็เปิดออก เป็นชายหนุ่มรูปงามราวเจ้าชายในนิยายค่อยๆ ย่างก้าวลงมาอย่างช้าๆ แจจุงที่เห็นเช่นนั้นก็รีบไปทันที
" เฮ้..นายทำผิดแล้วไม่รู้จักขอโทษรึไงเนี่ย " แจจุงกล่าวต่อว่าอย่างรุนแรงแต่ร่างสูงนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าอะไรต่อเขา " นี่นาย..ได้ยินที่ชั้นพูดมั้ยเนี่ย " แจจุงเริ่มรำคาญกับอาการนิ่งเฉยนี้มาก เขาชักเริ่มทนไม่ไหวจึงเตะที่ล้อรถอย่างแรงโดยไม่ทันนึกว่ามันจะเจ็บ
" โอ๊ยยยยยยยยย...... " เสียงร้องเพราะความเจ็บปวดของเขาดังลั่นโรงเรียนจนฮีชอลและจุนซูต้องรีบเข้ามาลากตัวไปก่อนที่ภูเขาไฟในตัวแจจุงจะประทุออกมา
ฮีชอลและจุนซูที่ลากตัวแจจุงมาก็มาหยุดที่โต๊ะเรียนในห้อง
" แกจะหาเรื่องเค้าทำไมวะ.... " ฮีชอลถามเพราะไม่อยากมีเรื่องกับพวกคนรวย แจจุงที่เพิ่งโมโหมามองหน้าฮีชอลอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อกันได้ " เฮ้ย...อย่ามองชั้นด้วยสายตานั้นนะเว่ย " ฮีชอลปัดมือหนี
" ช่างเหอะว่ะ...ชั้นเองก็ไม่อยากจะมีเรื่องเหมือนกัน " แจจุงกล่าวพลางหยิบหนังสือขี้นมาอ่านไปพลางๆ เพื่อรอครูเข้ามา แล้วยุนโฮก็มานั่งลงที่โต๊ะของเขาทำให้แจจุงหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
" หวัดดี.... " ยุนโฮกล่าวทัก...ถึงกับทำให้จิตใจของแจจุงเริ่มหวั่นไหวทีนิด
" ดิ...ดี " แจจุงตอบกลับอย่างสั่นๆ แล้วยุนโฮก็หันหน้าเขาไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ
ฮีชอลที่ได้นั่งกับซิวอนก็รู้วึกว่าเขาดูแมนมากๆ และดูสุขุมมากๆ ด้วยเช่นกัน
" นี่...นาย ช่วยหยิบปากกาชั้นให้หน่อยซิมันตกข้างๆ นายน่ะ " ฮีชอลวานซิวอนช่วยเก็บปากกาให้แต่เขากลับนิ่งเสีย ฮีชอลเริ่มทนไม่ค่อยไหว " ช่วยเก็บให้ได้มั้ยฮะ... " ฮีชอลพูดพลางกัดฟังเพื่อระงับอาการโกธร แต่เขาก็ยังคงนิ่งเช่นเดิม
" เฮ้ย...ช่วยเก็บให้หน่อยซิวะ " ฮีชอลที่เริ่มทนไม่ไหวระเบิดโทสะออกมาอย่างดัง ซิวอนเงยหน้ามองเขา
" แล้วแท่งไหนมันของคุณล่ะ...มันตกตั้งหลายแท่ง " ซิวอนถามอย่างเยือกเย็น ฮีชอลที่เมื่อกี้ทำท่าทางเปิ่นๆ ออกมาก็เริ่มหน้าแดงด้วยความอาย
" เอ่อ....แท่งสีน้ำเงินน่ะ " ฮีชอลตอบเสียงอ่อยๆ แล้วซิวอนก็ก้มไปเก็บให้ " ขอบใจนะ... " ฮีชอลกล่าวขอบคุณเขาแล้วรีบหันหน้าไปด้วยความอาย
พักเที่ยง....ทั้ง 3 หนุ่มนำอาหารกลางวันมากินกันที่ดาดฟ้าเพื่อรับสายลมฤดูใบไม้ร่วงอันบริสุทธิ์
" เออ...นี่ซิน ตอนคาบแรกแกเป็นไรวะ " แจจุงกล่าวพลางตักข้าวเข้าปาก ฮีชอลที่กำลังตักซุปเข้าปากสำลักทันที
