คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] ▶ First Crush - ( Kristao ) | 1/3
note; ▶ ระวังน้องชายข้างบ้าน
“ ขอโทษนะ รอนานรึเปล่า? ”
ร่างสูงสะดุดตาที่เดินผ่านผู้คนมากมายจากฝั่งประตูร้านเข้ามาได้แล้วก็รีบปลดเสื้อคลุมพาดเก้าอี้ไว้พร้อมเลื่อนตัวลงไปนั่ง
“ พอดีวันนี้อาจารย์ปล่อยช้า มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ ? ”
ส่งยิ้มพร้อมคำถามไปให้คนเป็นน้อง ชายหนุ่มมองจื่อเทาที่กำลังลดแก้วในมือลงวางกับโต๊ะโดยที่ยังไม่ละมือออกมา เขามองข้อนิ้วเรียวที่กำลังเขี่ยถูไปตามผิวแก้วด้วยท่าทางเหมือนกำลังประหม่า กระทั่งดวงตาคู่กลมเหมือนลูกแมวคู่นั้นเหลือบขึ้นมามองสบกับเขา
“ พี่อี้ฟาน ”
“ พี่ช่วยมีเซ็กส์กับผมหน่อยได้มั้ยครับ ? ”
First … Crush (1/3)
Beloved Gege & Little Brother Neighbor | KRIS x TAO | 1,382 words
“ วันนี้มีคนมาขอคบกับผม ”
“ ผมยังไม่ได้ตกลง แต่ผมตัดสินใจไว้ว่าคงจะลองคบ … ”
อู๋อี้ฟานได้แต่นั่งเงียบฟังสิ่งที่คนที่เขาเห็นเหมือนน้องชายกำลังพูดให้ฟัง รู้สึกมึนงงจนไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาจับใจความสิ่งที่อีกฝ่ายพูดต่อออกมาได้มากน้อยแค่ไหน ได้แต่เงียบอยู่แบบนั้นกระทั่งประโยคสุดท้ายถูกเว้นช่วงไปนานจนต่างฝ่ายต่างเริ่มสังเกตได้ คนโตกว่าเงยหน้ากลับขึ้นไปมองดวงตากลมคู่ที่เขาคุ้นเคยที่ยังคงจ้องเขาเอาไว้เหมือนจะรอคอยคำตอบ
“ เป็น ... ผู้ชายเหรอ ”
“ คนที่มาจีบนาย ”
ถามออกไปทั้งๆที่เขาเองก็รู้ คนเป็นน้องมองเขาพลางเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะแค่พยักหน้ากลับมา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมนี่ถึงเป็นเหตุผลที่ทำให้จื่อเทาตัดสินใจมาขอทำเรื่องแบบนั้นกับเขา น้องชายข้างบ้านคนที่เคยเห็นกันตั้งแต่ยังตัวเท่าเอวจนตอนนี้สูงเกือบจะถึงคางเขาอยู่แล้ว ยังจำได้ดีตอนวันประกาศผลสอบที่น้องชายข้างบ้านคนนี้รีบวิ่งมาเกาะรั้วตะโกนบอกเขาไว้ว่าจะพยายามสอบตามเข้ามาอยู่ในคณะเดียวกันให้ได้ ...
และต่อให้คุณนายหวงคุณนายแม่ของจื่อเทาไม่ได้คอยมากระซิบบอกเรื่องสายตาของเด็กน้อยที่คอยเอาแต่มองพี่อี้ฟานอย่างสุดแสนจะชื่นชมเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจ แล้วก็รู้ด้วยว่านี่คือเหตุผลที่ทำให้คุณนายอู๋คุณนายแม่ของเขาถึงเอาแต่เป่าหูพร่ำสอนให้พี่อี้ฟานคนเก่งคอยทำตัวเป็นแบบอย่างพี่ชายที่ดีให้คุณน้องชายในทุกๆเรื่อง แต่ที่สำคัญคือ ... ต่อให้ทั้งแม่ของเขาหรือแม้แต่แม่ของจื่อเทาไม่ได้คอยมาบอกตัวเขาเองก็เต็มใจอยู่แล้วที่จะเป็นให้ …
ที่ผ่านมาพี่อี้ฟานเอ็นดูจื่อเทาเหมือนอีกฝ่ายเป็นน้องชายแท้ๆมาตลอดเลยจริงๆ ...
