รักนะนายจอมจุ้น

ลำดับตอนที่ #1 : กิมจิถ้วยที่1

   "เราก็มาถึงผู้โชคดีท่านสุดท้ายที่ได้ไปเดทกับคุณ ซาโตรุ นักร้องซุปเปอร์สตาร์ของญี่ปุ่น และได้พักค้างคืนสองต่อสองด้วย
ผู้โชคดีท่านนี้คือ คือ คือ ...
   บอกสักทีซิ ชักช้าเป็นเต่าคลานอยู่ได้ไม่เข้าใจหรืองัยคนกำลังลุ้นๆอยู่น้า!
ขอให้เป็นชื่อฉันที่เท้อ...>///<
   "นี้ นี่ ..."
เฮ้ย~จะสะกิดทำไมคนกำลังลุ้นๆอยู่นะ
   "นี้ตื่นได้แล้วยัยซากุราชิ"
อะไรกันฟังไม่รู้เรื่องหรอว่าฉันกำลังลุ้นอยู่ หยุดซักทีได้มั้ย!!!
  "นี่!!!!!!! ยัยบ้า เลือกผันซะทีมันหมดคาบเลขแล้วนะย่ะ"
อ๊าย~ไม่จริงนี้ฉันเมื่อกี้ฉันฝันเหรอเนี้ยไม่นะ ฉันอุตส่าห์อดทนกินช็อคโกแลตมาตั้ง1เดือนเพื่อจะส่งซองไปชิงโชคหา ลี นอน คุก
ของฉัน เป็นไปได้งัยเนี่ย เเง เเง ~ ^~
   ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อไปเรียนวิชาต่อไปเกิดอาการเซ็งนิดๆที่ยัยเพื่อนในห้องมาปลุกจากฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง ก็เค้าประกาศรายชื่อไปเมื่อวานนี้ ฉันร้องไห้ทั้งคืนจนไม่ได้นอนเลย ฮือ ๆ ๆ
   "อา~ วันนี้อากาศเย็นสบายดีจังเเฮะสงสัยฤดูหนาวคงจะเข้าแล้วหละ ป่านี้อากาศที่เกาหลีคงจะมีหิมะตกด้วยอยากจะไปเล่นหิมะที่เกาหลีอีกครั้งจัง จะมีใครพาฉันไปมั้ยน่า?"
   ฉันนั่งพักที่ระเบียงข้างห้อง วันนี้รู้สึกเหนื่อยจังบอกไม่ถูก ฉันกวาดสายตาไปมองรอบๆ เอ๋ ! หมอนั้นใครกันนะหล่อชะมัดยากหุ่นเพอร์เฟ็คมาก เห็นแล้วใจจะละลาย
   "นี่ยัยเซ้อ ต่อไปเรียนพละนะอยากจะโดนวิ่งอีกหรืองัย
   อ๊าก ก ก~ ลืมสนิทเลย มัวแต่มองนายน่าหล่อนี่ซะเพลินเลย ฉันวิ่งลงมาอย่างไม่คิดชีวิต
   "เเฮ่ก ก ก~o~"
   เหนื่อยชะมัดเลย ฉันวิ่งมาที่แถวคนสุดท้าย หวังว่าคงไม่โดนวิ่งรอบสนามหรอกนะ
   "เธอ!!!!"
   ฉันสะดุ้งโหยงก็อาจารย์ ฮานาคิยะ กำลังชี้หน้าฉันอยู่หนะสิ โดนแน่ยัยมิโนรุ >M<
   "ขา ๆ"
   "เธอช่วยไปเอาแฟ้มคะแนนของห้องเธอมาหน่อยซิ"
   อูย~~โล่งอกนึกว่าจะโดนซะแล้ว ฉันเดินไปที่ห้องพละศึกษา ของรกยังกับรักหนู เอ่อ...ว่าแต่แฟ้มที่ว่านั้นมันอยู่ไหนนะ หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ กองนั้นก็ไม่มี กองโน่นก็ไม่มี กองโน่นกองไหนก็ไม่มี พอกันที่ทนไม่ไหวแล้วนะ!!!!  ฉันทุบโต๊ะสุดแรง ปัง!!! เอ๋...อะไรอยู่ใต้ฝ่ามือของฉันนะ คะแนนนห้อง 2 แป่ว ว ว ~ ที่แท้ก็อยู่บนโต๊ะนี่เองหาแทบตายเเหนะ อาจารย์ก็ดันไม่บอกกันบ้างเลยเสียเวลา(อันที่จริงก็น่าจะรู้นะว่าวางอยู่บนโต๊ะ) ฉันเหลือไปดูนาฬิกา ให้ตายเหอะเลยไปสิบห้าทีแล้วเหรอเนี้ย ฉันรีบใช่เท้าคู้เล็กๆที่ใส่รองเท้า ไซกี้ คู่โปรดวิ่งไปยังสนามอย่างไม่ลืมหูลืมตา
   "ปัก!!! เดินภาษาอะไรเนี่ย" ทาคิซาว่าพูด
          อ๊าย~อีตาทาคิซาว่าเอ๊ย มาเดินชนชั้นแล้วยังจะมาพูดจาพล่อยๆใส่กันอีกหรอเนี่ย ยอมไม่ได้แล้ว>O<
   "นายนั้นเเหละเดินภาษาอะไร ไม่เห็นรึงัย ว่าฉันกำลังรีบๆอยู่นะ"
   "ถ้าฉันเห็นเธอแล้วฉันจะเดินชนเธอทำไม่เล่า ยัยเซ้อ"
          อีกแล้วทำไมนายถึงได้เป็นคนปากร้ายจังน๊า ไอ้บ้า ไอ้น่ากิมจิทรงเครื่อง
   "ฝากไว้ก่อนเหอะ"
          ฉันใช้นิ้วสั้นๆชี้ไปที่หน้าของ ทาคิซาว่า หนอย~ อย่าให้ถึงคราวของฉันบ้างแล้วกันอีตากิมจิห่วยแตก
   "ฉันรู้นะว่าเธอกำลังด่าฉันในใจ"
          เอ๊!!!! นายรู้ได้งัยเนี้ย ฉันอุตส่าห์พูดในใจแล้วนะ
   "นายมากล่าวหาฉันได้ไง มีหลักฐานอะไร"
   " ฉัน...ก็...เอาเป็นว่าฉันเก่งที่รู้ความคิดเธอ"
          จริงสินะ เสียเวบาเทลาะกับอีตากิมจิอยู่ได้ ฉันเหลือบไปดูนาฬิกาอีกครั้ง อ๊าย-ปาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ซวยแน่เลย เพราะอีตากิมจิคนเดียวแท้ๆ