" ห๊ะ..นายว่าไงนะ ชั้นไม่ได้ฟัง " ฮีชอลแก้ตัว พลางเช็ดปากที่เปื้อน
" ชั้นถามว่าแกเป็นไรวะตอนคาบแรก...อยู่ดีๆ ก็กะโกนออกมา " แจจุงถามซ้ำ ฮีชอลเริ่มหน้าเสีย
" ไม่มีไรหรอกน่าแกอย่ารู้เลยว่ะ " ฮีชอลรีบปัดทิ้งทันที หลังจากกินข้าวเสร็จทั้ง 3 ก็นั่งรับลมกันอย่างสบายใจ แล้วก็มีเสียงฝีเท้าเดินขึ้นมา
" เสียงไรน่ะ... " แจจุงถามฮีชอลและจุนซู ทั้งคู่สายหัว
แล้วประตูทางขึ้นบันไดก็เปิดออก ทั้ง 3 แทบไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง เพราะพวกเขาคือ 6 หนุ่มที่สุดแสนจะคุณชายสุดๆ แจจุงเห็นเช่นนั้นรีบเก็บของเพื่อจะลงไปข้างล่าง
" พวกนายกำลังจะไปไหนกันน่ะ... " เสียงถามจากยุนโฮดังขึ้น ทั้ง 3 หนุ่มชะงักทันที " พวกนายไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น...อยู่ที่นี่แหละ " ยุนโฮกล่าวพลางเดินมาหาแจจุง
" โดยเฉพาะนาย...อย่าเพิ่งไปไหนเลย " ยุนโฮพูดเสียงหวานกับเขาจนแทบจะละลายไป
" เอ่อ...ชั้นจะรีบลงไปเรียนน่ะ ชั้นไปล่ะนะ " แจจุงพูดจบก็รีบวิ่งลงไปพร้อมกับจุนซูและฮีชอล พอมาถึงพื้นทั้ง 3 ก็หอบด้วยอาการเหนื่อย
" ชั้นจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย....ทำไมต้องมาเจอเจ้าพวกนี้ด้วยนะ " แจจุงเริ่มบ่นเพราะทุกครั้งที่เขาเจอยุนโฮและเพื่อนๆ เขาจะต้องหนีทุกทีไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฮีชอลและจุนซูที่หอบด้วยอาการเหนื่อยพยักหน้าทันที
" เอ่อ...คุณคิมแจจุงขอทางหน่อยได้มั้ยคะ " เสียงขอทางนี้ช่างเป็นเสียงที่คุ้นกับเขาอย่างยิ่ง แต่เขารู้สึกไม่ชอบหล่อนเขามากๆ
" เอ่อ...ได้ครับมิรา " แจจุงกล่าวแล้วก็หลีกทางให้มิรา
ทำไรถึงไม่ชอบมิราเลยล่ะ...ทั้งๆ ที่เธอออกจะสวยอย่างนี้ ทำไมนะ
" เฮ้ย...แจเป็นไรวะ " ฮีชอลตบหัวแจจุงที่กำลังเหม่อลอย
" เปล่า...แล้วแกมาตบหัวชั้นมั้ยเนี่ย ตายแน่...ซิน " แจจุงที่ได้สติหันมามองฮีชอลด้วยสายตาอำมหิตแล้วเขาก็วิ่งไล่ฮีชอลไปทั่วตึก
เย็น...แจจุง จุนซูและฮีชอลกำลังจะเก็บของกลับบ้าน ก็ถูกอาจารย์เรียกไปพบเพื่อให้อยุ่ทำเวรพร้อมๆ กับทั้ง 6 หนุ่มที่พวกเขาไม่อยากจะเจอหน้ามากที่สุด
" ทำไมชั้นต้องมาทำเวรกับเจ้าพวกนี้ด้วยเนี่ย " แจจุงพึมพำกับตัวเองพลางถูห้องพร้อมกับยุนโฮ เขาหันไปมองยุนโฮที่กำลังตั้งอกตั้งใจถู
" มองไมล่ะแจแจ... " ยุนโฮถามแจจุงพลางยิ้มแปลกๆ
เฮ้ย..เมื่อกี้เค้าเรียกเราว่า....แจแจ หรอเนี่ย....
