คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter5
Chapter5
เที่ยงคืนแล้ว
เวลานี้เขาควรจะหลับได้แล้ว แต่จุนไคนอนไม่หลับ เขาเอามือก่ายหน้าผากเหมือนคนที่กำลังกลุ้มใจ ในใจเขายังนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาวันนี้
ตอนที่อยู่ในรถ
รอยสักของเลโอหายไปไหน รอยสักรูปดอกกุหลาบที่อยู่ตรงเอว มันเป็นสิ่งที่บ่งบอกความเป็นตัวเองของเจ้าตัว
แต่วันนี้ที่จุนไคเห็น ตรงนั้นกลับว่างเปล่า ราวกับไม่เคยมีอะไรอยู่เลย เลโอไปลบมันออกตอนไหนนะ
จุนไคคิดว่าเรื่องนี้ชักไม่ชอบมาพากลซะแล้ว
เช้าวันนี้มีเรื่องให้ประหลาดใจอีกแล้ว ที่ตื่นขึ้นมาก็เห็นอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ
เลโอเป็นคนทำเอง ท่าทางภูมิใจมาก เลโอไปเคาะประตูห้องจุนไคแต่เช้า เพื่อลากให้เขามาดูอาหารฝีมือตัวเอง
“นายทำเองเหรอ จะกินได้รึเปล่าเนี่ย” จุนไคแซวขำๆ แต่คนตัวเล็กหน้ามุ่ย
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ” เมื่อเห็นว่าเลโอหน้าเฉาลง
จุนไคจึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที
“ฉันแค่แซวเล่นน่า เดี๋ยวจะกินให้หมดเลย” ได้ยินดังนั้นเลโอถึงได้ยิ้มออก
สายตามองดูจุนไคคีบไส้กรอกเข้าปากอย่างลุ้นสุดขีด
มือเล็กประสานกันแน่น ริมฝีปากเม้มจนแทบจะเป็นเส้นตรง
มันจะอร่อยรึเปล่า ฉันตั้งใจทำให้นายเลยนะ
จุนไคเคี้ยวช้าๆ เขาทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย
“ก็อร่อยนี่”
“จริงเหรอ” คนตัวเล็กยิ้มกว้างจนจุนไคอดหัวเราะไม่ได้
เมื่อก่อนเขาต้องทำอาหารให้คนอื่นกิน แต่ตอนนี้ มีคนทำให้เขากินบ้าง มันก็ไม่เลวนะ
“วันนี้ฉันต้องไปมหาลัยนะ” จุนไคพูดขึ้นมา วันนี้เขามีสอบด้วย
“นายทำอาหารกินเองได้แล้วนี่ คงไม่ต้องกินโจ๊กคัพแล้วมั้ง”
“แน่นอนสิ ฉันไม่อยากกินแล้ว” เลโอตอบกลับ ก็เล่นกินมาทั้งอาทิตย์แล้ว
“จุนไค ถามอะไรหน่อยสิ” อยู่ๆเลโอก็ถามขึ้นมา
“หืม มีอะไร”
“ทำไมฉันไม่ต้องไปมหาลัยล่ะ” เป็นคำถามที่เลโออยากรู้มานาน
ว่าทำไมเขาถึงไม่ได้เรียนเหมือนคนอื่นๆ จุนไคเงียบไปซักพักก่อนจะตอบ
“นายไม่ได้เรียน”
“ทำไมล่ะ”
“ก็นายทำงาน”
“งานอะไรเหรอ” เลโอยังคงถามต่อ จนจุนไคมองหน้า
ร่างเล็กหลุบสายตาลงช้าๆ นี่เขาคงจะถามมากไปจนทำให้จุนไคอารมณ์เสีย
“ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก รู้แค่ว่านายไม่ได้เรียน แค่นั้นพอ” จุนไคตัดปัญหา