แต่ที่เขาไม่เคยรู้และคงไม่เคยสังเกตเลยนั่นก็คือเด็กน้อยจื่อเทาน้องชายข้างบ้านตลอดกาลคนนั้นของเขาในตอนนี้โตขึ้นมามากขนาดไหน อาจเพราะในสายตาเขายังคงเอาแต่มองว่าจื่อเทาเป็นน้องชายตัวเล็กที่ชอบมางอแงกับเขาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ยังจำได้ดีถึงครั้งแรกที่คุณน้องชายเคยมาร้องไห้กับเขาเรื่องคนที่จื่อเทาแอบชอบตอนเพิ่งเริ่มขึ้นม.ปลายใหม่ๆ ดูไม่ใช่เรื่องน่ากังวลหรือมีอะไรให้เสียใจสักนิดถ้าไม่ติดที่ว่าคนๆนั้นเป็น ผู้ชาย ...
มันแอบน่าโมโหนิดหน่อยที่ใครก็ไม่รู้สักคนมาทำให้เขาต้องใช้เวลาปลอบจื่อเทาให้หยุดร้องไห้เกือบตลอดทั้งคืน คนที่จนถึงทุกวันนี้ต่อให้เขาเคยลองหลอกถามชื่ออยู่หลายครั้งคุณน้องชายก็ยังไม่เคยยอมบอกจนกลายเป็นเขาเองที่เลิกถาม ... ไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงขึ้นมาทั้งที่เขารู้สึกว่าตัวเองลืมเรื่องนี้ไปตั้งนานแล้ว
“ ผมก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ถ้าจะมีแฟนขึ้นมาตอนนี้คงต้องมีเรื่องแบบนั้น ผมคงเลี่ยงไม่ได้ ”
เป็นจื่อเทาเองที่พูดแทรกความเงียบระหว่างที่เขาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยขึ้นมา
“ แต่พี่ก็รู้ว่าผมยังไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อน ”
“ เพราะงั้นแค่ครั้งแรก ... ผมก็อยากให้เป็นใครสักคนที่ผมจะไม่เสียใจ ”
น้ำเสียงกับสายตาที่จริงจังซะคนถูกมองเริ่มคิดอะไรไม่ออก และต่อให้พยายามมองเข้าไปให้ลึกมากแค่ไหนเขาเองก็ดูไม่ออกเลยสักนิดว่าจื่อเทากำลังคิดอะไรอยู่ อี้ฟานหลับตาได้แต่สูดหายใจเข้าไปหนักๆให้สมองโล่งก่อนจะผ่อนออกมาดังจนได้ยินเสียง จื่อเทาเห็นปฏิกิริยาของคนเป็นพี่ชายแบบนั้นแล้วก็เริ่มทำหน้าหงอยก่อนจะหลุบตาต่ำลงเล็กน้อย
“ ถ้าพี่ลำบากใจ ปฏิเสธก็ได้นะครับ ... ผมขอโทษด้วยที่มาถามอะไรแบบนี้ ”
“ … ”
ความเงียบที่ทำให้ต่างคนต่างอึดอัด เสียงดังมากมายในร้านแต่กลับรู้สึกเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยในเวลานั้นท่ามกลางความคิดที่ว่าคำขอบ้าบอของตัวเองคงทำให้อีกฝ่ายลำบากใจ คนเป็นพี่ชายกลับตอบอะไรบางอย่างกลับมา
“ ... แล้วถ้าฉันขอเวลาคิดดูก่อนล่ะ นายจะโอเคไหม? ”
“ .. เอ่อ ... ซักสามวัน”
