ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Dangerous Love...1
ณ โรงเรียนระดับไฮสคูลอันดับ 1 ของกรุงโซล นกเรียนที่เรียนนั้นล้วนมีแต่ลูกเศรษฐีทั้งนั้น แต่มีไม่กี่คนที่ได้รับทุนเรียนฟรีเท่านั้นที่สามารถต่อเข้าทีนี่ได้ คิมแจจุงและเพื่อนสนิทอีก 3 คนที่ได้รับทุนเรียนฟรีของโรงเรียนนี้เดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยเสียงหัวเราะเช่นเคย
" นี่แจจุง....เอาอมยิ้มให้ชั้นบ้างซิ " เสียงขออมยิ้มของหนุ่มหน้าสวยที่มีนามว่า คิมฮีชอล
" อะไรเล่า...นายไม่ยอมซื้อเองไม่เกี่ยวกะชั้นซะหน่อย " เสียงตอบกวนๆ ของหนุ่มหน้าสวยอีกคนที่มีนามว่า คิมแจจุง
" แจจุง...ให้ๆ ไปเถอะน่า อย่ากัดกันเลยน่า " เสียงรำคาญๆ ของหนอนหนังสืออย่าง คิมจุนซู ดังขึ้น
" พวกเราไม่ใช่หมานะ..... !!!! " เสียงทักท้วงของทั้ง 2 คนดังพร้อมกัน แล้วทั้ง 3 ก็หัวเราะออกมาดังๆ แต่แล้วเสียงหัวเราะก็ต้องเงียบลงเมื่อมีรถเบนซ์จำนวน 6 คันแล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึก สาวๆ ที่ยืนอยู่ต่างพากันกรี๊ดเมื่อเห็นประตูรถนั้นเปิดออกมา....
" ไปกันเถอะซิน...จุนซู " เสียงเรียกของแจจุงที่เห็นเพื่อนๆ ทั้ง 2 ของเขาอึ้งกัน " ป่ะเร็ว... " เสียงเรียกอีกครั้งเมื่อทั้งคู่ยังหยุดนิ่ง แล้วแจจุงก็ต้องลากเพื่อนๆ ทั้ง 2 ของเขาไป
" คุณชายครับ....เชิญครับ " เสียงเรียกชื่อของผู้ชายที่เพอร์เฟ็กที่สุดในโรงเรียน เขาก็คือคุณชายตระกูลจุงนั่นเอง รึเรียกว่า คุณชายจุงยุนโฮ....และเพื่อนๆ ของเขาอีก 5 คนประกอบไปด้วย ปาร์คยูชอนลูกชายคนเเรกของท่านประธานใหญ่แห่งบริษัทเครื่องหนังที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี คนที่ 2 คือ ชอยซิวอน ลูกชายคนเดียวของท่านประธานห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี คนที่ 3 คือ คิมยองวุนหรือคังอิน ลูกชายคนเดียวของรองประธานบริษัทเครื่องสำอาง คนที่ 4 คือ ลีดงแฮ ลูกชายของรองประธานบริษัทผลิตรถที่ใหญ่ที่สุดของเกาหลี และคนสุดท้าย ลีซังมิน ลูกชายของท่านผ.อ.ของโรงเรียนแห่งนี้ ทั้งทีที่ทั้ง 6 หนุ่มลงจากรถสาวๆ ก็ต่างพากันกรี๊ดความหล่อคนละแบบของพวกเขา
" เฮ้...ยุนโฮ มิรามารอนายแล้วน่ะ...ไปซะซิ " เสียงทักของคังอินเรียกยุนโฮเมื่อเห็นแฟนสาวของยุนโฮยืนรออยู่หน้าอาคารเรียน
" งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ห้องเรียนละกัน... " ยุนโฮหันมาหาเพื่อนๆ ของเขาแล้วก็เดินไปหา ชิมมิรา สาวน้อยแสนสวยที่เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ทุกคน