“เดี๋ยวฉันออกไปแล้วนะ อยู่บ้านดีๆล่ะ” ว่าแล้วก็ลุกออกไป
แต่เลโอเรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยว” เรียกพร้อมกับเดินไปดักหน้า ทำท่าทางอึกอัก
“มีอะไร” จุนไคแปลกใจ เลโอเป็นอะไรของเขานะ
“นายยังไม่ได้ผูกเนคไทเลย
จุนไคมองเนคไทของตัวเองที่พาดอย่างลวกๆไว้บนบ่า อันที่จริงเขาว่าจะไปผูกในรถ แต่เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้ เขาก็เปลี่ยนใจ
“เหรอ งั้นผูกให้หน่อยสิ” จุนไคขยับตัวเข้าไปใกล้
“หะ...ให้ฉันผูกเหรอ” เลโอตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆอีกฝ่ายก็ขยับเข้ามา
“ใช่ เร็วๆสิ เดี๋ยวฉันสายนะ” เขาเร่ง เลโอเลยต้องผูกให้อย่างเลี่ยงไม่ได้
จุนไคมองการกระทำของคนตัวเล็กแล้วอดยิ้มไม่ได้ เลโอหน้าแดงไปหมดแล้ว มือเล็กๆนั่นก็สั่นไปหมด
แถมดวงตาคู่นั้นก็ไม่ยอมสบตาเขาเลย
เมื่ออยู่ใกล้ขนาดนี้ จุนไคจึงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นของสบู่
แชมพู หรือกลิ่นหอมของเจ้าตัวกันแน่ แต่มันทำให้เขาอดใจไม่ไหว
โน้มตัวลงไปใกล้เส้นผมนุ่มนิ่มนั่น ก่อนจะ...
“เสร็จแล้ว” เลโอผลักออกเล็กน้อยเมื่อผูกเนคไทเสร็จ จุนไคจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด
อีกนิดเดียว!
“ขอบใจนะ ฉันไปล่ะ” แล้วจุนไคก็ออกไป เลโอมองตามยิ้มๆ
ยังไงกันนะ ชอบทำให้ใจสั่นอยู่เรื่อยเลย...
หลังจากจุนไคออกไปได้ไม่นาน หานโจวก็มาที่บ้าน ทำเอาเลโอถึงกับไปไม่เป็น ครั้งล่าสุดที่เจอกันก็ตอนที่เขาเอาเหล้าให้กินนั่นแหละ
คนตัวเล็กประหม่าเล็กน้อยเมื่อต้องอยู่กับหานโจวแค่สองคน ตอนนี้ทั้งคู่จึงได้แต่นั่งเงียบๆที่ห้องนั่งเล่น
ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่นา เลโอยอมรับว่าเขาค่อนข้างกลัวหานโจวอยู่ไม่น้อย
ก็หน้านิ่งซะขนาดนั้น
“นี่ ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึไง” หานโจวพูดทำลายความเงียบ
“ก็...จะให้พูดอะไรล่ะ” เลโอบ่นอุบอิบ แต่หานโจวก็ยังได้ยิน
“ก็พูดเหมือนกับที่นายพูดกับจุนไคนั่นแหละ ทำไม ฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ”
ก็ดูเลโอสิ นั่งเกร็งไปหมดแล้ว นี่เขาต้องทำยังไงนะ เลโอถึงจะคุยกับเขาเหมือนจุนไคบ้าง
อาทิตย์ที่ผ่านมาหานโจวพยายามจะมาหาเลโอบ่อยๆ แต่ก็ถูกจุนไคห้ามทุกที
วันนี้แหละทางสะดวก เขาถึงมาได้ แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่พูดกับเขา
