คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF I to You ความทรงจำในลมหายใจ (คยูมิน 2)
30 เมษายน
เช้าตรู่ที่มหาวิทยาลัยวันนี้ผมก็มายืนรอคนรักพี่ซองมินไงครับผมมายืนรอเขาเหมือนทุกๆวันวันนี้ครบ 1 เดือนที่พี่ซองมินเคยบอกกับผมแล้วนั่นทำให้ผมซื้อดอกไอวี่มาให้คุณรู้ความหมายของมันมั้ยดอกไอวี่น่ะหมายถึงรักที่ซื่อสัตย์และขอแต่งงานด้วยล่ะ
“คยูฮยอนสวัสดี^^”วันนี้พี่ซองมินก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยฮิ้ววววแต่พี่เขาดูหน้าซีดไป
“สวัสดีครับพี่ซองมินผมมีอะไรจะให้พี่ด้วยครับ”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะยื่นดอกไอวี่ไปให้พี่ซองมินพี่เขายิ้มกว้างเลยล่ะดีจัง><
“ขอบคุณนะคยู”พี่ซองมินพูดแค่นั้นก่อนจะจูงมือผมให้เดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยด้วยกัน
ช่วงเย็นผมวิ่งมาจากห้องเรียนของตัวเองเพื่อมารับพี่ซองมินตามปกติแต่วันนี้เพื่อนๆในชั้นเรียนของพี่ซองมินกลับบอกว่าพี่ซองมินไม่ได้เข้าเรียนตั้งแต่คาบที่สองไหนพี่เขาบอกว่าจะรอผมไหนบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันให้นานกว่า 1 เดือนตอนนี้ยังไม่ครบ1 เดือนเลยพี่ก็มาไปจากผมแล้วทำไมพี่ซองมินถึงผิดสัญญากับผม
1 มิถุนายน
ผมรอพี่ซองมินแทบทุกวันนี่ก็เดือนนึงแล้วพี่เค้าก็ยังไม่กลับมาผมทำอะไรผิดรึไงนะผมพยายามตามหาพี่ซองมินตามโรงพยาบาลต่างๆแต่ผมก็ไม่เจอพี่ซองมินเลยพี่ไปอยู่ที่ไหนนะพี่คิดว่าผมจะรังเกียจโรคของพี่เหรอผมแทบจะบ้ากับช่วงเวลาที่รอคอยพี่ซองมินอยู่โดยไม่มีวี่แววว่าผมจะได้เจอพี่เค้าเลยแม้แต่น้อย
“ขอโทษนะคะจะสอบถามอะไรรึเปล่าคะไม่งั้นจะให้คนต่อไปนะคะ”เสียงของพยาบาลทำให้ผมต้องหลุดจากห้วงความคิดของตนเอง
“อ่อคือผมจะมาถามว่ามีคนไข้ชื่อลี ซองมินบ้างรึเปล่าครับ”ผมถามพยาบาลไปแบบนั้นทำให้เขาทำหน้าตกใจนิดหน่อยก่อนจะตอบผม
“มีค่ะแต่คุณรู้จักกับซองมินด้วยเหรอคะ”คำถามนั้นทำให้ผมงงมากผมเจอพี่ซองมินแต่ทำไมคุณพยาบาลถึงพูดแบบนั้นล่ะ
“ครับผมอยากเจอเค้าช่วยพาผมไปหาเค้าได้มั้ย”ผมบอกคุณพยาบาลไปแบบนั้นทำให้เขาชี้ไปที่บ้านไม้หลังหนึ่งใกล้ๆกับโรงพยาบาลเดินไปไม่ไกลเท่าไหร่
“ขอบคุณครับ”ผมเดินตรงไปที่บ้านหลังนั้นทันทีผมคิดว่าที่ซองมินอาจจะอยู่ที่นั่นผมจากที่เดินก็กลายเป็นวิ่งผมวิ่งไปเร็วขึ้นเพื่อให้ไปถึงบ้านหลังนั้นให้เร็วที่สุด
[จบภาคพิเศษโจว คยูฮยอน]
บ้านไม้สีน้ำตาลที่ตั้งอยู่ในสวนดอกไม้แสนสวยแต่กลับดูเศร้าสร้อยเมื่อสองเท้าของคุณก้าวเข้าไปในบ้านหลังเล็กนั่นความรู้สึกของการรอคอยมากมายอยู่ในดวงตาที่สวยงามคู่นั้น
“คยูฮยอน....”เสียงหวานใสเรียกชื่อผู้มาเยือนคนใหม่ด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยนั่นทำให้คยูฮยอนแทบจะทรุดลงไปตรงนั้น