" ยุนโฮ...ทำไมเมื่อคืนนี้ไม่รับโทรศัพท์ชั้นล่ะ " มิรากล่าวอย่างอ้อนๆ เพราะเธอโทรไปหาเขาแต่เขากลับไม่ยอมรับโทรศัพท์ ยุนโฮกอดมิราที่ทำท่าทางได้น่ารักอย่างแน่น
" เมื่อคืนนี้คุณพ่อเรียกไปพบน่ะ... " เพียงเท่านั้นมิราก็เข้าใจแล้วทั้งคู่ก็เดินไปด้วยกัน
" แหวะ...!!!! ทำอะไรไม่อายเลยนะ " เสียงอยากอาเจียนของแจจุงดังขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินไปแล้ว
" แน่จริงนายก็ทำต่อหน้าเค้าดิแจ.. " เสียงกล่าวซ้อนทับของฮีชอลดังขึ้น
" นายกล้ามั้ยล่ะ...? " ".... " " นายก็ไม่กล้าล่ะน่า...โถ่ แล้วว่าแต่ชั้น " แล้วทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากันอย่างเอาเรื่อง
" พวกนายเนี่ยกัดกันอีกแล้ว... " หนอนหนังสืออย่างจุนซูทักท้วงเมื่อเริ่มเกิดสงครามเย็น
" พวกชั้นไม่ใช่หมานะเว่ย !!!!!!!!! " เสียงตะโกนกรอกหูพร้อมกันของแจจุงและฮีชอลใส่จุนซูที่เอาแต่มองหนังสือ
พักเที่ยงทั้ง 3 นั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหารเหมือนคนอื่นๆ แต่ที่ไม่เหมือนก็ตรงที่ว่ามี 6 หนุ่มหล่อมานั่งอยู่ตรงโต๊ะข้างๆ เนี่ยทำให้พวกเขารู้สึกเกร็งสุดๆ
" ทำไมต้องมานั่งที่นี่ได้วะ " เสียงพึมพำเบาๆ ของแจจุงทำให้ฮีชอลที่เห็นด้วยพยักหน้า แล้วทั้งคู่ก็หันไปมองจุนซูที่นั่งอยู่ข้างๆ ทางนั้นก็อึดอัดเหมือนกัน ทั้ง 3 มองกันแล้วพยักหน้าพร้อมกันมีความหมายว่าลุกเถอะ แล้วทั้ง 3 ก็ลุกขึ้นพร้อมกัน แต่แจจุงนี่ซิรู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกว่ามีมือใหญ่กำลังจับแขนเขาอยู่ จึงก้มลงมองที่โต๊ะ....พบยุนโฮกำลังจับแขนเขาอยู่
" เอ่อ...ปล่อยดิ " แจจุงร้องเบาๆ เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน " ปล่อยซิวะ " แจจุงเริ่มทนไม่ไหวก็ระเบิดโทสะออกมา ร่างสูงที่นั่งอยู่มองหน้าเขา เขาอายมากๆ
" ถ้าจะให้ชั้นปล่อย...นายก็เอาเท้านายออกจากเท้าชั้นได้แล้ว !!!!!! " คำพูดของยุนโฮนั้นทำให้แจจุงนั้นอายจนถึงขีดสุด รีบวิ่งหนีไปด้วยความอาย เพื่อนๆ ของเขารีบตามไป
อายอ่ะ....ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะเนี่ย
" เฮ้ย...แจรอชั้นด้วยซิวะ รอด้วย " เสียงร้องตามของฮีชอลที่วิ่งตามมากับจุนซูด้วยความเหนื่อย แจจุงที่ได้ยินอย่างนั้นก็หยุดทันที เพราะเขาเองก็เหนื่อยเหมือนกัน
" เฮ้ย...โทษทีว่ะ " เสียงกล่าวคำขอโทษพร้อมกับโค้งด้วยทำให้ฮีชอลไม่พูดมาก
" เออๆ ช่างเหอะ ว่าแต่เเกวิ่งมาไมเนี่ย...ชั้นแทบวิ่งไม่ทันแน่ะ " ฮีชอลบ่น คำถามนั้นทำให้แจจุงเริ่มหน้าบึ้ง
