Prove รักนี้มีไวรัส

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1:จุดเริ่มต้นในอดีต

       "สวัสดิ์ดีครับมีจดหมายมาส่งครับ"

   
   บุรุษไปรษณีย์กล่าวขึ้นพร้อมยื่นจดหมายให้เจ้าของบ้าน ชายวัยกลางคนรับมา

อย่างยิ้มๆแล้วเซ็นเอกสารรับจดหมายแล้วเดินเข้าบ้านไป

 
   ชายวัยกลางคนรับจดหมายก่อนที่จะเข้าบ้านไป เมื่อปิดประตูชายวักลางคนเริ่ม

สังหรณ์ใจไม่ค่อยดีและเขาก็ได้ยินเสีงบางอย่างเขามองไปรอบๆตัวบ้านทั้งซ้ายและ

ขวาแต่เขาก็ไม่พบกับอะไรเลย สิ่งที่เขามองเห็นในตอนนี้คือความว่างเปล่าเท่านั้น

   
      "เพล้ง!!!!"

   
    เสียงกระจกหน้าต่างแตกเป็นเสี่ยงๆ ชายวัยกลางคนมองคนปรีศนาสองคนที่พัง

หน้าต่างและประตูเข้ามาในห้อง ทั้งสองคนนั้นก้าวสามขุมเข้ามาหวังที่จะทำร้าย

เจ้าของบ้านที่ตนมาบุกรุก ชายชุดดำปรีศนาทั้งสองคนนั้นเริ่มมีสิ่งผิดปกติปรากฎ

ขึ้นมาตามรางกาย ผิวซีดเผือก ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม และเล็บจากที่ปกติ

ได้กลายเป็นกรงเล็บคล้ายสัตว์ป่า เขี้ยวเริ่มงอกเหมือนแวมไพร์ ทั้งสองคน

กระโจนเจ้าของบ้านทันทีแต่ก็ต้องกระเด็นออกมาจากเจ้าของบ้านคนนั้นเพราะว่า

พละกำลังอันมหาศาลอันเหนือมนุษย์ผลักออกมา และการต่อสู้อันดุเดือดก็ต้อง

เริ่มขึ้นทั้งสามคนต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใครและถ้าสังเกตุดีๆเจ้าของบ้านคนนั้น

ได้เปลี่ยนไป ดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ผิวซีดเผือกจนเห็นเส้นเลือด  และเล็บจากที่ปกติ

ได้กลายเป็นกรงเล็บคล้ายสัตว์ป่า เขี้ยวเริ่มงอกเหมือนแวมไพร์ ทั้งหมดนั้นเหมือน

กับผู้บุรุกทั้งสองคนนั้นทุกอย่าง ข้าวของกระจัดกระจายเนื่องจากเกิดการต่อสู้

และแล้วชายวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของบ้านนั้นก็ได้เสียท่าให้กับผู้บุกรุกคนนึง และ

ก็มีเสียงเด็กทารกดังขึ้น

     
     "อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊ !!!!"

 
 
   ชายวัยกลางคนเบิกตากว้างอย่างตกใจ สายตากับเหลือบไปเห็นทางบรรไดที่

ชายปริศนากำลังเดินขึ้นไปอย่างเร่งรีบ ชายวัยกลางคนกรีดร้อง

   
     "อย่าาาาาาาา!!!!!!"

  
 
   และเริ่มพยายามสบัดตัวออกจากชายชุดดำอีกคนนึงเพื่อไปหาสิ่งคัญที่อยู่ด้าน

บน  แต่ก็ไม่สามารถทำได้เนื่องจากพละกำลังเหนื่อยล้าบวกกับเลือดที่เสียไปมาก

นั้นทำให้ไม่สามารถต่อต้านอีกคนได้ ชายไวกลางคนได้แต่กรีดร้องเสียงหลงอยู่

ข้างล่าง

 

   ตัดไปทางส่วนด้านบนของบ้าน ชายชุดดำเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในห้องที่มีต้น

เสียงอยู่ สายตีน้ำเงินเข้าเจือความดุดันย่างามขุมเข้าไปที่เตียงสำหรับเด็กอ่อน

พลางเปิดผ้าห่มทันที สิ่งที่ชายชุดดำคาดหวังไว้นั้นกลับว่างเปล่า พบก็แต่เครื่อง

อัดเสียงขนาดพอดีมืออยู่บนเตียงสำหรับเด็กอ่อน ชายชุดดำเดินลงไปมทบกับ

พวกพ้องอีกคนนึงที่กำลังมองร่างอันแน่นิ่งที่เต็มไปด้วยเลือดีแดงฉานของเจ้าของ

บ้าน ชายชุดดำคนนึงกดโทรศัพท์แล้วเอ่ยกับปลายสายว่า...

