คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] ▶ First Crush - ( Kristao ) | 2/3
First … Crush (2/3)
Beloved Gege & Little Brother Neighbor | KRIS x TAO | 1,509 words
note; ▶ คำตอบ
“ โห --- คริส หน้าตาดูไม่ได้เลยมึง ”
“ เป็นไรเนี่ย นอนดึกเหรอวะ ? ”
คริสผู้เป็นเจ้าของชื่อเล่นสะลึมสะลือยกฝ่ามือขยี้ป้ายแก้มปาดตาอย่างกับว่ามันจะช่วยอะไรได้ สุดท้ายก็ตาค้างคิดเรื่องนั้นทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอนกว่ารู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงตั้งปลุกในโทรศัพท์เมื่อสู่เช้าวันใหม่แล้ว ใช้เวลาผ่านมาหนึ่งวันแบบที่ยังไม่มีคำตอบอะไรให้ตัวเองเลย ...
“ อืม ... เคลียร์งานนิดหน่อย --- ไม่มีไรอ่ะ”
กำลังหันไปพูดก็พอดีกันที่เห็นจื่อเทากับกลุ่มพวกเด็กปีหนึ่งที่กำลังเดินสวนมา
“ พี่ลู่หาน พี่อี้ฟาน หวัดดีฮะ ~~ ” กลุ่มรุ่นน้องประสานเสียงทักทายมาแต่ไกล เขาได้ยินลู่หานทักน้องๆกลับเสียงร่าเริง กับจื่อเทาที่เงยหน้ามามองเขาตอนที่ทั้งกลุ่มเดินผ่านมาใกล้ๆ อีกฝ่ายแค่ผงกหัวยิ้มบางๆมาให้เขาและมันเป็นรอยยิ้มที่ต่างไปจากปกติแต่กลับชวนให้รู้สึกหนึบๆในใจขึ้นมาแบบที่เขาก็บอกไม่ถูก คนเป็นพี่ที่คิดอะไรไม่ออกก็ทำได้แค่ยิ้มบางๆกลับไปให้ …
ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่เดินผ่านแต่ราวกับเขาเห็นทุกอย่างเป็นภาพช้ายาวนานร่วมหลายสิบนาที มองตามจนกลุ่มรุ่นน้องเดินพ้นไปจากระยะสายตาก่อนจะส่งเสียงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ผ่านไปแล้วหนึ่งวันโดยเขายังไม่รู้เลยว่าสุดท้ายเขาควรให้คำตอบกับจื่อเทาว่าอะไร คิดแล้วก็ยังคงทำได้แต่ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่จนลู่หานที่ยืนอยู่ด้วยกันหันมาขมวดคิ้วแล้วเริ่มกระพริบตาจ้องหน้า ...
“ วันนี้มึงดูไม่ปกติจริงๆด้วยว่ะอี้ฟาน ”
...
วันถัดมาก็เป็นอีกครั้งที่อู๋อี้ฟานยังคงต้องบังเอิญเดินผ่านหน้าห้องสตูดิโอของพวกปีหนึ่ง และที่ดูจะบังเอิญได้ยิ่งกว่าคือเขาทันได้เจอจังหวะเดียวกับตอนที่จื่อเทาเปิดประตูห้องสตูฯออกมาอย่างไม่น่าเป็นไปได้ จนแอบรู้สึกว่าช่วงนี้ตึกคณะตัวเองมันดูแคบเป็นพิเศษขึ้นมาเลยในใจ จื่อเทาชะงักเบิกตาโตนิดหน่อยที่เห็นเขาก่อนใบหน้าใสจะระบายยิ้มส่งกลับมา ...