" ชั้นไม่อยากเล่าว่ะ " คำตอบของเเจจุงนั้นฮีชอลก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร แลวทั้ง 3 ก็เดินไปที่ดาดฟ้าที่เดิม ที่ประจำของพวกเขาทั้ง 3
แจจุงที่ขึ้นมาบนดาดก็ยืนกางแขนโต้ลมอย่างหนังเรื่อง ไททานิค " เฮ้อ...อาการดีจริงๆ เลย ฤดูใบไม้ร่วงเนี่ยสวยจริงๆ เลยนะ พวกนายว่ามั้ย " แจจุงหันมาถามเพื่อนๆ ที่กำลังนั่งกินขนมอย่าเดียว
" เฮ้ย...อย่ากินหมดนะเว่ย เหลือให้ชั้นด้วย " แจจุงกล่าวทักท้วงเมื่อเห็นทั้ง 2 กินอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิน เขารีบเดินมาแล้วหยิบขนมปังรสโปรดขึ้น
" นี่แจว่าแต่นายกับริอินเป็นไงบ้างล่ะ " ฮีชอลถามแจจุงที่กำลังเคี้ยวขนมปังตุ้ยๆ
" นายจะถามไปทำไม.... " แจจุงถามซ้ำ พลางเคี้ยวขนมปังคำใหญ่อย่างเอร็ดอร่อย
" เปล่าหรอก...ชั้นแค่สงสัยเท่านั้นเอง ปกติริอินจะตามตื๊อนายไม่ใช่หรอ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ล่ะ " คำถามของฮีชอลทำให้แจจุงชะงักการกินทันที
" ไม่มีไรมากหรอก ชั้นกะริอินเราไปกันไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เธอกำลังอนาคตไกล...กำลังจะได้เป็นนางแบบแล้วนี่นา " แจจุงกล่าวกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มหมองเศร้า แต่จุนซูและฮีชอลก็สังเกตุเห็น
" ชั้นว่าเราลงกันดีกว่านะ...ใกล้จะเรียนแล้วด้วย " แจจุงกล่าวขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ แล้วทั้ง 3 ก็ลงไปข้างล่างเพื่อไปเรียนวิชาคาบบ่าย
ทั้ง 3 หนุ่มหน้าสวยได้เรียนห้องเดียวกับทั้ง 6 หนุ่มหล่อโดยเฉพาะแจจุงยิ่งลำบากใหญ่เมื่อเขาได้นั่งติดกับยุนโฮหนุ่มรูปหล่อที่สุดในกลุ่ม และรวยที่สุดด้วย ในคาบนี้ทั้งห้องเรียนวิชาคณิตฯ ที่ทั้งคู่ไม่ค่อยเข้าใจ
" ว่าแต่ข้อนี้ตอบอะไร...นายรู้มั้ย " เสียงถามนี้ทำให้ใจของแจจุงเต้นแรงและรัวเป็นจังหวะกลองเมื่อยุนโฮถามเขาเป็นครั้งแรกในรอบ 3 เดือนที่เปิดเทอมมา
" เอ่อ....ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ " เสียงตอบเขินๆ ของแจจุงทำให้ยุนโฮที่อ่านโจทย์และทบทวนอีกรอบหันมาสอนเขา
" ข้อนี้นะ นายจะต้องเอา..... ฯลฯ " ยุนโฮที่ยื่นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเข้ามาใกล้แจจุงเพื่อสอนข้อที่เขาไม่เข้าใจ แจจุงที่เห็นใบหน้านั้นแทบจะละลายได้เลยด้วยซ้ำแต่เขาต้องเก็บอาการไว้
โอ๊ย.......ทำไมใจเต้นเร็วงี้ล่ะเนี่ย ทำไมเห็นหน้านายนี่แล้วถึงได้รู้สึกอบอุ่นล่ะเนี่ย....ทำไมล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
" นายเขาใจนะที่ชั้นอธิบายอ่ะ .... " ยุนโฮที่อธิบายเสร็จก็เงยหน้ามองแจจุง ใบหน้าสวยๆ ของแจจุงสะกดสายตาของยุนโฮไม่ให้เขาอยากมองสิ่งอื่นใดอีกเลยนอกจากใบหน้านี้
" นายทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้ล่ะเนี่ย.... " คำพูดคำนี้ของยุนโฮแทบทำให้แจจุงละลายไปกับตา
อย่านะ....อย่าเชื่อคำพูดของเขาเด็ดขาด อย่าเชื่อ
ยุนโฮเริ่มยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของแจจุงมากขึ้น...ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แจจุงที่เริ่มเคลิ้ม กำลังเผลอใจเริ่มรู้สึกตัวอีกทีเมื่อเห็นยุงบินผ่าน
" เฮ้ย.... " เสียงร้องดังลั่นของแจจุงทำให้อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หันมามองที่เขา
" คุณคิมคะ....เชิญไปยืนหน้าห้องค่ะ " อาจารย์ให้แจจุงไปยืนหน้าห้อง แจจุงที่กำลังจะลุกไปยืนก็ได้ยินเสียงนึง
" เดี๋ยวก่อนครับอาจารย์....ผมเองก็ผิด เดี๋ยวออกไปยืนด้วย " เสียงของยุนดังทั่วห้องจนเพื่อนๆ ของเขาหันมามอง และมิราก็เช่นกัน
" เฮ้ยยุนโฮ...นายทำไรของนายเนี่ย " เสียงซิวอนกล่าวท้วง ยุนโฮส่งซิกทางสายตาทำให้ซิวอนเข้าใจ
" งั้นคุณคิม...คุณไม่ต้องไปแล้วนั่งที่ได้ " อาจารย์คนนั้นตอบแล้วหันไปจดกระดานต่อ
ยุนโฮก็หันมามองแจจุงด้วยสายตาแปลกๆ เขารีบหลบสายตาทันที
" อะไรของเค้าเนี่ย...ชั้นอยากจะบ้าตายจริงๆ เลย " แจจุงบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วหันมามองยุนโฮที่เอาแต่นั่งยิ้มอย่างมีเลศนัยต์
เย็น...ทั้ง 3 หนุ่มหน้าสวยกำลังเดินไปขึ้นรถบัสก็ก็มีรถ 6 คันมาจอดดักหน้าเขา กระจกรถคันแรกที่นำมาเปิดออกแจจุงก็ตกใจมาก
" นี่คิมแจจุง...ขึ้นมาซิเดี๋ยวชั้นไปส่ง " เสียเรียกของยุนโฮทำให้แจจุงที่ยืนอยู่อายสุดๆ เพราะมีนักเรียนสาวอยู่เต็มเลย สาวๆ พวกนี้ล้วนแต่แอบปลื้มพวก 6 หนุ่มทั้งนั้น
" ไม่ล่ะ...ชั้นไปเองได้ " แจจุงตอบแล้วรีบลากเพื่อนของเขาไปอย่างรวดเร็ว
---------------------------------------------
ฝากเรื่องนี้ด้วยละกันนะ...ขอบคุณคร้าบ
" นี่แจจุง....เอาอมยิ้มให้ชั้นบ้างซิ " เสียงขออมยิ้มของหนุ่มหน้าสวยที่มีนามว่า คิมฮีชอล
" อะไรเล่า...นายไม่ยอมซื้อเองไม่เกี่ยวกะชั้นซะหน่อย " เสียงตอบกวนๆ ของหนุ่มหน้าสวยอีกคนที่มีนามว่า คิมแจจุง
" แจจุง...ให้ๆ ไปเถอะน่า อย่ากัดกันเลยน่า " เสียงรำคาญๆ ของหนอนหนังสืออย่าง คิมจุนซู ดังขึ้น
" พวกเราไม่ใช่หมานะ..... !!!! " เสียงทักท้วงของทั้ง 2 คนดังพร้อมกัน แล้วทั้ง 3 ก็หัวเราะออกมาดังๆ แต่แล้วเสียงหัวเราะก็ต้องเงียบลงเมื่อมีรถเบนซ์จำนวน 6 คันแล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึก สาวๆ ที่ยืนอยู่ต่างพากันกรี๊ดเมื่อเห็นประตูรถนั้นเปิดออกมา....