   

      "ผมจักการมันให้ลบไปแล้วครับนายแต่ว่าเด็กกับแม่ได้หนีไปแล้วครับ"

    'ช่างมันยังไงเดี๋ยวเราก็หาพวกมันเจออยู่แล้วจับตัวพ่อมันไว้ก่อนละอย่าให้มันหนีไปได้'

      "รับทราบครับ"

   

  หลายชั่วโมงผ่านไปชายเจ้าของบ้านไปปรือตาของมองผู้ที่มาใหม่นั่งอยู่ที่โซฟา

สายตามองที่มองไปนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความเคียดแค้นปนหวาดกลัว

ก่อนที่จะเอ่ยปากพูดออกไปอย่างยากลำบากเพราะบาดแผล

     

      "แกจะทำอะไรกับฉันก็ได้...แต่แกต้องปล่อยลูกและเมียของฉันไป!"

  

  ตวาดออกไปอย่างข้อร้องอ้อนวอนชีวิตของคนที่ตนเองรัก

   

      "ฉันคงทำไม่ได้ว่ะ...ลูกสาวแกเป็นคนที่ได้รับไวรัสนั้นเข้มข้นมาก...ฉันจำเป็น

ในการที่จะเอาลูกสาวของนายไปทดลองเพื่อจะได้อาวุทตัวใหม่ในอนาคต หึหึ แก

ไม่ต้องกลัวไปว่าแกจะตายไปแล้วแกจะเหงาเพราะทันทีที่ฉันพบตัวลูกของแกและ

เมียของแกฉันจ่ะงเมียของแกตายไปตามกับแกทันทีเฮโร หึหึ"

 

   ชายปรีศนาพูดจบก็ได้พยักหน้าให้กับลูกน้องชุดดำทั้งสอง เมื่อชายชุดดำคนนึง

เห็นดังนั้นก็ได้หยิดเขียมฉีดยาขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำยาสีม่วงแลลงมือฉีด

เข้าไปที่คอของเฮโรทันทีก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินออกไป พอเฮโรได้รับารบางอ

ย่างเข้าไปพลันก็เกินปฏิกิริยาบางอย่างกับร่างกาย ดวงตาจากที่เป็นสีน้ำเงินกลาย

เป็นสีแดงทันที พยายามจะกอบโกยอากาได้มากที่สุด ตามดวงตา ปาก เล็บก็ได้มี

เลือดไหลออกมาทันที ก่อนที่จะหมดลมหายใจไปเฮโรก็ได้คิดบางอย่างขึ้นในใจ

ว่า

     

     'คาร์ล เกียร์ ใช่ชีวิตเผื่อฉันด้วยนะ คาร์ลปกป้องลูกด้วยนะ'

 

  ทางคาร์ลก็ได้ขึ้นเครื่องบินที่มีจุดหมายตรงไปยังอเมริกาทันที หยดน้ำตาได้ก่อ  

ขึ้นบนดวงตีน้ำตาลอ่อนพลันหยดน้ำตาก็ได้ตกลงไปสู่เด็กคนทารกที่มีน่าตาน่ารัก

ทันที

   

    "เกียร์ต่อไปนี้แม่จะปกป้องลูกแทนพ่อเองนะ ฮึก"

 

ก่อนที่เครื่องบินลำนั้นจะได้ทยานขึ้นท้องฟ้าไป

-------------------------------------------------
สวัดิ์ดีค่ะ 'เขื่อนน้ำ' ค่ะ นี้ก็เป็นนิยายเรื่องเเรกที่เราเขียนค่ะ ตอนนี้สั้นไปหน่อยนะ

คะเพราะว่ามือใหม่หัดเขียน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยังไงก็ช่วยคอมเม้น ติชม

ด้วยนะคะ ฝากติดตามผลงานนี้ของเราด้วยนะคะ