“ ตกลงพี่ว่าไงครับ ? ”
น้ำเสียงกลั้วหัวเราะสบายเหมือนหยอกล้อมากกว่าเร่งเร้าเอาคำตอบ และนั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาประหม่าน้อยลงสักเท่าไหร่
“ ... สามวันไม่ใช่เหรอ” คริสตอบเสียงเครียดพลางทำหน้างอเล็กน้อย
ได้ยินอีกฝ่ายพ่นหัวเราะเบาๆแต่เขารู้สึกว่าจื่อเทาดูอยากถอนหายใจมากกว่าแต่เลือกที่จะไม่ทำ
“ผมทำให้พี่อึดอัดอยู่ใช่มั้ยครับ? ”
จื่อเทาพูดปัดๆพร้อมหัวเราะทั้งรอยยิ้มด้วยสีหน้าเหมือนว่ามันเป็นเรื่องทั่วๆไป
“ ผมแค่คิดว่าอย่างน้อยลองพูดออกมามันก็ดีกว่าปล่อยผ่านไปแบบที่ยังไม่ลองถามดูก่อนเลย ”
“ .... ถึงผมจะรู้อยู่ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยก็เถอะ ”
“ ถ้ามันตัดสินใจยากสำหรับพี่ก็ไม่ต้องก็ได้นะครับ ผมรู้ว่าผมทำให้พี่ลำบากใจ “
ถึงจื่อเทาจะยิ้มและทำท่าทางปกติตอนที่กำลังพูดออกมาแต่คำพูดกับความรู้สึกที่เหมือนจงใจหลบสายตานั่นก็ทำให้อี้ฟานขมวดคิ้ว จื่อเทาคนที่อยู่ตรงหน้าชวนให้เขารู้สึกปวดหน่วงตรงหัวใจขึ้นมาแบบแปลกๆ
“ไม่ ... อย่าเพิ่งนะ”
รีบพูดสวนออกมาทันทีจนคนเป็นน้องเงยหน้ากลับขึ้นมาเลิกคิ้วให้สิ่งที่เขาพูด
“ เอ่อ ... นายอย่าเพิ่งตัดสินใจอะไรเองนะ รอ ... รอฉันก่อน ”
“ เหลืออีกวันเดียว เดี๋ยวฉันมาตอบนายเอง”
มองหน้าคนเป็นน้องที่ดูประหลาดใจไปอีกครั้งกับคำตอบของเขาแล้วจื่อเทาก็ยิ้มแล้วตอบกลับมา ขอให้จื่อเทารอทั้งที่เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคำตอบที่ให้น้องไปสุดท้ายจะใช่คำตกลงหรือเปล่า แต่มันยิ่งน่าแปลกที่อาการหน่วงเมื่อสักครู่กลับหายไปทันทีเมื่อเขาเห็นจื่อเทากลับมาระบายรอยยิ้มได้อย่างสดใสแบบนี้บนใบหน้า …
“ ได้ครับ...”
“ถ้าพี่ว่างั้น”
“ ผมจะรอนะ ”
…
ถึงวันที่สามตามที่ตกลงกัน สารภาพเลยว่าเขาก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้จนกระทั่งวินาทีนี้ เคาะมือกับพวงมาลัยพลางถอนหายใจออกมาแบบไม่รู้เหมือนกันว่านั่งคาในรถอยู่แบบนี้มานานแค่ไหน ถึงยังไงก็ต้องเข้าไปที่คณะก็คงเลี่ยงที่จะเจอไม่ได้ สุดท้ายยังไงเขาก็ต้องให้คำตอบกับจื่อเทา ต้องตอบทั้งที่เขายังไม่รุ้จะตอบว่าอะไรดีเลยเนี่ยนะ ...
สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วรีบเปิดประตูลงจากรถอย่างเต็มความมั่นใจ ก้าวขาฉับๆเดินผ่านทางเข้าตึกคณะฝั่งลานจอดรถไปเห็นกลุ่มเด็กปีหนึ่งสาขาเดียวกันที่ยืนออกันอยู่ตรงหน้าลิฟต์จากที่ฮึกเหิมเมื่อกี้ก็เลยใจฝ่อขึ้นมาแบบยังไม่ได้เตรียมใจก่อน เปลี่ยนใจรีบเดินเร็วๆเลี่ยงกลุ่มรุ่นน้องมาขึ้นทางบันไดหนีไฟโดยที่เขาก็ยังไม่กล้าลองสังเกตหาเลยว่าเมื่อกี้มีจื่อเทาอยู่ในกลุ่มรุ่นน้องตรงหน้าลิฟต์ด้วยรึเปล่า อู๋อี้ฟาน ... ทำไมแกถึงได้ป๊อดแบบนี้วะ
“ พี่อี้ฟาน”
แทบสะดุ้งกับเสียงคุ้นเคยที่ทำให้เขาต้องรีบเงยมองขึ้นมอง บางทีชีวิตก็ไม่ควรมีแต่เรื่องบังเอิญเหมือนอย่างในหนังได้ขนาดนี้ เขามองเห็นจื่อเทาที่กำลังเดินสวนลงมาจากประตูทางลงบันไดชั้นสองด้วยท่าทางแปลกใจ รู้สึกอยากพรางตัวหลอมร่างไปสิงกับตู้ดับเพลิงที่อยู่ข้างๆทันทีแต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ ... จื่อเทามองเขาสักพักก่อนจะแค่ส่งยิ้มให้ตามปกติ
“ ทำไมมาขึ้นบันไดล่ะครับ ? เรียนอะไรเหรอฮะ ”
“ เอ่อ ... AP ของอาจารย์มินซอกน่ะ --- ห้องชั้นสามเอง รอลิฟต์แล้วคนเยอะ --- ... นายล่ะ ”
“ สตูดิโอเฟอร์นิเจอร์ของอาจารย์อี้ชิงครับ แต่เครื่องมือมันมีไม่ครบ ผมเลยจะลงไปช่วยพวกเพื่อนเอาขึ้นมาอีก ”
“ อ่อ ... อืม --- เหรอ... สู้ๆนะ ” จื่อเทามองหน้าอี้ฟานที่พยายามเลี่ยงจะสบตา
“ ผมขอโทษนะครับ ”
อี้ฟานเงยหน้าไปมองหน้าคนพูดทันที จื่อเทากำลังยิ้มมาให้ แต่มันเป็นยิ้มแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้เลยว่าทำไมมันถึงได้เป็นความสดใสดูฝืนได้ถึงขนาดนั้น ... ทั้งที่จื่อเทากำลังยิ้ม
“ พี่ปฏิเสธไม่ออกใช่มั้ยล่ะ เพราะที่ผ่านมาเวลาผมเคยขอร้องอะไรพี่ก็ไม่เคยปฏิเสธผมเลย ”
“ ผมผิดเองครับที่รู้อยู่แล้วก็ยังกล้าเอาเรื่องแบบนี้มาขอ ”
ใต้รอยยิ้มแต่นัยน์ตาคนพูดฉายแววความเศร้าจนราวกับว่านี่ไม่ใช่จื่อเทาที่เขาเคยรู้จัก
“ ตอนนี้ดูพี่อึดอัดใจมากเลยทุกครั้งเลยเวลาที่เจอผม ”
“ คิดซะว่าผมไม่เคยพูดอะไร เราจะได้กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ได้มั้ยฮะ ? ”
“ ผมรีบไปเอาของก่อนดีกว่า --- เอาไว้เจอกันนะครับ ”
อี้ฟานยังคงเอาแต่ยืนเงียบจนคนพูดเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพูดมากเกินไป คนเป็นน้องได้แต่กดยิ้มปั้นหน้าตามปกติไปให้ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินก้มหน้าผ่านตัวอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะเริ่มรู้สึกแย่กับตัวเองไปได้มากกว่านี้ …
“ เดี๋ยวก่อน –“
รู้ตัวกันอีกทีก็ตอนที่ถูกคนเป็นพี่เหลียวมาคว้าแขนเขาไว้จนแทบสะดุดขั้นบันไดที่กำลังจะก้าวลงตรงหน้า รีบเอี้ยวตัวเงยไปมองตามแรงบีบตรงข้อแขนที่ที่โดนกำจนแขนเสื้อยับยู่ มันมากซะจนเขารู้สึกเจ็บจนต้องนิ่วหน้า อี้ฟานมองตามมือตัวเองที่ยึดแขนคนเป็นน้องเอาไว้ก่อนจะคลายแรงลงเหลือแค่กำพอไม่ให้หลุดเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย จื่อเทาขมวดคิ้วมองสายตาจริงจังของคนเป็นพี่ชาย สีหน้าที่เขาไม่เคยได้เห็นตลอดเวลาที่เคยรู้จัก เขาดูไม่ออกเลยสักนิดว่าอี้ฟานกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก่อนจะได้เดาอะไรเองมากกว่านั้นริมฝีปากของคนเป็นพี่ก็ขยับเอ่ยบางคำพูดออกมา …
“ ก็ ได้ … ”
“ ฉัน ... ตกลง ”
▶ To be continued.
ความคิดเห็น