“เมื่อวานไปเที่ยวกันมาเหรอ” หานโจวชวนคุย
ขืนรอให้อีกฝ่ายพูดก่อนคงไม่ได้คุยแน่ๆ
“อืม”
“สนุกมั้ยล่ะ”
“ก็สนุกดีนะ”
ถามคำก็ตอบคำ หานโจวจึงลุกไปนั่งข้างๆเลโอ
“ฉันมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ” หานโจวถามขึ้น เลโอรีบปฏิเสธ
“เปล่านะ! ฉันไม่ได้รังเกียจนายซักนิด”
“แล้วทำไมนายไม่คุยกับฉันล่ะ”
“ก็...มันไม่ชินนี่นา” ตอบเสียงอ่อยๆ เลโอไม่ได้สนิทกับหานโจวขนาดนั้น ถ้าเป็นเสี่ยวหยางกับหมิงเทาก็ยังได้คุยกันบ่อยๆ
แต่นี่หานโจวไม่เคยมาหาเลโอเลย จะให้มาพูดคุยเหมือนสนิทก็คงจะทำตัวไม่ถูก
“นายรู้มั้ยว่าเมื่อก่อนเราสนิทกันมากเลยนะ” หานโจวเริ่มพูด
“นายไม่ได้ทำตัวห่างเหินกับฉันแบบนี้หรอก เวลานายมีปัญหากับไอ้จุนไค
นายก็มานั่งกินเหล้าแล้วก็ระบายให้ฉันฟัง ฉันมีความสุขมากเลยนะ ถึงฉันจะเป็นแค่ที่ระบายชั่วคราวของนาย”
เลโอมองหานโจวอย่างรู้สึกผิด เมื่อก่อนเขาคงจะทำตัวให้ความหวังกับหานโจว
ทำไมเขาถึงเป็นคนแบบนี้นะ
“แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนนี่นา”
“แต่ไม่ว่าจะตอนนี้หรือเมื่อก่อน ฉันก็ยังรักนายอยู่นะ”
เลโอตกใจเล็กน้อยกับคำสารภาพของอีกฝ่าย แต่หานโจวจะรักเขาได้ยังไง จุนไคเป็นเพื่อนของ
หานโจวนะ
“นายคงจำไม่ได้หรอก เมื่อก่อนฉันกับไอ้จุนไคแข่งกันจีบนาย
สุดท้าย นายก็เลือกมัน” หานโจวพูด แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
ใช่ เมื่อก่อนเขากับจุนไคเคยแข่งกันจีบเลโอ หานโจวไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้เลย เขาไม่เคยแพ้ใคร
ไม่ว่าจะเรื่องพละกำลังหรือผู้หญิง แต่กลับไม่เคยชนะจุนไคเลย
Trrr ~
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หานโจวกดรับอย่างเบื่อหน่าย
“ว่าไง” กรอกเสียงไปอย่างห้วนๆ เมื่อเห็นว่าลูกน้องโทรมา
“ที่ร้านมีเรื่องครับ อยากให้คุณหานโจวช่วยมาดูหน่อย”
หานโจวถอนหายใจ
“เออ เดี๋ยวไป” วางสายก่อนจะหันมาพูดกับเลโอ
“ฉันขอโทษที่มารบกวนนาย งั้นฉันกลับล่ะ” พูดจบก็ลุกออกไปทันที เลโอมองตามอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
“หานโจว เดี๋ยว!”
เจ้าของชื่อหยุดชะงัก เขาหันมามองเลโออย่างแปลกใจ
“หืม?”
เลโอเดินเข้ามาหาหานโจวช้าๆ
“คือ ฉันไม่รู้ว่าฉันทำให้นายรู้สึกไม่ดีรึเปล่า แต่ฉันก็อยาก
เอ่อ ให้นายไถ่โทษ เอ่อคือ หมายถึงว่าฉันอยากจะขอโทษนาย ถ้าหากว่าฉันพอจะทำอะไรให้นายสบายใจได้บ้าง
ฉันก็...”