" ไปกันเถอะซิน...จุนซู " เสียงเรียกของแจจุงที่เห็นเพื่อนๆ ทั้ง 2 ของเขาอึ้งกัน " ป่ะเร็ว... " เสียงเรียกอีกครั้งเมื่อทั้งคู่ยังหยุดนิ่ง แล้วแจจุงก็ต้องลากเพื่อนๆ ทั้ง 2 ของเขาไป
" คุณชายครับ....เชิญครับ " เสียงเรียกชื่อของผู้ชายที่เพอร์เฟ็กที่สุดในโรงเรียน เขาก็คือคุณชายตระกูลจุงนั่นเอง รึเรียกว่า คุณชายจุงยุนโฮ....และเพื่อนๆ ของเขาอีก 5 คนประกอบไปด้วย ปาร์คยูชอนลูกชายคนเเรกของท่านประธานใหญ่แห่งบริษัทเครื่องหนังที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี คนที่ 2 คือ ชอยซิวอน ลูกชายคนเดียวของท่านประธานห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี คนที่ 3 คือ คิมยองวุนหรือคังอิน ลูกชายคนเดียวของรองประธานบริษัทเครื่องสำอาง คนที่ 4 คือ ลีดงแฮ ลูกชายของรองประธานบริษัทผลิตรถที่ใหญ่ที่สุดของเกาหลี และคนสุดท้าย ลีซังมิน ลูกชายของท่านผ.อ.ของโรงเรียนแห่งนี้ ทั้งทีที่ทั้ง 6 หนุ่มลงจากรถสาวๆ ก็ต่างพากันกรี๊ดความหล่อคนละแบบของพวกเขา
" เฮ้...ยุนโฮ มิรามารอนายแล้วน่ะ...ไปซะซิ " เสียงทักของคังอินเรียกยุนโฮเมื่อเห็นแฟนสาวของยุนโฮยืนรออยู่หน้าอาคารเรียน
" งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ห้องเรียนละกัน... " ยุนโฮหันมาหาเพื่อนๆ ของเขาแล้วก็เดินไปหา ชิมมิรา สาวน้อยแสนสวยที่เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ทุกคน
" ยุนโฮ...ทำไมเมื่อคืนนี้ไม่รับโทรศัพท์ชั้นล่ะ " มิรากล่าวอย่างอ้อนๆ เพราะเธอโทรไปหาเขาแต่เขากลับไม่ยอมรับโทรศัพท์ ยุนโฮกอดมิราที่ทำท่าทางได้น่ารักอย่างแน่น
" เมื่อคืนนี้คุณพ่อเรียกไปพบน่ะ... " เพียงเท่านั้นมิราก็เข้าใจแล้วทั้งคู่ก็เดินไปด้วยกัน
" แหวะ...!!!! ทำอะไรไม่อายเลยนะ " เสียงอยากอาเจียนของแจจุงดังขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินไปแล้ว
" แน่จริงนายก็ทำต่อหน้าเค้าดิแจ.. " เสียงกล่าวซ้อนทับของฮีชอลดังขึ้น
" นายกล้ามั้ยล่ะ...? " ".... " " นายก็ไม่กล้าล่ะน่า...โถ่ แล้วว่าแต่ชั้น " แล้วทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากันอย่างเอาเรื่อง
" พวกนายเนี่ยกัดกันอีกแล้ว... " หนอนหนังสืออย่างจุนซูทักท้วงเมื่อเริ่มเกิดสงครามเย็น
" พวกชั้นไม่ใช่หมานะเว่ย !!!!!!!!! " เสียงตะโกนกรอกหูพร้อมกันของแจจุงและฮีชอลใส่จุนซูที่เอาแต่มองหนังสือ
พักเที่ยงทั้ง 3 นั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหารเหมือนคนอื่นๆ แต่ที่ไม่เหมือนก็ตรงที่ว่ามี 6 หนุ่มหล่อมานั่งอยู่ตรงโต๊ะข้างๆ เนี่ยทำให้พวกเขารู้สึกเกร็งสุดๆ
" ทำไมต้องมานั่งที่นี่ได้วะ " เสียงพึมพำเบาๆ ของแจจุงทำให้ฮีชอลที่เห็นด้วยพยักหน้า แล้วทั้งคู่ก็หันไปมองจุนซูที่นั่งอยู่ข้างๆ ทางนั้นก็อึดอัดเหมือนกัน ทั้ง 3 มองกันแล้วพยักหน้าพร้อมกันมีความหมายว่าลุกเถอะ แล้วทั้ง 3 ก็ลุกขึ้นพร้อมกัน แต่แจจุงนี่ซิรู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกว่ามีมือใหญ่กำลังจับแขนเขาอยู่ จึงก้มลงมองที่โต๊ะ....พบยุนโฮกำลังจับแขนเขาอยู่