อี้ฟานชูสามนิ้วประกอบสีหน้าจริงจัง จื่อเทาเบิกตากลมเงยขึ้นมามองตามข้อเสนอที่เขาไม่คิดว่าพี่ชายจะยื่นมาให้ เตรียมใจไว้ตั้งแต่ตอนที่คิดจะมาถามแล้วว่าอี้ฟานคงรีบปฏิเสธในทันทีแล้วเขาก็จะแกล้งทำหัวเราะกลบเกลื่อนไป สิ่งนี้ทำให้เกิดรอยยิ้มจางๆระบายขึ้นบนแก้มใสอย่างที่เจ้าตัวซ่อนไม่ได้ ... ถึงมันจะยังไม่ใช่คำตอบและเขายังคงต้องรอ
“ ขอบคุณที่ลองคิดดูก่อนนะครับ ”
…
แค่สองปีที่ไม่เจอกันตั้งแต่เริ่มเข้ามหาวิทยาลัย จื่อเทาที่ได้เจออีกครั้งดูโตขึ้นมากจนเขาแทบจำไม่ได้ จากเด็กขี้งอแงกลายเป็นเด็กหนุ่มเต็มตัวอย่างที่เขาไม่ทันได้เคยสังเกต คงจะมีก็แต่รอยยิ้มบนใบหน้าน่ารักของน้องชายข้างบ้านของเขาคนนั้นยังดูเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน แก้มกลมที่ยกสูงขึ้นเวลาที่อีกฝ่ายยิ้มจนตาหยี กลีบปากหยักเหมือนลูกแมวกับชื่อของพี่อี้ฟานที่อีกฝ่ายเคยเอาแต่คอยเรียกหา ตาเรียวรีเป็นประกายที่มักช้อนขึ้นมาจ้องเขาเวลาคุยกันจากความสูงที่น้อยกว่า …
“ เฮ่อ. ...”
ได้แต่ถอนหายใจเสียงต่ำออกมาใต้ท่อนแขนตัวเองที่ยังก่ายอยู่บนหน้าผาก นอนนิ่งแผ่อยู่บนเตียงด้วยอาการอย่างคนคิดไม่ตก เขาเองก็รู้มาตลอดเรื่องที่จื่อเทาเป็นแบบนั้นเพราะที่ผ่านมาเป็นเขาเองด้วยซ้ำที่ช่วยจื่อเทาปิดเรื่องนี้จากพวกคุณแม่ให้ คงมีก็แต่ระยะหลังที่เริ่มห่างกันช่วงที่เขาต้องย้ายออกมาอยู่หอพักมีได้กลับบ้านบ้างก็แค่บางสัปดาห์ ก็ไม่เคยเห็นพวกแม่ๆจะมาแอบมาฟ้องเรื่องจื่อเทามีแฟนหรืออะไรทำนองนั้นให้เขาได้ยินสักเท่าไหร่ ...
ที่สำคัญคือไม่ว่าจื่อเทาจะเป็นอะไรแต่สำหรับเขายังไงจื่อเทาก็จะยังเป็นน้องชาย เพราะฉะนั้นถ้าจะรู้สึกรังเกียจหรือตกใจยิ่งไม่มีทางในเมื่อเขาแทบจะเป็นคนแรกที่จื่อเทายอมเอ่ยปากบอกเรื่องนี้และเป็นเรื่องที่เขารับมันได้มาตลอด แต่เขาเองไม่เคยมองจื่อเทาหรือคิดอะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายในแง่นั้น พออยู่ๆน้องมาเปิดประเด็นให้เขาต้องมาคิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้วมันก็เลย .... รู้สึกแปลกๆ
“ เฮ่อ ออ ....”
แล้วเขาควรทำไงดีวะเนี่ย ?
ปวดหัวจัง ...
-------------------------------------
▶ To be continued.
ความคิดเห็น