“พรุ่งนี้ออกไปกินข้าวกับฉันได้มั้ย” หานโจวขัดขึ้นมาก่อนที่เลโอจะพูดจบ เขาพอจะเดาได้ว่าเลโอพยายามจะบอกอะไร แต่ท่าทางพูดตะกุกตะกักนั่น
ถ้าเขาไม่ขัดขึ้น คงอีกนานกว่าจะพูดจบ
“พรุ่งนี้ กินข้าวเหรอ”
“อืม แต่กินข้าวเท่านั้น นายอยากทำให้ฉันสบายใจไม่ใช่เหรอ
แค่ได้เห็นหน้านาย ได้อยู่ใกล้ๆนาย ฉันก็สบายใจแล้ว”
หานโจวมองเลโออย่างมีความหวัง หวังว่าเลโอจะตกลง
“ก็ได้ ฉันจะไปกับนาย” ชายหนุ่มยิ้มออกมา
แค่นี้แหละที่เขาต้องการ
“งั้นฉันกลับแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน” หานโจวบอกลาก่อนจะขับรถออกไป เลโอมองอย่างเป็นกังวล
แล้วจะบอกจุนไคยังไงล่ะเนี่ย
“นี่นายลืมเอางานมาเหรอ!” ถามเสียงดัง
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ
ตอนนี้จุนไคได้แต่นั่งนิ่งๆ ปล่อยให้เพื่อนในกลุ่มด่าตัวเอง เพราะวันนี้เขาลืมเอางานมา
งานกลุ่มที่ทุกคนช่วยกันทำ แล้วฝากไว้กับเขา แต่เขาดันลืมเอามา
“ไม่มีคนอยู่บ้านเลยเหรอ ให้ใครเอามาให้สิ” ผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น ชั่วโมงต่อไปพวกเขามีสอบ ถัดไปก็ต้องส่งงานแล้ว
“ส่งพรุ่งนี้ไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้!!!” ทั้งกลุ่มพูดพร้อมกัน
“มึงจะให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนเพราะมึงคนเดียวเหรอวะ มึงเป็นคนเอางานไปเก็บ
มึงต้องรับผิดชอบ” ผู้ชายอีกคนพูดขึ้น ท่าทางทั้งโต๊ะจะโกรธเขามากทีเดียว
“เออๆ เดี๋ยวโทรให้คนเอามาให้” จุนไคตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
เขาโทรไปหาเลโอทันที
“เลโอ ฉันเองนะ”
“อ้าว จุนไคมีอะไรเหรอ”
“นายช่วยเอางานมาให้ฉันหน่อยได้มั้ย”
“งาน งานอะไร?”
“งานของฉันวางอยู่บนโต๊ะในห้อง เรียกแท็กซี่มาได้มั้ย”
“ได้ๆ เดี๋ยวฉันเอาไปให้นะ” พูดจบก็วางสายไป คนในกลุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แฟนมึงก็อยู่บ้าน บอกให้เอามาแต่แรกก็สิ้นเรื่อง”
จุนไคถอนหายใจเบาๆ
อันที่จริง เขาไม่อยากให้เลโอออกมา เพราะเขาเป็นห่วง แต่ในเมื่อเพื่อนๆกดดันขนาดนี้
เขาจึงต้องทำ
แล้วจะเอาไปให้ตรงไหนล่ะเนี่ย
เลโอยืนเหลอหลาอยู่หน้ามหาวิทยาลัย เมื่อกี้ก็ไม่ได้ถามว่าจะให้เอาไปให้ที่ไหน
มหาวิทยาลัยก็กว้างเหลือเกิน
เอาเถอะ! ลองหาดูก่อนแล้วกัน คิดแล้วก็เริ่มเดินไป เลโอถามคนแถวนั้นหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบเลย
เลโอเดินมาร่วมสิบนาทีแล้ว ก็ยังไม่เห็นวี่แววของจุนไคเลย
“เลโอ!”