" เมื่อกี้นายเรียกชั้นว่าไงนะนายจุงยุนโฮ " แจจุงถามซำอีกที
" ก็เรียกว่าแจแจไงล่ะจ๊ะ... " อะไรวะเนี่ย...เค้าพูดกับเราทำไมมันถึงได้อ่อนหวานอย่างนี้ล่ะเนี่ย....แทนที่เขาจะไปพูดกับมิรา แต่กลับมาพูดกับเรา....ไม่นะ
" แจแจ...แจแจ " เสียงกะโกนเรียกชื่อแจจุงของยุนโฮทำให้แจจุงที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อยได้สติ แล้วเขาก็รีบทำเวรจนเสร็จ ทั้ง 3 เดินกลับบ้านด้วยกันแต่ยังไม่ทันออกจากโรงเรียนก็มีเสียงเรียกพวกเขา
" นี่แจแจ....เดี๋ยวชั้นไปส่งเอามั้ย ป่านนี้รถเมล์คงหมดแล้วล่ะ " ยุนโฮเรียกแจจุงอย่างสนิทสนมจนทำให้มิราที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนเริ่มอิจฉาเล็กๆ
" ไม่ล่ะ...ชั้นกลับเองได้ " พูดจบเขาก็ลากมือของจุนซูและฮีชอลไปอย่างรวดเร็ว แต่มีมือใหญ่จับแขนเขาไว้อย่างแน่น แจจุงสะบัดทันที
" ไม่นะ....ชั้นจะไปส่งนาย " พูดจบเขาก็อุ้มแจจุงขึ้นอย่างรวดเร็ว แจจุงพยายามขัดขืนแต่สู้เเรงไม่ได้จนยุนโฮวางเขาลงบนเบอะนุ่มๆ ในรถ ฮีชอลและจนซูก็ขึ้นรถของยูชอนและซิวอนไป
--------------------------------------
สั้นไปป่ะเนี่ย - -
" เฮ้อ....เหนื่อยจริงๆ เลยนะพวกนายว่ามั้ย " แจจุงกล่าวพลางหยิบน้ำในกระเป๋าออกมาดื่ม
" อือ...ว่าแต่นายลากพวกชั้นมาไมเนี่ย มันเหนื่อยนะเว่ย...รู้มั้ย " ฮีชอลท่าทางเหนื่อยจึงใส่อารมณ์ในการพูดอย่างมาก
" ครับ...ขอโทษครับท่าน " แจจุงกล่าวพลางก้มหัวลง ทำให้ฮีชอลหัวเราะออกมาด้วยความขำขัน แล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปอย่างคนละทิศละทาง
แจจุงที่บ้านฐานะค่อนข้างยากจนก็ต้องออกมาทำงานทุกวัน เขาทำงานอยู่ที่ซูเปอร์มาเก็ตแถวๆ บ้าน
" ผมไปล่ะครับ...บายๆ นะครับ " เสียงกล่าวลาของแจจุงเมื่อเดินออกมาจากที่ทำงาน แล้วเขาก็เดินเข้าไปในซอย
เช้า....แจจุงก็เดินมาขึ้นรถเมล์เช่นเดิมเขาพบกับฮีชอลและจุนซูในรถทุกวัน มาถึงโรงเรียนทั้ง 3 ก็เดินเข้ามาในโรงเรียน พวกเขาพบกับรถทั้ง 6 คัจอดอยู่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากนัก แต่แล้วก็มีรถลีมูซีนคันนึงแล่นเข้ามาเฉี่ยวแจจุงทำให้เขาล้มไป จนได้รับแผล ฮีชอลที่ยืนอยู่รีบเข้ามาประคองเพื่อนเขาขึ้นทันที
แล้วประตูรถลีมูซีนคันนั้นก็เปิดออก เป็นชายหนุ่มรูปงามราวเจ้าชายในนิยายค่อยๆ ย่างก้าวลงมาอย่างช้าๆ แจจุงที่เห็นเช่นนั้นก็รีบไปทันที
" เฮ้..นายทำผิดแล้วไม่รู้จักขอโทษรึไงเนี่ย " แจจุงกล่าวต่อว่าอย่างรุนแรงแต่ร่างสูงนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าอะไรต่อเขา " นี่นาย..ได้ยินที่ชั้นพูดมั้ยเนี่ย " แจจุงเริ่มรำคาญกับอาการนิ่งเฉยนี้มาก เขาชักเริ่มทนไม่ไหวจึงเตะที่ล้อรถอย่างแรงโดยไม่ทันนึกว่ามันจะเจ็บ