“พี่ซองมินทำไมพี่ไม่บอกผมตั้งแต่แรกทำไมฮึกๆทำไมฮือๆ”ร่างสูงปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครความอัดอั้นความเสียใจที่มีมานานทำให้เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
“อย่าร้องไห้สิ”ซองมินเดินลงมาแล้วยื่นมือให้คยูฮยอนเหมือนกับวันแรกที่พวกเขาเคยเจอกันวันแรกที่ทั้งสองผูกหัวใจเอาไว้ใกล้ๆกัน
“พี่ต้องอยู่ไปนานๆนะ”คยูฮยอนพูดประโยคเดิมที่เค้าเคยพูดในวันแรกที่ได้พูดคุยได้รู้จักซึ่งกันและกัน
“แน่นอนคุณหมอบอกว่าพี่อยู่ได้อีกตั้งนานเลยน้า 6 เดือนเลยล่ะฮึกๆ”ซองมินพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแต่น้ำตากลับไหลลงอาบแก้มโดยที่เขาไม่อาจห้ามเอาไว้ได้เลย
“ฮือๆมันนานฮึกๆจริงๆนะพี่อย่าหายไปอีกนะ”คยูฮยอนพูดแล้วดึงคนตัวเล็กลงมากอดเหมือนวันแรกที่ได้เจอกันเกอดซองมินเหมือนร่างนี้จะหายไปอีกครั้ง
“พี่รอนายนานมากเลยนายไม่ได้อ่านโน๊ตที่พี่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเหรอ”ซองมินพูดแล้วกอดคยูฮยอนแน่นแต่คยูฮยอนรู้ดีว่าเขาไม่ควรกอดซองมินแน่นจนเกินไปเพราะซองมินอาจจะเจ็บมากก็ได้เขาดึงคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอดแล้วตอบคำถามที่ซองมินถาม “ไม่นี่ครับไม่เห็นมีเลย” คำตอบของคยูทำให้ซองมินยิ้มให้นิดหน่อยก่อนจะดึงมือให้คนตัวสูงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่เตียง
“พี่แอบใส่โน๊ตไว้ในกระเป๋าเสื้อก็คือที่อยู่ของโรงพยาบาลนี้พี่รอนายนานมากๆเลยแต่ก็ไม่เคยเห็นวี่แววว่านายจะมา”ซองมินพูดแล้วนั่งลงบนเตียง
“ผมตกใจไปเองเลยไม่ได้เห็นผมนี่มันโง่ชะมัด”คยูฮยอนพูดแล้วจับมือซองมินเอาไว้แน่น
“คราวนี้นายจะไม่ไปไหนใช่มั้ย?”ซองมินถามคยูฮยอนที่นั่งจับมือตนเองอยู่คยูฮยอนไม่ได้พูดตอบกลับมาเป็นคำพูดเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น
25 ธันวาคม
[ลี ซองมิน ภาคพิเศษ]
“พี่ซองมินนผมกลับมาแล้ว”คยูฮยอนเค้ามาดูแลผมตลอดเลยนี่ก็ 7 เดือนได้แล้วเค้าจะออกไปเรียนในวันธรรมดาแล้วก็รีบตรงดิ่งมาหาผมที่นี่เลยผมดีใจนะพี่เขามาดูแลแต่ถ้าเป็นแบบนี้วันที่ผมจากไปคยูฮยอนจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีผมล่ะ
“ไงคยูฮยอนวันนี้ซื้อตุ๊กตาอะไรมาฝากอีกล่ะ”คยูน่ะซื้อตุ๊กตามาฝากผมทุกวันเลยดีใจจังคิกๆแต่วันนี้คยูดูยิ้มเหมือนฝืนๆเลยทำไมกันนะ
“วันนี้เอาหมวกกระต่ายน้อยแล้วกันพี่ซองมิน”คยูฮยอนเดินเข้ามาแล้วสวมหมวกกระต่ายน้อยที่ว่าให้ผม
“น่ารักจังแต่คยูแค่กๆวันนี้แค่กๆนายดู...”ผมพูดได้แค่นั้นก็ไอออกมาอย่างรุนแรงแต่ไม่แค่นั้นในมือของผมที่ใช้ปิดปากมีเลือดอยู่
“พี่ซองมิน!!”คยูฮยอนรีบหยิบกระดาษมาเช็ดมือผมแล้วทำท่าจะกดเรียกหมดแต่ผมก็ห้ามเขาเอาไว้ผมรุ้ตัวดีไม่แน่ผมอาจจะอยู่ไม่พ้นปีนี้แล้วล่ะอีก 5 วันก็วันเกิดผมแล้ว
“ไม่เป็นแค่กๆอะไร”ผมบอกคยูฮยอนแบบนั้นวันนี้ผมเหนื่อยจังอยากพักมากเลย
“พี่นอนเถอะฮะผมจะอยู่เฝ้าเอง”ผมหลับไปโดยไม่รู้ว่านานแค่ไหน................