หันไปตามเสียงเรียก หวังจุนไคนั่นเอง
“จุนไค ฉันเดินหานายตั้งนานแน่ะ อ่ะนี่ งานของนาย”
ว่าพลางยื่นกระเป๋าเอกสารให้
“เมื่อกี้ฉันมีสอบ โทษทีนะ เออ ฉันมีเรียนอีกชั่วโมง นายรอกลับพร้อมฉันเลยดีกว่า”
จุนไคพูดในขณะที่มองนาฬิกา เขาเหลือเวลาเรียนอีกแค่หนึ่งชั่วโมงก็จะกลับบ้านได้แล้ว
เลยตัดสินใจให้เลโอรอกลับพร้อมกันเลยดีกว่า
เขาให้เลโอมานั่งรอที่โต๊ะม้าหินอ่อน พร้อมกับหนังสืออีกสองสามเล่ม เพราะถ้าให้รอเฉยๆคงจะเบื่อน่าดู
“นั่งอ่านหนังสือรอไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมาหา”
พูดจบก็รีบเดินออกไปทันที เลโอถึงได้นั่งอ่านหนังสือเงียบๆ แต่ซักพัก
ก็มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งมานั่งโต๊ะข้างๆ ท่าทางน่ากลัว แล้วดูเหมือนจะจ้องเลโอไม่วางตา
คนตัวเล็กรู้สึกกลัวจึงรีบหอบหนังสือก่อนจะเดินหนีไป
พลั่ก!
เพราะไม่ทันระวังจึงเดินชนกับใครคนหนึ่งเข้า เลโอรีบเอ่ยขอโทษทันที
“ขอโทษครับ” ผู้ชายคนนั้นมองหน้า
แวบแรกเขาเหมือนจะว่า แต่พอเห็นหน้าเลโอก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
“อ้าว เลโอ” ทักทายราวกับรู้จักกัน เขามองเลโอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“ไง ได้ข่าวว่านายความจำเสื่อมเหรอ นายจำฉันได้รึเปล่า”
ผู้ชายคนนั้นถาม เลโอคิ้วขมวด
“เรา...รู้จักกันเหรอ?” เลโอถามอย่างแปลกใจ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับหัวเราะ
“ฮ่ะๆ นี่นายลืมฉันได้ยังไง รู้มั้ยว่านายควรจะจำฉันได้ดีที่สุดเลยนะ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
จนร่างเล็กรู้สึกกลัว
“ฉันเป็นลูกค้าประจำของนายเลยนะ”
“ลูกค้า?” เลโอถามอย่างแปลกใจ คนคนนี้พูดเรื่องอะไรกัน
“ใช่ นายจำไม่ได้เหรอ ว่านายน่ะเคย...ขายตัว”
“ขายตัว!” พูดเสียงดังอย่างตกใจ
คนคนนี้ต้องล้อเล่นแน่ๆ แต่นี่มันใช่เรื่องที่ควรมาล้อเล่นที่ไหนกัน
“ไม่จริง! นายพูดอะไรน่ะ”
ตวาดใส่เสียงดัง แต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลยซักนิด กลับดึงแขนคนตัวเล็กให้เข้ามาในอ้อมกอด ร่างเล็กตกใจจนต้องเอามือดันอกไว้
“นี่นาย ปล่อยนะ!” เลโอพยายามดิ้น
แต่อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้านเลย กลับกอดแน่นยิ่งขึ้น
“อะไรกัน มาหวงตัวทำไมตอนนี้ล่ะ นายรู้มั้ยว่าเมื่อก่อนฉันทำมากกว่านี้อีก”
ชายคนนี้พูดแรงเกินไปแล้ว เลโอรู้สึกกลัว ทั้งแววตา ท่าทาง และน้ำเสียงหื่นกามนั่น
พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล
คนตัวสูงโน้มตัวลงมากระซิบที่ใบหู...
“รู้มั้ยว่าลีลานายเด็ดมาก... ตอนอยู่บนเตียงน่ะ”
พลั่ก!
