คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Drabble] ▶ GEGE BUY ME THIS , PLEASE - ( Kristao )
GEGE … BUY ME THIS , PLEASE
พี่ฮะ ... ซื้อให้ผมหน่อย | KRIS x TAO | 991 words
“ พี่คริส ซื้อตัวนี้ให้ได้มั้ย ? ”
หันกลับไปมองตามเสียงหงุงหงิงที่ดังง้องแง้งเรียกเขาขึ้นมา ก่อนจะเจอเป็นเจ้ามักเน่ตัวโตที่กำลังจับเสื้อโค้ทสีดำที่ยังคาอยู่ในไม้แขวนมาพาดทาบกับตัวเองไว้ ตาเรียวรีช้อนมองใส่เขาหน้านิ่งแต่ก็รู้สึกได้เลยถึงออร่าความเว้าวอน
“ ให้นายอ่ะนะ? ”
“ ก็พี่ตังค์เยอะออก ”
“ พี่ดูเหมือนรวยมากเหรอ? ”
เทาพยักหน้าหงึกหงักอย่างจริงใจที่สุด คริสแกล้งทำเป็นไม่สนใจก่อนจะหันไปเลือกเสื้อต่อ ทิ้งคนยืนรอคำตอบให้ต้องหน้าบูดขึ้นมาทันที ตอนเจ้าเด็กนี่ไปอ้อนให้ชานยอลซื้อให้ก็ทีนึงแล้ว คิดว่าตัวเองเป็นเด็กเลี้ยงป๋ารึไง ถึงได้ชอบไปอ้อนให้ใครต่อใครเขาซื้อของให้แบบนั้น... เสียนิสัยจริง ๆ
“ พี่คริส ---“
เสียงแง้วๆดังระงมวอแวอยู่ข้างหูจากจื่อเทาที่ยังไม่ละความพยายามที่จะหยิบเสื้อตัวนั้นมาให้เขาดู คริสหลับตาก่อนจะรีบพูดปัดๆตอบกลับไป
“ เอาไปลองก่อน ถ้าใส่แล้วมันเข้ากะนายฉันจะซื้อให้ ”
“ งั้นพี่ต้องบอกว่าไม่เข้ากะผมชัวร์แน่นอน 100 เปอเซ็นต์ ”
“ ก็รู้อยู่แล้วนี่ ? ”
เทาทำหน้าบูดแต่ก็ใช่จะเอามาใส่ใจรีบเดินตัวปลิวเข้าห้องลองเสื้อไปเลยทันที คริสได้แต่กลอกตากับอีกฝ่ายที่ดูไม่มีท่าทีเลยที่จะยอมแพ้ เขาล่ะนับถือความพยายามในการขอของจื่อเทาจริงๆ ... ยืนเลือกของตัวเองต่อไปได้แค่แปปเดียวเด็กขี้ขอคนเดิมก็ส่งเสียงเรียกเขาให้มาดู คริสทำหน้าเซ็งแต่ก็ยังเดินไปตามเสียงเรียกแง้วๆนั่น แล้วกระชากม่านเปิดเข้าไป...
“ เป็นไงฮะ ?”
สารภาพเลยนะ ... ผมไม่มีทางบอกให้ใครรู้หรอก
ที่จริงมันก็ดูไม่เลวเลย
เอาจริงๆ... ค่อนข้างดูดีเลยด้วยซ้ำ
“ เหอะ ไม่เข้ากะนายเลย ”
ผมจะไม่บอกจื่อเทาด้วยเหมือนกัน…
ตอบกลับไปด้วยใบหน้านิ่งและเสียงเรียบๆ จื่อเทาหันมาขมวดคิ้วมองเขาเหมือนไม่ชอบใจก่อนจะถอนหายใจใส่
“ ถึงผมใส่แล้วดูดีพี่ก็จะบอกว่ามันไม่เหมาะใช่มั้ยล่ะ ”
ทำหน้าเหมือนกำลังงอนมากกว่าโมโห จ้องตาอย่างกับจะเล่นสงครามประสาท... เด็กคนนี้
“ ... แล้วมันราคาเท่าไหร่ ”
“ 280,000 วอน ”
เหมือนเมื่อตะกี้ที่เขาแอบเกิดรู้สึกลังเลขึ้นมาในใจก็เลยเป็นอันวูบหายไปกับราคา คริสไม่พูดอะไรก่อนจะลิ่วๆออกจากตรงนั้นมาเลยทันที
เปลี่ยนมาเดินอยู่บนฟุตบาททางเดินตามแนวถนนแค่ครู่เดียวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาจากด้านหลัง เขารู้ทันทีว่านั้นคือจื่อเทาที่เพิ่งออกจากร้านรีบวิ่งตามหลังมาและกำลังทำหน้างอเหมือนเด็กเล็กๆ
“ พี่ใจร้ายอ่ะ ”
เจ้าของเสียงรีบวิ่งมาให้ทันเขาพร้อมพูดเสียงตัดพ้อ
“ 280,000 นะ ไม่ใช่ 2,800 วอน ”
“ มันไม่แพงสำหรับพี่หรอก ”
ได้ยินอีกฝ่ายส่งเสียงหงุบหงิบทำปากยื่นก่อนจะบ่นงึมงำแบบฟังไมไม่ได้ศัพท์ต่อไป
“ นี่ -- ขอถามอะไรหน่อยเหอะ ”