" เอ่อ...ปล่อยดิ " แจจุงร้องเบาๆ เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน " ปล่อยซิวะ " แจจุงเริ่มทนไม่ไหวก็ระเบิดโทสะออกมา ร่างสูงที่นั่งอยู่มองหน้าเขา เขาอายมากๆ
" ถ้าจะให้ชั้นปล่อย...นายก็เอาเท้านายออกจากเท้าชั้นได้แล้ว !!!!!! " คำพูดของยุนโฮนั้นทำให้แจจุงนั้นอายจนถึงขีดสุด รีบวิ่งหนีไปด้วยความอาย เพื่อนๆ ของเขารีบตามไป
อายอ่ะ....ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะเนี่ย
" เฮ้ย...แจรอชั้นด้วยซิวะ รอด้วย " เสียงร้องตามของฮีชอลที่วิ่งตามมากับจุนซูด้วยความเหนื่อย แจจุงที่ได้ยินอย่างนั้นก็หยุดทันที เพราะเขาเองก็เหนื่อยเหมือนกัน
" เฮ้ย...โทษทีว่ะ " เสียงกล่าวคำขอโทษพร้อมกับโค้งด้วยทำให้ฮีชอลไม่พูดมาก
" เออๆ ช่างเหอะ ว่าแต่เเกวิ่งมาไมเนี่ย...ชั้นแทบวิ่งไม่ทันแน่ะ " ฮีชอลบ่น คำถามนั้นทำให้แจจุงเริ่มหน้าบึ้ง
" ชั้นไม่อยากเล่าว่ะ " คำตอบของเเจจุงนั้นฮีชอลก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร แลวทั้ง 3 ก็เดินไปที่ดาดฟ้าที่เดิม ที่ประจำของพวกเขาทั้ง 3
แจจุงที่ขึ้นมาบนดาดก็ยืนกางแขนโต้ลมอย่างหนังเรื่อง ไททานิค " เฮ้อ...อาการดีจริงๆ เลย ฤดูใบไม้ร่วงเนี่ยสวยจริงๆ เลยนะ พวกนายว่ามั้ย " แจจุงหันมาถามเพื่อนๆ ที่กำลังนั่งกินขนมอย่าเดียว
" เฮ้ย...อย่ากินหมดนะเว่ย เหลือให้ชั้นด้วย " แจจุงกล่าวทักท้วงเมื่อเห็นทั้ง 2 กินอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิน เขารีบเดินมาแล้วหยิบขนมปังรสโปรดขึ้น
" นี่แจว่าแต่นายกับริอินเป็นไงบ้างล่ะ " ฮีชอลถามแจจุงที่กำลังเคี้ยวขนมปังตุ้ยๆ
" นายจะถามไปทำไม.... " แจจุงถามซ้ำ พลางเคี้ยวขนมปังคำใหญ่อย่างเอร็ดอร่อย
" เปล่าหรอก...ชั้นแค่สงสัยเท่านั้นเอง ปกติริอินจะตามตื๊อนายไม่ใช่หรอ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ล่ะ " คำถามของฮีชอลทำให้แจจุงชะงักการกินทันที
" ไม่มีไรมากหรอก ชั้นกะริอินเราไปกันไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เธอกำลังอนาคตไกล...กำลังจะได้เป็นนางแบบแล้วนี่นา " แจจุงกล่าวกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มหมองเศร้า แต่จุนซูและฮีชอลก็สังเกตุเห็น
" ชั้นว่าเราลงกันดีกว่านะ...ใกล้จะเรียนแล้วด้วย " แจจุงกล่าวขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ แล้วทั้ง 3 ก็ลงไปข้างล่างเพื่อไปเรียนวิชาคาบบ่าย
ทั้ง 3 หนุ่มหน้าสวยได้เรียนห้องเดียวกับทั้ง 6 หนุ่มหล่อโดยเฉพาะแจจุงยิ่งลำบากใหญ่เมื่อเขาได้นั่งติดกับยุนโฮหนุ่มรูปหล่อที่สุดในกลุ่ม และรวยที่สุดด้วย ในคาบนี้ทั้งห้องเรียนวิชาคณิตฯ ที่ทั้งคู่ไม่ค่อยเข้าใจ
