คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF I to You ความทรงจำในลมหายใจ (คยูมิน จบ!)
3 ปีให้หลัง
“คุณคยูฮยอนคะมีคนอยากพบคุณน่ะค่ะ”เสียงของเลขาทำให้ชายหนุ่มที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่าจะได้มองเห็นสิ่งที่สำคัญในชีวิตของเขา
“ได้ครับเชิญเค้าเข้ามาได้เลย”คยูฮยอนให้คำตอบไปก่อนจะจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมพบแขกคนที่ว่า
“คุณคยูฮยอนใช่มั้ยครับ”ผู้มาเยือนคนใหม่ถามด้วยความไม่แน่ใจแต่แล้วก็ได้คำตอบจากคนในห้องด้วยการพยักหน้าเพื่อยืนยัน
“คือผมอยากจะให้สิ่งนี้กับคุณนานแล้วถ้าไม่ติดว่าคุณซองมินห้ามไว้”ชื่อของซองมินทำให้คยูฮยอนแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้
“อะไรเหรอครับ?”คยูฮยอนถามด้วยมาดนิ่งๆแม้เขาจะตื่นเต้นมากแค่ไหนก็ตาม
“ไดอารี่น่ะครับ”ผู้มาเยือน(คิดชื่อมิออก)ยื่นไดอารี่สีชมพูหวานเล่มหนึ่งให้กับคยูฮยอน
“ของพี่ซองมินเหรอครับ”คยูฮยอนรับมาเมื่อเห็นภาพที่หน้าปกก็ทำให้น้ำตาไหลลงมาโดยไม่สามารถหยุดเอาไว้ได้เขาคิดถึงซองมินมากเกินกว่าที่จะเก็บเอาไว้ได้
“ใช่ครับอ่านในเล่มดูแล้วคุณจะได้รู้ความจริงบางอย่างผมขอตัวนะครับ”ผู้มาเยือนเดินออกไปจากห้องเหลือแค่เพียงคยูฮยอนที่นั่งกอดไดอารี่ด้วยความหวงแหน
“พี่ซองมิน...ผมคิดถึงพี่ฮึกๆ”คยูฮยอนเปิดไดอารี่ขึ้นมาในหน้าแรกมีภาพวาดซึ่งมองดีๆแล้วมันคือภาพวาดของเขา!!
ภาพวาดของคยูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆลำธารใสในมือมีไอพอดเครื่องโปรดที่กำลังใช้ฟังเพลงโดยมีคำพูดเขียนเอาไว้ใต้ภาพว่า
‘คยูฮยอนทัศนศึกษาตอนม.6’
พี่ซองมินเคยรู้จักกับผมมาก่อน?
เมื่อพลิ๊กกระดาษไปหน้าต่อไปมีตัวหนังสือที่เขียนด้วยลายมือแม้อาจจะลบเลือนไปบ้างแต่ก็ให้ความรู้สึกของความรักและรอคอยได้จากตัวหนังสือ
‘วันนี้ผมเดินชนกับเค้าคยูฮยอนเขาใจดีมากเลยช่วยพาผมไปห้องพยาบาลด้วยล่ะแต่ผมไม่กล้ามองหน้าเขาเลย ผมได้แต่แอบมามองเขาแบบนี้ทุกๆวันแต่วันนี้โชคดีจังฮิๆ’
‘วันนี้ผมไม่ได้ออกไปแอบดูคยูฮยอนที่หน้าโรงเรียนคุณหมอบอกว่าอาการผมทรุดเพราะแอบหนีออกไปข้างนอกไม่ดีเลยแต่ผมหวังว่าพรุ่งนี้อาการผมจะดีขึ้นแล้วได้ไปเจอเขาเหมือนวันนั้นอีกนะ’
‘คุณหมอบอกว่าอาการผมแย่ลงทุกวันผมจะไม่ได้บอกคยูฮยอนก่อนเลยเหรอว่าผมน่ะแอบรักเขามานานแค่ไหนพระเจ้าจะไม่ให้โอกาศผมอีกสักหน่อยเหรอให้เวลาผมอีกสักหนึ่งเดือนก็ยังดีให้ผมได้พูดคุยได้บอกเขาว่าผมรักเขามากแค่ไหน’
มือหนาพลิ๊กกระดาษไปเรื่อยๆน้ำตาค่อยๆไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายจนหยดลงบนไดอารี่ไปบางหน้าแต่เขาก็ยังคงเปิดไดอารี่อ่านต่อไปเรื่อยๆจนไปสะดุดที่หน้าหนึ่ง