จู่ๆก็มีมือปริศนากระชากตัวชายคนนั้นก่อนจะปล่อย หมัดใส่ทันที
หวังจุนไคนั่นเอง เขาหันมาหาเลโอที่กลัวจนตัวสั่น
“มันทำอะไรนายรึเปล่า” จุนไคถามอย่างร้อนรน คนตัวเล็กทำได้แค่ส่ายหน้า
“อะ ไอ้จุนไค แกนี่เอง” เมื่อเห็นอีกคนลุกขึ้นมา
จุนไคจึงรีบเอาตัวเองบังเลโอไว้ทันที
“ไอ้มาร์ค!” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เมื่อเห็นว่าคนที่มายุ่งกับคนของเขาเป็นใคร
“ใช่ ฉันเอง แกไม่น่าทำฉันขนาดนี้เลยนะ อย่างน้อย ฉันก็เคยใช้ของร่วมกับแก”
เลโอซุกหน้าลงบนแผ่นหลังของจุนไค เขาไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับฟังอะไรทั้งนั้น
“แกพูดแบบนี้ได้ไงวะ!” จุนไคพูดด้วยความเดือดดาล
เขารับรู้ได้ถึงน้ำตาอุ่นๆที่เปียกอยู่บนแผ่นหลังเขา
“ทำไมวะ ก็ฉันเห็นว่าหมอนี่ความจำเสื่อม เลยจะช่วยรื้อฟื้นความจำให้
แต่จริงๆแค่พูดมันไม่พอหรอก มันต้อง'ทำ'ด้วย”
ถ้าไม่ติดว่าคนตัวเล็กใช้เขาเป็นที่กำบังอยู่ตอนนี้ เขาคงจะพุ่งใส่อีกคนไปแล้ว
“ฮ่ะๆ วันนี้ฉันไม่สู้แกหรอก หมัดนี่ก็ถือว่าทำบุญละกัน
เลโอ...”ประโยคหลังหันไปเรียกเลโอที่ร้องไห้อยู่
“ไว้ว่างๆ ฉันจะมาใช้บริการนายใหม่นะ”
พูดจบก็เดินกลับไปทันที จุนไคอยากจะวิ่งเข้าไปซัดหมอนั่นเหลือเกิน แต่ตอนนี้เขาควรสนใจเลโอก่อน
“เลโอ...นาย...”
“ฮึก ฉันไม่คิดว่าฉันจะเป็นขนาดนี้ เขาพูดจริงๆเหรอจุนไค”
คนตัวเล็กถามอย่างมีความหวัง หวังว่ามาร์คจะพูดโกหก เขาคงไม่ได้ขายตัวจริงๆหรอกใช่ไหม
จุนไคได้แต่เงียบ เขาลูบหัวร่างเล็กก่อนจะกอดเอาไว้
แค่นี้ก็รู้แล้ว นี่เขาเคยขายตัวจริงๆสินะ ทำไม...ทำไมอดีตของเขาถึงเลวร้ายเหลือเกิน
ระหว่างขับรถ เลโอร้องไห้มาตลอดทาง เขารู้สึกสมเพชและรังเกียจตัวเองเหลือเกิน
จุนไคมาคบกับคนแบบเขาได้ยังไงนะ
จุนไคมองเลโอด้วยแววตาเจ็บปวด รู้สึกสงสารจับใจ ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา
ที่บอกให้เลโอนั่งรอ เขาลืมไปได้ยังไงว่าไอมาร์คมันก็อยู่ที่นี่
ทั้งๆที่เขาพยายามปิดมาตลอด
แต่ ศัตรูตัวฉกาจของเขากลับทำเสียเรื่อง
“เลโอ เดี๋ยวก่อนสิ” เมื่อมาถึงบ้านเลโอก็ทำท่าจะขึ้นห้องทันที
แต่จุนไคเรียกไว้ซะก่อน
“นายจะรีบไปไหน มาคุยกันก่อน” จุนไคดึงแขนไว้
“คุยอะไร ฉันไม่อยากคุยนี่” เลโอก้มหน้าตอบ
พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
จุนไคดึงตัวเลโอเข้ามากอด
“ฮึก นายปล่อยฉันไปเถอะ แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่พอแล้ว นายไม่รังเกียจฉันรึไง”
ร่างเล็กพูดเสียงอู้อี้เพราะซุกหน้าอยู่กับอกแกร่งนั่น
“ทำไมฉันต้องรังเกียจนาย อย่าคิดไปเองได้มั้ย” จุนไคพยายามปลอบ เขาไม่เคยรังเกียจเลโอเลย ไม่ว่าจะตอนนี้หรือเมื่อก่อน
“แต่ฉันรังเกียจตัวเอง นายมายุ่งกับฉัน มันจะทำให้นายดูแย่”
“อย่าโทษตัวเองสิ! ฉันมันก็ไม่ดีไปกว่านายนักหรอก!”