" ว่าแต่ข้อนี้ตอบอะไร...นายรู้มั้ย " เสียงถามนี้ทำให้ใจของแจจุงเต้นแรงและรัวเป็นจังหวะกลองเมื่อยุนโฮถามเขาเป็นครั้งแรกในรอบ 3 เดือนที่เปิดเทอมมา
" เอ่อ....ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ " เสียงตอบเขินๆ ของแจจุงทำให้ยุนโฮที่อ่านโจทย์และทบทวนอีกรอบหันมาสอนเขา
" ข้อนี้นะ นายจะต้องเอา..... ฯลฯ " ยุนโฮที่ยื่นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเข้ามาใกล้แจจุงเพื่อสอนข้อที่เขาไม่เข้าใจ แจจุงที่เห็นใบหน้านั้นแทบจะละลายได้เลยด้วยซ้ำแต่เขาต้องเก็บอาการไว้
โอ๊ย.......ทำไมใจเต้นเร็วงี้ล่ะเนี่ย ทำไมเห็นหน้านายนี่แล้วถึงได้รู้สึกอบอุ่นล่ะเนี่ย....ทำไมล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
" นายเขาใจนะที่ชั้นอธิบายอ่ะ .... " ยุนโฮที่อธิบายเสร็จก็เงยหน้ามองแจจุง ใบหน้าสวยๆ ของแจจุงสะกดสายตาของยุนโฮไม่ให้เขาอยากมองสิ่งอื่นใดอีกเลยนอกจากใบหน้านี้
" นายทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้ล่ะเนี่ย.... " คำพูดคำนี้ของยุนโฮแทบทำให้แจจุงละลายไปกับตา
อย่านะ....อย่าเชื่อคำพูดของเขาเด็ดขาด อย่าเชื่อ
ยุนโฮเริ่มยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของแจจุงมากขึ้น...ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แจจุงที่เริ่มเคลิ้ม กำลังเผลอใจเริ่มรู้สึกตัวอีกทีเมื่อเห็นยุงบินผ่าน
" เฮ้ย.... " เสียงร้องดังลั่นของแจจุงทำให้อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หันมามองที่เขา
" คุณคิมคะ....เชิญไปยืนหน้าห้องค่ะ " อาจารย์ให้แจจุงไปยืนหน้าห้อง แจจุงที่กำลังจะลุกไปยืนก็ได้ยินเสียงนึง
" เดี๋ยวก่อนครับอาจารย์....ผมเองก็ผิด เดี๋ยวออกไปยืนด้วย " เสียงของยุนดังทั่วห้องจนเพื่อนๆ ของเขาหันมามอง และมิราก็เช่นกัน
" เฮ้ยยุนโฮ...นายทำไรของนายเนี่ย " เสียงซิวอนกล่าวท้วง ยุนโฮส่งซิกทางสายตาทำให้ซิวอนเข้าใจ
" งั้นคุณคิม...คุณไม่ต้องไปแล้วนั่งที่ได้ " อาจารย์คนนั้นตอบแล้วหันไปจดกระดานต่อ
ยุนโฮก็หันมามองแจจุงด้วยสายตาแปลกๆ เขารีบหลบสายตาทันที
" อะไรของเค้าเนี่ย...ชั้นอยากจะบ้าตายจริงๆ เลย " แจจุงบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วหันมามองยุนโฮที่เอาแต่นั่งยิ้มอย่างมีเลศนัยต์
เย็น...ทั้ง 3 หนุ่มหน้าสวยกำลังเดินไปขึ้นรถบัสก็ก็มีรถ 6 คันมาจอดดักหน้าเขา กระจกรถคันแรกที่นำมาเปิดออกแจจุงก็ตกใจมาก
" นี่คิมแจจุง...ขึ้นมาซิเดี๋ยวชั้นไปส่ง " เสียเรียกของยุนโฮทำให้แจจุงที่ยืนอยู่อายสุดๆ เพราะมีนักเรียนสาวอยู่เต็มเลย สาวๆ พวกนี้ล้วนแต่แอบปลื้มพวก 6 หนุ่มทั้งนั้น
" ไม่ล่ะ...ชั้นไปเองได้ " แจจุงตอบแล้วรีบลากเพื่อนของเขาไปอย่างรวดเร็ว
---------------------------------------------
ฝากเรื่องนี้ด้วยละกันนะ...ขอบคุณคร้าบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น