คนที่เดินนำอยู่จู่ๆก็หยุดเดิน จนจื่อเทาที่เดินตามมาแทบชะลอเท้าไว้ไม่ทันรีบเงยหน้าหันไปมอง
“ นายอยากได้เสื้อตัวนั้นจริงๆเหรอ? ”
“ หรือแค่อยากให้พี่ซื้อให้ ? ”
เขามองเห็นจื่อเทาที่กำลังกระพริบตา
แม้แต่เขาเองก็ดูไม่ออกเหมือนกันว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
“ ผมเปล่า ”
ไม่มีการแสดงออกใดๆบนสีหน้าสักนิด
จื่อเทาเลิกคิ้วทำหน้าซื่อตอบเสียงใส
“ เปล่าอะไรของนาย”
จื่อเทากดยิ้มหันกลับไปเดินต่อด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะเริ่มอารมณ์ดีขึ้นแล้ว อี้ฟานที่เดินตามมาส่งมือดันหัวเด็กหน้ากวนที่กำลังเอาแต่ยิ้มไปทีหนึ่ง กวนประสาทชะมัด “ฉันล่ะเหนื่อยกะนายจริงๆ”
พึมพำเหมือนแค่อยากบ่นก่อนทั้งสองคนจะแค่เดินต่อไปเรื่อยๆท่ามกลางความเงียบ .... เป็นจื่อเทาที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา
“ เพราะอะไร ไม่ใช่ว่าพี่ก็รู้อยู่แล้วหรอกเหรอฮะ?”
ประโยคที่ไม่รู้ว่ากำลังหมายถึงเรื่องก่อนหน้านี้หรือเรื่องอะไร
แต่ทันทีที่เขาหันไป… ก็ต้องสบกับสายตาที่ทำให้ความสงสัยดูเริ่มจะชัดเจน
มองตาคนที่ก็จ้องกลับมาเช่นกัน ทำแบบนั้นได้แค่ไม่นานแล้วก็ต้องรีบเบนหนี ... ไม่กล้ามองเข้าในดวงตาที่ฉายความซื่อใสแต่เหมือนจะสื่อความหมายของอะไรบางอย่างที่ถูกซ่อนอยู่ลึกลงไปกว่านั้น... เขายังไม่กล้ายอมรับมัน
อะไรบางอย่าง ... ที่เขาก็รู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร
อะไรบางอย่างที่กลายเป็นสาเหตุของการกระตุกเบาๆที่มักจะเกิดขึ้นด้านในอกข้างซ้าย บางอย่างที่ทำให้เขาต้องรู้สึกสับสนปั่นป่วนเหมือนกับว่ามีอะไรที่กำลังเต้นผิดจังหวะ อะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นเสมอเวลาที่อีกฝ่ายยิ้มเวลาเขาหันไปสบตา ... ก่อนจะเผลอคิดอะไรให้เยอะกว่านี้.... อี้ฟานรีบสูดหายใจข่มอารมณ์ไว้เพียงเท่านั้น
“ อะไรของนาย ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ... ”
ต่อให้ไม่ต้องหันไปมอง ... เขาก็รู้ว่าเด็กนั่นกำลังแอบอมยิ้ม
“ นั่นสินะครับ? ”
นายนี่มัน ...
ขยันสร้างความวุ่นวายให้ความรู้สึกเขาได้ตลอดจริงๆเลย
หวง... จื่อเทา
E n d .
--------------------------------------------
: เขียนไว้ตั้งแต่ตอนที่โชว์ไทม์อีพีนี้เพิ่งออกใหม่ๆเลย แต่ยังไม่ได้ต่อให้จบ
วันนี้เคลียร์ไฟล์ในคอม เปิดอ่านเจอว่ายังเขียนค้างไว้อีกแค่นิดนึง
คิดถึงความรู้สึกที่ดูตอนนี้ในรายการขึ้นมาได้ทันทีเลยอยากเขียนต่อ
ปกติก็ชอบเขียนแดรบเบิ้ลหรือวันชอตสั้นๆนะ เขียนฟิคยาวไม่ถนัดเท่าไหร่
ใครมาอ่านอาจจะรู้สึกว่ามันเรียบง่ายและไม่มีอะไรเลยนะ (555)
เรื่อยๆ สั้นและตัดจบเหมือนจะค้างคาแต่ถ้าอ่านดูดีๆมันมีทุกอย่างบอกไว้อยู่แล้วนะคะ
ชัดเจนพอๆกับสิ่งที่น้องเทาบอกพี่คริสในฟิคเลยค่ะ (555)
เชื่อว่าใครที่รู้สึกแบบเดียวกันก็จะอ่านได้อย่างเข้าใจเลยนะ
ขอบคุณทุกคนทีเข้ามาอ่านเลยนะคะ.
ความคิดเห็น