จุนไคพูดเสียงดัง ทำไมเลโอต้องคิดไปเองด้วย
“ฉันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอก นายเป็นแบบนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปด้วยนะ”
จุนไคพูดออกมา เขารู้สึกรักและเป็นห่วงคนตัวเล็กเหลือเกิน ตอนนี้เลโอไม่ได้เข้มแข็งเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
แล้วยังต้องมาเจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจแบบนี้อีก
“ไม่ว่าใครจะพูดยังไง นายอย่าไปสนใจได้มั้ย ลืมมันไปให้หมด
แล้วมาเริ่มต้นใหม่กัน”จุนไคขอร้อง เขาคิดว่ามันกำลังจะดีขึ้นแล้วเชียว
ไม่น่าต้องมาเป็นแบบนี้เลย
“ฉันอยู่ข้างๆนายเสมอนะ สัญญาสิเลโอ นายจะไม่ร้องไห้ นายจะลืมมัน
สัญญาได้มั้ย”
จุนไคมองเข้าไปในแววตาของเลโอ เขาอยากให้คนตัวเล็กสบายใจที่สุด
เลโอพยักหน้าเบาๆ นั่นสินะ ถ้าอดีตมันจะเลวร้ายขนาดนั้น เขาน่าจะลืมมันไปแล้วมาเริ่มต้นใหม่จะดีกว่า
**********
TBC.
รู้สึกว่าเลโอจะเปลืองน้ำตาซะเหลือเกิน
อีกซักตอนนะคะ ตอนนี้ดูจะสั้นไปหน่อย
แต่จะเห็นว่าเราพยายามแทรกฉากฟินๆของไคหยวนไว้แทบทุกตอน
(ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อเรื่องเล้ยยย)
ไม่ต้องสงสัยค่ะ สนองนี้ดตัวเองนั่นเอง ฮ่าๆ
ถ้าจะแต่งแต่ฉากหวานๆ ไม่สนเนื้อเรื่องมันก็คงไม่ได้ใช่มั้ยคะ
ตอนนี้มีตัวร้าย แต่ไม่ใช่พี่มาร์ควงGot7นะคะ เราสมมุติขึ้น ฮ่าๆ
เรื่องอิมเมจก็...แล้วแต่รีดเลยค่ะ
เอาล่ะ ส่วนเรื่องของเลโอ คิดว่าหลายคนเดาออกตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
ถึงตอนนี้ ก็จงเดาต่อไป^^
ส่วนตอนหน้า เราจะขอกราบขอโทษทุกคนตั้งแต่ตอนนี้เลยนะคะY_Y
เพราะนายเอกเราจะโดนหนักหน่วงมาก (อ๊ากกกก!!!)
อย่าปารองเท้ามาใส่เรานะ
ปล.รีดไม่เล่นทวิตกันบ้างเหรอคะ แหะๆ มาคุยกันบ้างสิ เราเหงานะ#อ้อน
ความคิดเห็น