" โอ๊ยยยยยยยยย...... " เสียงร้องเพราะความเจ็บปวดของเขาดังลั่นโรงเรียนจนฮีชอลและจุนซูต้องรีบเข้ามาลากตัวไปก่อนที่ภูเขาไฟในตัวแจจุงจะประทุออกมา
ฮีชอลและจุนซูที่ลากตัวแจจุงมาก็มาหยุดที่โต๊ะเรียนในห้อง
" แกจะหาเรื่องเค้าทำไมวะ.... " ฮีชอลถามเพราะไม่อยากมีเรื่องกับพวกคนรวย แจจุงที่เพิ่งโมโหมามองหน้าฮีชอลอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อกันได้ " เฮ้ย...อย่ามองชั้นด้วยสายตานั้นนะเว่ย " ฮีชอลปัดมือหนี
" ช่างเหอะว่ะ...ชั้นเองก็ไม่อยากจะมีเรื่องเหมือนกัน " แจจุงกล่าวพลางหยิบหนังสือขี้นมาอ่านไปพลางๆ เพื่อรอครูเข้ามา แล้วยุนโฮก็มานั่งลงที่โต๊ะของเขาทำให้แจจุงหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
" หวัดดี.... " ยุนโฮกล่าวทัก...ถึงกับทำให้จิตใจของแจจุงเริ่มหวั่นไหวทีนิด
" ดิ...ดี " แจจุงตอบกลับอย่างสั่นๆ แล้วยุนโฮก็หันหน้าเขาไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ
ฮีชอลที่ได้นั่งกับซิวอนก็รู้วึกว่าเขาดูแมนมากๆ และดูสุขุมมากๆ ด้วยเช่นกัน
" นี่...นาย ช่วยหยิบปากกาชั้นให้หน่อยซิมันตกข้างๆ นายน่ะ " ฮีชอลวานซิวอนช่วยเก็บปากกาให้แต่เขากลับนิ่งเสีย ฮีชอลเริ่มทนไม่ค่อยไหว " ช่วยเก็บให้ได้มั้ยฮะ... " ฮีชอลพูดพลางกัดฟังเพื่อระงับอาการโกธร แต่เขาก็ยังคงนิ่งเช่นเดิม
" เฮ้ย...ช่วยเก็บให้หน่อยซิวะ " ฮีชอลที่เริ่มทนไม่ไหวระเบิดโทสะออกมาอย่างดัง ซิวอนเงยหน้ามองเขา
" แล้วแท่งไหนมันของคุณล่ะ...มันตกตั้งหลายแท่ง " ซิวอนถามอย่างเยือกเย็น ฮีชอลที่เมื่อกี้ทำท่าทางเปิ่นๆ ออกมาก็เริ่มหน้าแดงด้วยความอาย
" เอ่อ....แท่งสีน้ำเงินน่ะ " ฮีชอลตอบเสียงอ่อยๆ แล้วซิวอนก็ก้มไปเก็บให้ " ขอบใจนะ... " ฮีชอลกล่าวขอบคุณเขาแล้วรีบหันหน้าไปด้วยความอาย
พักเที่ยง....ทั้ง 3 หนุ่มนำอาหารกลางวันมากินกันที่ดาดฟ้าเพื่อรับสายลมฤดูใบไม้ร่วงอันบริสุทธิ์
" เออ...นี่ซิน ตอนคาบแรกแกเป็นไรวะ " แจจุงกล่าวพลางตักข้าวเข้าปาก ฮีชอลที่กำลังตักซุปเข้าปากสำลักทันที
" ห๊ะ..นายว่าไงนะ ชั้นไม่ได้ฟัง " ฮีชอลแก้ตัว พลางเช็ดปากที่เปื้อน
" ชั้นถามว่าแกเป็นไรวะตอนคาบแรก...อยู่ดีๆ ก็กะโกนออกมา " แจจุงถามซ้ำ ฮีชอลเริ่มหน้าเสีย
" ไม่มีไรหรอกน่าแกอย่ารู้เลยว่ะ " ฮีชอลรีบปัดทิ้งทันที หลังจากกินข้าวเสร็จทั้ง 3 ก็นั่งรับลมกันอย่างสบายใจ แล้วก็มีเสียงฝีเท้าเดินขึ้นมา
" เสียงไรน่ะ... " แจจุงถามฮีชอลและจุนซู ทั้งคู่สายหัว
แล้วประตูทางขึ้นบันไดก็เปิดออก ทั้ง 3 แทบไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง เพราะพวกเขาคือ 6 หนุ่มที่สุดแสนจะคุณชายสุดๆ แจจุงเห็นเช่นนั้นรีบเก็บของเพื่อจะลงไปข้างล่าง
" พวกนายกำลังจะไปไหนกันน่ะ... " เสียงถามจากยุนโฮดังขึ้น ทั้ง 3 หนุ่มชะงักทันที " พวกนายไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น...อยู่ที่นี่แหละ " ยุนโฮกล่าวพลางเดินมาหาแจจุง