1 มกราคม
“คยูหิวน้ำ”ผมตื่นขึ้นมาแล้วมองหาคยูเขาหลับอยู่แต่พอผมพูดแบบนั้นเขาก็รีบหาน้ำให้ผมดื่มทันทีโดยไม่ลังเลเลย
“พี่หลับไปนานมากเลยนะวันนี้วันเกิดพี่ล่ะดีใจมั้ย”คยูบอกผมแบบนั้นทำให้ผมดีใจมากเลยแต่ผมไม่อยากบอกเขาว่าผมเหนื่อยไม่มีแรงจะขยับหรือแรงจะพูดแล้ว
“.....”ผมไม่ตอบอะไรแต่แต่เพียงขยับปากนิดหน่อยเท่านั้น
“พี่ซองมินไม่พูดอะไรหน่อยเหรอฮะ”คยูฮยอนถามผมแต่ผมไม่มีแรงจะตอบแล้วตอนนี้
“.....”ผมได้แต่เงียบแล้วปิดตาลงน้ำตาไหลออกมาโดยที่ผมไม่สามารถห้ามมันเอาไว้ได้เลยแม้แต่น้อย
“พี่ซองมินฮือๆ”คยูฮยอนร้องไห้แต่เขาก็ยังพยายามจะพูดกับผมต่อไป
“.....”แต่ผมก็ไม่สามารถตอบเขาได้พยายามยื่นมือขึ้นมาเพื่อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหล่อเหลานั่นแต่มือผมก็ร่วงลงมาอีกครั้ง
“พี่ซองมินจะเช็ดน้ำตาผมเหรอไม่เป็นไรหรอกผมเช็ดเองนะ”คยูฮยอนใช้มืดปาดน้ำตาลวกๆแล้วยิ้มให้ผม
“คะ....”ผมออกเสียงได้แค่นั้นผมปิดตาลงอีกครั้งเหนื่อยจังอยากนอนพักนานๆเลย
“พี่ซองมินฮือๆๆอย่าเพิ่งหลับสิฮะคุยกับผมก่อน”คยูฮยอนพูดแล้วจับมือผมขึ้นไปแนบแก้มจากความรู้สึกของผมผมลืมตาไม่ไหวแล้วตอนนี้พระเจ้าผมกำลังจะตายเหรอให้ผมได้บอกเขาอีกสักคำได้มั้ยครับก่อนที่ผมจะตาย
“คะ...ยู...พี่....ระ....รัก...นาย..นะ”ผมพูดได้แค่นั้นผมก็ได้พักผ่อนให้หายเหนื่อยแล้วล่ะ....
“พี่ซองมินนนน!!!!~”เสียงร้องแห่งความเสียใจดังระงมในบ้านหลังเล็กโดยที่ไม่มีใครมาสนใจความรักที่ต้องจบลงเพียงเพราะความตายมาพรากคนคนหนึ่งไปแต่หัวใจจะยังคงอยู่
*****************************************************************************
ครึ่งเรื่องแล้ววววตอนต่อไปจบแล้วค่ะสนุกไม่สนุกติชมได้ไม่ว่ากันด่าเลยพลอยก็ไม่ว่านะคะขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น