‘เหนื่อยนี่ผมจะตายแล้วเหรอขอให้ผมได้ไปเจอเขาได้มั้ยแค่ครั้งเดียว เมื่อกี้คุณหมอให้โอกาศกับผมบอกว่า 1 เดือนให้ผมได้ไปเจอเขา 1 เดือนดีสุดๆเลยล่ะ’
ข้อความที่ขาดช่วงแต่ก็ทำให้เขาได้เข้าใจว่าซองมินไม่ใช่ให้โอกาศเขาเพราะว่าวันนั้นแต่ซองมินแอบชอบเขามานานแล้ว
ทำไมพี่ซองมินทำไมพี่ไม่บอกผมตั้งแต่แรกทำไมต้องมาบอกผมในวันนี้ทำไมกัน
คยูฮยอนเปิดไดอารี่ไปจนถึงหน้าสุดท้ายในหน้าสุดท้ายถูกเขียนด้วยลายมือบรรจงเอาไว้ว่า ‘ฉันรู้สึกเหมือนได้มองนายอยู่ข้างๆมาตลอดแต่วันนี้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่กลางทะเลเพียงคนเดียวโดยมีนายยืนรอคอยอยู่ที่ชายฝั่ง ฉันพยายามหลายครั้งที่จะกลับไปหานายแต่ขอโทษจริงๆนะฉันคงต้องบอกลานายเพียงแค่วันนี้สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากบอกนายคือ ฉันรักนายโจว คยูฮยอน’
ไดอารี่ถูกปิดลงช้าๆร่างสูงกอดไดอารี่เล่มนั้นเอาไว้แน่นราวกับมันเป็นคนรักของเขา....
คนที่จากไปก็คงจะนอนหลับใหลในห้วงนิทราอันแสนสงบแต่คนที่ยังคงต้องใช้ชีวิตและมีลมหายใจต่อไปบนโลกใบนี้คือคนที่เจ็บปวดที่สุด
“พี่ซองมินวันสุดท้ายที่พี่จากไปผมขอโทษที่ไม่ได้พูดว่า ผมรักพี่”ร่างสูงวางช่อดอกไม้ไว้หน้าป้ายหลุมศพที่ถูกสลักชื่ออย่างสวยงามว่า ลี ซองมิน แล้วก้าวเท้าห่างออกจากตรงนั้นแล้วหยิบไวโอลินตัวโปรดขึ้นมาเล่นเป็นเพลงที่ไพเราะแต่ก็เศร้าจับใจ.......
No, I can't forget this evening
ไม่เลย.. ฉันไม่อาจลืมเรื่องราวในเย็นค่ำวันนี้
Or your face as you were leaving
ไม่อาจลืมแม้กระทั่งใบหน้าของเธอยามลาจากฉันไป
But I guess that's just the way the story goes
แต่แม้เช่นนั้น ฉันคงคิดว่าทุกสิ่งนั้นเป็นไปตามครรลองเรื่อยมา
You always smile but in your eyes your sorrow shows
เธอมักจะยิ้มเสมอ คนดี แต่สิ่งที่ฉาบทอออกมาจากดวงตาเธอมันหาใช่ความยินดี
Yes, it shows
เพราะมันมีความเศร้าใจสถิตลึกบนนัยนาที่แลกลับมา
No, I can't forget tomorrow
ไม่.. ฉันมิอาจทำเป็นหลงลืมวันพรุ่งนี้
When I think of all my sorrows
ที่จะมีแต่เพียงความชอกช้ำเศร้าโศกเข้ามาเยี่ยมเยือน
When I had you there but then I let you go
ฉันเคยมีเธอคอยอยู่ตรงนั้นทุกที แต่ไยเล่าฉันจึงปล่อยให้เธอจากไป
ขอให้สายลมนำพาเสียงดนตรีนี้ไปให้ถึงที่ที่พี่หลับใหลอยู่นะครับพี่ซองมิน.....
บทสุดท้าย
ไดอารี่สีหวานถูกปิดลงพร้อมๆกับที่มือของชายชราร่วงผล็อยลงข้างตัวไดอารี่ถูกวางไว้บนตักข้างๆดอกไอวี่ที่ถูกทำเป็นดอกไม้แห้งเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าทั้งสองคนจะรักกันแบบนี้ไปเรื่อยๆยืนยันถึงความรักที่ยั่งยืนตลอดไป................
อดีตอาจจะเป็นภาพที่สวยงามยามเราหลับตาลงแต่เวลาที่เราลืมตาอดีตก็เป็นเหมือนภาพความฝันที่ถูกบันทึกไว้ในหัวใจของคนเราจนวันสุดท้าย
ความคิดเห็น