" โดยเฉพาะนาย...อย่าเพิ่งไปไหนเลย " ยุนโฮพูดเสียงหวานกับเขาจนแทบจะละลายไป
" เอ่อ...ชั้นจะรีบลงไปเรียนน่ะ ชั้นไปล่ะนะ " แจจุงพูดจบก็รีบวิ่งลงไปพร้อมกับจุนซูและฮีชอล พอมาถึงพื้นทั้ง 3 ก็หอบด้วยอาการเหนื่อย
" ชั้นจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย....ทำไมต้องมาเจอเจ้าพวกนี้ด้วยนะ " แจจุงเริ่มบ่นเพราะทุกครั้งที่เขาเจอยุนโฮและเพื่อนๆ เขาจะต้องหนีทุกทีไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฮีชอลและจุนซูที่หอบด้วยอาการเหนื่อยพยักหน้าทันที
" เอ่อ...คุณคิมแจจุงขอทางหน่อยได้มั้ยคะ " เสียงขอทางนี้ช่างเป็นเสียงที่คุ้นกับเขาอย่างยิ่ง แต่เขารู้สึกไม่ชอบหล่อนเขามากๆ
" เอ่อ...ได้ครับมิรา " แจจุงกล่าวแล้วก็หลีกทางให้มิรา
ทำไรถึงไม่ชอบมิราเลยล่ะ...ทั้งๆ ที่เธอออกจะสวยอย่างนี้ ทำไมนะ
" เฮ้ย...แจเป็นไรวะ " ฮีชอลตบหัวแจจุงที่กำลังเหม่อลอย
" เปล่า...แล้วแกมาตบหัวชั้นมั้ยเนี่ย ตายแน่...ซิน " แจจุงที่ได้สติหันมามองฮีชอลด้วยสายตาอำมหิตแล้วเขาก็วิ่งไล่ฮีชอลไปทั่วตึก
เย็น...แจจุง จุนซูและฮีชอลกำลังจะเก็บของกลับบ้าน ก็ถูกอาจารย์เรียกไปพบเพื่อให้อยุ่ทำเวรพร้อมๆ กับทั้ง 6 หนุ่มที่พวกเขาไม่อยากจะเจอหน้ามากที่สุด
" ทำไมชั้นต้องมาทำเวรกับเจ้าพวกนี้ด้วยเนี่ย " แจจุงพึมพำกับตัวเองพลางถูห้องพร้อมกับยุนโฮ เขาหันไปมองยุนโฮที่กำลังตั้งอกตั้งใจถู
" มองไมล่ะแจแจ... " ยุนโฮถามแจจุงพลางยิ้มแปลกๆ
เฮ้ย..เมื่อกี้เค้าเรียกเราว่า....แจแจ หรอเนี่ย....
" เมื่อกี้นายเรียกชั้นว่าไงนะนายจุงยุนโฮ " แจจุงถามซำอีกที
" ก็เรียกว่าแจแจไงล่ะจ๊ะ... " อะไรวะเนี่ย...เค้าพูดกับเราทำไมมันถึงได้อ่อนหวานอย่างนี้ล่ะเนี่ย....แทนที่เขาจะไปพูดกับมิรา แต่กลับมาพูดกับเรา....ไม่นะ
" แจแจ...แจแจ " เสียงกะโกนเรียกชื่อแจจุงของยุนโฮทำให้แจจุงที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อยได้สติ แล้วเขาก็รีบทำเวรจนเสร็จ ทั้ง 3 เดินกลับบ้านด้วยกันแต่ยังไม่ทันออกจากโรงเรียนก็มีเสียงเรียกพวกเขา
" นี่แจแจ....เดี๋ยวชั้นไปส่งเอามั้ย ป่านนี้รถเมล์คงหมดแล้วล่ะ " ยุนโฮเรียกแจจุงอย่างสนิทสนมจนทำให้มิราที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนเริ่มอิจฉาเล็กๆ
" ไม่ล่ะ...ชั้นกลับเองได้ " พูดจบเขาก็ลากมือของจุนซูและฮีชอลไปอย่างรวดเร็ว แต่มีมือใหญ่จับแขนเขาไว้อย่างแน่น แจจุงสะบัดทันที
" ไม่นะ....ชั้นจะไปส่งนาย " พูดจบเขาก็อุ้มแจจุงขึ้นอย่างรวดเร็ว แจจุงพยายามขัดขืนแต่สู้เเรงไม่ได้จนยุนโฮวางเขาลงบนเบอะนุ่มๆ ในรถ ฮีชอลและจนซูก็ขึ้นรถของยูชอนและซิวอนไป
--------------------------------------
สั้นไปป่ะเนี่ย - -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น